|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
*~นิทานปกาเกอะญอ~*
*~นิทานปกาเกอะญอ~*
เงิน ข้าว และ นกกระติ๊ดตะโพกขาว (โถ่ พวิ้ว)
ชาวปกาเกอะญอ มีนิทานที่นำมาเล่าสู่กันฟังนับร้อยนับพันเรื่อง การเล่านิทานให้กันฟังนับเป็นสิ่งบันเทิงยามค่ำคืนที่ขาดเสียมิได้ ผู้เล่าและผู้ฟังมักจะนั่งหรือนอนล้อมรอบกองไฟที่ตั้งอยู่ในบ้าน และนั่งกินน้ำชาและผิงไฟให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายขณะเดียวกันด้วย ผู้เล่ามักจะเป็นผู้อาวุโส โดยเฉพาะผู้เฒ่าผู้แก่ ส่วนผู้ฟังมักจะเป็นเด็กๆ แต่นั่นก็เป็นเหตุการณ์ที่เริ่มจางหายไป นับตั้งแต่โครงการพัฒนาให้ "ทันสมัย" หลายๆโครงการเข้าไป "พัฒนาชุมชน" ในสองทศวรรษที่ผ่านมา
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพี่น้องสองคน มักจะทะเลาะกันในเรื่องที่ว่า ข้าวมีค่าเหนือกว่าเงินหรือเงินมีค่าเหนือกว่าข้าว ทั้งสองต่างเป็นคนเก่ง (เทาะ แม ป่า หมายถึง เก่งและศักดิ์สิทธิ์) ทำให้ต่างคนต่างยกเหตุผลต่างๆนานา มาเถียงกันไปกันมาอยู่นาน
พี่เห็นว่า "เงินเหนือกว่าข้าว" ส่วนน้องเห็นว่า "ข้าวเหนือกว่าเงิน"
ในที่สุดน้องเถียงสู้พี่ไม่ได้ น้องก็พูดว่า "ถ้าพี่เห็นเงินเหนือกว่า ก็ให้พี่เอาเงินไปให้หมด ส่วนข้าจะเอาข้าวไปหมด" พูดแล้วน้องก็ขนข้าวไปหมด
สมัยนั้นข้าวมีขนาดใหญ่เท่าต้นกล้วย และเม็ดข้าวมีขนาดใหญ่เท่าฟักเขียว
วันหนึ่งเด็กคนหนึ่งร้องไห้เพราะหิวข้าว พี่เห็นเด็กคนนั้นร้องไห้ ก็ตักน้ำถ้วยหนึ่ง แล้วเอาเงินแช่ลงไปในนั้น จากนั้นเอาไปให้เด็กกิน ..... เมื่อเด็กกินแล้วก็ยังร้องไห้อยู่เหมือนเดิม
พี่เห็นดังนั้น ก็มองซ้ายมองขวาหาของให้เด็กกิน .... หันไปมาก็เจอข้าวไหม้ก้นหม้อนิดหนึ่ง พี่ก็เอาข้าวไหม้ไปแช่น้ำให้เด็กกิน .......... เด็กจึงหยุดร้องไห้
พี่เห็นดังนั้นจึงมองเห็นความสำคัญของข้าว
พี่ก็เลยออกเดินตามหาน้องชายที่อาศัยอยู่ในถ้ำ ซึ่งมีประตูเหล็กปิดเปิดเป็นจังหวะเร็วๆอยู่ตลอดเวลา เวลาประตูปิด จะปิดอย่างสนิท แม้แต่มดก็ไม่สามารถลอดเข้าไปได้ พี่ไม่สามารถเดินผ่านประตูได้
พี่ก็เลยใช้นกกระติ๊ดตะโพกขาวไปเอาข้าวแทน นกกระติ๊ดตะโพกขาวสามารถบินผ่านประตูนั้นได้
เพราะมันบินได้เร็ว พอนกกระติ๊ดตะโพกขาวบินเข้าไป
ก็ตรงไปจิกเมล็ดข้าวที่มีขนาดเท่าฟักเขียว มันจิกได้ทีละนิดๆ เมื่อกินจนอิ่มเต็มเหนี่ยง (กระเพาะบริเวณลำคอ)
แล้วก็บินออกไป แต่ไม่สามารถบินผ่านไปได้ตลอด ลำตัวมันผ่านพ้นประตูแล้ว แต่ลำคอมันติดอยู่ที่ประตู
มันพยายามสะบัดคอไปมา จนเหนี่ยงเคลื่อนไปอยู่ที่ท้ายทอย พอประตูเปิดออก มันก็บินออกไปจากประตูทันที
ต่อแต่นั้นมา นกกระติ๊ดตะโพกขาวก็มีเหนี่ยงอยู่ใกล้ท้ายทอย และเมล็ดข้าวก็มีเมล็ดเล็กลงเท่าปัจจุบัน
การตีความ
นิทานเรื่องนี้ เป็นการเอาข้อเท็จจริงของนกกระติ๊ด
ที่มีความสามารถพิเศษคือ บินได้เร็ว และมีที่เก็บอาหารหรือเหนี่ยง
อยู่ใกล้ท้ายทอย มาผูกโยงเป็นนิทาน
และบ่งบอกอุดมคติของชาวปกาเกอะญอที่เห็นความสำคัญของข้าว
และในทุกๆปีก็จะมีการเลี้ยงขวัญข้าว
ถึงแม้จะมีเงินมากมายเพียงใด
ถ้าไม่มีข้าวให้เรากิน เราก็ไม่สามารถดำรงชีพอยู่ได้
โปรดอย่าได้ให้วัตถุเข้ามาครอบงำชีวิตของเรา
และมีอำนาจเหนือมวลมนุษยชาติ
.
Create Date : 16 สิงหาคม 2553 |
|
30 comments |
Last Update : 30 สิงหาคม 2553 11:25:42 น. |
Counter : 3744 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: chanaw2485 (chanaw2485 ) 21 สิงหาคม 2553 15:36:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: คุณต่อ (toor36 ) 21 สิงหาคม 2553 15:53:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: sa (ชาลีเบบี้ ) 21 สิงหาคม 2553 19:47:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: พี่สาว (พอที ) 22 สิงหาคม 2553 10:49:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: เลื้อย 23 สิงหาคม 2553 9:44:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: หมึกสีดำ 23 สิงหาคม 2553 22:05:31 น. |
|
|
|
| |
โดย: panwat 24 สิงหาคม 2553 12:01:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: หมึกสีดำ 26 สิงหาคม 2553 13:09:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: neenika 26 สิงหาคม 2553 14:09:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: เทียนส่องแสง (tiensongsang ) 26 สิงหาคม 2553 21:07:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: numainew 27 สิงหาคม 2553 10:42:14 น. |
|
|
|
| |
โดย: หมึกสีดำ 27 สิงหาคม 2553 23:19:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: vintage 29 สิงหาคม 2553 17:13:46 น. |
|
|
|
|
|
|
|
มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ
ได้มาอ่านนิทานปกาเกอะญอแล้วก็ต้องเกิดคำถามขึ้นในใจว่า ชาวเผ่านี้เค้าคือใครกัน? ทำไมเค้าถึงมีเรื่องเล่าที่แฝงไปด้วยปรัชญาได้ขนาดนี้ครับ?
อิอิ