หลายครั้งที่ เ ห นื่ อ ย .. ฉันอยากจะหายตัว ไปนั่งที่ไหนสักแห่งที่ให้ความรู้สึก ปลอดโปร่ง โล่ง .. สบายตัว สบายใจ ที่ที่ไหนก็ได้ที่มีแต่เสียงของลมที่คอย แต่มาหยอกล้อให้ฉันได้รู้สึกดีไปด้วยกัน .. แต่ในเมื่อฉันหายตัวไม่ได้ .. ฉันก็คงต้องนั่งอยู่ตรงนี้ ที่เดิม ... ที่คุ้นเคย ... ที่ที่เป็นส่วนตัวที่สุดของฉัน นั่นก็คือ บ้ า น ในความหมายที่บ่งบอกว่า .. เป็น พท. อันแสนสบายของเรา ที่ๆ ไม่สามารถมีใครมารุกล้ำ ความเป็นส่วนตัวของเรา และเป็นที่ที่เราเป็นอย่างที่เราเป็นได้ การอ่านหนังสือ .. ก็เป็นอีก 1 วิธีที่ฉันใช้ผ่อนคลาย ความคิด ความเครียดขึ้งลงไปได้บ้าง ... ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อน เวลาที่คิดมากจะไม่สามารถอ่านอะไรได้เลย แต่ว่าตอนนี้เหมือนว่า ประสบการณ์มันเริ่มมี เลยต้องบังคับตัวเอง ... ให้อ่านให้ได้ เพราะจะได้ทำตัวให้มีสมาธิจดจ่อกับการอ่านได้ เพราะไม่อย่างนั้นแล้วก็อาจจะอ่านไม่รู้เรื่องเอาได้เหมือนกัน วันนี้ถึงคิว ... ของการหยิบหนังสือใหม่มาอ่าน เป็นหนังสืออ่านง่าย ตามสไตล์คนรักบ้าน .. ที่น่าอ่านทีเดียว A Little Home หนังสือที่มีสาวต่างวัยต่างแบบ 25 สาขาอาชีพ มาพูดถึงบ้านของตัวเอง มีสไตล์ มุมมอง ความคิด เรื่องของการจัดบ้านในรูปแบบเอกลักษณ์ของแต่ละคน ฟังแค่นี้ก็อบอุ่นดีนะค่ะ ... บ้านในรูปแบบของแต่ละคน ก่อนจะลงมือได้อ่าน ... ฉันก็ต้องเปิดค้างหนังสือเอาไว้ ที P.23 ----- เพราะมันถูกคั่นด้วยโปสการ์ดสีขาว .. สะอาดตา โดยกลางแผ่นจะมีภาพเล็กๆ เป็นถนนเล็กๆ ที่ข้างทาง มีรั้วไม้ที่ไม่แข็งแรงนักกั้นอยู่ตลอดทาง ... พร้อมทั้งวิว ที่คิดว่าสุดลูกหูลูกตามันก็คือทุ่งหญ้ากว้าง โล่ง .... . . แค่หลับตาคิดถึงก็ “ส บ า ย ใ จ” พร้อมกันนั้นตัวหนังสือใต้ภาพก็บอกว่า P a i A w a y ใช่แล้ว ... โปสการ์ดนี้ถูกร่อนมาจาก อ.ปาย แม่ฮ่องสอน ที่ที่ใครบางคนก็ได้แค่คิดว่าอยากไปแต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้ไปสักที หรือว่าเป็นที่ทีใครบางคนมาเยือนแล้ว มาเยือนอีก ... อย่างไม่มีเบื่อ เพราะชอบในความเป็นธรรมชาติของปาย ใ น ย า ม นี้ ที่ เ ข า เ ป็ น เจ้าของโปสการ์ดใบนี้ ... ส่งมาให้ฉัน ... เพื่อจะบอกว่า เขาอยู่ที่ไหน ซึ่งปายเป็น 1 แห่ง ที่เขาบอกว่าเขาอยากไปเที่ยว อยากไปเห็น อยากไปสัมผัส ใกล้ชิดกับปายว่าอบอุ่นขนาดไหน มันหมือนกับที่ใครๆ หลายคนเคยไปสัมผัสกับปายหรือเปล่า . ใช่ ... ฉันอ่านจากตัวหนังสือน้อยๆ ที่เขาตั้งใจเขียน มาในโปสการ์ด เพียงแค่สองบรรทัดเท่านั้น มันสั้นซะจนฉันคิดว่า ... เขาขี้เกียจเขียนหรือเปล่า? แต่นั่นเป็นเพราะฉันคิดอย่างนั้นในตอนแรก ที่ได้รับโปสการ์ด ... ของเขาหรอก เพราะในวันนี้ ฉันพอจะเข้าใจแล้วล่ะว่า ทำไมเขาคนนั้น ถึงเขียนมาแค่นั้น ปายสวย ... ถ้ามองด้วยใจ อยาก “เอาใจ” คุณมามองด้วยจัง แต่นั่นมันนานแค่ไหนแล้วล่ะ ที่ฉันได้รับโปสการ์ด ใบนี้จาก “เขา” ... เขาที่เคยคิดว่า จะเอาใจฉัน ไปมองด้วย ... 2 ปี 3 ปี หรือว่า 4 ปี ไม่ใช่หรอก ... มันยาวนานกว่านั้นนัก นานจนที่ฉันจำไม่ได้แน่ว่าเมื่อไหร่ .. เขา ผู้ชอบเดินทางเป็นชีวิตจิตใจ พูดแค่อย่างเดียวว่าอยากเจอกับผู้คน อยากเจอสิ่งที่เขาตามหา โดยสิ่งนั้นเขาเอง ก็ไม่รุ้ว่ามันคืออะไร ... แปลกไหมล่ะ ฉัน ... ชอบเดินทางบ้าง แต่คงไม่ใช่การแสวงหา สิ่งที่อยู่ข้างนอก หรือจับต้องไม่ได้ .. เพราะฉันเชื่อว่า ความสุขมันอยู่ข้างใน --- ถ้าเราไม่มีความสุข เสียตั้งแต่ข้างใน แล้วเราจะเชื่อได้อย่างไรว่าภายนอก มันจะมีความสุขรอคอยเราอยู่ และฉัน ... ก็ไม่จำเป็นต้องแสวงหาสิ่งใด เพราะฉันก็ได้ในสิ่งที่ฉันอยู่กับมันแล้วเป็นสุขใจ และได้แสดงความเป็นตัวเองแบบไม่ปิดบัง “บ้าน” ... พท.ของฉัน ที่ที่ฉันอยู่ด้วยแล้วสบายใจ มีความสุข โดยที่ไม่ต้องไปเดินทางหาให้เมื่อย เพราะฉะนั้น ฉันเชื่อว่าถ้าหาก เขา เหนื่อยจากการเดินทาง ก็ขอให้สบายใจกับการมาพักผ่อน ที่บ้าน .. ได้เสมอ ฉันเดินไปหยิบกล่องไม้เล็กๆ ออกมาจากลิ้นชัก .. ในนั้นมีโปสการ์ดอีกหลาย ๆ ใบ จากเขาส่งมายามที่เขา เดินทางไปไหนต่อไหน เขามีความสุขของเขา ฉันก็มีความสุขของฉัน แต่เราก็รักกันได้ล่ะนั่น มันคงไม่แปลกใช่ไหม ? เพราะเราต่างมีพื้นที่ส่วนตัวของกันและกัน นั่นต่างหากล่ะที่สำคัญ .. ที่เรายังคงรู้สึกดีให้กันเสมอมา . . .