ตุลาคม 2550

ตอนเด็กๆเคยอ่่านหนังสือ โลกพิศดาร แดนพิศวง แล้วมีสถานที่นึงเค้าพาดหัวไว้ว่า "แชงกรีล่า สวรรค์บนดิน" ก็น่าสนใจใช่ย่อยอยู่ (ตอนนั้นรู้จักแต่แชงกรีล่าที่เป็นโรงแรม กะร้านติ่มซำ) ..ในนั้นบรรยายซะเหมือนกับดินแคดนในตำนานที่ไม่ติดต่อโลกภายนอก มีความเป็นอยู่แบบชนพื้นเมือง แถมรูปที่ถ่ายมาก็เหมือนอาณาจักรในหมอก ..กระตุ้นต่อมอยากเที่ยวเป็นอย่างดี ปีนี้มีคนชวนไป เรื่องอะไรจะปฏิเสธล่าาาาา

ตอนแรกเรานึกว่า แชงกรีล่าจะเป็นแบบมองโกล (ประมาณนอนในกระโจมเลี้ยงสัตว์) แล้วชีวิตความเป็นอยู่ไม่ใช่แบบคนเมืองมาก ... แต่ว่าที่ไปมาเนี่ย มันผิดไปจากภาพที่คิดไว้เยอะทีเดียว เพราะว่าเค้าพาเราไปนอนในเมือง เห็นชีวิตแบบคนเมืองมากกว่าคนพื้นเมือง (เข้าใจว่าเพราะไปนอนในเมือง แต่จริงๆแล้วตามชนบทของแชงกรีล่าที่นั่งรถผ่านไปยังเห็นภาพของทุ่งหญ้าแบบที่จินตนาการอยู่)

อีกอย่างนึง ... ทุ่งหญ้าของแชงกรีล่าจะสวยเป็นฤดูกาล ...ตอนเราไปมันยังเป็นทุ่งหญ้าอยู่ แต่ว่าเคยเห็นภาพที่ทุ่งหญ้ามีดอกไม้สีชมพูบานสะพรั่ง ฉากหลังเป็นภูเขาหิมะ สวยมากๆๆๆ ถ้าใครไปจังหวะดีๆเจอภาพนั้นได้ ก็คงได้บรรยากาศของ"สวรรค์บนดิน" ได้เหมือนกันนะ

โปรแกรมคราวนี้เราจะเริ่มจากลี่เจียง แล้วค่อยไปแชงกรีล่า แล้วก็มาจบที่คุนหมิงจ้าา

วันแรก เราไปถึงคุนหมิงตั้งแต่บ่ายสองโมง แต่ว่าต้องรอเปลี่ยนเครื่องไปลี่เจียงตอนสี่โมงเย็น กว่าจะไปถึงลี่เจียงก็เย็นมากแล้่ว..อากาศหนาวเอาการอยู่เหมือนกัน คืนนี้นอนเอาแรงก่อน แล้วค่อยต่อกันพรุ่งนี้

เริ่มโปรแกรมการเที่ยวที่สาวนสาธารณะที่มี ห้วงน้ำมังกรดำ (เหยหลงถาน) ที่เคยมีตำนานว่ามีมังกรอาศัยอยู่ที่นี่ ...ก็เป็นสวนสาธารณะแบบจีนขนาดใหญ่ มีเก๋งจีน สะพานโค้งหินอ่อน แล้วก็ธรรมชาติๆ ตรงนี้ไม่มีอะไรมาก ถ่ายรูปๆๆๆ

ต่อมาที่วัดยี่เฟิง เป็นวัดลามะธิเบตที่เก่าแก่ของที่นี่ ...บรรยากาศภายในวัดยังคงความเป็นวัดจีนมากกว่าวัดลามะ ไม่มีอะไรโดดเด่นมาก แต่ที่เป็นไฮไลท์ คือที่นี่มีต้นชาเก่าแก่ ที่มีอายุมากว่า 500 ปี (ที่นี่เค้าเรียกต้นคามีเลีย) ถือว่าเป็นสมบัติที่ตกทอดมาจากโบราณเลย

เสร็จแล้วก็พาไปกินข้าวเที่ยง ...เค้าบอกว่าพาไปกินที่ตมปา

"ตมปาคืออะไรคะ"
"เป็นอักษรโบราณของจีน"
"แล้วที่นี่เป็นเมืองโบราณหรอ"
"น่าจะใช่นะ"
.....แต่แบบว่าดูแล้วไม่เห็นเป็นเมืองเลย ไม่รู้ว่าคืออะไร ..คงเป็นที่พักกินข้าวของนักท่องเที่ยวธรรมดามั้ง

เสร็จแล้วก็ไปเที่ยวที่เทือกเขาหิมะมังกรหยกกัน ...วันนี้มีฝนตก ฟ้าไม่เปิด เลยขลุกขลักเล็กน้อย (ตอนไปจิ่วไจ้โกวก็เงี้ย วันที่ต้องขึ้นกระเช้าไปง้อไบ๊ก็ฝนตก) อันดับแรกเราต้องไปดูโชว์พื้นเมืองก่อน ...เป้นโชว์กลางแจ้งซะด้ววยยย ถึงฝนตกเค้าก็มีเสื้อฝนให้เสร็จสรรพ ... พอใส่เข้าไปแล้วนั่งบนตอที่เค้าจัดไว้ก็ดูละม้ายนกเพนกวินออกไข่ยังไงยังงั้น

เสร็จแล้วก็นั่งรถไปขึ้นกระเช้า เพื่อจะไปดู ทุ่งหญ้าหวินซานผิง..โปรแกรมบรรยายไว้ว่าเป็นทุ่งหญ้่ากว้างที่ด้านหลังมีภูเขาหิมะปกคลุมตลอดปี ความงดงามไม่แพ้สวิสฯ ฯลฯ แถมตามโปรแกรมเราจะไม่ขึ้นกระเช้าไปถึงยอด เพราะจะได้เดินชมธรรมชาติตามทางไปด้วย แต่ว่าฝนดันตก พอขึ้นไปกลางทางก็ไม่มีใครเดินต่อละ (เราเดินต่อไปหน่อย แต่ดูแล้วไม่มีอะไร แถมฟ้าปิดอีก คงไม่มีที่ให้ถ่ายรูปก็เลยเดินกลับ)

โปรแกรมคืนนี้ก็เป็นสถานที่ใฝ่ฝันอีกที่ ...อยากมาลี่เจียง เพราะอยากดูเมืองเก่า ....แต่ที่แอบขัดใจเพราะเค้่าพามาตอนกลางคืน (พี่เค้าบอกว่ามาที่นี่ต้องมากลางคืน ไม่มีใครมากลางวันหรอก... แต่เราเห็นรูปตอนกลางวันนี่น่า จะไม่มีใครมาได้ไง)

ที่นี่คือ "ต้าเอี่ยนเจิ้น" เป็นเมืองโบราณตั้งแต่ราชวงศ์หยวน ซึ่งตอนนี้กลายสภาพเป็นแหล่งชอปปิ้งไปเรียบร้อย (เค้าเรียกว่าตลาดสี่เหลี่ยม)... เราอยากมาดูสถาปัตยกรรมที่นี่อ่ะ แบบว่าแอบรู้สึกว่าผังเมืองที่นี่น่าสนใจ แถมมีการขุดร่องน้ำเป็นที่บอกทางได้อีก (ไกด์บอกว่าถ้าหลงทาง ให้เดินตามน้ำ(หรือทวนน้ำหว่า??)มาเรื่อยๆ เดี๋ยวจะเจอทางออกเอง )

อ้อ ลืมบอกไป ที่นี่เป็นมรดกโลกด้วยนะ (^^)

หมดโปรแกรมวันแรก .... วันรุ่งขึ้นประเดิมด้วยการไปนวดเท้า + แมะ (ตามอัธยาศัย)

จากนั้นก็มุ่งหน้าสู่โค้งแรกของแม่น้ำแยงซีเกียงกันเล้ย~~~
เค้าบอกว่าถ้าไม่มีโค้งแม่้น้ำอันนี้ ก็จะไม่มีแม่น้ำแยงซีเกียงอันยิ่งใหญ่ของจีน .. ต้นน้ำมาจากที่ราบสูงธิเบต เข้ามณฑลยูนนาน แล้วมาตีโค้งแรกไปทางทิศตะวัีนออกที่นี่ (แต่ไปเมืองไหนนี่ไม่รู้) ...จะว่าไปเค้าก็สรรหาที่เที่ยวดีนะ ..บ้านเราไม่เห็นมีโค้งแรกของแม่น้ำเจ้าพระยามั่งเลย

จากนั้นไปหมู่บ้านสือกู่ (หมู่บ้านกองหิน) ที่เป็นหมู่บ้านเล็กๆในชนบทตรงจุดที่เป็นโค้งแรกฯ (จริงๆเหมือนมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับกอง แต่แอบจำไม่ได้)
ปล. เหมือนแปลตามชื่อมันต้องแปลว่า"กลองหิน" แต่ไกด์บอกว่าเค้าสะกดว่า "กอง" ไม่รู้ทำไม

จากนั้นก็ไปชมช่องแคบเสือกระโดดกัน ตรงนี้ถือว่าเป็นช่องแคบที่แคบที่สุดของแม่น้ำแยงซีเกียงทีเดียว เค้าว่ากันว่าเมื่อก่อนเสือจะกระโดดผ่านช่องแคบนี้ได้ เพราะตรงกลางแม่น้ำจะมีหินสามเหลี่ยม เป็นจุดพักอยู่

มีเรื่องเล่าว่าเมื่อก่อนมีพี่น้อง 3 คน คนนึงคือเทือกเขาฝั่งขวาของแม่น้ำแยงซีเกียง (คาดว่าเป็นเทือกเขามังกรหยก) อีกคนคือเทืิอกเขาฝั่งซ้าย (จำขื่อไม่ได้) แล้วึนสุดท้องเป็นน้องสาว คือแม่น้ำแยงซีเกียง เมื่อก่อนพี่ชาย 2 คนสูงเท่ากัน (เทือกเขาสูงเท่ากัน) แต่วันนึงไม่รู้น้องชายไปทำอะไรให้พี่โกรธ เลยโดนพี่ตัดหัว ทำให้เทืิอกเขาฝั่งซ้ายจะเตี้ยกว่าฝั่งขวาเล็กน้อย มาจนถึงทุกวันนี้ (เชื่อละว่าทุกที่ในเมืองจีนจะมีตำนาน...เหอๆๆ)

พอรถจอด ไกด์ก็ให้พักผ่อนตามอัธยาศัย แต่ว่าใครอยากลงไปดูหินสามเหลี่ยมใกล้ๆก็สามารถลงไปได้ แต่เตือนไว้ก่อนว่าอากาศที่นี่บาง จะเหนื่อยง่าย ถ้าไม่แข็งแรง ก็อย่าลงไปจะดีกว่า หรือว้่าถ้าอยากลงไปจริงๆก็มีลูกหาบนั่งเกี้ยวลงไปได้

ดูแล้วไม่ไกลมาก ..ลองเดินลงไปดูหน่อยจะเป็นไร (ผู้ใหญ่ส่วนมากไม่ลง) ....ขาลงไม่เท่าไหร่ ..ขาขึ้นนี่แทบตาย ...ทำเอาเกือบจะเป็นลม พอขึ้นมาถึงฝั่งแ้ล้วแแวบไปเห็นมันเผา แอบอยากกินขึ้นมาตะหงิดๆๆ แต่สภาพร่างกายตอนนั้นพูดไม่ออกอย่างแรง ...เข้าใจแล้วว่าเหนื่อยจนจะเป็นลมเป็นยังไง (หน้ามืดมากๆๆจริงๆนะ หายใจไม่ทัน ต้องนั่งเฉยๆ พูดไม่ได้อยู่หลายนาที) <<< ไม่เจียมตัวเองจริงๆๆ

ปล. พี่ไกด์ขึ้นมาช้ากว่าเราอีก ...แว่วมาว่าเห็นนอนแผ่อยู่ตรงจุดที่นั่งพักได้ 555