มองฟ้าในยามเช้า,เห็นโลกในมุมหนึ่งที่สดใส และนับดาวยามค่ำคืน,เห็นโลกสวยงาม ในขณะที่บางคนก้มหน้าลงดิน สูดกลิ่นความขมขื่นของจิตใจ ร่างกายที่เหนื่อยอ่อน ดวงตาร้อนผ่าว ทรวงอกหนาวเหน็บ เศร้า เหงา วังเวง ความรู้สึกดังกล่าวล้วนมาจากความอ่อนแอของจิตใจ บุคคลผู้จมอยู่ความรู้สึกดังกล่าวล้วนเห็นแต่ดิน บางรายหนักหน่อยเห็นเป็นขี้เถ้า ปลูกพืชพันธุ์ก็ไม่ได้ นั่งก็ไม่ดี ขนาดฝังสิ่งปฏิกูล(ขี้)ยังไม่มิด
แล้วคนอีกหลายคน ผู้มีความสุขกับการเป็นคนเล็กๆ ในจักรวาลอันกว้างไกล เขาเหล่านี้ไม่ชอบมองดินในตอนกลางวัน แต่สุนทรีที่จะแหงนหน้ามองฟ้าในยามที่หมู่ดาวยิ้มสุข-สดใส เมื่อไม่มีกลางวัน-หนทางที่เราเดินอาจมืดมน เช่นเดียวกับกลางคืน หากฟ้าไม่มืด เราคงไม่เห็นความใฝ่ฝัน
ทัศนคติของมนุษย์สำคัญที่สุดในองค์ประกอบของการดำเนินชีวิต ทว่าสภาพสิ่งแวดล้อม,สังคม และจิตใจระหว่างการเจริญเติบโตย่อมเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้...โลกของเราขาวไม่เท่ากัน

มล.ปริญญากร วรวรรณ หรืออา “เชน” เป็นพรานถือกล้องแทนปืนในการส่องสัตว์ ทุกแห่งหนที่เขาไป-ที่นั้นได้รับความหวัง เพราะนอกจากการงานเป็นช่างภาพสัตว์ป่าแล้ว อาเชนยังเป็นนักเขียนที่ทำหน้าที่เป็นปากเสียงแทนป่าเขาได้อย่างที่เยี่ยมอีกด้วย
ฝั่งหนึ่งของชายหนุ่มผู้ใช้ชีวิตอยู่กับพงไพร เรียนรู้ที่จะเข้าใจธรรมชาติ และรักในเพื่อนร่วมโลกเดียวกัน ดังที่เขาเคยกล่าวถึงเหตุการณ์ที่เขาตัดสินใจเลือกเส้นของการค้นหา นั่นก็คือการเป็นช่างภาพสัตว์ป่า และอาจจะเป็นคนเดียวของประเทศไทย
ภาพเสือดาวที่อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ครั้งแรกที่เขาหมดฟิล์มในการถ่ายภาพเหตุการณ์นั้นไปถึงสามม้วน สิ่งมีชีวิตที่เขาจะไม่มีวันพบเห็นในโลกที่ได้จากมา ความสงบแห่งลำเนาไพร ท้ายที่สุดเสียงกู่ร้องจากพงไพรก็ทำให้เขาหันหลังให้ถิ่นที่จากมา แล้วเดินทางต่อไป “บนเส้นทางของการค้นหา” เพื่อหวังให้เพื่อนมนุษย์ได้รู้จัก “มิตรภาพต่างสายพันธุ์” และเข้าใจในความสำคัญของผืนป่า เพื่อต่อลมหายใจสุดท้าย...ที่รวยริน



คำกล่าวที่ว่า “วรพจน์ พันธุ์พงศ์” คือนักสัมภาษณ์มือหนึ่งนั้นไม่ได้เกินเลยความจริงแต่ประการใด เพียงแต่ว่าอย่างที่ พี่ “คุ่น” ปราบดา หยุ่นได้ตั้งคำถามไว้ว่า “อีกมือหนึ่งเขาใช้ทำอะไร?”
คำตอบมิได้อยู่ในสายลมปากนักการเมืองที่ตีกลับมาจากการผายลม เพราะชายหนุ่มผู้นี้สามารถเข้าถึงทุกคนได้อย่างน่าอัศจรรย์ ตั้งแต่นักเรียน,ศิลปิน,พ่อค้า,เจ้าของผับ ไปจนถึงผู้กำกับกวนตีน
วรพจน์-มีแนวคิดดีๆ สอดแทรกลงในบทความหรือบทสัมภาษณ์ของเขาเสมอ การที่ได้ทราบเรื่องราวของหลายชีวิต หลายภูมิภาค ต่างอารมณ์,ความรู้สึก แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดยังเหมือนเดิม นั่นก็คือทัศนคติในการใช้ชีวิตของแต่ละบุคคล
ภาพ และเสียงต่างๆ ที่เขาได้บันทึกตลอดหลายปีในฐานะนักสัมภาษณ์คือเครื่องมือบอกเล่าความเป็นไปของโลกมนุษย์ได้เป็นอย่างดี มีเรื่องที่สนุกแกล้มน้ำเหลืองๆ(อำพัน) และเรื่องเศร้าเคล้าน้ำตา(ตกใน) ล้วนแล้วแต่เป็นฉากบางๆ ในสายตาที่พวกเราได้พบเห็นในชีวิตประจำวัน เพียงแต่มิได้สังเกต และมองอย่างพิถีถี่ถ้วนเช่นเขา,นักสัมภาษณ์มือหนึ่งที่อีกมือหนึ่งหว่านความหวัง และกำลังใจแด่คนที่ทำหน้าที่รักษา “โลกที่ขาว” ให้เท่าเทียมกัน


โลกของเราขาวอย่างที่เราเห็นจริงหรือไม่? แล้วความมืดเพียงชั่วขณะให้อะไรแก่เราบ้าง...

ทิววาริณฯ
๒๙ ธันว์ หมูเดินทาง

Create Date : 30 ธันวาคม 2550
Last Update : 30 ธันวาคม 2550 0:44:01 น.		6 comments
Counter : 588 Pageviews.
Share Tweet