หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

โดย

วรรณวรรธน์

สนพ. ณ บ้านวรรณกรรม

"สพฺเพสํง  สงฺฆภูตานํ  สามคฺคี วุฑฺฒิสาธิกา"

ความพร้อมเพรียงเป็นหมู่  ยังความเจริญได้สำเร็จ

บทเรียนที่ผ่านมาของวันคืนที่สูญเสีย

มันจะต้องไม่หวนกลับมาอีก

เราทุกคนที่ผ่านวันเวลาทุกข์ยากของแผ่นดินมาถึงยามนี้

เหมือนได้รับชีวิตใหม่  ภายใต้ท้องฟ้าผืนเดียวกัน

เรื่องราว ของจารบุรุษหนุ่ม ที่ต้องปลอมแปลตนเพื่อเป็นขันทีในราชสำนักอยุธยา นามว่า "ออกพระศรีขันทิน"

ต้องเกี่ยวพันกับความลับและเรืองราวของกรุงศรีอยุธยาที่กำลังจะแตกดับ

แต่กลับไปพัวพันกับ แม่เมงเม่า หญิงสาวที่เชี่ยวชาญเชิงกาพย์กลอน

จนกลายเป็นความรัก โดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่ทันระวังใจ

****************
“ได้เจ้ามายืนอยู่เคียงข้างและเข้าใจข้าเช่นนี้ทุกวัน ข้าก็ไม่ต้องการยศถา ทรัพย์สินเงินทองอันใดที่ไหนอีกแล้ว แมงเม่าเอ๋ย”

เธออมยิ้มในหน้า “เจ้าค่ะ”

เขาพึมพำจดจ่อใกล้นัก ข้างแก้มเธอเบาๆ

“ให้บ้านเมืองกลับคืนดีมาเมื่อไหร่ พี่จะสู่ขอเจ้ามาเป็นมิ่งขวัญพี่ตลอดไปนะแมงเม่า”

“เจ้าค่ะ”

เธอตอบ แต่หนนี้ในใจกลับคิดว่า บ้านเมืองจะวุ่นวายไปอีกนานเท่าใด
จะสงบสุขลงเสียวันนี้วันพรุ่งเลยได้ไหม
เธอจะได้ตอบรับคำสู่ขอจากเจ้าแผงอกหนั่นเนื้อหอมคนนี้เสียที

จุลศักราช ๑๑๒๙ ปีกุน วันศุกร์ ขึ้น ๕ ค่ำ เดือน ๑๒ นพศก
ขุนหลวงตากได้เข้ายึดครองค่ายโพธิ์สามต้นสำเร็จ และขับไล่ทหารอังวะออกจากพระนครศรีอยุธยา
นับเวลาที่ใช้ในการกอบกู้กรุงศรีอยุธยากลับคืนมารวม ๗ เดือน!

*****************

“พวกข้ายอมเสียสละทิ้งชีวิตไว้หลังกำแพง ตัดขาดหมดซึ่งทุกสิ่ง อ้ายเจือ อ้ายแน่น สองสหายที่มาด้วยกัน ยังยอมรับความตายเพื่อรักษาความลับให้ข้ามีชีวิตต่อไปในนั้น พวกเราจะยอมเสี่ยงชีวิตทำทุกสิ่งทำไม ถ้าหากไม่คิดว่าสิ่งที่เราทำมันมีความหมายและมีค่ามากพอจะใช้ชีวิตของเราแลกมา พวกท่านเพียงคำว่า ‘อดทน’ ก็หาทำไม่ แล้วที่ข้าอดทนอดกลั้นอยู่ในนั้น เป็นจารบุรุษในวังมานานแรมปีเช่นนี้...ข้าจะทำไปเพื่ออันใด”

มนุษย์เรายอมรัก หวงแหนชีวิต ยิ่งแล้ว
ยังมีอันใดสำคัญยิ่งกว่าชีวิตที่รัก ที่หวงแหนอีกฤา

ทองแท้มิต้องพิสูจน์อื่นใด ใช้เวลาและความตั้งใจเป็นเครื่องพิสูจน์ก็พอ เท่านี้ในฐานะผู้อาสาก็รู้แล้วว่าที่อาสาเข้ามาเป็นจารบุรุษในนี้ เพื่อพระเจ้าตากท่านนั้น ตนเลือกไม่ผิดคน!

คนของแผ่นดิน ย่อมกระทำการเพื่อแผ่นดิน
ก่อนกระทำเพื่อประโยชน์ตน
มหาราชแห่งหัวใจ ก็เฉกเช่นกัน..ไม่มีบุญบารมีอันใดแห่งท่าน ประเสริฐเท่ากับการทำให้แผ่นดินเป็นไท แลปวงอาณาประชาราษฎร์เป็นสุข!

เรื่องราวที่บอกเล่าในช่วงเวลาความแตกแยกของแผ่นดินในช่วงเสียกรุงครั้งที่สอง จนสามารถกอบกู้เอกราชคืนได้สำเร็จ

เพียงเพราะคาถาหลักชัยหนึ่งเดียวนั้น...."ความพร้อมเพรียงของทุกหมู่เหล่า"