สำหรับเรา อย่างที่เขียนไว้ข้างบนน่ะค่ะ
สมองโล่ง จิตโล่ง ...
วาบ ๆ ใส ๆ เหมือนวาเป๊ก เลยยยย

เวลาเราเครียดจนถึงที่สุดเต็มที่แล้วเราก็จับตัวเองเขย่า ๆ ๆ ๆ ๆ
เคลียร์ทุกสิ่งให้มันว่างนะ
เพื่อจะเติมสีสัน เติมทุกสิ่งได้อย่างง่ายดาย

แต่ตอนนี้เรายังเคลียร์ให้ว่างเปล่าไม่ได้หมดสักที แหะ แหะ

  

คิดถึงเพื่อน ๆ ชาวบล็อกนะคะ
ตอบหน้าความคิดถึงต่อแล้วน๊า

ขอสลายอะตอมผ่านควอนตั้ม
ไปทำ defrag ตัวเองใหม่อีกรอบ
แล้วจะแทรกอณูของความว่างเปล่ามาใหม่น๊า
พร้อมเดินสายเยี่ยมเพื่อน ๆ อีกที

  

มานั่งว่างเป็นเพื่อนค่ะ

  

เป็นช่วยหยุดพักของชีวิตไงคะ
หลังจากที่อะดรีนาลีนหลั่งกระฉูดไปแล้ว
บ้าพลังไปแล้ว
ธรรมชาติก็ set อารมณ์ให้เราได้พัก (ใจ) ซะบ้าง

  

โห
ภาพนี้

เหอ เหอ เล่นแบบนี้เลยเหรอครับ
แต่นั่นล่ะความว่างก็คิอไม่ว่าง เพราะความไม่ว่างคือความว่าง ดังนั้นมันเลยไม่ว่างเพราะว่ามันว่าง

ไปล่ะ ชักจะสมองว่างๆ เหมือนกัน

^____^..

  

เคยเหมือนกันค่ะ
ว่างเปล่า ไม่รู้สึก ไม่คิดถึงอะไร บางทีก็ตื้อๆ จนไม่เข้าใจตัวเองทำไมเป็นแบบนั้น

  

คิดถึง...วันเวลา...ที่ผ่านเลย
คิดถึง...คนเคย...ชิดใกล้
คิดถึง...หนทาง...ที่ยาวไกล
คิดถึง...ใครคนนั้น...ที่เฝ้าคอย ^_^

  

ว่างเปล่าจริงๆ ด้วยค่ะ
หากอยู่ในอารมณ์แบบนั้นจริงๆ ก็น่ากลัวนะคะ
เพราะเราไม่ทราบว่า
จะมีสีอะไรมาแต้มใจของเรา

  

แวะมาบอกพี่สาว

ว่า...จะควงสาวน้อยไปเที่ยวแล้ว

ไปนอนดูทะเลเปียกฝน...ซะให้สบายใจ

  

อิจฉา และขอบคุณจังค่ะ คุณ แบ่งปัญญ์ มีเวลาว่าง
ชอบชื่ออีกต่างหาก
ทั้งแบ่งปัน และปัญญา ดีจัง
ยินดีที่รู้จักนะคะ

  

คุณ gxup ยินดีที่รู้จักนะคะ
อึมม์ บ้าพลัง อิอิ คิดถึงหยินมี่ BB อิอิ
แอบเป็น FC BB กับเขาเหมือนกัน

บางครั้งก็เป็นช่วง ๆ หลังบ้าพลังอย่างว่านะคะ
แหะ แหะ แต่เราต้องใช้พลังเยอะอ่ะ
ภารกิจ ภารกรรมเยอะจริง ๆ
เลยต้อง defrag บ่อย ๆ น่ะ
เพราะ harddisk หัวใจเราเต็มเร็ว
เฮ้ออ แบบชอบใช้หัวใจทำงานมากกว่าขมองอ่ะ

  

จานจีจ๋า
เราป่าวเกเรเล่นขี้โกง เล่นง่าย จานก็รู้นี่นา
เราทำงานด้วยหัวใจ
มันเลย error เร็ว ต้องเคลียร์ใจ เคลียร์จิต บ่อย ๆ แบบนี้แหละอ่ะ

ทำให้ว่าง จริง ๆ แล้วมันทำยากเนอะคะ
มองในมุมนั้นกว่าจะว่าง มันก็จะกลายเป็นมีความว่าง
เหมือนเฟรมนี้ยังไง ๆ ก็ล้นด้วยสีขาว

เนอะ
เนอะ

  

สวัสดี และยินดีที่รู้จักนะคะคุณ yuki san
แบบนั้นแหละค่ะ ว่าง ๆ ไม่คิดอะไร
มันอื้อ ๆ เหมือนเสียงโหวง ๆ ในหู
แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร
กำลังพยายามเรียนรู้ และเข้าใจอยู่

บางทีอาจเป็นเสียงระหว่างการ defrag
จิต กับ ขมองอิ่ม จริง ๆ เนอะ

  

อิอิ เสียดายน่าเอาไปใส่หน้า คิดถึง
แต่อย่างไรก็คิดถึงเป็นประจำไม่มีเวล่ำเวลาเนอะ เนอะ

เป็นบทกลอนที่อ่านแล้วยิ้ม อิ่มใจฟู ฟู จริง ๆ จ้า

แอบอิจฉาอ่ะ ทะเลหน้าฝน นี่งามจริง ๆ นะ
ปลื้มมากกว่า ทะเลหน้าหนาว
เที่ยวเผื่อด้วยนะจ๊ะ สาวสวยทั้งสองสาว

  

ชอบที่คุณ mda ว่านะคะ
เราคงต้องดูแลเฟรมนี้ดี ๆ
เวลามีสีแปลกปลอมเข้ามา

แต่บางทีเราก็ยังชื่อเสมอว่า
มีสีแปลก ๆ เข้ามา ให้เราได้เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ ก็ดีเนอะคะ

คิดถึงนะคะ ^___^

  

อณูของช่องว่างเริ่มใกล้หมดแล้ว...
คิดถึงเพื่อนชาวบล็อคทุก ๆ คนนะคะ
จะพยายามแบ่งเวลามาเดินสายเยี่ยมเพื่อน ๆ ด้วย

ตอนนี้ภารกิจส่งตาปิ้ง ๆ ยั่วยวนให้กลับไปทำงานต่อแล้ว

ฝนเริ่มตกเป็นเม็ดเป็นสาย เป็นเวลา เป็นเรื่องเป็นราวแล้ว
รักษาสุขภาพกันถ้วนทั่วทุก ๆ คนนะคะ

  

คิดถึงนะคะ
หลับฝันดีน๊า

ทำจิตใจว่างในบางเวลา

  

คุณพรายทรายจ๊ะจ๋า


มัชว่างมั่งไม่ว่างมั่ง

แวะมาดูรูปว่างว่าง ที่มันไม่ค่อยจะว่าง

ว่าจะอยากว่างอีกแล้ว แต่ก็ยังว่างไม่ได้ซะที



เอิ๊กกกกกกกก ...งง เรื่อง ว่างไม่ว่าง จัง

  

ฮ้า หายไป หลายวันเลยครับ ...

เพราะ ไม่ว่างเอาซะเลย ...

ไว้ตั้งสติได้ดีๆ จะมาคุยกันนะครับ

  

คุณพรายทรายหายไปนานเลยนะคะ
คิดถึงนะคะ

ไม่ได้คุยกันนานเชียวค่ะ
เดี๋ยวจะเอาสีสวยๆ มาแต้มให้ศึกษากัน

  

ภาพวาดขาดสีสรรไม่เป็นไร

แต่อย่าให้ใจขาดสีที่จะแต่งแต้มก็แล้วกันนะจ๊ะ

แล้วจะเอา พู่กัน จานสี พร้อมกับสี มาฝาก

ตอนนี้ขอตัวไปหามาให้ก่อน

  

คิดถึงจังเลย
คิดถึงงงงง

  

คิดถึง จึงมาหา
จริงๆนะคะ

  

สวัสดีตอนเช้าค่ะเจ้าหญิง
คิดถึงเช่นกันค่ะ

ตอนนี้พยายามทำว่างเหมือนกันค่ะ
ทั้งกาย และ จิต
ยังเติมอะไรด้วยความยากเหมือนกัน แหะ แหะ

  

คุณมัชจ๋าจ๊ะ

การว่าง คงถือเป็นศิลปะชั้นสูง
ที่เข้าใจยากมาก ๆ
ยิ่งปรัชญาด้วยแล้ว คงยิ่งมึนตึบ
กับโลกความจริงแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง
มันยากเหลือเข็ญจริง ๆ

ยิ่งต้องทำตัวให้กลมกลืนจัดระบบภาพว่าง
เฮ้อออออออออออออออ
แค่นี้ก็เหนื่อยเหลือกำลัง

  

คุณ xeno
เรารอจานสี กับ พู่กัน ของคุณนะ
แล้วเรามาแต่งแต้มให้โลกนี้
เต็มไปด้วยสีสัน นะ นะ

ขอบคุณหลาย ๆ สิ่งเสมอมานะคะ
ขอบคุณที่ช่วยเป็นความว่างให้เราเสมอ ๆ

  

เจ้าหญิงคะ
เรากำลังแทรกอณูความว่างกลับมา
ยากอยู่เล็กน้อย แต่ก็จะพยายามด้วยความคิดถึง
มันยากเอาเรื่องจริง ๆ กับเวลานี้
แต่ก็คิดถึงทุก ๆ คน ที่เป็นเพื่อนของเราตลอดเวลานะคะ

  

ป้ามดคะ
ขอบคุณที่โลกนี้มีเสียงเพลง ดอกไม้สวย ๆ
และบล็อกบ้านน่ารัก ๆ ของป้ามด
ที่จัดเตรียมไว้ต้อนรับ
ทำให้พรายทรายรู้สึกทำให้ช่องว่างของตัวเองค่อย ๆ หายไป
มีสีสันและเสียงเข้ามาบ้าง

คิดถึงนะคะ

  

สรุปแล้ว
เราทำตัวเข้ากับความว่างเปล่า มาหนึ่งอาทิตย์

เราคงยังนิ่งไม่พอกับความว่างเปล่า
เพราะเราพบว่าในความว่างเปล่าไม่มีสิ่งใด ๆ เลย

ไม่มีเพื่อน
ไม่มีเสียงเพลง
ไม่มีเสียงหัวเราะ
ไม่มีแม้แต่ธรรมชาติอันสวยงาม
ไม่มีแม้แต่กาแฟรสชม

สิ่งที่เราได้รับกลับออกมา
กลายเป็นน้ำตาสีขาวมากมายเกลื่อนไปหมด

ยากเย็นยิ่งนักสำหรับเราที่จะหลุดพ้น...
คงต้องใช้เวลาอีกเนิ่นนาน

แล้วเราก็คงยอมรับความเป็นจริงที่เป็นตัวเรา
ว่าแล้ว เราก็เติมสี แสง เสียง
เข้าไปในเฟรมผ้าใบของเราดีกว่า

ภาพที่สมดุลอาจทำให้เราว่างมากกว่านี้
ว่างเปล่า แบบที่ยังมีความว่าง น่ะ

อุอุ แหะ แหะ เริ่มงง ๆ กับความว่างเปล่าแล้วเหมือนกัน

  

............................


............................



............................


.............................


// ในความว่าง มีความไม่ว่าง จริงๆ นะคะ

  

แหะ แหะ คุณมัชจ๋าจ๊ะ

เราว่าบางที "ไม่ว่าง" นี่อ่ะ
ดีกว่า "ว่าง" นะ
ดีกว่าไม่มีอะไรเลยอ่ะ...

ตู่แล้วล่ะ ว่าอย่างน้อยเราก็มีคุณมัช กับเพื่อนชาวบล็อกละนะ
งั้นทำตัวไม่ว่างต่อไปดีกว่าอ่ะ อิอิ
^____^