วิถี 1.สิ่งสำคัญมิอาจเห็นด้วยตา

ข้าพเจ้าเพิ่งจะตั้งโต๊ะตัวใหม่ขึ้นมาเมื่อครู่นี้ และเลือกที่จะขานนามมันว่า “สุญญวิถี”

ท่านผู้อ่านคงงงมิน้อยที่เด็กอายุสิบห้าจะรู้อะไรเกี่ยวกับการเดินในความว่าง แต่ก็ด้วยเช่นนี้ อังตวน เดอ แซงแต๊ก ซูแปรี คงจะดีใจหากได้ยินเด็กเมื่อสองวันก่อนนำข้อเขียนของเขามาแปรเป็นรูปธรรม เฉกเช่นการสร้างถนนสายหนึ่งซึ่งคนเทปูนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดของงาน

“สิ่งสำคัญใดๆ ก็ตาม มิอาจมองเห็นด้วยตาเปล่า”

ข้าพเจ้าเป็นคนชอบเดิน ใช่ว่าอัตคัดสตางค์หรือมูลแข็งแต่อย่างใด แต่การก้าวเท้าไปบนทางที่เรารู้จักมักเต็มไปด้วยเรื่องราว และข้อคำนึงเสมอ ฉะนั้นแม้ฟ้าจะปรานีแดดอย่างไร หรือน้ำตาสวรรค์จะพรั่งพรูลงอาบโลกหนักเพียงไหน

ยังมีเด็กหนุ่มหน้าซื่อคนหนึ่งเดินอยู่ระหว่างนั้นเสมอ


“สุญญวิถี” มีความหมายแตกต่างกันออกไป ข้าพเจ้าเลือกใช้นามดังกล่าวด้วยความรู้สึกจำนนต่อภาษาบ้านเกิด และคำนึงถึงความหลากหลายของมุมมอง,ความคิดของท่านผู้อ่านซึ่งแน่นอนว่ามีวุฒิภาวะมากกว่าข้าพเจ้า
“ถนนสายความว่าง” จึงเปิดรับทุกความคิดเห็น ,ประสบการณ์ รวมถึงความรู้ทุกสาขา อันถือเป็นการให้ทานแก่เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่กระหายความเข้าใจในสิ่งที่เขามิสามารถอธิบายได้


ได้โปรดเติมเต็ม “สุญญวิถี” ที่นี้เพื่อ ‘ความเข้าใจ’กันด้วยนะครับ



.......


1.

วันนี้เมื่อหลังเช้าพาพ่อไปทำกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาล มิทราบว่าด้วยอากาศร้อนชื้นหรือพระอินทร์แสดงอิทธิฤทธิ์ พ่อจึงหลับตลอดทางทั้งขาไป – ขากลับ

ห้องกายภาพบำบัดหรือเรียกอย่างเป็นทางการว่า “แผนกเวชกรรมฟื้นฟู” ซ่อนอยู่ด้านหลังโรงพยาบาล ใกล้กับตึกผู้ป่วย และห้องดับจิต !
และด้วยเหตุนี้ทำให้การเดินทางของข้าพเจ้าและน้าสาวจึงไม่ค่อยราบรื่นนักเมื่อพบภาพบาดใจ โดยเฉพาะน้าสาวที่ไม่มีรองเท้าใส่อยู่แล้วยิ่งต้องถลอกปอกเปิกอีกเมื่อสาวเท้าว่างเปล่าโดยเร็วเพื่อไปจากโรง...

เมื่อเราไปถึงห้องกายภาพบำบัดก็มีพี่นักกายภาพที่รู้จักกันมาช่วยดูแลให้โดยมีค่าตอบแทนเป็นกาแฟแก้วประมาณสี่สิบต้นๆ ซึ่งสัมพันธ์กับอายุหน้าตาของพี่เขา - เราประคองพ่อขึ้นนอนบนเตียงสำหรับฝึกยืน เตียงชนิดนี้สามารถเลื่อนขึ้นเลื่อนลงโดยทำมุมกับพื้นได้ พี่นักกายภาพกดปุ่มยกเตียงพ่อขึ้นทำมุมประมาณ 60 องศา แล้วปล่อยให้พ่อยืนในท่านั้นประมาณยี่สิบนาทีโดยมีเราทั้งครอบครัวนั่งเฝ้าอย่างใกล้ชิด

ในขณะนั้น ลมฤดูร้อนสะพัดกระไอฝนที่ค้างในอากาศมาสัมผัสนาสิก หวนให้ข้าพเจ้าคิดถึงวันหนึ่งเมื่อปีที่แล้ว ข้าพเจ้าก็นั่งอยู่ในท่าที่ไม่ต่างไปจากนี้ หากแต่ศีรษะช่างหนักอึ้งด้วยความคิดดีชั่วนานา พยายามสลัดมันออกไป ทว่ากลับยิ่งกระตุ้นความฟุ้งซ่านที่ครอบงำจิตใจ
ร่างพ่อนอนนิ่งในห้องเอกซเรย์ บุรุษพยาบาลคนหนึ่งพูดกับเพื่อนว่าพ่อจะไม่รอด เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำหมัดแน่น ข้าพเจ้าอยากลุกไปต่อยชายผู้นั้นด้วยอารมณ์ที่มิอาจบรรยาย


เวลาล่วงมาเกือบสิบสองสองเดือนนับแต่วันนั้น ข้าพเจ้ากลายเป็นอีกคนหนึ่งในสายตาผู้อื่นรวมทั้งตัวของข้าพเจ้าเอง มิใช่ว่าด้วยความเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันหรือการสูญเสีย แต่ข้าพเจ้ารู้สึกถึงจิตใจที่แปรปรวนดังพายุฤดูร้อนของตนเอง และมิอาจอธิบายได้ว่าเมฆหมอกแห่งความสับสนที่ก่อตัวขึ้นนั้นจะสลายหายไปได้อย่างไร ...เมื่อไหร่ ?


“บางครั้ง สุญญวิถี ก็เต็มไปด้วยเรื่องราวจำนวนมากมายที่ข้าพเจ้ามิอยากจดจำ”

น้าสาวยื่นกาแฟให้ข้าพเจ้า พ่อเปลี่ยนท่ามาได้เกือบครบเวลาแล้ว อีกไม่นานเราจะได้กลับบ้าน เช่นที่เราจากบ้านมาสู่โรงพยาบาล - เวลาและเส้นทางไม่มีวันสิ้นสุด ขณะที่เรากำลังเดินไปสู่จุดจบนั้น บางครั้งบางสิ่งบางอย่างอาจจะเกิดขึ้น สรรพสิ่งไม่มีความแน่นอน ขอจงอย่าโทษโชคชะตา เพราะความบังเอิญไม่มีในธรรมชาติ เพราะมีจิตใจ เราจึงรู้สึกนึกคิด

รัก โกรธ ทุกข์ และอารมณ์นานาเกิดแต่ความรู้สึกนึกคิด เหตุการณ์ต่างๆ มิใช่เรื่องบังเอิญ มูลเหตุของกรรมคือการกระทำ เช่น กิริยา = ปฏิกิริยา
พ่อกำลังนั่งรถกลับบ้าน บนถนนที่ปราศจากรถรา ข้างๆ พ่อคือลูกชาย ...ครอบครัว


“บน สุญญวิถี มิได้มีแค่ความว่าง

อย่างที่เดอ แซงแต๊ก ซูแปรีกล่าวไว้ ...สิ่งสำคัญมิอาจเห็นได้ด้วยตา”

Create Date : 18 เมษายน 2551		0 comments
Last Update : 18 เมษายน 2551 14:19:41 น.
Counter : 524 Pageviews.
Share Tweet