รักเพียงสายลม ไอแดดยามตะวันแตกแสงเต็มที่นั้นจับผิวเนื้อจนร้อนไปทั่วทั้งร่าง เมฆจางบนท้องฟ้าคล้ายถูกฟันด้วยมีดคมจนเป็นริ้ว ฉันนั่งเพียงลำพังบนม้าหินอ่อนริมสระน้ำกลางมหาวิทยาลัย สถานที่แห่งนี้จะเป็นที่ที่ฉันใช้เขียนงานส่งอาจารย์เป็นประจำ เพราะมันทำให้ฉันเกิดสมาธิมากที่สุด แต่อากาศร้อนอบอ้าวเช่นนี้สมาธิของฉันคงกระเจิงไปถึงไหนต่อไหน บนโต๊ะเบื้องหน้าฉันมีกระดาษA4ที่ขาวสะอาดวางอยู่ มือขวาจับปากกาไว้แน่นตั้งฉากกับหน้ากระดาษนั้น แต่ยังไม่มีข้อความใดปรากฏเลย ครู่หนึ่งสายลมแผ่วๆ ก็พัดผ่านมาพร้อมกับเสียงทักทายละมุนหู “ขอโทษครับ” ฉันค่อยหันไปมองเจ้าของเสียง และสายตาก็ประสานกับชายหนุ่มในชุดนักศึกษาถูกระเบียบ ใบหน้าของเขาสะอาดสะอ้าน มองคร่าวๆจัดว่าหน้าตาหล่อเหลาและมีเสน่ห์มากทีเดียว “ผมขอนั่งด้วยคนนะครับ” เขาพูดพลางยิ้มเล็กๆ ฉันพยักหน้าตอบรับแล้วจัดของที่รกบนโต๊ะให้มีระเบียบ น่าแปลกที่เวลานี้ไม่รู้สึกร้อนเหมือนเช่นเคย แต่สมาธิก็ยังไม่สถิตย์ที่ใจฉันเหมือนเดิม เขานั่งฝั่งตรงข้ามกับฉัน สายตาของเขาจับจ้องที่หนังสืออย่างตั้งอกตั้งใจ มีหลายครั้งที่เขาลอบมองมาทางฉันบ่อยๆ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ทุกครั้งที่ฉันลอบมองเขา สายตาของเราก็จะประสานกัน สำหรับฉันต้องนี้เขาเปรียบเสมือนสายลมที่พัดมาหวิวๆ ต้องผิวเนื้อให้คลายร้อน แม้ในตอนนี้สมาธิของฉันจะยังไม่เกิด แต่ปากกาในมือฉันเริ่มวาดตัวอักษรลงบนแผ่นกระดาษแผ่นนั้นแล้ว ลมลู่ พัดหวิว ต้องผิวเนื้อ ยามเมื่อ เธอปรากฏ ตรงหน้าฉัน แสงแดด แผดแรง เช่นทุกวัน แต่กายพลัน ร้อนคลาย ด้วยสายลม หลังจากวันนั้นเราได้พบกันที่เดิมบ่อยครั้ง และได้รู้จักกันมากขึ้น เขาเรียนอยู่คณะบริหารธุรกิจ ทุกครั้งที่เขามานั่งในมือจะถือตำราเรียนมาอ่านด้วยเสมอๆ ต่างจากฉันที่ใช้พื้นที่ตรงนั้นสร้างอารมณ์ในการเขียนนิยายหรือวรรณกรรมสำหรับเด็ก “แพรเขียนนิยายด้วยหรือครับ เก่งจังเลยนะ” เขาถามขึ้นพลางชะโงกหน้ามาอ่านข้อความในกระดาษของฉัน “อืม บางทีแพรก็เขียนนิทานสำหรับเด็กเหมือนกัน แต่ไม่ได้เก่งอะไรหรอกเขียนส่งอาจารย์น่ะ” ฉันตอบพลางยิ้มให้เล็กน้อย “ผมขออ่านงานของแพรบ้างสิ เผื่อในงานนั้นจะปรากฏตัวตนของแพรให้ผมได้รู้จักมากขึ้น” เขาจ้องเข้ามายังนัยน์ตาของฉัน พลางยิ้มหวานให้ ฉันก้มหน้าหลบสายตาหวานซึ้งของเขา ไม่มีถ้อยคำใดออกจากปากของฉัน นอกจากรอยยิ้มน้อยๆ ****************************************** เวลาผ่านไปสามเดือนเรายังคงคบกันในฐานะเพื่อนต่างคณะ แต่ความสัมพันธ์ของเราเริ่มพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ เพราะนอกจากจะนั่งคุยกันที่ริมสระน้ำแล้ว เรายังทานข้าวด้วยกันบ่อยครั้ง แม้ว่าเราจะเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น แต่เราก็ไม่สนิทกันถึงขนาดที่หยอกล้อเล่นหัวกันได้เหมือนเพื่อนคนอื่นๆ คล้ายกับว่าต่างคนต่างมีความลับในใจแอบแฝงอยู่ จึงทำให้เราไม่กล้าตีสนิทกันมากนัก ฉันเชื่อเช่นนั้น เพราะฉันเองก็มีความในใจแฝงไว้เหมือนกัน และไม่นานจุดเปลี่ยนความสัมพันธ์ของเราก็มาถึง “แพรครับ คือผม...ชอบแพรนะ” เขาเอ่ยขึ้นขณะที่เรากำลังนั่งเล่นกันริมสระน้ำ “ไผ่ว่าอะไรนะคะ” ฉันมองหน้าเขาด้วยสีหน้าแปลกใจและตกใจเล็กน้อย “ผมชอบแพรมานานแล้ว ชอบก่อนแพรจะรู้จักผม วันนั้นผมยังไม่กล้าบอกแพรเพราะเรายังไม่รู้จักกันมากนัก แต่วันนี้เรารู้จักกันมากขึ้นแล้ว ผมจึงกล้าบอก แพรครับ คบกับผมได้ไหมครับ” สีหน้าของเขาจริงจัง สายตาเป็นกังวลเล็กน้อย ฉันไม่มีคำตอบอะไรให้จึงได้แต่พยักหน้าพลางส่งยิ้มเล็กๆ ไปตามประสา คำตอบที่ไม่เป็นคำพูดของฉันทำให้ใบหน้าของเขาเปื้อนยิ้ม และสายลมก็โพยพัดคล้ายแสดงความยินดีกับเราทั้งคู่ ****************************************** ความสัมพันธ์ของเราก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ ตามระยะเวลาที่ผ่านเลย เราเจอกันบ่อยครั้งขึ้น และมีกิจกรรมพิเศษตามแบบคู่รักทั่วไปมากขึ้นกว่าเมื่อตอนเป็นเพื่อน ก่อนนอนฉันจะโทรไปหาเขาทุกคืน และเขาก็จะบอกให้ฉันหลับฝันดีทุกครั้งก่อนวางสาย ในตอนแรกฉันแอบน้อยใจบ้างเล็กน้อยที่เขาไม่เคยโทรมาหาฉันก่อนบ้างเลย แต่ก็ไม่ถือสาอะไรมากนัก ฉันจำได้ว่าเขาบอกรักฉันวันแรกเมื่อเราคบกันได้ประมาณหนึ่งเดือนเศษ ฉันยิ้มอย่างเขินอาย เขาเองก็อายไม่แพ้กัน ฉันไม่พูดอะไรตอบเขาไปและเขาก็ไม่ทวงถามหาความรักจากฉัน หลังจากวันนั้นเขาก็พูดคำว่ารักให้ฉันฟังทุกวัน แต่ฉันก็ไม่เคยบอกรักเขาเลย “ผมรักแพรนะ” เขาพูดขึ้นในวันที่เราครบรอบคบกันได้สามเดือน ฉันไม่เขินอายมากนักเพราะคำนี้เขาพูดให้ฉันฟังแทบทุกวัน “แพรรักผมบ้างไหม แพรไม่เคยบอกรักผมเลยสักครั้ง” เขามองเข้ามายังนัยน์ตาของฉันคล้ายหาคำตอบ ฉันยิ้มพลางหยิบกล่องกระดาษใบเล็กขึ้นมาแล้วยื่นให้ เขารับด้วยสีหน้าสงสัย เมื่อเขาหยิบสมุดเล่มน้อยออกจากหน้าปกเขียนว่า “บันทึกของเรา” รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเล็กน้อย “อะไรครับแพร” “ไผ่อ่านดูแล้วจะรู้คำตอบที่ไผ่ถามแพรเมื่อกี้” ฉันตอบพลางยิ้มให้ ใช่ความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขาตั้งแต่แรกเริ่ม ถูกบันทึกไว้ในนั้นหมดแล้ว นับตั้งแต่วันแรกที่เจอเขาจนวันที่เราคบกันสามเดือน ฉันเขียนมันไว้ทุกวันจริงๆ “ผมรักแพรที่สุดเลยนะ” เขาพูดพลางจับมือของฉัน และสายลมก็พัดมาพร้อมกับคำรักคำนี้ของเขา ความเย็นของมันผ่านเข้าไปถึงหัวใจของฉัน ****************************************** เวลาล่วงเลยไปจนกระทั่งครบหนึ่งปีที่เราได้คบกัน เราทั้งคู่ต่างคนต่างก็มีงานของตัวเองจึงไม่มีเวลาได้พบกันเหมือนตอนที่ยังเรียนอยู่ แต่ความรักของเราก็ยังคงดำเนินไปด้วยดี แม้มันจะราบเรียบไม่หวือหวาเหมือนหนุ่มสาวทั่วไป ทุกคืนฉันยังคงเป็นฝ่ายโทรไปหาเขา ฉันไม่แน่ใจว่าถ้าฉันไม่ได้โทรไปสักวันเขาจะโทรมาหาฉันบ้างไหม เพราะฉันไม่กล้าลองใจเขาอย่างนั้น หากเขาไม่โทรมาแล้วคนที่เสียใจคือฉัน แม้ในบางวันฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับเขา แต่ฉันก็ต้องโทรไปเพื่อฟังคำรักหวานหูจากปากของเขา หรืออย่างน้อยได้ฟังเสียงลมหายใจของเขาก็ยังดี แค่นี้ก็ช่วยให้ฉันมีความสุขมากพอแล้วแม้เพียงชั่วขณะหนึ่งก็ตาม ****************************************** ความรักของเราแม้จะดูสดใสราบรื่นดี แต่มันก็เป็นแค่ภายนอกที่ฉันพยายามให้เป็นไปเหมือนเดิมเท่านั้น ยิ่งนานฉันก็ยิ่งรู้สึกเหว่หว้า เพราะนอกจากคำว่ารักที่เขาเพียรบอกกับฉันแล้ว มันก็ไม่มีสิ่งใดที่เป็นเครื่องยืนยันคำรักของเขาได้เลย ฉันเพียงแค่ขอให้เขาโทรหาฉันบ้าง ไถ่ถามความเป็นไปของฉันบ้าง แต่ก็ไม่มีเลยสักครั้ง ในบางครั้งที่ฉันไม่สบายฉันอยากให้เขามาเยี่ยมหรือโทรหาด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่มี ไม่แม้แต่จำได้ยินเสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์มือถือ “ไผ่ ทำไมไม่มาเยี่ยมแพรบ้าง ไม่โทรหาแพรบ้างแพร ไผ่ไม่ห่วงแพรเลยเหรอ” ฉันถามเพราะความน้อยใจที่อัดแน่นอยู่ในอก น้ำตาของฉันไหลรินลงแก้มสองข้าง แม้เขาจะมองไม่เห็น แต่น้ำเสียงสะอื้นไห้คงจะทำให้เขารู้บ้างว่าฉันทุกข์ใจมากมายเพียงใด “ ห่วงสิครับ ทำไมจะไม่ห่วง แพรอย่าคิดมากเลยนะ ผมห่วงแพรและคิดถึงแพรมากที่สุดนะ แพรคือคนที่ผมรักมากที่สุด ผมจะไม่ห่วงแพรได้ยังไง” “แพรแค่อยากให้ไผ่โทรหาแพรบ้าง อยากให้ไผ่แสดงออกว่าไผ่รักแพรจริงๆ” “ผมรักแพรจริงๆ นะ แพรเชื่อมั่นในตัวผมนะ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงหวานซึ้ง ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อนฉันคงอดยิ้มจนแก้มปริไม่ได้ แต่สำหรับตอนนี้ยิ่งเขาพูดว่ารักฉันมากขึ้นเท่าใด มันก็ยิ่งทำให้ฉันเจ็บแปลบที่หัวใจมากขึ้นทุกที ฉันเคยพยายามไม่คิดมากเรื่องนี้ แต่บางครั้งมันก็อดคิดไม่ได้ทุกที ยิ่งนานฉันก็รู้สึกถึงความเหินห่างระหว่างฉันกับเขา แม้เขายังคงเหมือนเดิม เพียรบอกรักฉันทุกวัน แต่ในใจของฉันมันเต็มไปด้วยคำถาม ฉันไม่เข้าใจว่าเขารักฉันแบบไหน หรือฉันเองที่เรียกร้องต้องการมากเกินไป ฉันได้แต่เก็บงำความรู้สึกนี้ไว้ในจนคนเดียวเรื่อยมา ****************************************** ต่อมาไม่นานนักฉันต้องเดินทางไปทำงานที่ภาคเหนือเป็นเวลาสี่วัน และฉันคิดว่านี่คงเป็นโอกาสที่ฉันจะไม่คิดฟุ้งซ่านเรื่องเขา อยู่ห่างกันบ้างคงจะดีขึ้น ซึ่งแท้จริงแล้วความสัมพันธ์ของเราไม่ได้ย่ำแย่เลย แต่เป็นที่หัวใจของฉัน ของฉันคนเดียว “ไผ่คะ แพรต้องไปปาย4วันนะ” ฉันบอกเขาในเย็นที่เรานัดเจอกันหลังเลิกงาน “จำเป็นต้องไปด้วยหรือแพร” เขาถามด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเป็นกังวล มันทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย อย่างน้อยเขาก็ดูเป็นห่วงฉันบ้าง “ค่ะ แพรต้องไปทำงาน ไผ่จะไปด้วยกันมั้ยล่ะ” ฉันถามโดยไม่หวังคำตอบ เพราะฉันรู้ดีเขาไปไม่ได้อยู่แล้ว เขาเองก็มีงานของเขา “ผมคิดถึงแพรแย่เลย” เขาพูดพลางส่งยิ้มหวานให้ ฉันยิ้มตอบเขาเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตาไปทางอื่น ****************************************** ปาย จ.หวัดแม่ฮ่องสอน ในวันแรกที่ฉันมาถึง ฉันต้องทำงานตลอดทั้งวัน ไม่มีเวลาให้ต้องมาคิดถึงหรือโทรไปหาเขา และก็ไม่มีโทรศัพท์จากเขามาหาฉันเช่นกัน ฉันจึงตัดสินใจว่าจะไม่โทรไป เวลาผ่านหนึ่งวัน...สองวันและล่วงเข้าสู่วันที่สาม ก็ยังไม่มีแม้แต่โทรศัพท์หรือข้อความจากเขา ตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี่ แม้ฉันจะไม่โทรไปหาเขาแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะส่งข้อความไป อย่างน้อยให้เขารับรู้ความเป็นไปของฉัน ข้อความที่ฉันเพียรส่งมีทั้งคำหวานและถ้อยคำแสดงถึงความน้อยใจปนกัน ฉันเหลือบสายตาไปมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะเล็กๆ ภายในห้องพัก หวังเพียงให้เขาโทรมาหาฉันบ้าง แต่ไม่...ไม่มีเลย มันจึงทำให้ฉันตัดสินใจบางอย่างได้ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาบรรจงพิมพ์ข้อความลงไป ‘ไผ่คะ เราห่างกันสักพักเถอะนะ แพรเหนื่อยเหลือเกิน สับสนไปหมดไม่รู้ว่าไผ่ให้แพรน้อยเกินไปหรือแพรต้องการมากเกินไปกันแน่ แพรขอเวลาทบทวนหาคำตอบให้กับตัวของแพรเอง หวังว่าไผ่คงเข้าใจแพรเหมือนกับที่แพรพยายามเข้าใจไผ่มาตลอด’ หลังจากที่ข้อความถูกส่งไปฉันจึงตัดสินใจปิดเครื่องเสีย ****************************************** พระอาทิตย์ค่อยๆ โผล่ขึ้นเหนือขอบฟ้า เหล่านกกาต่างพากันทักทายดวงตะวัน ฉันยืนมองทิวทัศน์ที่ตรงระเบียงห้องพักของรีสอร์ท สายลมแผ่วๆ โพยพัดมาต้องผิวกายของฉัน มันเป็นสายลมที่ทำให้ฉันชื่นใจ เวลาผ่านไปสามวันแล้วหลังจากที่ครบกำหนดการมาทำงานของฉัน สามวันแล้วที่ฉันปิดโทรศัพท์ไม่ติดต่ออะไรกับใคร และสามวันกับการค้นหาคำตอบเรื่องระหว่างเรา ฉันหยิบโทรศัพท์เครื่องเดิมที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะ ตัดสินใจเปิดเครื่องหลังจากที่ปิดมันมาตลอดสามวัน ทันทีที่เปิดเสียงข้อความเข้าก็ดังขึ้นนับครั้งไม่ท้วน มันคือข้อความที่ระบบบันทึกว่ามีใครโทรมาบ้าง และคือข้อความที่มีคนฝากเอาไว้ แน่นอนมันเป็นข้อความจากเบอร์ของเขาทั้งสิ้น รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉัน ในที่สุดเขาก็โทรมาหาฉันจนได้ และคำตอบที่ค้นหามาตลอดสามวันก็ปรากฏขึ้นในใจ สายลมพัดมาอีกครั้ง พัด...ลงสู่หัวใจของฉันอีกครั้ง   Create Date : 14 ตุลาคม 2550 21 comments Last Update : 14 ตุลาคม 2550 23:03:13 น. Counter : 734 Pageviews. Share Tweet

ชอบตอนจบนะอ่านแล้วรู้สึกว่า ตอนจบเนี่ยหนุกสุด ยิ้มกับตอนจบเนี่ยแหละ   โดย: เทวดาไร้ปีก IP: 202.28.68.33 14 ตุลาคม 2550 23:22:04 น.

แฮะๆ อ่านแล้วคอมเม้นไปแล้วมั้งเนาะ ขอชมว่ารูปประกอบสวยอา ชอบๆ หามาจากไหนอ่า งิงิ   โดย: reaction 15 ตุลาคม 2550 4:27:28 น.

รูปประกอบมันมีอยู่ในเครื่องค่ะ   โดย: วลีรมย์ 15 ตุลาคม 2550 11:24:24 น.

มันสวยนะเก่งมาก นุกหนาน น่ารักนะเหมือนคนทำเลย   โดย: อ้อมต้อเองนะ จุ๊บๆ IP: 203.146.63.189 15 ตุลาคม 2550 11:42:00 น.

สวยดีนะคะ อ่านแล้วรู้สึกดีด้วยค่ะ   โดย: peterpoo IP: 203.146.186.2 15 ตุลาคม 2550 12:51:49 น.

สุดท้ายก็ลงเอยด้วยดี รูปแจ่มดีครับ   โดย: โรมรัน (zikou ) 15 ตุลาคม 2550 15:48:25 น.

ละคร เรื่องสั้น นิทาน ไปเรื่อยอ่ะเธอ....   โดย: tun IP: 124.120.95.199 16 ตุลาคม 2550 21:22:07 น.

เขียนได้ดีมากๆๆเลยนะคร๊าบ   โดย: เอ IP: 124.121.11.134 16 ตุลาคม 2550 21:22:27 น.

เพื่อนเราถ่ายทอดงานเขียนอีกชิ้นแล้ว... สิ่งที่เธอชอบ คือตัวตนของเธอจริง ๆ ว่าแต่อะไรเป็นแรงบันดาลใจจ๊ะ..??   โดย: กระต่ายน้อย (tai_kko ) 16 ตุลาคม 2550 22:56:38 น.

กรี๊ด...สุดท้ายผู้ชายคนนั้นก็รักเธอ อยากมีแบบนี้บ้างจังเลย...อิอิ   โดย: junaka 17 ตุลาคม 2550 16:25:57 น.

เป็นไงบ้างจ๊ะ มาหาเราบ้างดิ   โดย: junaka 19 ตุลาคม 2550 18:06:21 น.

555.. วันนี้แกมาหาเราดีใจจัง มีเพื่อนมาเล่นด้วยที่บ้าน..กิกิ.. **ปล. หนังสนุกอะ เศร้าด้วย   โดย: junaka 23 ตุลาคม 2550 0:07:33 น.

อยากเขียนแบบนี้ได้จัง แต่...ไม่มีอารมณ์นั้น 55+ สุดยอดเหมือนเดิมนะพี่อ้อม จากแฟนพันธุ์แท้หน้ากากสีขาว   โดย: RLacta 23 ตุลาคม 2550 19:48:48 น.

ขอบคุณค่ะ   โดย: วลีรมย์ 23 ตุลาคม 2550 21:41:18 น.

พี่อ้อมฮะ อยากจะแจมบล็อคด้วยอ่ะ ได้หรือเปล่า อยากมากๆเลย ฮิฮิ(เรื่องสั้นนะ)   โดย: RLacta 29 ตุลาคม 2550 13:09:19 น.

แวะมาแสดงความคิดถึงค้า ไม่ได้มาซะนาน แล้วจะมาใหม่น้าค้า   โดย: หม่าม๊าขาหมู (เป็นเพื่อนกันนะ) (หม่าม๊าขาหมู ) 30 ตุลาคม 2550 16:38:31 น.

แวะมาทักทาย บล็อก น่ารักมาก ๆ   โดย: ^_^ (ดอกฝิ่นสีชมพู ) 21 พฤศจิกายน 2550 6:53:35 น.

หวัดดีจ้า คิดถึงนะ   โดย: pang_jaa (เอวรินทร์ ) 21 พฤศจิกายน 2550 17:28:53 น.

สวัสดีปีใหม่จ้า   โดย: วลีวิไล 1 มกราคม 2551 13:05:05 น.

สนุกมากคร้า++++ชอบมากเยยจร้า ++++++++++-------------------- ชอบจิๆเยยง่าเขียนต่อนะค๋ะ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++   โดย: วาดรทอร IP: 58.10.90.4 19 มกราคม 2551 17:23:18 น.

เนื้อหาน่ารักดีค๊า ชอบๆ   โดย: หม่าม๊าขาหมู (หม่าม๊าขาหมู ) 6 พฤศจิกายน 2552 19:04:39 น.