๔๘๕ สิ่งดูดกลืนความสุข เป็นเวลาอันยาวนานแสนนานที่ห่างจากการปรับปรุงเพิ่มเนื้อหาของ blog จริง ๆ ก็เกือบจะเลิกเขียนแล้ว สาเหตุก็มีหลายอย่าง อย่างหนึ่งเลยก็คือสมาธิ และเวลา แล้วก็อีกอย่างเริ่มรู้สึกว่าเขียนไปมากเท่าไหร่ รูปแบบการเขียนก็ยังคงวนเวียนอยู่กับที่ พูดง่ายก็คือหมดการพัฒนาทางการสื่อสารภาษาเขียน อีกอย่างคือตั้งแต่ออกจากงานประจำเมื่อห้าปีก่อน ก็ต้องทำงานหนักมาก ๆ ๆ ๆ ขึ้น เวลาที่ออกไปตามวัดวาก็น้อยลงอย่างน่าใจหาย แต่ก็ไม่ได้ลืมธรรมะ ยังคงฟังธรรมบ้าง ปฏิบัติน้อยลงมาก เรียกถูกกิเลสเข้าครอบงำจนหมดสภาพทีเดียว แต่ก็พออ้างได้บ้างว่ายังอยู่ในสายธรรมเหมือนเดิม เพราะก็ยังนึกถึงพระพุทธเจ้าเสมอ อีกไม่กี่วันข้างหน้าก็จะเดินทางไปอินเดีย เป็นครั้งที่ ๔ ในรอบ สอง ปี ซึ่งก็ถือว่าเยอะสำหรับคนทั่ว ๆ ไป ในใจอยากจะเขียนเรื่องราวของอินเดียเหลือเกิน แต่มันยังไม่มีเวลาลงตัว อยากจะจบ Blog ให้ถึง ๕๐๐ บท แล้วค่อยใส่บทเสริม อินเดียเข้าไปก็น่าจะดี แต่คงไม่ค่อยมีใครเข้ามาอ่าน ซึ่งก็เข้าใจดี เพราะข้อมูลทุกวันนี้มีเยอะมาก ๆ มีหลายต่อหลายคนก็เขียนรีวิวไว้อย่างดีแล้วก็เลยไม่รีบ แต่ขอบอกเลยว่าทำแน่นอน เพราะอินเดียมีเรื่องราวน่าสนใจมากมาย โพสหัวเรื่องไว้ แต่สิ่งที่เกริ่นออกจะหลุดจากหัวเรื่องไปไกล เอาล่ะ กลับมาเข้าเรื่อง ในหลาย ๆ ปีที่ผ่านมา ลองถามตัวเองเสมอ ๆ ว่าความสุขของเราอยู่ในระดับไหน คำตอบกับรู้สึกลดลงกว่าสมัยก่อนมาก ๆ เรามีความสะดวกสบายทางการติดต่อสื่อสาร การหาข้อมูล อาหารการกิน แต่ทำไมความสุขมันดูหดลดน้อยลงล่ะ ข้าพเจ้ามีหนังสือที่ซื้อดองไว้มากมาย แต่เกือบทุกเล่มไม่เคยได้หยิบมาอ่านอย่างจริงจัง จากแต่ก่อนเป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก ๆ เคยถามตัวเองหลายครั้งว่ามันเกิดอะไรขึ้น ความสุขที่เราเคยมีในครั้งก่อนมันกำลังถูกดูดกลืนหายไปหรือเปล่า หรือ ว่าสิ่งเหล่านี้มันเป็นไปตามยุคสมัย ตัวข้าพเจ้าเองก็เสพสิ่งออนไลน์บ่อยมาก ๆ มากจนคิดว่า นี่มันอะไรกัน สิ่ง ๆ นี้ทำไมมันดึงดูดเราได้มากมาย บางทีก็เกิดคำถามบ่อย ๆ ว่า เราได้อะไรจากมันกันแน่ หรือว่าเรากำลังสูญเสีย สิ่งที่เรียกว่าความสุขในครั้งเก่า ๆ ที่งดงามไป นึกถึงตัวเองมีความสุขกับการอ่านหนังสือพุทธประวัติเล่มโตริมระเบียงสมัยเมื่อ ๑๐ ก่อน มันมีความสุขมาก ไม่มีไลน์มากเด้งกวน หรือ เฟสบุ๊ค และอื่น ๆ นี่คงเป็นสิ่งดูดกลืนความสุขของข้าพเจ้า คนอื่นอาจจะมีความสุขกับการได้เสพสิ่งออนไลน์เหล่านั้น แต่เราลองคิดกันดี ๆ แล้ว มันก็คงเป็นดาบสองคมอย่างสำนวนโบราณว่าไว้ สิ่งใดมีคุณอนันต์ สิ่งนั้นก็มีโทษมหันต์ สุดท้ายมันก็คงอยู่กับตัวเราว่าจะยอมให้มันดูดกลืนต่อไป หรือจะพยายามงัดแงะเอาความสุขเก่า ๆ ออกมากัน... (รีบสรุปตัดบทเลย +555 บอกแล้วทักษะทางการเขียนเริ่มพัฒนาลงเรื่อย ๆ )
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [