เมื่อไม่สู้นานมา ข้าพเจ้าได้สนทนากับพี่สาวคนหนึ่งที่ชื่อเหมือนนักเปียโนที่ข้าพเจ้าหลงใหล เธอเป็นนักเขียนที่น่าจับตามองอย่างใกล้ชิดทีเดียว อีกทั้งยังมีพ่อทูนหัวเป็นนักเขียนชื่อดังผู้ผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชน แต่นั่นหาใช่เรื่องที่ข้าพเจ้าจะขับขานในบันทึกนี้ไม่

หัวข้อสนทนาของเราก็ดำเนินไปอย่างเลื่อนลอยคล้ายกลุ่มนิโคตินในอากาศ เรียบง่าย บางครั้งก็หยอกเย้ากันเรื่องพิลึกพิกลที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเอามานินทาได้ แต่ในที่สุด อารมณ์ศิลป์ก็พาเรามายังประโยคหนึ่งที่เธอกล่าวขึ้นมาอย่างลอยล่อง

“พี่ไม่ชอบการรอคอย....”

นั่นแลคือจุดเริ่มต้นของบันทึกนี้

การรอคอย มีนิยามถึงการเฝ้าถวิลหาบางสิ่งซึ่งจะเกิดขึ้นหรือไม่เกิดขึ้นในอนาคต โดยมีเวลาเป็นเครื่องกำหนด

กล่าวถึง “เวลา” คือสิ่งที่มนุษย์กำหนดขึ้นเพื่อนับถอยหลังความสิ้นสุดแห่งตน เมื่อไม่มีคำว่าเวลาก็ย่อมไม่มีคำว่า “อดีต ปัจจุบัน อนาคต” แล้วนิยามแห่งการรอคอยจึงเปลี่ยนแปลงไป

ทุกวันนี้มนุษย์เราใช้ชีวิตอยู่กับเวลา อาทิ การทำโอที,การแข่งขัน,การนัดเดท กระทั่งการทำเวลาเข้าส้วม หากเราสามารถสลัดมันออกไปได้ล่ะ ชีวิตจะดีขึ้นกว่าเดิมไหม

โลกหมุนรอบตัวเอง และดวงตะวัน มียามอุษาสางก็ต้องมียามลับสนธยา นกโบยบินพาฦงออกหากิน สุนัขป่าออกล่าเหยื่อยามค่ำคืน สรรพชีวิตเหล่านี้มิได้ยึดติดกับเวลา หากแต่เป็นธรรมชาติต่างหากที่บ่งบอกว่าชีวิตควรดำเนินไปอย่างไร ไม่มีการรอคอย มีเพียงการเฝ้ามองความเปลี่ยนแปลงของสิ่งที่อยู่รอบตัวแล้วปรับสภาพไปกับสิ่งเหล่านั้น

เมื่อไม่ยึดติดกับเวลา การรอคอยจึงไม่จำเป็นอีกต่อไป

"เดินเข้าไปหาคนที่เรารัก แล้วบอกความในใจแก่เขาเสีย"

"กอดพ่อแม่เมื่อพวกท่านยังยืนด้วยเท้าของตนเอง"

"ใช้ชีวิตในวัยเด็กให้สูงสุดก่อนจะเก็บรักษามันให้ดีในอนาคต"

และพี่สาว...อย่าลืมวันที่ 10 กันยา...นะครับ

ข้าพเจ้าไม่ทราบว่าควรจบบันทึกด้วยประโยคใดดีจึงจะรับถ้อยคำที่โปรยไป แต่ก่อนจะจบบันทึก ข้าพเจ้าเบี่ยงหน้าจากหน้าจอแล้วมองออกไปยังหน้าต่าง ฝนกำลังโปรยปราย....


๑๒ แมงป่อง หมู
“ถึงเวลารดน้ำฟ้า”

Create Date : 14 พฤษภาคม 2550
Last Update : 14 พฤษภาคม 2550 1:05:19 น.		1 comments
Counter : 341 Pageviews.
Share Tweet