เรื่องการเล่นลูกสั้น

REF: พี่ทองประกาย

เรื่องการเล่นลูกสั้น มีวิธีการที่หลายหลากจริงๆ มันแล้วแต่ลักษณะทำเลที่ลูกตั้งอยู่ มันแล้วแต่อุปสรรคด้านหน้าที่จะมีขวางทางอยู่หรือไม่ มันแล้วแต่ตำแหน่งของธงที่ปักอยู่ว่าใกล้หรือไกลจากขอบกรีนมากน้อยขนาดไหน แถมยังแล้วแต่ว่าลักษณะของกรีนที่เราต้องเล่นลูกผ่านไปว่าเป็นอย่างไร ซึ่งจะเป็นตัวกำหนดว่าเราควรจะเลือกใช้เหล็กอะไร เล่นวิธีแบบไหน เพื่อให้ได้ผลดีที่สุด แล้วผมจะค่อยๆ บรรยายให้เห็นถึงความแตกต่างและผลที่จะเกิดขึ้น


อย่างแรกที่ผมอย ากแนะนำเลยคือ คุณต้องมีทัศนคติที่เป็นบวกอยู่เสมอ หมายความว่าลูกที่เรากำลังจะเล่นต่อไปนั้นมีโอกาสที่จะลงหลุมได้ตลอดเวลา แม้จะเล่นจากระยะ 5 หลา หรือ 50 หลา หรือ 70 หลา หรือ 100 หลา หรือ 150 หลา หรือ 200 หลา ด้วยทัศนคติที่เป็นบวกนี้เองจะช่วยให้ร่างกายของคุณผ่อนคลายซึ่งจะตรงข้ามกั บความกลัวหรือทัศนคติที่เป็นลบซึ่งจะทำให้ร่างกายเกร็งซึ่งแน่นอนจะทำให้ร่า งกายของคุณทำงานไม่ได้อย่างราบรื่น และทำให้ช็อตง่ายๆ เสียหายหมด - ข้อนี้เป็นข้อแรกที่สำคัญที่สุด


ประการต่อมา เรามาว่ากันเฉพาะลูกที่อยู่ขอบๆ กรีนก่อน แล้วค่อยเพิ่มระยะห่างออกไปซึ่งวิธีการเล่นจะต่างกันเล็กน้อย เราตั้งสมมติฐานว่าลูกขอบๆ กรีนคือลูกที่อยู่ห่างจากขอบกรีนออกไปไม่เกิน 5 หลาแล้วกัน และสมมติว่าลูกอยู่ในไลน์ปกติคือลูกลอยเด่นเป็นสง่าดี ไม่จมลึกลงไปในหญ้ายาวหรือไม่ใช่อยู่บนดินที่แตกระแหงซึ่งจะมีวิธีการเล่นที ่พลิกแพลงออกไปบ้างเล็กน้อย


ที่คุณจะต้องดูต่อไปคือตำแหน่งที่ธง ปักอยู่ว่าไกล ใกล้จากขอบกรีนมากน้อยขนาดไหนเพราะมันเป็นระยะที่จะบอกเราว่าเราควรใช้เหล็ก อะไรให้ได้ผลดีที่สุด ยกตัวอย่างง่ายๆ คือ หากธงปักอยู่ไกลออกไปประมาณ 30 ก้าว(หลา) หากคุณเลือกใช้ PW คุณจะต้องขึ้นไม้สูงกว่าการเลือกใช้เหล็ก 7 แน่นอนเพราะระยะที่ลูกตกเท่ากันระยะที่ลูกจะวิ่งต่อไปย่อมต่างกัน ในทำนองเดียวกัน หากคุณเลือกใช้เหล็ก 5 คุณก็จะขึ้นไม้ให้น้อยลงไปอีก การขึ้นไม้มากน้อยต่างกันนั้นมีผลต่อความแม่นยำในการตีกระทบลูก การบังคับทิศทาง บรรดามืออาชีพถึงบอกให้พยายามเล่นลูกที่เดินทางบนผิวกรีนมากกว่าลูกที่เดินท างในอากาศ - ส่วนระยะทางการตกและวิ่งของลูกของแต่ละเหล็กคุณต้องซ้อมเพื่อดูระยะโดยประมา ณของตัวเอง โดยเมื่อขึ้นเหล็กแต่ละอันเท่ากัน


เรื่องนี้ต้องคุยกันยาว ผมจะพยายามอธิบายให้ครอบคลุมให้หมดแล้วกัน แต่ต้องมีตอนต่อไป ตอนนี้ง่วงนอนแล้วครับ

ราตรีสวัสดิ์นะครับ พรุ่งนี้มาอ่านต่อ

จากคุณ : thongprakai - [ 15 ต.ค. 48 01:35:58 ]

ขออนุญาติแนะนำละกันนะครับ
เท่าที่อ่านเข้าใจว่า จกท มีปัญหาว่า พอสวิงโดยใช้สะโพกหรือกล้ามเนื้อใหญ่แล้ว ควบคุมระยะได้ยาก...
ก็เลยอยากเดาว่า คงเน้นใช้กล้ามเนื้อใหญ่ คือลำตัวมากเกิน
ส่วนตัว เวลาชิพไม่ว่ารอบกรีน หรือ 50-60 หลา จะแทบไม่คิดถึงการหมุนสะโพก
แต่ก็ไม่ถึงขั้นล๊อกมันให้อยู่นิ่ง จนกลายเป็นยกแขนตีไป
คือปล่อยให้หมุนไปแค่ให้ไม่ขัดขืนการหมุนไหล่ อย่าไปคิดว่าจะจงใจหมุนมัน
ซึ่งปกติก็จะแค่ขยับนิดเดียวเอง ไม่เท่าเวลาตีเต็มวงแน่นอน...

แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 48 03:02:39
จากคุณ : Thirdwave - [ 15 ต.ค. 48 03:00:53 ]

ภาค 2

วิธีการเล่นลูกสั้นลักษณะนี้ ถ้ากล่าวถึงเทคนิคแล้วต้องพยายามทำเรื่องให้ง่ายเข้าไว้ เพราะลูกอยู่ขอบกรีน ที่เราต้องการก็คือการชิพลูกให้ลอยข้ามหญ้าที่อยู่ระหว่างลูกกับกรีนโดยประม าณว่าลูกจะตกลึกเข้าไปในกรีนประมาณสองสามฟุตแล้วให้ลูกวิ่งต่อไปตามไลน์ซึ่ง แน่นอนต้องอ่านไลน์ไว้ก่อนเหมือนการเล่นลูกพัทท์ ในตำราเค้าเรียกลูก ชิพแอนด์รัน


โดยปกติเราจะจับกริพให้ต่ำลงมาเพื่อให้คุมไม้ได้ง่า ยขึ้น ยืนให้น้ำหนักตัวอยู่ค่อนไปทางเท้าซ้ายเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวโยกเยก และยืนเปิดเล็กน้อยเพื่อให้สามารถเห็นแนวทางการเล่นได้ชัดเจนขึ้น แต่ต้องจัดให้ไหล่ทั้งสองนั้นขนานไปกับเส้นทางที่จะเล่นไป

จะว่าไปมันก็เหมือนการพัทท์ระยะยาวนั่นแหละ

ที่ต้องระวังคือการควบคุมไม้ อย่าให้มือเป็นตัวนำ แต่ควรจะเป็นไหล่และแขนทั้งสองที่ทำงาน ส่วนมือมีหน้าที่คอยทำตามตลอดการเคลื่อนไหว

ข ณะที่จรดต้องสังเกตด้วยว่า เพราะไม้ทุกอันออกแบบมาให้มีมุมที่มือจะต้องวางอยู่หน้าลูกเสมอ เวลาจรดมือก็ต้องอยู่ในลักษณะนั้นคือนำหน้าลูก เวลาที่สวิงตีกระทบลูกต้องระวังอย่าให้ข้อมือซ้ายหักพับ ขึ้นแบ็คสวิงไปแค่ไหนก็ให้ส่งฟอลโลว์ทรูออกไปประมาณนั้น


เมื่อกล ่าวถึงการเล็ง ให้เลือกจุดที่จะตกบนกรีนเอาไว้ในใจ สมองจะช่วยสั่งงานให้เราทำไปตามนั้น ถ้าคุณไม่กำหนดจุดตกบนกรีน คุณจะไม่มีน้ำหนักอยู่ในใจ แขนและไหล่จะทำงานไปเรื่อยเปื่อย

มองหาจุดที่เราจะตีลูกผ่านไป วางหน้าไม้ให้ผ่านไปที่จุดนั้น ตั้งใจว่าเราจะตีลูกนี้ให้ลงหลุมไปเลย ถ้าไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ

ลูกลักษณะนี้การทำงานของลำตัวแทบจะไม่มีเลย ลักษณะเหมือนการพัทท์ที่เราไม่ต้องการให้ลำตัวเคลื่อนไหว เพื่อความแม่นยำในการตีกระทบลูก


น ักกอล์ฟจำนวนไม่น้อยที่เลือกที่จะใช้เหล็กเพียงแค่ไม่กี่อันเช่น พิชชิ่ง หรือ แซนด์ หรืออย่างมากก็อาจใช้เหล็ก 9 อีกหนึ่งอัน และรู้สึกว่าการเลือกใช้เหล็กอื่นๆ เช่นเหล็ก 5 หรือ 6 เป็นการทำเรื่องให้ยุ่งยากมากขึ้นซึ่งจริงๆ แล้วกลับตรงข้าม ลองนึกดูว่า ถ้าเราสามารถเลือกได้ที่จะขึ้นเหล็กระยะประมาณฟุตเศษๆ แต่ให้ระยะทา
งที่ต่างกันเพราะใช้เหล็กต่างเบอร์กัน มันจะไม่ง่ายแก่การควบคุมมากกว่าการต้องขึ้นเหล็กมากไปกว่านั้นหรือ


เดี๋ยวค่อยอ่านต่อนะครับ


สองตอนแรกที่กล่าวไปเป็นการเล่นลูกสั้นรอบๆ กรีน แต่พอลูกอยู่ห่างกรีนออกมา ความที่เราต้องขึ้นสวิงมากขึ้น การทำงานของข้อมือจะมากขึ้นด้วย และท่าจรดที่ต้องเปลี่ยนไปบ้างเล็กน้อย

ส ำหรับลูกชิพธรรมดา ไม่ว่าจะใช้ พิชชิ่ง หรือ เหล็ก 9 เราควรจับกริพให้ต่ำลงมาเพื่อให้มีความรู้สึกในการควบคุมมากขึ้น เรายืนเปิดเล็กน้อยอย่างเดิมเพื่อให้แขนทั้งสองสามารถทำงานได้อย่างเป็นอิสร ะ ตำแหน่งลูกจะอยู่กึ่งกลางหรือค่อนมาทางขวาก็สุดแล้วแต่มุมที่เราต้องการให้ล ูกลอยไป แต่มือก็ยังต้องอยู่นำหน้าลูกเสมอ เข่าทั้งสองต้องย่อไว้ ดึงก้นออกด้านหลังเพื่อรักษาสมดุลย์ไว้ น้ำหนักตัวจะอยู่ค่อนไปทางซ้ายเอง


ใ นการสวิงตีลูกให้ใช้ความรู้สึกของลำตัวส่วนบนคือ ไหล่ แขน และมือทั้งสอง แต่ให้เป็นไปตามลำดับกล่าวคือ หมุนไหล่และปล่อยให้แขนและมือแกว่งตามตอบสนองต่อการเคลื่อนที่ของไหล่ หากคุณรักษาแรงจับของกริพไว้อย่างสม่ำเสมอ ไม่ออกแรงกดจนแน่นเกิน คุณจะรู้สึกเองว่าข้อมือทั้งสองหักพับไปตามน้ำหนักของหัวเหล็กที่เคลื่อนที่ พาไป

สวิงให้นุ่มนวล อย่าเผลอใช้มือเร่ง น้ำหนักของหัวเหล็กจะทำงานของมันเอง

แ ล้วลองใช้เหล็กอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นเหล็กแซนด์เว็ดจ์ ล็อบเว็ดจ์ หรือเหล็ก 9 เหล็ก 8 เพื่อดูว่าเหล็กแต่ละอันจะให้องศาความสูงต่างกันอย่างไร มันจะตกหยุดหรือวิ่งไปเท่าไร


เคยมีเพื่อนนักกอล์ฟด้วยกันถามผมว่ าจะตีให้ลูกตกหยุดเร็วๆ ได้อย่างไร ผมเดาว่าคุณเองก็คงอยากทราบ คำตอบคือ เพียงตีกระทบลูกได้อย่างถนัดถนี่ ไม่ตีหลังลูก เหล็กที่ใช้ เช่นเหล็ก พิชชิ่งหรือแซนด์ และลักษณะของลูกที่ใช้เช่นลูกที่มีเปลือกนิ่ม หน้าเหล็กที่สอดผ่านไปจะทำหน้าที่ของมันเอง ไม่มีอะไรพิศดารเลย


เดี๋ยวค่อยว่ากันต่อนะครับ


ลูกที่มีระยะไกลออกมาอีกประมาณ 40 หลาขึ้นไป เขาเรียกว่าลูกพิทช์ ซึ่งความจริงก็ปรับมาจากการเล่นลูกชิพนั่นแหละ เพียงแต่ต้องขึ้นแบ็คสวิงให้มากขึ้น

ลักษณะการยืนจะคล้ายเดิม เพียงแต่อาจขยายความกว้างระหว่างเท้าทั้งสองเพิ่มขึ้นเล็กน้อย สะโพกและเท้าเปิดเล็กน้อยเช่นเดิม และจัดให้ไหล่ทั้งสองขนานไปกับแนวเป้าหมาย เข่าทั้งสองคงย่อ ดึงก้นออกไปด้านหลัง และจัดให้น้ำหนักตัวค่อนไปทางซ้าย โดยปกติจะวางตำแหน่งลูกให้อยู่กึ่งกลางระหว่างเท้าทั้งสอง

ท่ายืนที่ผ่อนคลายไม่เกร็งจะช่วยให้คุณสวิงได้ราบรื่นขึ้น

ล ูกระยะขนาดนี้เป็นเรื่องที่กำหนดได้ค่อนข้างจะลำบาก เว้นแต่คุณจะมีระยะของตัวเองอยู่ในใจ เนื่องจากผมเป็นคนที่ขี้เกียจซ้อมมาก ผมเลยหาระยะกลางของตัวเองเป็นตัวกำหนดระยะทางโดยการขึ้นไม้ให้แขนได้ระดับขน านกับพื้นดินแล้วสวิงตีดูว่า หากด้วยพิชชิ่งเว็ดจ์จะได้ระยะทางประมาณเท่าไร หรือด้วยแซนด์เว็ดจ์เมื่อขึ้นเท่ากันจะตีได้ระยะทางเท่าไร เมื่อออกไปเล่นในสนาม หากไปเจอระยะทางหนึ่งๆ ผมก็ขึ้นให้มากขึ้นหรือน้อยลงจากระยะกลางนั้น แต่คุณอาจจะซ้อมเพิ่มเติมก็ได้เช่นหากขึ้นประมาณ สามในสี่ของเต็มสวิงจะได้ระยะประมาณเท่าไหร่ก็ได้

ส่วนใหญ่ที่เห็นเล ่นผิดพลาดมักจะเป็นการตีหลังลูกเสียมาก นั่นเป็นเพราะเราใช้มือในการควบคุมทั้งขึ้นและลง ข้อมมือมักจะคลายออกก่อน ที่ควรจะเป็นคือ ให้ใช้ไหล่ หรือลำตัวส่วนบนในการควบคุม เมื่อไหล่หมุนแบ็คสวิงขึ้น ข้อมือจะหักพับตามน้ำหนักของเหล็กที่ดึงขึ้น ต้องพยายามรักษาข้อมือให้คงที่ไว้ ปล่อยให้การหมุนกลับของไหล่หรือลำตัวเป็นตัวพาแขนให้เหวี่ยงกลับไปเอง

การใช้การหมุนของลำตัวจะทำให้คุณสามารถกะทั้งระยะทางและวิถีของลูกได้ง่ายขึ้น

ที่กล่าวมาข้างต้นทั้งหมดเป็นการเล่นลูกสั้นแบบพื้นฐานท ั่วๆ ไป ซึ่งหากเล่นได้เจนจัดดีแล้ว สกอร์น่าจะลดลงได้มาก แต่ในสนามกอล์ฟเราอาจเจอลูกลักษณะแบบอื่นอีกไม่รู้กี่แบบต่อกี่แบบซึ่งต้องอ าศัยการเล่นที่ต่างออกไปเล็กน้อย

หากลูกไปหยุดอยู่ขอบบังเกอร์ทราย เราต้องตีลูกข้ามทรายให้โด่งกว่าปกติเพื่อให้ลูกหยุดเร็วที่สุด เราจะมีวิธีเล่นอย่างไร เคยมีโปรคนหนึ่งสอนผมแบบนี้ว่า สมมติว่าเราเลือกใช้แซนด์เว็ดจ์ แล้วต้องเปิดหน้าเหล็กให้หงายมากๆ วางลูกค่อนไปทางซ้าย ตอนที่ขึ้นแบ็คสวิงนั้นให้หักข้อมือพับตั้งขึ้นและรักษามุมนั้นให้อยู่ ส่วนตอนดาวน์สวิงให้ใช้ไหล่หมุนกลับไป มุมชันๆ ตอนที่เราขึ้นแบ็คสวิงจะกลับลงมาชันเอง หน้าเหล็กจะช้อนให้ลูกขึ้นเอง

ผ มลองเล่นวิธีนี้ดูนับได้ว่าได้ผลดีมาก ที่จะเสียก็คือจังหวะ จะเป็นเพราะความกลัวหรืออะไรก็ไม่รู้ แต่หากเราสามารถสวิงได้อย่างนุ่มนวล ไม่เร่ง รักษาจังหวะให้ดี มนก็ไม่ยากไปกว่าลูกชิพธรรมดาอื่นๆ เลย


บ างสนามที่เราไปเล่น หญ้าขอบกรีนอาจจะยาวมากจนลูกจมหายไปทั้งลูก ถ้าระยะทางจากลูกไปที่หลุมมีพอสมควร มันก็ไม่ยากเท่าไร คุณอาจใช้วิธีเล่นแบบเดียวกับการเล่นลูกในทรายได้ แต่ถ้าตำแหน่งธงอยู่ใกล้ มีที่ตกนิดเดียว คงต้องทำใจ ไปเสี่ยงพัทท์เอาคือเล่นให้ลูกออนไว้ก่อน ขืนไม่ออนยังจมอยู่ในรัฟล่ะ ปวดขมองแน่


ผมว่าเอาแค่นี้ล่ะนะ อย่างอื่นค่อยๆ ไปหาประสบการณ์ในสนามเอาเอง หรือหาที่ซ้อมลูกแปลกๆ ดูบ้าง แต่เบสิคทั่วไปก็อิงจากที่กล่าวมาทั้งหมดแหละ มันจะคล้ายๆ กัน


ผมว่าคุณต้องพัฒนาได้เร็วมาก เท่าที่เล่ามาก็นับว่าเร็วมากแล้ว อย่าใจร้อนเกินไป เก่งไปไม่มีคนเล่นด้วยนะ

Create Date : 17 ตุลาคม 2548		2 comments
Last Update : 2 สิงหาคม 2550 9:38:08 น.
Counter : 1293 Pageviews.
Share Tweet