BlogGang.com : : อุปนิกขิต :

บทหนัง PPU ในทัศนะของผม ตอนที่ 4

เท่าที่ฟังๆมาชัดเลยครับว่าประเด็นการตัดสินใจรับงานนี่ต้องหนักแน่น ดรามา ดูดีมีสกุล ไม่ทื่อ

ผมเองก็สงสัยอยู่ว่าหลังจากวันที่รพินทร์ขอเวลาตัดสินใจ จนถึงอีกวันนึงที่ตั้งเงื่อนไขก็น่าจะประมาณ 24 ชั่วโมง คือเขาใช้เวลาตัดสินใจภายใน 24 ชั่วโมง ในช่วงเวลานี้เขาคิดอย่างไร มีแรงจูงใจอะไร

ก่อนอื่นเรามาลากบล็อค เอ๊ย ท้าวความตอนที่สนทนากับคณะนายจ้างก่อนนะครับ ว่ารพินทร์บอกว่าอะไรบ้างที่สำคัญๆ

- เขาทราบว่าชด ประชากร เดินป่าไปกับหนานอิน เป้าหมายคือหาขุมเพชรพระอุมา

- เท่าที่เขาทราบ ผู้ที่ไปหาขุมเพชรพระอุมาแล้วกลับมาได้อย่างถึงบ้าน (แบบปกติหรือบักโกรกก็ไม่ทราบได้) มีเพียงคนเดียวคือ ทาสของมังมหานรธา ถ้าให้ผมอนุมาน เชื่อว่าทาสคนนี้ไปไม่ถึงกรุงหงสาวดี คือคงถึงแค่บ้านเกิดแล้วก็บักโกรกตาย (อาจจะอยู่ระหว่างหมู่บ้าน Klong ในภาษามอญ กับ แม่น้ำสะโตง) มรดกแผนที่จึงตกทอดมาทางบรรพบุรุษ ไม่งั้นคงอยู่ในราชสำนักพม่าแล้ว

- เอาเป็นว่าลำพังผ่านนรกดำไปก็ไม่เคยมีใครรอดชีวิตมาเป็นปกติสุขได้ เช่น เนวิน เป็นต้น (ตอนนั้นรพินทร์ไม่ทราบเรื่องแงซาย)

- เขาจึงบอกว่า เดินทางไปก็เท่ากับว่าฆ่าตัวตาย ในใจลึกๆ ก็คิดว่าชดและหนานอินคงตายไปแล้ว จากคำพูดในเวลาต่อมาของเขาเอง

- แต่คณะนายจ้างเองยืนยันว่าจะเดินทางไป อย่างน้อยก็ขอให้ได้พบซากไร้วิญญาณของอนุชาก็ยังดี

- รพินทร์จึงบอกว่างานนี้เป็นงานที่สำคัญที่สุดในชีวิต จึงขอเวลาคิดก่อนว่าจะรับงานหรือไม่

ดังนั้น ในเบื้องต้น ผมเองคิดว่ารพินทร์ไม่อยากไป เพราะเขาเป็นคนที่ปกติรอบคอบ มักไม่ทำอะไรเสี่ยง แต่อาจมีคิดเล็กๆว่า สองคนนั้นอาจเลยนรกดำไปได้ไม่ไกล ก็น่าเสี่ยงดู แต่ก็แย้งในใจอีกว่า ไปกันหลายคนจะคุ้มกันทุกคนกันยังไง แล้วนี่ผมไปรู้ใจรพินทร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะนี่

ดังนั้น หลังจากที่รพินทร์ขึ้นรถจิ๊ปดอร์จแล้วยักคิ้วให้กับคุณหญิงดารินแล้ว ผมเห็นภาพต่อมาดังนี้ครับ

โปรดติดตามตอนต่อไป...