ผู้ชายกลางสายฝน ... หน้าตาดี รูปร่างดี ไม่ต้องบึกบึน แต่มีสายตาที่สื่ออารมณ์รัก โรแมนติก จ้องตากันแทบจะทำให้ ตัวละลาย ฝันเฟื่องจริงเชียวว่า เมื่อไหร่หนอ ที่ฉันจะได้เจอกับเขาสักที ฉันพร่ำบ่นมานานแล้วว่า ถ้าได้เจอหนุ่มหล่อท่ามกลางสายฝนที่ เทกระหน่ำมาแบบนี้ เค้าคงจะเป็นไข้หวัดเริ่มต้นปี 2010 แน่ๆ เลย ......................... หลังจากที่ฉันอ่านเรื่องราวของแวมไพรหนุ่มเอ็ดเวิร์ดในทไวไลท์ มาแล้วสักพักใหญ่ๆ ฉันไม่สามารถลบภาพหนุ่มในจินตนาการได้เลย แม้แต่นิดเดียว คาดว่าคงจะสักพักล่ะมั้ง ... ที่ฉันจะลืมเค้าได้ "ความทรงจำ" มันช่างเป็นอะไรที่ลบเลือนกันได้ยาก ยิ่งถ้าเป็นความทรงจำแบบเจ็บปวดด้วยแล้ว แม้ว่าจะพยายามแค่ไหน มันก็ไม่ได้ลบเลือนกันได้ง่ายๆ เหมือนเอายางลบชุบน้ำลาย แล้วก็ลบลงบนแผ่นกระดาษวาดเขียนเหมือนเมื่อเรายังเด็กแม้แต่น้อย (อี๊ สกปรกจัง) แต่นี่มันเป็นความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับชายหนุ่ม หน้าตาดี มีเสน่ห์ ฮิ้ว ฉันไม่อยากลืมเลยด้วยแหละ .. จดไว้ในใจ ทดไว้ในหมองน้อยๆ แล้วเราจะได้สดชืน ฮิปปี้ ออเดอะไทมส์ แต่นานเท่าไหร่แล้วนะ ... ที่ฝนตกหนักแบบนี้ เหมือนว่ามันกำลัง ร้องไห้ให้กับฉัน คงเพราะสงสารเรื่องราวเศร้าสร้อยของฉัน ที่ถูกไอ้ผู้ชาย บ้าบอคนหนึ่งเคยพร่ำบอกว่ารัก .. แต่ตอนนี้มันกลับพร่ำบ้าบอกับ หญิงสารเลวคนหนึ่งที่ฉอเลาะกับมันแล้วบอกว่า "รักมันจนกว่าชีวาจะหาไม่" อื้อ มันช่างทำใจได้ยากแท้ ทำไมนะ ผู้ชายบางคนมันถึงได้ตาบอด หูหนวก และชอบเป็นคนพิการโดยตั้งใจเช่นนี้ แต่ก็นั่นล่ะ ตอนนี้ฉันเศร้า ส่วนเค้าพอรู้ตัวมันก็คงเซ็ง มันอยู่ที่ว่าใครเลยจะทำกรรมใด มาดีกว่ากัน และเชื่อว่านเรานั้นยังไงมันก็คงจะมีความสุขได้ มันอยู่ที่เรานั่นล่ะเลือกโดยแท้ เอ็ดเวิร์ด แห่งทไวไลท์ ... เจ้าจะมาเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวทำให้ฉัน ลืมเลือนไอ้ความทรงจำเฮงซวยนี้ได้ไหมหนอ แม้จะเป็นเพียงแค่เศษ เสี้ยวแห่งความเป็นไปได้ ถ้าเจ้าเป็นแวมไพรจริงนั้นแล้ว จงมาปรากฏกายต่อข้า ... ทำให้ข้ามีชีวิตที่เปลี่ยนไปดุจผีดูดเลือด ความเศร้าไม่มีเพราะจะมีแต่อิ่มกับเลือดที่ดูด ดูดดื่ม ดื่มกิน โอ้วววว มันช่างสุขอะไรเช่นนี้ เอ๊ย!!!! ตื่นๆ เป็นคนอยู่ดีๆ แล้วจะมาแปลงกายเป็นผีดูดเลือดทำม๊ายยยยย ไม่เอาดีกว่า แปลงกายเป็นเจ้าหญิงแสนสวย ที่หลงงมอยู่ใน ดินแดนแห่งความฝัน สวมมงกุฏแล้วก็ สวมแต่ชุดสวยๆ รอผู้ชายดีกว่า .... เผื่อว่าซักวันจะได้เจอคนดีๆ กับเค้าบ้าง หล่อ ล่ำ รวย นิสัยดี รักเจ้าหญิงไม่ยอมตืนจากโลกแห่งความฝัน อย่างฉันบ้างสักทีน๊า เราต้องเจอกัน สักวัน ... สักวัน บล็อกวันนี้ .. เป็นงานเขียนในส่วนของ ::ถนนสายนี้ .. มีมิตรภาพ::ของสามสาว น้อยปอย น้องอ้อนและน้องแจงค่ะ งวดนี้ไม่ลืมเพราะว่ามีเพื่อนร่วมโครงการช่วยเตือนเอาไว้และเรียกว่าทวงหลายคนเลยคะ ... ต้องยกความดีความชอบให้กับเพื่อนบล็อกที่เตือนกันนะคะ เพราะว่าคงเห็นพลาดหลายบล็อกแล้วเลยทำหน้าที่เลย ดีนะค่ะเราจะได้ไม่อ้างคำว่า "ลืม" ไม่อย่างนั้นก็ยังใช้ได้อยู่เรื่อยๆ เพราะพูดว่า "ลืม" บ่อยๆ มันก็เหมือนคนขาดความรับผิดชอบ ... แย่เน๊าะ 55+ หัวข้อวันนี้ส่วนตัวแล้วออกแนวแบบว่าเป็นดราม่าเล็กๆ สำหรับตัวเอง แต่เพราะว่าตัวเองขาดความโรแมนติกเลยต้องเอาเรื่องราวมายำซะเละ อ่านแล้วจะรู้สึกปนๆ เล็กน้อยกับความจริง ความฝันและก็ความพร่ำ แต่ว่าโทษใครไม่ได้ค่ะเพราะว่าส่วนตัวมันเป็นจังหวะที่เกิดนึกคิดขึ้นมาว่าจะเขียนอะไรยังไง ก็เลยเป็นผลแบบเรื่องแนวนี้ล่ะค่ะ ... อ่านแล้วติชมได้นะคะว่างงเล่น หรือว่าจริงจัง ... เพราะว่าไปแล้วฉันละอยากเกิดและเป็น Dreamgirl จ๊างงง เลย