"......ร่างสูงเข้าไปยืนสวดมนต์อยู่ด้านในโบสถ์ ดูสง่างามเคร่งขรึม อิริยาบทสำรวม แต่ซ่อนความปราดเปรียวอยู่ในที บุรุษที่อยู่ระหว่างทางฆราวาสและพระสงฆ์ โชคดีเหลือเกินที่ได้มาพบเขา โชคดีของเธอที่ได้มาพบความสุขสงบ ณ สถานที่อันงดงามจนแทบไม่อยากจากไป ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงประทับใจ ตรึงตาเธอได้ขนาดนี้
อยู่ๆเขาก็เปรยถามเธอ ขณะเดินคู่กันพ้นออกจากตัวอาคาร
“...รู้มาว่าผู้หญิงส่วนมาก ชอบอธิษฐานขอเนื้อคู่ไม่ก็ขอลูกจากพระ ใช่ไหมครับ”
“คงจะไม่ใช่ฉันหรอกค่ะ.....ฉันแค่ขอให้ชีวิตตัวเองสงบสุข พบพานความร่มเย็นเป็นสุขเหมือนอย่างที่ผู้คนที่สีหสถานได้รับเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว”
“แค่นั้นหรือครับ...”
ดวงตาเรียวยาวปรายมาทางเธอ ...........มัสฤน มัสฤน เธอเรียกชื่อตัวเองซ้ำๆ ทำไมต้องพาลหน้าแดงไปกับสายตาแบบนั้นของเขาด้วยนะ
“ค่ะ แค่นั้น...” เธอยืนกราน เรื่องอะไรจะบอกว่าแอบขอให้ตัวเองได้กลับมาที่นี่ อีกสักครั้ง “....แล้วคุณกาโชบอกได้ไหมละคะ ว่าแอบอธิษฐานอีกหรือเปล่า”
เขาตอบรับอย่างสุภาพ
“ครับ...ผมอธิษฐานครับ”
“แล้วคุณกาโช...อธิษฐานขออะไรท่านบ้างละคะ”
“...นั่น ถือเป็นความลับระหว่างผมกับพระพุทธองค์ครับ”
ตอบเสร็จหน้าขาวยังอมยิ้มนิ่งๆในหน้าอีกต่างหาก มีแอบเจ้าเล่ห์..ร้ายจริงนะ เพราะหลอกเธอให้บอกเรื่องอธิษฐานเขาไปก่อน...
ท่าทางเรียบร้อยนิ่มนวลของผู้ชายคนนี้...ซ่อน “คม” ไว้ทุกกระเบียดนิ้ว....
มัสฤนนึกในใจ พลางมองดูแก้มเกลี้ยงเกลาเรื่อชมพู อยากออกปากถามไปเหลือเกินว่าเงาเท้ามั่นคงที่ก้าวนำเธอ อยู่ในเขตหวงห้ามนี้ “เป็นใคร” คุณมหาดเล็ก ผู้สามารถอนุญาตให้คนต่างชาติเข้ามาถึงส่วนหวงห้ามเช่นนี้ได้ด้วยหรือ แต่ข้างในใจมันสับสน ดวงตาเคร่งขรึมของเขาเหลือบมองเธอหลายครั้ง บอกเล่าความอบอุ่น จริงใจ.....
หรือความจริง เธอเข้าใจผิดมาตลอด...คุณกาโชจะเป็นเสียยิ่งกว่ามหาดเล็ก ....หรือเป็น....‘ บุคคลในเขตหวงห้าม ’
มัสฤนใจหายวาบ กลืนคำถามตัวเองได้สนิท...."