|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
Prelude to the memories
ผมตื่นขึ้นมากับเช้าที่แดดสาดแสงรุนแรง
จนเหงื่อรอบคอผุดพราย
หยีตามองปลายฟ้าก่อนก้มมองดอกไม้กลางดงไม้ดอก
หลายวันแล้วที่ผมยืนมองทิวทัศน์ภายนอกจากขอบหน้าต่างแห่งนี้
สายลมเย็นๆพัดโบกเบาๆ แม้จะไม่อาจคลายร้อนได้
แต่ก็ชวนเย็นผิวกายเล็กๆ
.......................................
ความทรงจำสำหรับผมมันคืออะไร?
มันเป็นแบบไหน? ผมตอบตัวเองไม่ได้เลย
ผมจำเรื่องราวของสองอาทิตย์ก่อนไม่ได้
เรื่องราวก่อนวันที่ผมตื่นมาด้วยอาการปวดหัวแสนสาหัส
ปาดแผลบนร่างกายมาจากไหนผมตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
ผมพยายามนึกทุกเรื่องราวในอดีต แต่ก็พาลทำให้ตัวเองปวดหัวอย่างรุนแรงเปล่าๆ
เพราะมันไม่ช่วยอะไรเลย
.................................................................
ใบไม้บนกิ่งอ่อนของต้นชมภู่ไหวเอนเบาๆตามแรงลม
เธอปรากฎกายขึ้น เงาร่างที่เคลื่อนไหวไปมา
ช่างรู้สึกชินตาและคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
เธอที่เดินอย่างเดียวดายกลางดงไม้ที่ผลิบาน นอกหน้าต่างห้องผม
เรือนผมที่ดำและเงางามสะท้อนให้รู้ถึงความงามจากส่วนลึกของเธอ
แสงแดดสะท้อนประกายกายเรือนผมดูยิบยับ
ผมหยีตามองเธอ มองตามเธอที่เดินผ่านสายลมไปสู่ส่วนลึกของดงไม้
ผมก้าวช้าๆข้ามขอบหน้าต่าง
เดินเหม่อลอยผ่านราวกั้นริมห้อง
สัมผัสพื้นหญ้าที่ขจีด้วยเท้าที่เปลือยเปล่า
สายตาจดจ้องไปที่แผ่นหลังอันอ้อนแอ้นของเธอ
พลางก้าวเดินตามรอยเยื้องก้าวของเธอสู่ส่วนลึกของดงไม้อันชอุ่มนั้น
อากาศรอบข้างเริ่มเย็นขึ้นมาบ้าง
อาจจะเพราะแสงแดดที่โดนบดบังหรือเพราะอ้อมกอดอันเย็นฉ่ำของแมกไม้
ผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
เธอหยุดยืนอยู่ริมต้นไม้ที่ดูเก่าแก่ต้นหนึ่ง ด้วยทีท่าเหม่อลอย
ผมเห็นแผ่นหลังของเธอที่สะท้านไหว
และหยุดยืนอยู่ด้านหลังเธอในระยะพอเอื้อมมือก็สัมผัสถูกตัวเธอได้
เธอกำลังร้องไห้ ซบหน้ากับฝ่ามือทั้งสองข้าง
จนกระทั่งถึงตอนนี้ ผมยังไม่เห็นหน้าเธอ
แต่ความคุ้นเคยในใจ มันช่างเป็นแรงผลักดันอันกล้าแกร่งให้ผมเอื้อมมือไปประคองไหล่ของเธอ
และขยับเธอให้หันหน้ามาทางผม
เธอนิ่งลงพลางเงยหน้าที่ระรื้นน้ำตาขึ้นมามองผม
ณ วินาทีนั้น
ความผูกพัน ความเคยคุ้น ความเคยชิน
และไออุ่นทั้งหมดในใจมันสะท้านไหว
ดวงใจเต้นแรงเร่าขึ้นมาฉับพลัน
ดวงตาที่เอ่อคลอน้ำตานั้นของเธอ
เริ่มหลั่งน้ำตาราวตาน้ำที่ผุดขึ้นกลางดงหมอกอันลึกลับ
เธอโผเข้าสู่อ้อมกอดผมโดยที่ผมก็ดึงหัวไหล่เธอเข้าหาตัวเอง
เธอซุกหน้ากับไหล่พลางร้องไห้อย่างไม่อาจยั้ง
ผมงุนงง กับอาการของใจตัวเอง
และความรู้สึกที่คุ้นเคย กับกลิ่นจางๆจากเรือนผมเธอที่ทำให้รู้สึกว่าพบที่ของตัวเองแล้วนั้น
หัวใจของผมเต้นเร่าอย่างรุนแรงขณะที่ผมก็ตระหนักได้ว่า
หัวใจของเธอก็เต้นแรงไม่แพ้ผม โดยที่ผมที่สวมกอดเธออยู่รู้สึกได้
ซักพัก เธอขยับตัวเบาๆ ผละจากหน้าอกผม
เงยหน้าที่ระรื้นน้ำนั้นจ้องตาที่กลมโตสู้สายตาผม
ถามผมว่า
........."เราเคยพบกันมาก่อนใหมค่ะ?"
........." ไม่รู้สิ " ผมตอบพลางยิ้มริมปาก
.........." ทำไมตอนที่ฉันเห็นคุณ ถึงเกิดความรู้สึกสนิทอย่างรุนแรงและคุ้นเคยจัง "
.........." ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ "
..........." เหรอค่ะ "
เธอก้มหน้าลงมองปลายเท้าตัวเอง ผมเห็นประกายหยดน้ำตาเธอที่พวงแก้มสีชมพูของเธอ
........." คุณกำลังเสียใจ "
.........." ค่ะ "
............." เรื่องอะไรเหรอครับ บอกผมได้ใหม? "
.........." ฉันไม่รู้ว่าเรื่องอะไรค่ะ ฉันร้องไห้ตลอดหลายวันที่ตื่นขึ้นมา พร้อมกับการที่จำเรื่องราวอะไรไม่ได้เลย "
..........." ........... "
......." ขอโทษนะค่ะ ที่เมื่อกี้เสียมารยาท "
........" ไม่เป็นไรครับ ผมก็รู้สึกว่าเหมือนเราจะเคยเจอกันที่ไหนซักที่มาก่อนนะครับ แต่ก็จำไม่ได้เหมือนกันว่า ที่ไหน "
......... " เหรอคะ"
เธอเงยหน้ามาจ้องตาผม พร้อมรอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกว่าโลกทั้งโลกของผม
คือสิ่งนี้แหล่ะ
ผมเผลอเอื้อมมือไปดึงหัวไหล่เธอ เข้ามากอดอีกที
..............." ผมรักคุณ "
.................."........"
เธอเอื้อมสองมือขึ้นโอบรอบตัวผม
.............." ฉันก็รู้สึกว่า ฉันรักคุณเหมือนกันค่ะ "
..........."........."
ผมนิ่งยิ้มและตอบรับไออุ่นในอ้อมแขนอย่างเต็มที่
เรากอดกันนานแค่ไหน? ไม่รู้ตัวเหมือนกัน
รู้แต่เพียงว่า
สายลมได้โบกพัดไอร้อนรอบข้างจนไกลห่าง
เสียงใบไม้และกิ่งก้านเสียดสีราวเสียงหัวเราะของเด็กน้อย
นานแค่ไหนน่ะ กับอุ่นกายที่เคยคุ้นของเธอนั้น
และอ้อมกอดของตัวเอง กอดกับเธอโดยไม่รู้สาเหตุ
กอดใครบางคนที่เราบอกว่าเรารักเธอโดยที่ไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร ผมชื่ออะไร?
..................................
นานแค่นไหนนะ ไม่รู้เลย
จนกระทั่งเสียงระฆังที่ดังกังวานจาก อาคารที่ผมเดินออกมา
" ปลุก " เราให้ตื่นสู่โลกแห่งความเป็นจริงขึ้นมา
....." เที่ยงแล้วสิ หิวใหมครับ?"
.........."......."
รอยยิ้มเธอเป็นคำตอบ ผมเดินจับมือเธอก้าวช้าๆ
ประคองกันและกัน เดินไปสู่อาคารสีขาวที่ตระหง่านและสดใสภายใต้แสงแดดสีทองวาว
....................
เมื่อเดินเข้าสู่อาคารที่คราคร่ำไปด้วยผู้คนหลายหลาก
เธอยิ้ม ผมระรื่นใจ
เราเดินตระกองกันและกัน เข้าไป
.........." พ่อฮะ แม่ฮะ "
เราสองคนชะงักก้าวเดินพร้อมกัน ก่อนหันมามองหน้าซึ่งกันและกัน
แล้วค่อยๆหันไปด้านหลังของเรา
เด็กชายวัยสิบสองสิบสามปี กับแววตาที่สุกใส
ร่างกายที่ผอมโปร่ง
ผมเห็นร่องเงาของเธอ จากตัวของเด็กชาย
ขณะที่เธอสะท้านไหล่พร้อมหลั่งน้ำตา
เธอหันมามองหน้าผมพร้อมสะอื้น
..........." นั่นลูกคุณใช่ใหมค่ะ เหมือนคุณจังเลย "
..........." ลูกของเราต่างหาก "
....................
ก่อนที่ร่องความทรงจำทั้งหมดจะกลับคืนมา
ก่อนที่ทุกความจริงในชีวิตจะหวนสู่บันทึกในสมอง
ภาพเธอตั้งแต่เธอ ในชุดสบายๆ ชุดทำงาน และชุดนักศึกษา
กับเสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่สดใสนั้นของเธอ
กับคำพูดเธอ........." ฉันรักคุณนะีค่ะ "
พร้อมเรื่องราวของอุบัติเหตุกลับคืนสู่ความนึกคิดของผม
พร้อมเสียงกรีดร้องของเธอก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลงในวันนั้น
น้ำตาใสๆเริ่มไหลรินจากดวงตาของผม
....................
ผมเอื้อมมือกอดเธอ พลางกระซิบบอกเธอว่า
" ผมรักคุณ "
เธอกอดตอบผมพร้อมพูดว่า
" ฉันรักคุณ "
เด็กชายที่ยืนนิ่งด้วยความงุนงงในตอนแรก
เริ่มหลั่งน้ำตาทั้งรอยยิ้ม
พร้อมเดินเข้าหาเรา
และก้าวสู่อ้อมแขนของเรา
นี่จึงเป็นเราจริงๆไง
..........................
ผมเคยบอกเธอว่า ไม่ว่าจะท่ามกลางคนกี่หมื่นแสนคน
ผมก็จะหาเธอจนเจอจนได้
ผมเคยบอกเธอว่า ไม่ว่าผมจะจำสิ่งใดไม่ได้เลยก็ตาม
ผมก็จะจำได้ว่า " ผมรักเธอ "
และเธอก็ยิ้มกับคำพูดนั้นของผม
........................
ผมเคยนึกคิดในใจเสมอว่า
หากคนสองคนที่บอกรักกันทุกวัน
กอดรักกันและกัน
พยายามจดจำทุกเรื่องราวระหว่างกัน
เมื่อวันหนึ่ง สูญเสียความทรงจำทั้งหมดไปแล้ว
ใช่จะยังจำได้ใหมว่า
เขายังมีคนที่เขารักอยู่อีกคนหนึ่ง
อยู่ที่ไหนซักที่ อยู่คนหนึ่ง ใหม?
....................
Create Date : 11 กรกฎาคม 2551 |
Last Update : 11 กรกฎาคม 2551 19:58:18 น. |
|
0 comments
|
Counter : 547 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|