เกินสลึง เกินบาท

มาคุยเรื่องเศรษฐกิจ ณ วันนี้กัน (4 มิถุนายน 2552)

เรื่อง ค่าเงินบาททะลุ 34 บาท

เมื่อวานนี้อัตราแลกเปลี่ยนเงิน 1 ดอลล่าร์สหรัฐฯ สามารถแลกเป็นเงินบาทได้ 34.08 บาท
คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง?
เฮ้ย...เฉยๆ เหรอ !!!
อ้าว....พี่คนนั้น บอกว่าไม่รู้เรื่อง ไม่สนใจ ไม่เกี่ยวกับเขา

ใครพอจะรู้บ้างหรือไม่ว่า วันพรุ่งนี้มันจะเป็น 33 บาท หรือว่า 35 บาท มันจะไปทางทิศไหน?
แล้วผมจะฝอยกับใครได้หละ

ขอคิดดูก่อนนะ
อือ...ขั้นแรกต้องตอบโจทย์ก่อนว่า แบบนี้เขาเรียกว่าเงินมันแข็งหรืออ่อน
คำตอบคือ แข็ง

แล้วดีมั๊ย ไอ้ที่แข็งๆนี่
ผมว่ามันมีทั้งดี และ ไม่ดี (อย่าคิดมากไป ผมไม่ได้ทะลึงนะคุณ)
ในฐานะที่ผมอยู่ฝ่ายพวกใจร้ายใจมาร จึงชอบเศรษฐกิจแบบโฉดๆ
ฝ่ายหนึ่งทุกข์ ต้องมีอีกฝ่ายหนึ่งสุข กันบ้างหละ เหรียญย่อมมีสองด้านเสมอ
ลองมาฟังนิทานก่อน(ล้มหมอน)นอน(เสื่อ) กันหน่อย

เสี่ยชูชัยเป็นเจ้าของธุรกิจการ์เมนท์ หรือภาษาชนกลุ่มน้อย(การศึกษา)เรียกว่า เย็บผ้าขายเมืองนอก
เมื่อเดือนก่อน เสี่ยเขารับใบสั่งจ้างทำของจากเพื่อนที่เมืองนอกมาล๊อตหนึ่ง
เสียก็เลยกว้านซื้อวัตถุดิบมาจากภาคเหนือในราคารวมแล้วก็ร่วมๆ 36 ล้่านบาท
หรือ 1 ล้านดอลล่าร์ในวันที่เริ่มรับงาน (ตอนนั้นอัตราแลกเงินคือ 36 บาทต่อ 1 ดอลฯ)
ก็เท่ากับเริ่มนับหนึ่ง ก็มีต้นทุนตัวแรก 36 ล้านบาท
หลังจากนั้นก็เอามาผลิต
ก็เลยจำเป็นต้องมี ต้นทุนคงที่ ต้นทุนแปรผัน และค่าโสหุ้ย ฯ
เขาลองดีดลูกคิดไฟฟ้า ดีดไป ดีดมา มันก็เป็นเงินต้นทุนการผลิตถึง 40 ล้านบาท
ด้วยความที่ว่าอยากจะผลิตเพื่อไม่ให้โรงงานต้องปิด แล้วต้องลอยแพคนงานถึง 500 คน
คือ ถ้าปิด เจ้าของก็ไม่เสียเงินมากเท่าไหร่ เจ้าของแค่ขาดรายได้ หรือขาดกำไร
แต่จะมีคนอดตาย ก็คือพนักงานและคนงาน อ๋อ...คนเก็บภาษีอีกคนที่พลอยโดนหางเลขไปด้วย

เสียชูชัยใช้วิธีคิดราคาขายเท่ากับราคาทุน เรียกว่า ไม่หวังกำไร เพราะไม่มีปัญญาทำกำไรในเวลานี้จริงๆ
เลยคำนวนเงินที่แปลงจาก 40 ล้านไปเป็นเงินฝรั่งได้ประมาณ 1.11 ล้าน ดอลล่าร์อเมริกา
เท่ากับว่าตกลงวางบิลล์กับผู้ซื้อกันที่ 1.11 ล้านดอลล่าร์ ออกอินวอยซ์ไปเลย ฟิ้วสสสสสส

อย่าเพิ่งงงนะ
เงิน 40 ล้านบาท หารด้วย 36 ก็เท่ากับ 1 ล้าน 1 แสน 1 หมื่น 1 พัน 1 ร้อย สิบเอ็ดบาท กับสิบเอ็ดสตางค์
เมื่อทำเสร็จก็ส่งขึ้นเครื่องบินไปเมืองนอกเลย
วันก่อนโน้นของถึงมือฝรั่ง และเขารีบโอนเงินชำระหนี้ให้เสี่ย เป็นยอดเงิน 1.1 ล้าน ดอลฯ
ฝ่ายบัญชีเอาตัวเลขในสมุดบัญชีมาดู มันก็เป็นเงินบาทเพียง 38.11 ล้านบาท
เฮ้ย! ลงทุนไป 40 ล้าน ไอ้ฟายเอ้ย คนทำบัญชีมันจบ ป.2 หรือไงฟระ (เสี่ยงเสียตะโกนลั่นห้อง)
อะ อะ อย่างงซิ
ก็เมื่อวานธนาคาร เขาคิดอัตราแลกเปลี่ยนเงินฝรั่งกันที่ 34.3 บาทต่อ 1 ดอลฯ (ตัวเลขก็ประมาณ 34 บาทนี่แหละ)
เอา 1.1 ล้าน คูณกับ 34.3 ก็จะได้เงินประมาณ 38.073 ล้านบาท
จะเห็นว่าเสี่ยชูัชัยลงทุนไป 40 ล้าน ได้เงินมา 38 ล้านกว่าๆนิดๆ
สรุปว่าขาดทุนไป 2 ล้านบาท นี่ยังไม่ได้รวมค่าดอกเบี้ย
ค่าประกัน, ค่าทนาย, ค่าภาษี
ค่านายหน้าพิเศษ(พวกที่ปรึกษานิรนาม เขาเรียกว่าคนมีสี สงสัยเป็นพวกช่างทาสี)
...ฯ

สรุปอีกทีว่า เจ้ง แต่คนงานไม่อดตาย โรงงานยังไม่ต้องปิด แต่เดือนนี้ไม่ทราบว่า จะยังจะอยู่ไหวกันหรือเปล่า?

แล้วมีทางแก้ไขหรือไม่?
ก็มีนะ
อย่างแรกก็ต้องขายสินค้าให้มันแพงๆเข้าไว้ จะได้มีกำไร อย่างน้อยถ้าบวกกำไรไว้ 2 ล้านเอาไว้ก่อน ก็ไม่เจ็บตัว
ไม่ใช่ไม่ได้ไม่เสียนะ มันก็มีอาการเจ็บตัวไม่มาก เพราะขึ้นชื่อว่าทำธุรกิจ หายใจมันก็เป็นทุนๆๆๆๆๆๆ และค่าใช้จ่าย
คำถามที่ตามมาก็คือ แล้วจะมีคนมาสั่งผลิตหรือเปล่า? ในเมื่อคู่แข่งก็ยื่นราคาต่ำแสนต่ำกันอยู่หลายราย
ยากเหมือนกันนะ ทำมาหากินในยุคนี้

ทางออกอีกทาง ก็คือ ต้องทำประกัน แต่ไม่ใช่ประกันวินาศภัย
เขาเรียกว่า ประกันความเสี่ยงค่าเงิน (forward)
ซึ่งผมไม่ขออธิบายมากไป เดี๋ยวจะเป็นวิชาการมากไป
เอาเป็นว่า ถ้าเงินบาทอ่อนหรือแข็ง คนทำประกันเอาไว้ก่อนก็ไม่เดือดร้อน บริษัทเขาจ่ายชดเชยให้
แต่ถ้าเขาได้เปรียบเรื่องอัตราแลกเงิน เขาก็เอาส่วนต่างนั้นไปกินฟรีๆ
แต่ในความเป็นจริง ก็เงินที่จ่ายเป็นค่าประกันนี่แหละ คือ เรื่องเดือดร้อน
คือ ต้นทุนอีกตัว สำหรับธุรกิจขนาดเล็กๆ เลยไม่ค่อยมีใครอยากทำประกันแบบนี้
นี่แหละเขาถึงเปรียบว่า ปลาใหญ่ไล่กินปลาเล็ก
ปลาเล็กมีแต่ ตาย กับ ตาย

ยังมีทางออกอีกทาง
ทางนี้ต้องพึ่งรัฐบาล
ต้องให้ธนาคารแห่งประเทศไทย หรือ แบงค์ชาติ เข้ามาแทรกแซง
จัดการล็อคคออัตราการแลกเปลี่ยนเงินบาทต่อดอลล่าร์
เอาเป็นว่า ดูแลเสถียรภาพของค่าเงินบาท ก่อนที่อุตสาหกรรมส่งออกจะตายหมด

คนที่นั่งอ่านข่าวนี้แล้ว จิบน้ำชาไป หัวเราะไปก็มี
เดี๋ยวจะหาว่ามองโลกในแง่ลบซะเหลือเกิน
ก็คนที่ต้องจ่ายชำระหนี้ให้ต่างประเทศไง
แทนที่จะต้องเอาเงินไทย 36 บาทไปแลกเพื่อใช้หนี้ 1 ดอล
ก็เอาเงินแค่ 34 บาทไปใช้หนี้
แต่แบบนี้เราจะเสียดุลการค้า เพราะจะเกิดการขยันซื้อเขากันแหลกลาญ
ว่าแต่ว่าซื้อเข้ามาแล้ว กำลังซื้อภายในประเทศไม่มี แล้วต้องเอามาลดราคา ขายเท่าทุนหรือขาดทุน
งานนี้ ก็เศร้าได้เหมือนกันนะ

ผมนี่แหละ เป็นหนี้ไอ้หัวทองอยู่ 10 ล้านดอลฯ
เมื่อปลายเดือนก่อนผมต้องไปกู้จากแหล่งเงินนอกระบบมา
กู้ไปแค่ 360 ล้าน ระยะเวลาใช้คืน 3 เดือน
เจอดอกเบี้ยมหาโหดอีก 10 ล้่าน มันบอกว่าขอหักดอกเบี้ยก่อนเลย
เท่ากับได้เงินสดๆมา 350 ล้านบาท ทั้งๆทีเป็นหนี้เพิ่มถึง 360
เมื่อวานผู้จัดการบัญชีมาบอกว่า เจ้านายครับ เราโอนเงินใช้หนี้ไปแค่เพียง 340 ล้านเอง
มีเงินเหลือในกระเป๋าค้างอยู่ตั้ง 10 ล้าน
เหตุผลก็เพราะว่าเงินไทย 340 ล้านบาท มันเท่ากับ 10 ล้านดอลล่าร์ 555
เรื่องทำการค้าต่างประเทศก็มีลุ้นกันแบบนี้ คิดให้ขำๆเอาไว้ จะได้ไม่แก่เร็๋ว

ผมเลยคิดว่าจะบินไปสิงค์โปร์ (กับกิ๊กคนใหม่) วันเสาร์นี้
เอาเงินเข้าบ่อนที่เปิดใหม่ซะหน่อย(ชื่อ เวเนเชี่ยน มั๊ง เขาว่าเหมือนไปเวนิช)
ยังไม่เคยไปเลย หวังว่าคงได้เล่นแบบสะใจโก๋แก่
ตอนกลับค่อยคิดว่าจะหาเงิน 360 ล้านที่ไหนมาใช้หนี้ไอ้พวกบริษัทเงินกู้ใจโหด
(ทำแล้ว ค่อยคิดที่หลัง แบบนี้แหละถึงได้ต้องคอยหลบๆซ่อนๆ)
คิดแบบนี้ ทำไมมันถึงไม่รวยเสียทีก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

zOOmzERo