โดดเดี่ยว ในยามที่รู้สึกถึงความผิดปกติที่เข้าในชีวิต มักจะรู้สึกโดดเดี่ยว เป็นกันมั่งมั๊ย นับตั้งแต่เสียแม่ไป ลึกๆแล้วก็ยังไม่หายเสียใจ ยังคงคิดถึงอยู่ตลอดเวลา ยังฝันเห็นอยู่ทุกวัน เรื่องราวภายในบ้านก็ดูเหมือนจะดีขึ้นกว่าเดิม พายุในชีวิตก็ไม่ถึงกับสงบ ยังคงพัดผ่านเบาๆเหมือนลมกระทบน้ำทะเลพอให้เกิดคลื่นกระเพื่อมเบาๆ และก็(แกล้ง)ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่คิด ไม่ใส่ใจ แต่ลึกๆก็ยังคงวนเวียนคิดนู่นคิดนี่อยู่ตลอดเวลา เพียงแต่พยายามไม่แสดงออกมาให้ใครเห็น ยิ่งทำแบบนี้ ก็ยิ่งโดดเดี่ยว เหมือนอยู่ตัวคนเดียว ถึงแม้ว่าจะมีพี่น้องที่เกิดจากสายเลือดเดียวกัน แต่ก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน พวกเค้าก็ไม่ได้ใส่ใจเราเท่าไหร่ อาจจะลืมไปด้วยซ้ำว่ายังมีเราอยู่ในโลกใบนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องก็ห่างเหิน เหมือนคนแปลกหน้า เจอกันก็ไม่สนิทใจ ไม่รู้จะคุยอะไรกัน เหมือนคนแปลกหน้า ไม่เชื่อใจที่จะบอกเล่าอะไรให้ฟัง บางครั้งในยามเหงาๆ อยากมีใครซักคนรับฟังเรื่องราว คิดจะโทรหา แต่ก็ต้องวางสายทุกครั้ง เพราะความรู้สึกมันแย้งตลอดเวลาว่า "ยังไม่ใช่" คนที่ไว้ใจ สำหรับเพื่อนก็มีอยู่ 1 คนที่คอยเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง และเป็นผู้รับฟังที่ดี คอยให้กำลังใจ คอยให้แง่คิด เตือนสติอยู่เสมอๆ แต่ก็นะ...ต่างฝ่ายต่างก็มีปัญหาไปคนละแบบ คงไม่สามารถไปรบกวนได้อยู่ตลอดเวลา ที่สำคัญตัวเค้าเองก็ไม่เคยเอ่ยปากเล่าเรื่องราวอะไรให้เราฟัง ทำให้คิดได้ว่าเราคงไม่ใช่คนที่ไว้ใจ หรือตัวเค้าเองเป็นคนไม่ชอบเล่าเรื่องราวให้ใครฟัง เมื่อมองกลับมาที่มุมของเรา ก็รู้สึกว่าเราพึ่งพาไม่ได้และรู้สึกผิดที่คอยรบกวนเค้าอยู่ตลอดเวลา ขณะที่เราไม่เคยช่วยอะไรเค้าได้เลย ชีวิตบนโลกใบนี้ไม่เหลือใครอีกแล้ว คนร่วมชีวิตที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว คือ แม่ ก็ทิ้งกันไปแล้ว สามีและลูกคือคนที่เข้ามาในชีวิตภายหลัง ไม่ใช่คนที่อยู่ร่วมกันมานาน ที่สำคัญเค้าไม่เคยช่วยอะไรเราได้ ไม่สามารถปรึกษาอะไรได้เลย พูดคุยอะไรกันก็ไม่ได้ เพราะมองแตกต่างกันอยู่ตลอดเวลา พอพูดไปก็เคืองใจกันเสมอๆ ดังนั้น จึงไม่พูดอะไรเลย ดีที่สุด แล้ว แต่พอเก็บเอาไว้คนเดียว ความโดดเดี่ยวก็เข้าครอบงำ มันทรมานจังเลยนะ การเก็บอะไรเอาไว้เนี่ยะ หรือเรามันพวกโรคจิตมีอะไรก็ต้องพูดๆออกมา ถึงจะสบายใจ แล้วจากนี้ไปชีวิตที่เหลืออยู่อาจจะแค่ 1 วัน 1 เดือน 1 ปีหรืออาจจะ 30 ปี จะทำอย่างไร ยังไม่อยากนึกถึงอนาคตในวันข้างหน้า ว่าตัวเราจะเป็นยังไง ลูกจะเป็นยังไง สามีจะเป็นยังไง ก็ตระหนักอยู่เสมอว่าไม่มีใครสามารถกระทำสิ่งใดๆได้ตามความต้องการของเราได้ อย่าคาดหวังอะไร แต่...........................ก็ยังอยากคาดหวังอยู่ดี 
โดดเดี่ยวแต่ไม่เดียวดายนี่จ๊ะ...ยังไงนู๋ batz ก็ยังมีพี่และเพื่อน ๆ ที่ยังคอยคิดถึงและเป็นห่วงนู๋ตลอดเวลานะ อย่าไปคิดว่าเราไม่มีใคร ยังมีคนอีกเยอะที่เค้าแย่กว่าเรา เด็กกำพร้าที่เค้าโดนพ่อแม่ทิ้งยังไม่เคยได้เห็นหน้าพ่อหน้าแม่เกิดมาตัวคนเดียว ไม่มีญาติไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง เค้ายังมีกำลังใจที่จะก้าวเดิน แต่นู๋มีบ้านเป็นที่พักอาศัย มีญาติถึงแม้จะไม่สนิท มีลูกที่คอยเป็นกำลังใจ มีเพื่อน มีงานการที่ดีทำ เพราะฉนั้นอย่าหมดกำลังใจ สู้ ๆ
 โดย: americano on ice (สาวหวานเมืองเพชร
 ) วันที่: 11 มิถุนายน 2552 เวลา:8:28:13 น. |
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [