...เมื่อพระจันทร์เสวยมาฆฤกษ์ เพ็ญเดือนสาม -- มาฆบูชา...
วันมาฆบูชา 
ข้าพเจ้าดั้นด้นไปขึ้นเขาไหว้พระที่เขาวงพระจันทร์ จังหวัดลพบุรีมาค่ะ
เหนื่อยสุดใจขาดดิ้นเป็นอย่างไร เพิ่งรู้ซึ้งก็ในบ่ายวันนั้น
บันไดก็แค่ ๓,๗๙๐ ขั้นเองเริ่มเดินขึ้นตั้งแต่บ่ายสอง ขึ้นไปถึงยอดเขาราวๆ บ่ายสี่โมงสี่สิบห้า
ขึ้นไปถึงยอดเขาแล้วยังต้องเดินลงบันไดและขึ้นบันได ไปเสี่ยงทายอธิษฐานยกช้างต่อที่ผานางฟ้า
เอิ๊กกกกกกกก แต่เราก็ยกช้างขึ้นนะ
ขึ้นไปถึงยอดเขาแล้วยังมีดอกไม้สวยๆ ให้ถ่ายรูปด้วย ดีจัง
เพื่อนๆ ในกลุ่มที่ขึ้นไปด้วยกัน ชวนไปกินข้าวต้มเจที่ทางวัดเตรียมไว้ให้
อืมมม ช่างเป็นข้าวต้มที่อร่อยที่สุดในโลก ณ ขณะนั้นจริงๆ เลย
กินเสร็จ เตรียมตัวเดินลงจากเขา เอิ๊กกกกกกกกกกก
ระหว่างนั่งพักทำใจเตรียมเดินลง
คิดอยู่คนเดียวว่า
อืมมมมม พระธรรมคำสั่งสอนของพระศาสนานี่แหละหนอ คือจุดมุ่งหมายของมนุษย์เรา
หากไม่มีจุดมุ่งหมายจะบรรลุธรรมตามคำสอนนี้แล้ว คนคงไม่ดั้นด้นจะขึ้นมาก่อสร้างวัดหรือสถาปนาสถานปฏิบัติธรรมเช่นนี้หรอกเนาะ
ใจสงบอยู่ชั่วครู่ ก็ได้เวลาเดินลงจากยอดเขาแล้วค่ะ
จากที่หันหลังให้ดวงตะวันมาตลอดสองสามชั่วโมง
ตอนนี้ได้เวลา หันหน้าเข้าสู้แสงตะวันยามสายัณห์กันเสียที
สู้ๆ สิน่า เรา
มนุษย์ทุกคนก็ต้องเผชิญความยากลำบากทั้งนั้นแหละ
ขึ้นอยู่กับว่า จะผ่านมันไปได้หรือเปล่า เท่านั้นเอง
เดินลงมาข้างล่าง ตะวันคล้อยต่ำลงทุกขณะ
ความร้อนรุ่มของแสงตะวันลดลงเรื่อยๆ
ลมพัดเอาความหนาวเย็นมาเป็นระยะๆ
ในอารมณ์ตอนนั้น กลับสัมผัสได้ถึงความสงบ เยือกเย็น
สดชื่นอย่างที่ไม่ค่อยได้สัมผัสกับอารมณ์เช่นนี้มากนัก
ธรรมชาติช่างยิ่งใหญ่ยิ่งนักหนอ
มนุษย์ตัวเล็กๆ อย่างเรา สัมผัส "ความจริง" ของธรรมชาติกันได้แค่ไหนกันเชียว
ที่สุดตะวันก็ลับตาไป มองไปที่เชิงเขา เห็นบ้านเรือนผู้คนอยู่เลือนลาง
หรือความเป็นจริง ธรรมชาตินั่นแหละ ที่ชัดเจน
แต่มนุษย์ด้วยกันต่างหาก ที่มีแต่สิ่งปิดบังอำพรางกัน
ลงมาถึงเชิงเขา ราวๆ หนึ่งทุ่มตรง
นึกในใจ เวลาลง มักจะเร็วกว่าเวลาขึ้นเสมอเลยเนาะ
เหมือนจะบอกเราเป็นนัยๆ ว่า กว่าจะขึ้นถึงจุดที่สูงที่สุดของชีวิตได้เนี่ย ยากเย็นแสนเข็ญ
แต่พอประมาทพลาดพลั้งนิดเดียวแล้วตกลงมาเนี่ย มันช่างรวดเร็วเสียเหลือเกิน
ลงมาเบื้องล่าง มองขึ้นไปเบื้องบน ในยามที่พระจันทร์ส่องแสง
ได้มีโอกาสเห็นความน่าสนใจของความสว่างของธรรมชาติ กับความสว่างของสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น เพื่อเทียบเคียงธรรมชาติ อยู่เคียงกัน
ใครจะคิดอย่างไรไม่รู้
แต่ข้าพเจ้ากลับรู้สึกว่า อะไรบางอย่าง ที่เป็นสัจธรรม
บางทีมนุษย์เราเองอาจไม่มีวันสัมผัสได้ หรือเข้าถึงได้อย่างแท้จริง
ข้าพเจ้าเป็นคนหนึ่งในจำนวนนั้น ที่ยังคงต้องแสวงหาความรู้อีกมาก
กว่าจะเป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์
ขอปิดท้ายอารมณ์สงบๆ กับมาฆบูชา ด้วยพระจันทร์สีหมากสุก ที่ขึ้นเมื่อหัวค่ำวันนั้น ดวงนี้ก็แล้วกันนะคะ
ขอความสงบสันติสุข จงมีในหัวใจของทุกๆ คนเทอญ
เพี้ยงๆๆๆ
แม่มดอวยพร
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
รูปสวยมากเลยค่ะ
มิอาจไม่นับถือ
=)