Bloggang.com : เจ้าชายเท้าเปล่า : under my umbrella

under my umbrella

สายฝนโรยตัวจากฟ้าฟาก

ข้างถนน หน้าทางม้าลายเตรียมข้ามถนน

ผมถือร่มที่กว้างพอให้เธอและผมยืนอยู่ด้วยกันโดยไม่เปียกปอน

ผมหันไปมองเธอ สายตาที่เวิ้งว้าง จ้องไปด้านหน้า

ประกายตาดูหม่นลง

เมื่อคืนเธอแนบหัวกับไหล่ผมแล้วร่ำไห้

ผมตื่นมารู้ตัวเพราะเสื้อที่เปียกปอนตรงหัวไหล่ปลุกเรียก

เธอร้องไห้โดยไม่มีเสียง ผมเอื้อมมือสวมกอดเธอ พลางลูบมือกับผมที่เรียบลื่นของเธอ

ผมไม่ได้ส่งเสียง เธอสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดผม

เธอกอดตอบผม

จนกระทั่งเธอหลับไหลเมื่อเพลียกับการเสียน้ำตาเหล่านั้นแล้วในอีกชั่วโมงถัดมา

เธอในอ้อมแขนผมช่างบอบบางราวทารกน้อยในเปลแกว่ง

วงแก้มที่รื้นน้ำตาของเธอช่างทำร้ายหัวใจดวงนี้ของผมจริงๆ

ผมก้มลงจูบศรีษะเธอเบาๆ ก่อนจะหลับตาลงพร้อมกับความอุ่นนุ่มของเธอในอ้อมกอดผม

........................................................

เช้านี้ฝนตกพรำ ฟ้าหมองมัว ร่มสีฟ้าของเรากันให้สองเราไม่เปียกปอน

มือเธอข้างที่คล้องแขนผมข้างนั้น ยังคงสั่นระริก

สายตาเธอยังเหม่อลอย

ไฟเขียวแล้ว

ผมเดินก้าวออกไป พร้อมดวงใจที่ปวดร้าว

ไม่ว่าผมจะทำยังไง เธอก็คงไม่หายเศร้า และหยุดน้ำตาในใจเธอได้

ย่างก้าวบนทางข้ามม้าลาย เธอเกาะกุมแขนผมแน่น ด้วยมือสองข้าง

พลางซบหัวกับไหล่ผม

เราประคองกันเดินผ่าน ถนนที่เปียกแฉะ และผ่านใต้นภาที่หม่นมัว

พร้อมหยดน้ำประกายฟ้า ที่โถมทับลงมา

ก้าวย่างที่ผ่าน เธอเศร้าโศก ผมอาดูรย์ใจ

............................................................

ใต้ไฟเพดานของระเบียงทางเดิน

ผมนอนอยู่บนเตียงที่ถูกเข็นเดินไปเรื่อยๆ

เธอเกาะกุมมือผมพร้อมเดินก้าวตาม

สายตาระรื้นน้ำตานั้นช่างกระชากใจผมให้แหลกสลายลง ณ ตรงนั้นเลย

สายตาเธอยังคงทอแววมุ่งหวัง

ขนาดที่ผมรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี บีบมือเธอให้มั่น

อยากพูดพร่ำกับเธอ แต่ผมพูดไม่ออก เพราะสายยางๆต่างๆที่ระยางปิดปาก

กับท่อลมหายใจที่ดึงร่วม

ผมทำได้แต่ทอประกายสายตาที่มุ่งมั่นให้เธอรับรู้ ก่อนบีบมือเธออีกครา

แล้วเราสองคนก็ถูกพรากจากกันด้วยบานประตูที่เปิดออกรับผมและปิดกั้นเธออยู่อีกโลกที่ทรมานแสนสาหัส

ขนาดที่ผมด้านชา กับความรู้สึก ทั้งทางกาย และใจที่แหลกสลายลงเพราะประกายน้ำตาของเธอ

กับเสียงร้องไห้ในจิตใจดวงนี้

เพื่อสายตาคู่นั้น และไออุ่นจากมือเธอ

ผมจะสู้ ผมสัญญา

........................................................

แสบตาจัง

แสงจ้าส่องต้องดวงตาที่เพิ่งเบิกกว้างของผม

ผมตื่นขึ้นมาข้างเตียงที่ติดตั้งราวเหล็ก

เธอยังคงนั่งกุมมือผมอยู่ข้างเตียง

เธอซุกตัวนั่งหลับพร้อมกอดแขนข้างหนึ่งของผม

นั่นใช่ผมแน่ๆ แต่เป็นผมบนเตียง ผมที่มองเห็นตัวผมจากด้านข้าง

พร้อมเสียงดัง ปี๊บ ยาวจากเครื่องจับชีพจร

เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา.........ด้วยทีท่างุนงง ก่อนจะ กรีดร้องเสียงดัง

และเสียงร้องไห้จากสุดใจของเธอ

ผมอยู่ตรงนี้แล้วไง

อยู่ข้างๆคุณนี่ไง

ผมอยากเดินเข้าไปสัมผัสตัวเธอ สวมกอดเธอ

แต่ผมทำไม่ได้ เพราะผม

เป็นเพียงกลุ่มก้อนที่ไม่มีแขนและเท้า

ผมยังคงมองเห็นเธอร้องไห้ กอดตัวผมแนบแน่น ตัวผมที่ไม่ใช่ของผมอีกแล้ว

ท่ามกลางความโกลาหลของเหล่าพยาบาลและแพทย์

กับเสียงสั่งการต่างๆ แต่เสียงเธอเสียงเดียวเท่านั้นที่ผมได้ยิน

เสียงจากดวงใจสุดลึกของเธอ

หยดน้ำตาที่กลั่นออกจากดวงตากลมโตคู่นั้น

ทำให้ผมรู้สึกรวดร้าวแสนทรมาน

ผมเรียกเธอกลางความวุ่นวายในห้องนั้น แต่เธอไม่ได้ยิน

ผมตะโกนสุดเสียง

แต่เธอก็ยังไม่ได้ยิน

ผมรวบรวมแรงทั้งหมด.......ตะโกนจากดวงใจสุดท้าย

บอกเธอว่า ผมรักเธอ

ก่อนที่กลุ่มก้อนของผมจะสลายไป

ผมเห็นเธอเหลียวมองมาทางด้านนี้ พรางชะงักเสียงร้องไห้ชั่วขณะ

ผมจำได้ว่าผมยิ้มให้เธอ ก่อนที่ทุกอย่างจะเลือนไป

และผมเชื่อว่าเธอก็คงเห็นผมและรอยยิ้มผมด้วย

..........................................................

ก่อนที่เราจะจากกันจริงๆ

Create Date : 07 กรกฎาคม 2551

Last Update : 7 กรกฎาคม 2551 13:20:00 น.

2 comments

Counter : 500 Pageviews.

โดย: เจ้าชายไร้เงา

วันที่: 7 กรกฎาคม 2551 เวลา:13:40:46 น.

แม่มดค่ะมากะสายรุ้ง เขียนอะไรอ่านไม่ออกเลย

โดย: Cheria (SwantiJareeCheri

) วันที่: 7 กรกฎาคม 2551 เวลา:17:49:08 น.