Happy ทุกข์เดย์ From : Bitter_N@hotmail.com Date : ๑๒ ตุลาคม ๒๕๔๕ ๑๓.๒๐ น. To : Sweet_P@yahoo.com Subject : Happy ทุกข์ เดย์ พ่อถั่วหวาน...ใจดำ เป็นเช้าอีกวันที่ตื่นขึ้นมาแล้วก็.. เออหนอ --เออหนอ ถอนหายใจแรงๆ แล้วน้ำตาก็ไหลริน ไม่อยากบอกหรอกว่า--ต่อให้เช้า ความเศร้ามันก็ไม่ได้จากไปไหน แสงสว่างของขอบฟ้า ไล่ไปได้ก็แต่เพียงความมืดของราตรีกาลก็เท่านั้น อ่านหนังสือพิมพ์ฉบับวันเสาร์กับวันอาทิตย์ไปด้วยกัน เหมือนกับว่าขณะที่เราอยู่กับปัจจุบัน เราก็มองเห็นอนาคตได้ด้วย (ฉันอ่านเสาร์สวัสดีควบมติชนวันอาทิตย์) มีข่าวงานหนังสือ- - อีกแล้ว นึกถึงคราวก่อนที่เธอพาฉันไปงานหนังสือด้วยความอดทน แต่ไม่ได้กล้ำกลืน เพราะเราต่างมีความสุขกับการ เลือกในสิ่งที่อยากอ่าน ฉันเคยเดินงานหนังสือคนเดียวตลอดมา แม้จะไปกับเพื่อนก็ต้องขอแยกกัน ... คิดว่าต่างคนต่างเดินก็ดี เราได้เลือกเอาตามใจชอบ แต่ก็พึ่งมารู้ว่าเดินกับคนรู้ใจ เราก็มีความสุขไปอีกแบบ มีคนคอยหิ้วตะกร้าให้ มากกว่าที่จะเดินตัวเอียงเพียงลำพัง เกรงใจเธอก็เกรงใจอยู่- - แต่เธอบอกว่าไม่เป็นไร แล้วก็ตั้งใจฟังฉันพูดถึงหนังสือเล่มนั้นเล่มนี้อย่างอดทน ฉันรู้ว่าเธอเมื่อยและหนักเพียงใด แต่ก็ยังเดินยิ้ม... ฉันเริ่มยิ้ม เมื่อเธอเริ่มหยิบหนังสือที่เธออยากอ่านลงตะกร้าบ้าง ฉันยิ้มกว้างกว่า เมื่อเธอถามว่าแล้วนักเขียนคนนี้ เธอน่าจะอ่านเล่มไหนของเขาดี .... เป็นการเดินในงานหนังสือที่ฉันใช้เวลาอยู่ในงานน้อยที่สุด แต่ก็อิ่มเอมใจไม่น้อยกว่าครั้งไหน อาจจะมากกว่าครั้งใดด้วยซ้ำ .... ฉันเอ่ยขอบคุณเธอเมื่อเราแยกกัน ขอบคุณที่พาฉันไปงานนี้ เธอรู้ว่าฉันสุขแค่ไหน หน้าบานกระเป๋าแบนกลับบ้าน แต่หัวใจพองโต วันนั้นเธอขอให้ฉันเป็นคนรักของเธอ- - ฉันกลับบ้านด้วยหัวใจบวมเป่งไปถึงคันเร่ง ไม่ว่าหนทางจะไกลแค่ไหน ฉันรู้ว่าฉันจะฝ่าฟันไปได้ ทางสว่าง--ตลอดทาง ไม่รู้ว่าแสงนำทางมาจากที่ไหน ตอนนั้นแม้ทางจะมืดแค่ไหน ฉันก็ไม่กลัว แต่ตอนนี้แค่แสงกระพริบของไฟขอทางของรถคันหน้า - - ฉันยังหวาดระแวง ความสุขมักจะมาเคาะประตูแล้วก็จากไปอย่างรวดเร็วเสมอ Bitter N. ผู้ยอมตาถั่วเสมอเลย * Happy Book Day - - สำหรับปีนี้ happy book day สำนักพิมพ์มติชน วันที่ 4 - 8 กรกฎาคม 2548 ณ ศาลาพระเกี้ยว จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ก็ไม่ใช่ว่าจะทิ้งความทุกข์ไว้เบื้องหลังเสมอนี่ฮะ
หรือว่าผมเข้าใจผิดไป??
เนื้อจดหมายฉบับนี้เท่าที่ผมได้อ่าน (โดยพลการ)
มีส่วนผสมของรอยยิ้มอยู่มากกว่าน้ำตาตั้งเยอะ
การมีความสุข ไม่ใช่ทางเลือกงั้นหรือครับ??