บล็อกนี้พลขอรับช่วงเม้าท์ต่อจากป้าเดซี่ละกัน ป้านะป้า อยู่ ๆ ก็โยนเรื่องมาให้พลเขียนต่อ นึกหรอว่าพลจะไม่กล้า เรื่องเม้าท์ ๆ เนี่ยถนัดอยู่แล้ว เราไม่อวยกันนะป้า ว่ากันตรง ๆ เลยนะ ใครอยากอ่านก็อ่าน ใครไม่อยากอ่านก็ผ่านไปจ้า





อย่างที่ได้อ่านกันมาบ้างแล้ว ถึงจุดเริ่มต้นของมิตรภาพระหว่าง พล กับ ป้าเดซี่ เริ่มแรกที่อ่านบล็อกเนี่ย พลไม่แน่ใจว่าอะไรยังไง ทำไมถึงได้มาอ่าน ห้องชีวิตในต่างแดน ได้ สงสัยตอนนั้นกระแดะ คิด ๆ อยู่มั้งว่าอยากไปใช้ชีวิตในต่างแดนกะเค้าบ้าง จนได้มีโอกาสไปใช้ชีวิตอยู่ประเทศสวิสเซอร์แลนด์เมื่อปีที่แล้วช่วงนึง ซึ่งตอนที่อยู่โน่นเนี่ย งานหลักก็อ่านบล็อก แล้วก็แช็ท





แรก ๆ ก็อ่านไปเรื่อย ๆ บล็อกโน้นบล็อกนี้ ไม่เคยเม้นต์ให้ใครเลย จริง ๆ นะไม่รู้ว่าจะเม้นต์ยังไงมากกว่า เห็นบล็อกใครน่าอ่านก็คลิกไปดู ไปอ่านไปเรื่อยเปื่อย แต่บล็อกนึงที่เห็นชื่อคนเขียนแล้ว รู้สึกว่าเออชื่อน่ารักอะ Oops! a daisy เออ ไหน ๆ ลองอ่านสะหน่อยสิ





พออ่านแล้วแบบเฮ้ย สนุกอะ บล็อกเธอ จะอ่านเพื่อความบันเทิงก็ได้ จะอ่านแบบสนุก ๆ ก็สนุก จะอ่านแบบเอาสาระก็ได้อีก แน๊ ไมมันดีอย่างนี้อะ หลังจากวันแรก พลก็คลิกอ่านบล็อกเก่า ๆ ของเธอจนหมดทุกบล็อก ที่ยังสนุกติดตาทุกวันนี้ก็เรื่องพี่สามีเธอ ตอนที่มาเยี่ยมครอบครัวเธอที่ภูเก็ตอะ สนุกติดอยู่ในใจจนทุกวันนี้อะ





เรื่อง งง เรื่อง งาน เธอก็เขียนเล่าไว้ในบล็อกสะด้วย อ่าน ๆ ไปก็คิดอยู่ในใจ แม่ม ผู้หญิงคนนี้เธอเก่งวะ เธอสามารถหางานได้เองที่ฮ่องกง ไม่ได้ถูกบริษัทที่เมืองไทยส่งมา แล้วงานที่เธอทำ ก็ไม่ใช่งานดาด ๆ แบบที่กระเหรี่ยงไทยในต่างแดนทำสะด้วย เธอเป็นเลขานุการผู้บริหารอะ เริดดดดดดด จนวันที่เธอลงอีเมลไว้





พลก็เหมือนแฟนขับไง กรี๊ด จะได้คุยกะคนที่เราแอบปลื้ม ครั้งแรกก่อนที่จะได้คุยกันเนี่ย เธอทิ้งเมสเส็จไว้ใน msn เธอถามพลว่า คุณอ้อยหรอคะ พลก็อ๊ายยย บ้าหรอ ชื่อเค้า อาโออิ จ้า ไม่ใช่อ้อยสะหน่อย แล้วพอได้คุยใน msn พลก็แบบสุภาพกะเธออะน้อ คุยกันครั้งแรกอะ พลก็ครับ ๆ ๆ ๆ ๆ ไว้ตลอด แต่เธอดั๊นมาถามว่า ป้าขอโทษนะพล พลชอบผู้ชายไหม บ๊ะ คนไรวะ กล้ามาถามกันตรง ๆ อย่างนี้ พลก็เลยตอบไปแบบไม่ต้องคิดกันเลยนะ ว่า ครับ ก็กล้าถามเองอะนอ พลก็กล้าตอบอีกนะแหละ







นั่นคือจุดเริ่มต้นมิตรภาพของเราสองคน หลังจากครั้งแรก ก็มีครั้งต่อมา จนติดพัน คุยกันบ่อยขึ้น ๆ ก็บอกแล้วน้อ ว่าตอนนั้นงานหลักคืออ่านบล็อก กับแช็ท

เรื่องที่เราคุยกันก็หลากหลายนะ แต่หลัก ๆ ผู้น้อยด้อยปัญญาอย่างพลก็จะมีคำถาม ถามโน่นถามนี่ป้าเดซี่ตลอด เธอก็ตอบได้หมดทุกคำถามที่คาใจ มีไรไม่รู้ก็ถาม ป้าก็ตอบและให้คำแนะนำพลได้ตลอด

มีอยู่ครั้งถามป้าเรืองวีซ่าไต้หวัน ป้าอุตส่าห์หาลิงค์เรื่องวีซ่าเป็นภาษาไทย ส่งให้พลที่อยู่เมืองไทยได้อะ ทั้ง ๆ ที่ป้าทำงาน แต่พลว่างงาน ไม่บอกก็คงรู้ว่าระดับความขี้เกียจ และ โง่ ของพลจะมากขนาดไหน





เรื่องวีซ่าเมืองจีนก็มีป้าคอยเป็นผู้ช่วย ถามโน่นนี่นั่นกะป้าตลอด ป้าหาลิงค์ศึกษาต่อเมืองจีนให้พลอีกละ ไม่อยากอวยกันเองนะ แต่ผู้หญิงคนนี้เธอเก่งจริง ๆ ทุกอย่างที่พลถามป้า ยังไม่เคยมีคำถามไหนทีป้าตอบพลไม่ได้สักที ถ้าเธอตอบไม่ได้ทันที เธอก็จะไปหาคำตอบมาให้พลจนได้ ไม่ช้าก็เร็ว





จะไม่ให้ชมว่าเธอเก่งได้ไง บล็อกเธอนะมีรูปอาหารหน้าตาหน้ากินมาให้ดูอยู่เนือง ๆ แสดงว่าเธอทำทั้งงานนอกและงานในบ้าน แล้วบางอย่างนะ พลดูแล้วยังแบบโห ท่าจะทำยาก แต่เธอว่า ง่าย ๆ ไม่เห็นจะยากอะไร ป้านะป้า ทำไปได้

แล้วนะ ไม่ใช่ทำอาหารน่ากินอย่างเดียว ถ่ายรูปมาลงบล็อกก็สวยอีกต่างหาก ป้านี่แหละ เป็นแรงบันดาลใจให้พลอยากใส่รูปลงไปในบล็อก (โฉมใหม่บล็อกพลก็ป้าเดซี่นี่แหละที่ทำให้)





ตอนที่แช็ทกันใหม่ ๆ ป้าก็ชวนพลนะ ว่าทำบล็อกสิ อยู่ว่าง ๆ แต่ด้วยความโง่งมโข่ง ผสมความขี้เกียจของพลไง รับปากป้าไปว่า จ้า ๆ เดี๋ยวจะลองทำ แต่ตอนนั้นด้วยความที่ไม่อยาก ไม่รู้จะทำ ไม่รู้จะเขียนอะไร ยังไง ชีวิตพลมันไม่ได้มีอะไรมากมายมาให้เล่าน้อ เลยผลัดไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวทำ ๆ

จนวันที่พลมีบล็อกแรกในชีวิตเมื่อต้นปี ก็เพราะป้าทั้งผลักทั้งดัน จนมีบล็อกกะเค้าจนได้นี่แหละ เขียน ๆ ไปเออ สนุกอะ เขียนจนติดใจ อยากอ่าน อยากเขียนบ่อย ๆ ติดขนาดที่ต้องเข้ามาเช็คบล็อกทุกวันอะ วันไหนไม่มีแรงตอบเม้นต์ ก็ขอให้ได้เค้ามาดูสะหน่อยเห๊อะ





โดยปกติพลกะป้าจะแช็ทกันแบบไม่ประจำ คือวันไหนว่างและเจอกันก็แช็ทกัน วันไหนไม่ว่าง ไม่เจอกัน ก็ไม่เป็นไร เข้าใจกันทั้งสองฝ่าย แต่เราสองคนไม่เคยขาดการติดต่อกัน มีอะไรก็ ems ไว้หลังไมค์


วันที่ป้ามาเมืองไทยแล้วมีมิตติ้ง ใจนึงก็อยากไปกะเค้านะ ติดที่ว่าตอนนั้นเหมือนป้าจะมีเพื่อนบล็อกคนอื่นเยอะไง พลไม่ได้รู้จักไม่ได้คุยกะพวกเค้ามาก่อน กลัวไปแล้วเขินไม่กล้าคุย คนเค้าอายน้อ แต่ตอนนั้นป้าก็น่ารักส่งของขวัญเป็นกระเป๋าผ้ามาให้ ไม่เคยเจอกัน ยังอุตส่าห์มีน้ำใจ แถมโทรมาคุยกันอีกแนะ ตอนแรกที่ได้ยินเสียง ยังบอกป้าเลยว่า ป้าเสียงสาวจังเลย (ตัวจริงเธอก็ยังสาวอยู่จ้า)





ป้าจำได้ไหมป้าเคยเขียนไว้ในบล็อกหรือในเม้นต์นี่แหละ ว่าเราสองคนเหมือนคอยช่วยกันและกัน ถ้าไม่มีป้ากะพล เราคงใช้ชีวิตที่เมืองนอกอย่างไม่ค่อยสนุกเท่าไร จำได้ปะ พลจำไม่ได้เป๊ะ ๆ อะ แต่อะไรประมาณนี้แหละ

พลอ่านแล้วมัน เออ ใช่อะ อย่างที่บอกว่าพลมีคำถามให้ป้าตลอด ป้าช่วยพลได้ทุกครั้ง มีปัญหาอะไรเราคุยกัน แต่คุยกันในขอบเขต อันไหนคุยได้เม้าท์ได้ก็คุยก้เม้าท์ อันไหนไม่ได้ก็ไม่ว่ากัน


ก่อนคุยกะป้า ด้วยความเกรงใจพลก็จะคิดก่อนว่าควรคุยเรื่องนี้ไหม คุยได้ไหม หรือหลังคำถาม ก็จะบอกป้าเสมอว่า ตอบได้ก็ตอบ ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร คนมันสาระแนอะน้อ แต่ป้าก็ตอบพลทุกครั้ง ขอบคุณนะป้า ส่วนป้านั้น บางเวลาบางเรื่องพลไม่พร้อมจะคุย หรือไม่อยากคุย ป้าก็จะเข้าใจไม่ถามไม่ทำให้พลลำบากใจ ป้าจะฟังก็ต่อเมื่อพลอยากเล่า





ป้าจะมีเพื่อนบล็อกมากว่าพล บอกแล้วว่าของเค้าดีจริง ๆ จะมีคนมาอ่านแล้วก็ติดใจบล็อกเธออยู่เนือง ๆ มากันหลายแบบ สนุก ๆ ฮา ๆ แต่ก็จะมีบางทีที่พลเห็นว่าป้าจะเฮ่ย ไม่ชอบคนนั้น รำคาญคนนี้ (เรื่องนี้เราคุยกันบนโต๊ะอาหารนะป้า ไม่ใช่ในครัว ตอนที่คุณวรพล กะ คุณคำรณ เค้าลงไปข้างล่างกันอะป้า)


คืองี้ มันมีอยู่ช่วงที่พลคิดว่า เฮ่ย ทำไมป้ารำคาญคนนั้น คนนี้ออยู่เนือง ๆ อะ แล้วถ้าวันนึงป้ารำคาญพลบ้างอะ จะทำไงดี คิด ๆ ไปก็เออ ยัยป้านี่แปลก ๆ คนมาชอบมารักไม่ชอบ ดันอยากผลักไสเค้าไปห่าง ๆ


แต่ ๆ ๆ ๆ อย่างที่พลเคยคุยกะป้าบ่อย ๆ ว่าคนบ้ามันมี 500 จำพวก คิดได้ดังนั้น เออใจเค้าใจเราอะน้อ เราก็บ้า เค้าก็บ้า เค้าจะรำคาญจะไม่ชอบใคร ก็เรื่องของเค้านี่หว่า สิทธิส่วนบุคคลของเค้า มันเป็นรสนิยมของเค้านี่หว่า เรื่องอย่างนี้ไม่เกิดกะตัวก็คงไม่รู้ แล้วคนเรามันก็ไม่เหมือนกัน เค้าชอบอย่างนั้นก็ปล่อยเค้าไป เราไม่เจออย่างที่เค้าเจอก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมเค้าถึงไม่ชอบ ถ้าวันนึงป้าจะรำคาญพลบ้าง อ๊าย ไม่อยากคิด


แต่เท่าที่รู้และสัมผัส เราสองคนเป็นตัวของตัวเอง ไม่เสแสร้งให้ชอบกันและกัน ป้าไม่ชอบคนอื่นก็เรื่องของป้า ป้ายังน่ารักกะพลเหมือนเดิม แล้วพลจะไปสนใจทำไม บางทีอ่านบางคอมเม้นต์ที่มาเม้นต์ป้านะ พลจะมีความรู้สึกเลยว่าอีนี่เนี่ย ป้าไม่ชอบแน่ ๆ แล้วมันก็ถูกสะด้วยแหะ หรือบางทีป้าว่าป้าต้องทำอย่างนี้หรอวะ ต้องเปลี่ยนหรือวะ พลบอกป้าว่า อย่าเปลี่ยนอะไรในตัวป้านะ เพราะนั่นมันคือสเน่ห์ของป้า ใคร ๆ ก็ชอบป้าที่เป็นอย่างนี้ พลเชื่ออย่างนั้นเสมอ





มา ๆ เข้าเรื่องสะที อาทิตย์ที่แล้ว พลมีโอกาสได้ไปเที่ยวฮ่องกง เป็นอันว่าฝันจะเป็นจริงสะที หลังจากไม่มีโอกาสเหมาะ ๆ กะเค้าสักที ก่อนไปพลก็ส่งข่าวไปให้ป้าทราบเป็นระยะ ๆ ว่าพลจะไปนะป้า แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าเมื่อไร รู้แต่ว่าเดือนสิงหาคม แต่ประมาณต้น ๆ เดือน คุณคำรณเธอมีเรื่องด่วนต้องกลับประเทศสวิสเซอร์แลนด์ ยังคิด ๆ อยู่เลยว่า ความฝันของลันเตา (ใครวะ อีลันเตาเนี่ย ) สงสัยจะไม่เป็นจริงสะแล้ว


แต่พอคุณคำรณกลับมา และยังยืนยันว่ายังไงก็ยังไปฮ่องกงเหมือนเดิม พลรอจนจองตั๋วแน่นอนแล้ว จัดแจงส่งข่าวให้ป้ารู้ ขอเบอร์โทรศัพท์กันเรียบร้อย เม้าท์กันนิดหน่อยว่าอยากได้อะไร จะเอาอะไรยังไงไป


ป้าเดซี่เธออยากได้เสื้อยืด I Love Brijing พลก็ว่าได้ ๆ เคยเห็นคนใส่อยู่แว็บ ๆ แต่พอไปหาซื้อจริง ๆ กลับหาไม่ได้สะนี่ ตอนนั้นรู้สึกละอายแก่ใจมาก บอกว่าได้ ๆ แต่กลับหาให้ไม่ได้สะนี่ ส่วนป้าก็ดีใจหาย ถามไถ่พลว่าอยากได้อะไรบ้างจะซื้อหาเตรียมไว้ให้ แต่พลก็ว่าไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวพลไปหาซื้อเอง สนุกกว่าด้วย แต่ก่อนไปยังมีการฝากป้าซื้อหนังสือให้เล่มนึงอีกแนะ (แถมคืนนั้นพลไม่ได้จ่ายตังค์ค่าหนังสืออีกแนะ พูดแล้วอายจังเลย รอครั้งหน้านะป้า)





ก่อนเจอกัน ป้าก็ถามไถ่ว่าอยากเจอ คุณวรพล หรือเเปล่า พลก็ถามป้าว่า อยากเจอ คุณคำรณ หรือเปล่า ซึ่งเราสองคนต่างใจตรงกันว่า อยากเจอสิ คำตอบป้ายังอยู่ในหัวพลว่า เธอคือคนพิเศษของฉัน ฉันก็ต้องอยากเจอคนพิเศษของเธอด้วยสิ อูย ได้ใจไปหนึ่งดวง


วันที่เรามีนัดกันคือวันที่ 22 สิงหาคม เวลา 6 โมงเย็น วันนั้นก่อนไปหา พลโทรไปหาป้าประมาณสักบ่าย 4 ได้ยินเสียงคนรับสาย เอ๊ะ โทรผิดหรือเปล่าฟะ แต่ได้ยินแว่ว ๆ จากคนรับสายว่า ป้าเดซี่ ๆ ตอนนั้นอ๋อในใจละ ว่าต้องเป็นเด็กน่ารัก ๆ คนนั้นแน่เลย คนที่พลอยากหอมแก้มนะ คุยกันเสร็จสรรพ บอกตำแหน่งแห่งหนว่าต้องไปยังไงที่ไหน พล กับ คุณคำรณ ก็เตรียมตัว





การเดินทางเป็นไปด้วยความราบรื่น แต่พลไปถึงก่อนเวลานัดเล็กน้อย ยังคิด ๆ อยู่ในใจเสียมารยาทหรือเปล่าวะ มาก่อนเวลาเนี่ย วันนั้น หิ้วไวน์จากปักกิ่งไปให้ป้า 2 ขวด เพราะเคยเห็นป้าเขียนอยู่เนือง ๆ ว่าเธอชอบดื่มไวน์ (แต่วันนั้นป้าไม่ได้ดื่มไวน์ที่พลเอาไปให้เลย เพราะป้าชอบดื่มไวน์แช่เย็น แล้วขวดที่เหลือป้าดื่มไปยังอะ ใช้ได้ไหมป้า)


วินาทีที่พลกดกริ่งบ้านป้า ตื่นเต้นอะ พอป้าเปิดประตูมารับ พร้อมน้ำเสียงที่แสดงความยินดี และเป็นมิตร ช่วยให้พลคลายความเกรง และเป็นกันเองได้อีกเยอะ พลเข้าใจว่าตอนนั้น ทั้งพลและป้า เราดีใจกันสุด ๆ อะ


เราแนะนำคุณวรพล กับคุณคำรณ ให้รู้จักกันและกัน ป้าพาพลดูบริเวณบ้าน โชว์วิวในห้องนอนที่เห็นทะเล โรแมนติกอะ หลังจากนั้นพลก็ไปเม้าท์กะป้าที่ครัวต่อ เพราะป้ากำลังทำกับข้าวอยู่ ป้าทำกับข้าว พลเม้าท์อย่างเดียว ใครที่เคยคิดว่าพลกะ ป้าเดซี่ คงคุยกันไม่หยุด ขอบอกว่า คุณ ๆ เข้าใจกันถูกต้องแล้วคร๊าบบบ เราสองคน ผลัดกันคุยผลัดกันฟัง ไม่เคยหยุด ไม่เคยหย่อน





พลดูป้าทำกับข้าวไปปากก็คุยไปเรื่อย ๆ ป้าก็ว่า เธอชวนฉันคุยเดี๋ยวฉันทำไมอร่อยนะ แล้วก็บอกเมนูว่าจะทำไรให้กินบ้าง มีอะไรก็คงเห็นจากในรูปกันแล้ว น่ากิน ๆ ทั้งนั้น ยำถั่วพลูนี่ เปรี้ยวไปนิ๊ดนะป้า แต่พลก็กินเรียบ


ส้มตำปูปลาร้า ใครจะเชื่อว่าป้าเพิ่งเคยตำ อร่อยจริง ๆ นะ รสชาดถูกใจพลกินสะหมดจานเลยอะ แถมป้าจะตำให้อีกครกนึง แต่ด้วยความที่พลกินอย่างอื่นไปเยอะมากกกก เลยบอกไม่ต้องตำ ไม่งั้นท้องแตกตายแน่อะ แกงส้มชะอมทอด อร่อยถูกใจ ไส้กรอกปลาแนมก็อร่อย ไส้อั่วงี้ สรุปอร่อยไปทุกอย่างอะ





ระหว่างที่คุย ๆ เม้าท์ ๆ กันอยู่ในครัวนั้น ก็มีหนุ่มน้อยคนที่พลอยากหอมแก้มโผล่หน้ามาให้เห็นเป็นระยะ ๆ แต่พลคุยด้วยก็ไม่ยอมคุยด้วยสะงั้น พอคุยด้วยหนีไปเฉยเลย ตามไปคุยถึงห้องนอนก็ไม่ยอมคุย อ้อ จะว่าไปตอนพลถามว่าอายุเท่าไร ก็ตอบมาว่า 8 ขวบครับ


จนพลกลับไปเม้าท์กะป้าในครัวอีกที เธอก็ยังตามไปแย็บ ๆ โชว์ ๆ โน่นนี่นั่นเรื่อย ๆ แต่ไม่ยอมคุยด้วยเท่าไร จนสักพักเธอก็คุยมากขึ้น ๆ ขอบอกว่า หนุ่มน้อยคนนี้เธอน่ารักจริง ๆ พูดอังกฤษบ้าง ไทยบ้าง แต่ทุกครั้งที่พูดภาษาไทย เธอจะลงท้ายด้วย ครับ ตลอดทุกครั้ง





พอเริ่มคุ้น ๆ กัน พลก็ถามเธอว่า ขอหอมแก้มได้ไหม เธอก็ว่าไม่เอา ๆ พร้อมกันวิ่งหนีไป แต่พอเธอกลับมาใหม่ พลเล่นทีเผลอ หอมแก้มเธอไปครั้งนึง คงตกใจเสียสติวิ่งหนีไปเลย โธ่ ๆ เด็กน้อย ต้องมามีตำหนิเพราะพลสะแล้ว

แต่หลังจากนั้น เธอมีมุกมาเล่น ไปกระซิบ ๆ กับป้าเดซี่ว่าอยากให้พลทำท่าจะหอมเธอ แล้วให้ป้าเดซี่ถ่ายรูปเก็บไว้ เลยออกมาอย่างนี้ (หน้าพลแบบหื่นมากเลยน้อ เห็นแล้วยังตกใจตัวเอง)





ตอนอยู่ในครัวกะป้า เราก็คุยเรื่องบล็อกกันต่าง ๆ นานา บลา ๆ ๆ ๆ เรื่องเพื่อนบล็อกคนโน้นคนนี้คนนั้นบ้างประปราย คือเราสองคนเนี่ยก็จะเจอเพื่อนบล็อกแบบแปลก ๆ บ้างเป็นระยะ ๆ ไง ก็จะเอามาเล่ามาเม้าท์กันไป ยังจำคำที่ป้าพูดได้เลยเนี่ยทีว่า ลวกก๋วยเตี๋ยว เนี่ย อ๊ายรับไม่ได้ ขำสุด ๆ อะ


พอทำกับข้าวเสร็จ ก็เริ่มตั้งวงกินข้าวกันละ (ฟังเหมือนบรรยากาศชนบทน้อ ตั้งวงเนี่ย ) บนโต๊ะอาหาร เราคุยกันหลากหลายหัวข้อ เพราะเรามีผู้ร่วมสนทนาเพิ่มอีก 3 คน คือคุณวรพล คุณคำรณ และน้องด้นดน แต่ที่เน้นหนักก็จะเป็นพลกะป้าเดซี่ที่จะคุยสะเป็นส่วนใหญ่


เราก็เล่าให้สองคนนั้นฟังนะแหละ ว่าเป็นไงมาไงถึงได้มาเจอกันเป็นเพื่อนกันได้ บอกตรง ๆ วันตอนนั้นโล่งใจไปเยอะเพราะเห็นว่า คุณคำรณ กับ คุณวรพล เธอร่วมวงเม้าท์กะเราสองคนได้ ตอนแรกแอบคิดในใจ ถ้าสองคนนี่ไม่รู้จะคุยไรกันทำไงดีว๊า





คุย ๆ ไปป้ากลัวลืม เลยหยิบของฝากมาให้พล เป็นหนังสือที่พลฝากซื้อ (แต่เม้าท์เพลินจนลืมจ่ายตังค์) เสื้อยืดสำหรับใส่นอน แล้วก็แผ่นแม่เหล็กสำหรับติดตู้เย็น เป็นรูปฮ่องกงยามค่ำคืนสวยอะ ป้าบอกกะคุณคำรณว่า เวลาไปเที่ยวไหนก็ซื้ออย่างนี้เก็บไว้ เวลาเห็นจะได้นึกถึงว่าเออ เราไปเที่ยวมานะ


คุยไปกินไป เพลิดเพลินเจริญใจ พอกินข้าวเสร็จ ก็เปลี่ยนที่นั่งคุยไปที่โซฟา ที่นี่เราต่างมอบหมายให้คุณคำรณ และ คุณวรพลเป็นตากล้อง แต่เพราะตากล้องสองกล้อง ต่างทำงานพร้อมกัน เราสองคนก็หันไปเฉพาะกล้องของตัวเอง แถมป้าชอบทำหน้าทะเล้น ๆ ใส่กล้องอีกแนะ (ตอนนั้นหนุ่มน้อยขวัญใจพล โดนเคอร์ฟิวให้เข้านอนตั้งกะสี่ทุ่มแล้วมั้ง)





คืนนั้นก่อนถ่ายรูป ป้าพูดออกมาว่า เธอกะฉัน ชาตินี้อาจจะไม่ได้พบกันอีกแล้วนา ถึงแม้ว่านั่นจะเป็นความจริง แต่ได้ยินแล้วก็อดใจหายไม่ได้ แต่ ๆ ๆ แต่เราก็ยังเม้าท์กันไปเรื่อย ๆ จากเรื่องสนุก ๆ เราก็คุยกันเรื่องสาระบ้าง เรื่องห้งเรื่องหุ้น เราก็คุยกันได้


แต่เวลาที่เรามีความสุขนะ เวลามันผ่านไปเร็วแป็บเดียวอะ ห้าทุ่มกว่าแล้วอะ คืนนั้นพลกะคุณคำรณ ลาป้าเดซี่กะคุณวรพลตอนดึกแล้วนะ ห้าทุ่มกว่า ๆ แต่คุณวรพลเธอมีน้ำใจมาก เดินไปส่งแล้วก็รอให้เรียกแท็กซี่ก่อน เธอถึงกลับบ้าน น้ำใจไมตรีคนบ้านนี้นี่น่ารักจริง ๆ





การพบกันครั้งนี้ สั้น ๆ แต่คุณภาพนั้นเอ่อล่น พลเชื่อว่าเราทั้งสองฝ่ายมีความสุขกันถ้วนหน้า และพลยังแน่ใจอีกว่า ยังไง ๆ ต้องมีการพบกันครั้งหน้าแน่นอน ไม่ฮ่องกง ก็ ปักกิ่ง สักที่แน่ ๆ ขอพลมีโอกาสต้อนรับป้าที่ปักกิ่งบ้างนะป้านะ

ขอบคุณมิตรภาพดี ๆ ที่มีให้กัน รักพี่สาวนะจ๊ะ