Bloggang.com : ฟ้าสวยในสายลมหนาว : พี่ปายจ๋า มามี๊ขอโทษนะลูก...

พี่ปายจ๋า มามี๊ขอโทษนะลูก...

หลายครั้งหลายหน ที่แม่เองรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ ในใจ อาจจะเป็นเพราะความไม่ประสาของแม่ หรือด้วยอารมณ์ของแม่เอง แม่ไม่แน่ใจนัก แต่ที่มั่นใจได้ แม่เหมือนมีความผิดติดตัว เพราะสิ่งที่พี่ปายเป็นในวันนี้ อาจจะเป็นแม่เป็นสาเหตุรวมอยู่ด้วยนะจ๊ะ ลูกจ๋า

ความผิดเริ่มแรกของแม่ คือแม่มีพี่ปายเมื่อแม่ไม่พร้อมเลย ถ้าพูดถึงจิตใจแล้ว แม่พร้อมที่จะมีหนูนะจ๊ะ แต่ด้วยตัวปะป๊าเองยังอาศัยอยู่ในบ้านของย่า ทำให้อะไรหลายๆ อย่าง มีผลเสียต่อจิตใจแม่อย่างเหลือเกิน จนทำให้ผลร้ายๆ นั้น ส่งต่อไปถึงพี่ปายด้วย ที่บ้านของย่านั้น มีคนอาศัยอยู่หลายคนเลยจ๊ะ เนื่องจากย่าแต่งงานใหม่ ทำให้ที่บ้านมีลุงสามีของย่า และน้องๆ วัยรุ่นอีกสองคน รวมทั้งปะป๊ากับแม่ก็หกคนเข้าไปแล้ว

ตัวย่าเองพอแม่ย้ายมาอยู่กับปะป๊าได้ซักพัก ก็ไปทำงานอยู่ที่ซานฟราน เดือนนึงจะกลับมาซักครั้ง เพราะตอนนั้นย่ายังเป็นหัวเรือใหญ่ในการหาเงิน จ่ายค่าบ้าน และเลี้ยงลูก ส่วนน้องๆ วัยรุ่นของปะป๊า มีน้องชายคนนึง ที่ดูจะเป็นคนเดียวในบ้านที่ดูจะไปได้ไกลหน่อย และเรียนเก่ง ส่วนน้องสาวปะป๊านั้น ทำให้แม่กลัวกับการที่จะมีลูกสาวเลยทีเดียว

ที่บ้านมักจะมีเสียงด่าทอ ตบตีกันระหว่างลุงกับลูกสาวเสมอ สิ่งที่ได้ยินคือคำหยาบคาย ที่ในชีวิตแม่ไม่เคยได้ยินบ่อยนัก ตอนยังไม่มีหนูแม่ก็ว่าแม่ทนได้ แต่พอมีหนูก็ทำให้แม่เครียด และด้วยการงานของปะป๊าตอนนั้น มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะย้ายครอบครัวออกมา แม่ได้แต่เก็บตัวอยู่ในห้อง จะออกมาก็ตอนทำกับข้าว และออกมาหากับข้าวให้ปะป๊ากินเท่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างกินข้าว ดูหนัง เราก็ทำกันในห้องนอนเพียงอย่างเดียว (ทำให้ติดห้องนอนมาถึงเดี๋ยวนี้ เพราะเป็นที่ที่แม่รู้สึกปลอดภัยที่สุด)

ตอนนั้นจะว่าไป พอมีหนู หนูก็กลายเป็นขวัญใจของบ้านเพราะหนูเป็นหลานคนแรก ย่าและปู่ทั้งรักทั้งหลงหนู แต่พอซักพัก แม่เกิดท้องน้องอีกคน ตอนหนูได้สี่เดือนเท่านั้น ถึงคราวนี้แม่เครียดจริงๆ จ๊ะ เพราะไหนจะเสียงด่าทอกันที่ได้ยินอยู่ทุกวัน แล้วหนูก็ยังซนแล้ว และคลานออกนอกห้องไปรื้อของใครต่อใคร ที่กราดเกลื่อนอยู่ในบ้าน หนูรู้มั้ย บ้านที่เราเคยอยู่กัน สกปรกอย่างเหลือใจ ข้าวของวางไม่เป็นที่เป็นทาง แต่พอหนูเข้าไปจับ หนูก็จะโดนเสียงแว๊ดๆ ใส่ จนแม่ทนไม่ได้ถึงกับตีหนู ถามว่าเพราะโกรธหนูหรือ เปล่าเลย แต่โกรธตัวเองและสิ่งรอบข้าง มันทำให้แม่เหนื่อยใจเหลือเกิน

เป็นเพราะตอนนั้นหรือเปล่า ตอนที่พี่ปายยังเด็กไม่ปะสีปะสา แต่แม่ก็เอาแต่ดุหนูเสียงดัง บางครั้งถึงกับตีหนูด้วย หนูยังไม่ถึงขวบด้วยซ้ำนะลูก แม่เอาแต่หงุดหงิดกับทุกสิ่ง แม้แต่กับปะป๊า แม่กลายเป็นคนเครียด ไม่มีความสุข แต่แม่ก็พยายามจะดูแลหนู จนแม่คลอดน้องออกมา ชีวิตความเป็นไปในบ้านยังคงเป็นไปอยู่เหมือนเดิม แม่ยังคงเครียดกับทุกสิ่ง แม่เบื่ออย่างเหลือเกินแล้วลูก

วันที่แม่เกือบทนไม่ได้แล้วคือน้องสาวและน้องชายของปะป๊าทะเลาะกันเสียงดังซึ่งก็เป็นสิ่งปกติ แต่น้องสาวของปะป๊า ได้ปาแก้วแตกกระจายทั่วบ้านเลย ทั้งห้องรับแขกและในครัว หนูคิดมั้ยลูกถ้าหนูเดินเหยียบจะเป็นอย่างไร เพราะตอนนั้นทั้งน้องและหนูวิ่งเก่งแล้ว พื้นที่เป็นพรมทำให้เศษแก้วฝังลึก เป็นแม่อีกเช่นกัน ที่มานั่งดูดฝุ่นและลงไปคลานกับพื้นเพื่อหาเศษแก้วเพราะกลัวหนูกับน้องจะเจ็บ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แม่ระเบิดออกมา และไม่เป็นคนเงียบๆ อีกต่อไปแล้ว มีอะไรแม่จะแสดงอารมณ์ออกมาทันที เพราะแม่ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแม่ต้องย้ายออกให้ได้

แม่ตัดสินใจให้ปะป๊าเปลี่ยนงานใหม่ และถึงจะต้องรับเงินเดือนน้อยกว่าเดิมซักระยะ เพราะต้องกลับไปเป็นเด็กฝึกงานแม่ก็ยอม ด้วยเงินที่น้อยลง แม่ตัดสินใจหาบ้านเช่าใหม่ให้ลูก ถึงเราจะต้องอยู่กันอย่างขัดสนก็เถอะ เพราะมันหลายเรื่องเหลือเกินแล้ว แล้วสุขภาพจิตแม่และหนูกับน้องก็เสีย ส่วนปะป๊านั่น เค้าอยู่ในสภาพนี้มานานเค้าคงไม่เป็นไร แต่มันก็ทำให้ปะป๊าออกนอกลู่นอกทางไปบ้าง ก่อนที่จะเจอแม่นะลูก

แม่หาบ้านใหม่ได้คนละเมืองกับที่ครอบครัวปะป๊าอยู่เลย และแม่ชอบมากๆ มันเป็นเมืองที่เงียบสงบอย่างที่ครอบครัวเราไม่เคยเจอเลยนะลูก แต่พอย่ารู้ก็ไม่ยอมให้ออก แต่มันไม่ไหวจริงๆ นะลูกนะ แม่ว่าในใจย่าลึกๆ ก็ต้องเข้าใจแม่บ้าง

ระยะแรกที่เราย้ายมาอยู่บ้านใหม่ แม่ก็ยังเครียด และเสียงดังกับพี่ปายบ้างครั้งก็ตีด้วย เพราะแม่ยังคงเครียดกับค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้น ไหนจะต้องจ่ายค่าบ้านเต็มๆ แล้วรถคันเก่าก็แย่ หนูกับน้องก็โตขึ้นทุกวัน ทำให้แม่ต้องดาวน์รถอีกคัน และเสียเงินผ่อนรายเดือนอีก อะไรที่สุมเข้ามาในหัวแม่ ทำให้แม่ทำตัวแย่มากๆ กับลูก แต่หลายเดือนมานี่ อะไรหลายๆ อย่างดีขึ้นมาก เราสบายกันขึ้น เพราะปะป๊าเริ่มทำงานอยู่ตัว เรามีเงินจับจ่ายใช้สอยในสิ่งที่เราต้องการมากขึ้น

ทุกวันนี้ทำให้แม่ได้หันกลับมาดูแลเอาใจใส่พี่ปายกับน้องมากขึ้น และได้พบว่าพี่ปายเป็นเด็กพูดช้า และขาดความมั่นใจ พี่ปายเป็นเด็กที่ไม่เคยร้องให้โฮโฮ หรือดิ้นพราดๆ พี่ปายเพียงแต่ร้องให้กระซิกๆ เมื่อไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ แม่รู้สึกผิดเหลือเกินลูก

ทุกวันนี้แม่พยายามจะสอนพี่ปายให้พูด สอนพี่ปายให้ออกเสียงง่ายๆ เพราะพี่ปายสามขวบกว่าแล้ว แต่ยังไม่การพูดจาตอบโต้กับแม่เลย ทั้งๆ ที่พี่ปายฉลาดมาก แม่สอนอะไรก็จำได้หมด แต่พัฒนาการเรื่องการพูดนี่แหละที่ทำให้หนักใจเหลือเกิน แม่พยายามหาหนังสือมาสอนพี่ปาย ส่วนเรื่องเขียนนั้นพี่ปาย ดูจะเป็นเด็กสมาธิสั้นมาก เลยไม่ค่อยก้าวหน้าเท่าที่ควร แต่แม่ก็จะพยายามต่อไปนะลูก

แต่แล้ววันนี้เป็นวันที่แม่ตีและเสียงดังมากกับพี่ปายอีก หลังจากที่แม่ไม่ได้ทำมานาน เพราะพี่ปายดื้อและซนมากๆ รื้อข้าวของและทำลายข้าวของด้วย พอตีเสร็จ แม่เห็นเพียงพี่ปายร้องให้สะอึกสะอื้นเงียบๆ ก็ทำให้แม่น้ำตาไหล นี่แม่ทำอะไรลงไปเนี่ย ไหนว่าแม่จะชดเชยให้พี่ปาย แม่จะทำให้ดีที่สุดในทุกๆ เรื่องเพื่อเป็นการถ่ายโทษ แต่แม่ก็กลับเป็นแม่ใจร้ายอีกครั้ง ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษจริงๆ

พอแม่สำนึกได้แม่ก็มาขอโทษพี่ปาย และอธิบายให้พี่ปายฟัง ว่าพี่ปายทำผิดอย่างไร พี่ปายเพียงแต่ร้องให้แล้วกอดแม่ รู้มั้ยใจแม่จะขาดนะลูก สัญญาจ๊ะลูกสัญญาจริงๆ ไม่มีอีกแล้วนะลูก แม่อาจจะทิ้งนิสัยเก่าที่เสียงดัง และขี้โวยวายไม่ได้ แต่แม่จะไม่ตีพี่ปายแรงๆ อีกแล้ว พี่ปายเจ็บแม่ก็เจ็บนะลูก แม่ควรจะเป็นคนรับผิดชอบในสิ่งต่างๆ ใช่มั้ยลูก เพราะพี่ปายเป็นลูก เป็นสิ่งที่แม่ควรจะเป็นคนหล่อหลอมให้พี่ปาย เป็นเด็กดีและเป็นลูกที่น่ารักของแม่

ขอโทษอีกครั้งนะจ๊ะลูกรัก ขอโทษที่เป็นแม่ไม่เอาไหน ขอโทษที่แม่ทำหลายๆ อย่างที่ผิดต่อลูก พรุ่งนี้เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะจ๊ะ ลูกรักของแม่...

Create Date : 06 ตุลาคม 2550

Last Update : 14 ตุลาคม 2550 18:19:52 น.

19 comments

Counter : 639 Pageviews.

น้องปายต้องเข้าใจคุณแม่อยู่แล้วค่ะ
อย่ารู้สึกผิดเลยนะคะ เรามาทำวันนี้ให้ดีที่สุดดีกว่าค่ะ

มีความสุขในวันหยุดนะคะ

โดย: แม่นิกกี้กะน้องเอเจ (AmANiYA

) วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:12:59:41 น.

ประสบการณ์ในการมีน้องคนแรก คล้ายๆกันค่ะ มีเมื่อตอนไม่พร้อมอายุยังน้อย
ไม่รู้ว่าเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายกว่าตรงที่ พอคลอดพี่ปาล์ม(ลูกคนแรก) ได้แค่ 7 วัน พ่อบ้านก็ต้องไปประจำอยู่ ตจว. ทั้งเครียดทั้งเศร้าเลย

พอช่วงที่เค้าเริ่มโตขึ้นเราก็เคยใช้อารมณ์เหมือนที่จขบ.ใช้ค่ะ แล้วก็พบว่า

ลูกชายเลยเป็นเด็กที่ขาดความมั่นใจ เวลาเสียใจก็ไม่เคยร้องไห้ฟูมฟายโวยวายเลย

เวลาจะทำอะไรก็ต้องคอยถามแม่ก่อนตลอด เพราะกลัวว่าแม่จะตี แม่จะว่า

ตอนนี้ลูกชายย่างเข้าวัยรุ่นแล้วล่ะค่ะ
เป็นเด็กน่ารักแต่กลัวพฤติกรรมจะเปลี่ยนเพราะสิ่งที่เราเคยทำกับเค้าในวัยเด็ก

ทุกวันนี้ก็ยังรู้สึกผิดไม่หายเลย

โดย: ยีนส์(แม่พี่ปาล์มค่ะ) (Atomix1976

) วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:13:04:18 น.

เราว่าพี่ปายเขาเข้าใจโมนะ แต่เขา
ยังเด็กยังไม่รู้ว่าอะไรที่ทำลงไปแล้ว
มันผิด ไม่เป็นไรจ๊ะโม เริ่มต้นกัน
ใหม่ได้นะ พี่ปายของน้าเปิ้ลเป็นเด็ก
ดีนะลูกนะ ม่ามี๊เขารักหนูสุดหัวใจ
เลยนะลูก เป็นเด็กดีนะคับคนเก่ง

โดย: pomme (n-thrin

) วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:13:16:31 น.

อย่าคิดมากนะค๊ะ ขอเป็นกำลังใจให้น๊ะ น้องปายเค้ารู้ค่ะว่ามามี๊รักเค้ามากแค่ไหน บางทีพี่ยังเพี๊ยะ เพี๊ยะ เจมมี่ไปเหมือนกัน จนเจมมี่บอกว่า มัมมี้ โน เพี๊ยะ เพี๊ยะ

โดย: lukpad

วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:13:24:25 น.

อ่านแล้วน้ำตาจะไหล เลยอ่ะ มะรู้ทำไม

โดย: นิวคะ (-:-น้องนาจา-:-

) วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:13:28:52 น.

พี่โมก็อย่าโทษตัวเองอย่างเดียวเลยนะคะ
สถานการณ์หลายๆอย่าง มันบังคับให้เราเก็บอารมณ์ไม่อยู่ค่ะ มิ้นท์ก็เข้าใจนะ
และคิดว่าน้องปายต้องเข้าใจคุณแม่เหมือนกันค่ะ
เด็กเค้ายังเป็นผ้าขาวอยู่ ดังนั้นยังมีเวลาค่ะ

โดย: มิ้นท์ IP: 124.120.61.34 วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:14:13:23 น.

เบลก้กำลังตั้งท้องคะ และสภาพครอบครัวก้แย่พอกัน ทำให้ต้องรับผิดชอบตัวเอง ตั้งแต่ที่อยู่ ถึงที่กิน แฟนเป้นคนเก็บกด คิดมาก หวังว่าเมื่อลูกคลอดแล้วอะไรจะดีขึ้นคะ

อย่าคิดมากนะคะ ยังงัยลุกก็รักแม่อยู่ดี
แต่การแสดงความรักของเด็กแต่ละคนไม่เหมือนกัน ต้องสังเกตุเอาคะ
เป้นกำลังใจให้คะ

โดย: เบลล์ (พ่อเบิ่ม

) วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:15:02:01 น.

ไม่เป็นไรนะจ้ะน้องโม....อย่าคิดมาก
เริ่มต้นใหม่...น้องปายเขาต้องรู้ว่าแม่รักเขามากแค่ไหน...

โดย: นางฟ้าตาหวาน

วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:15:12:03 น.

พี่โม....

ช๊อก คิดว่า พี่โมเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้น้องปายเจ็บหรอกคะ
น้องปายเองก็ไม่ตั้งใจทำให้พี่โม โมโห
ต่างคนต่างมีเหตุผลของตัวเองที่ทำกริยา ไม่น่ารัก
แต่ต่างกันที่ พี่โม โตกว่า
ต้องคุมสติ ให้มากกว่า นะคะ
อย่าให้หลุด พยายามเข้า สู้ๆ

ถ้าคิดว่าจะหลุดแน่ๆ วิ่งเข้าห้องน้ำเลยคะ

โดย: ช๊อกโซเหนี่ย (โซเหนี่ยละเหี่ยใจ

) วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:17:05:05 น.

เริ่มต้นใหม่กันอีกครั้งค่ะ เอาใจช่วยค่ะ เอ๋เชื่อว่าไม่นานพี่ปายน่าจะเข้าใจค่ะ

โดย: แม่เอ๋กับน้องอะตอม IP: 203.113.17.165 วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:17:16:56 น.

อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ บางครั้งเชอร์รี่ก็ตีน้องเพชรเหมือนเพราะเค้าซนมาก พอลูกร้องให้ก็แทบร้องให้ตามลูกเลยค่ะ

เชอร์รี่ก็เป็นอย่างคุณโมเลยค่ะ บางทีโกรธพ่อเค้าแล้วไปลงกะลูกก็บ่อยค่ะ แต่ก็พยายามใจเย็นพูดกะเค้าเพราะ ๆ ค่ะ

โดย: แม่น้องเพชร (กัญจน์ญภา

) วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:17:41:40 น.

เอาใจช่วยให้พี่ปายพูดได้เร็วๆนะจ๊ะ

ตอนนี้ชีวิตเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว เดี๋ยวอะไรๆก็คงค่อยๆดีขึ้นเนอะ

โดย: พจมารร้าย

วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:21:36:36 น.

สุดยอดเลย..Blog นี้ พี่เคยซะเยอะแยะหายไปไหนหมดเลยก็ไม่รู้.....
เอาใหม่ (ไม่รู้จะเหมือนเดิมไม๊) เอาสั้นๆแล้วกันเนอะ (แก่แล้ว..จำไม่ได้)
ขอให้มั่นใจว่าที่เราดุ เราตีเค้า เราไม่ได้ใช้อารมณ์ แต่เราทำเพราะเรามีเหตุผล และจงใช้เหตุผลนั้นอธิบายให้ลูกฟัง ถึงแม้เค้าจะยังเด็ก แต่ถ้าเราคุยกับเค้า บอกเค้าว่าเราทำเพราะอะไร พี่เชื่อว่าเค้าต้องเข้าใจ
พี่อยากให้โมพยายามทำครอบครัวของโมให้มีความสุข และไม่ให้ประสบกับเหตุการณ์ที่เราเคยเจอมานะจ๊ะ เฮ้อ..จริงๆพี่เขียนยาวกว่านี้
แต่มันหายไปหมด
เป็นกำลังใจให้นะ น้องสาว สู้ สู้

โดย: ลูกไหม IP: 203.118.80.49 วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:22:17:18 น.

เป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอให้พี่ปายพูดเร็วๆนะค่ะ จาได้คุยกะคุนแม่ให้หายเหงาเล้ย

โดย: nadear_ku

วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:23:17:42 น.

ให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีไวๆนะ น้องโม พี่เข้าใจว่าบางทีมันเหนื่อยมันเครียด เพราะเราไม่มีใครมาให้เปลี่ยนมือ เลี้ยงคนเดียวมันเครียด ยิ่งสองคน ยิ่งเครียด เดินหนีไปบ้างก็ได้ เหมือนพี่เวลาปรี๊ดกับลูก พี่เดินหนีเลย ไม่งั้นมันได้โดนเหมือนกัน แล้วไปที่ห้องน้ำ นับ 1-10 แล้วก็ค่อยว่ากันใหม่อีกที

หลังๆพี่ใช้มุขเวลาโกรธไอ้แสบมากๆจับมันฟัดแทน กอดแน่นๆ แล้วตะโบมกอดจูบ ช่วยได้จริงๆ ช่วยได้ทั้งแม่ทั้งลูกเลย แม่มันได้ความสุข ลูกมันคง งง ว่าแม่มานเป็นไรเนี่ย

โดย: Mimi Mice

วันที่: 7 ตุลาคม 2550 เวลา:1:48:27 น.

แก้ไม่ตกจริง ๆ ค่ะเรื่องเด็กได้ยินคนในบ้านพูดหยาบคาย ยิ่งเด็กวัยนี้ซึมซับได้ง่ายซะด้วยค่ะค่อย ๆ บอกค่อย ๆ สอนให้เค้านะคะเรื่องการแยกแยะเป็นกำลังใจให้นู๋ปายเป็นคนดีของแม่เสมอค่ะ

โดย: จ๊ะหญิง

วันที่: 7 ตุลาคม 2550 เวลา:2:29:30 น.

มันผ่านมาแล้ว วันนี้ก็ลืมมันนะโม อย่าเอามาคิดมาก มันเครียดจริงๆนี่นา...

ทุกวันนี้ก็เรียนรู้จากมัน แล้วมันก็จะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วล่ะจ๊ะ

ป.ล. เพลงน่ารักจังเลย

โดย: Imperfect Mom

วันที่: 7 ตุลาคม 2550 เวลา:6:36:12 น.

ฮือ.ฮือ.ฮือ..น้องโม..ฮือ.ฮือ.ฮือ..ทำพี่วรรณร้องไห้ไปด้วยเลยอ่ะ..น้องปายต้องเข้าใจที่โมทำน๊ะ..ไม่งั้นเขาไม่เข้ามากอดโมหรอก..เอ้า..ร้องอีกแระ..เด็กผิดก็ต้องมีการลงโทษ..แต่การลงโทษต้องเป็นไปด้วยเหตุผล..ไม่ใช่อารมณ์น๊ะ..นี่เป็นเสี้ยวหนึ่งของการเดินทาง..ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ..พี่เป็นกำลังใจให้น๊ะ..ขอให้ฝ่าฟันทุกอย่างไปถึงจุดหมายด้วยดีจ๊ะ

โดย: วรรณ wan_wan

วันที่: 7 ตุลาคม 2550 เวลา:16:58:08 น.

มาเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ.. ท่องคาถาอดทนๆๆๆ

โดย: แม่ฮานึร

วันที่: 7 ตุลาคม 2550 เวลา:17:38:01 น.