จุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดชีวิตฆาตกรของชั้น

ตอนอายุห้าขวบ เราได้ของเล่นใหม่ชิ้นหนึ่ง เป็นมีดโกนใหม่เอี่ยม คมเฉียบ ทันทีที่ได้มา เด็กน้อยใช้มีดนั่งขูดไม้บนโต๊ะไม้ตัวใหญ่กลางบ้าน ตัวเรารายล้อมไปด้วยพี่สาว พี่ชายและลูกพี่ลูกน้องที่มีอายุไล่เรี่ยกัน วิ่งเล่นกันเจี๊ยวจ๊าวอย่างสนุกสนานประสาเด็ก สายตาเราเห็นพี่ชายซึ่งกำลังยืนเล่นอยู่บนโต๊ะไม้ อนิจจา วันนั้น เขาไม่ได้ใส่เสื้อ เรามองโต๊ะไม้กับหลังดำๆของพี่ชาย แล้วคิดว่า " มันจะเหมือนกันมั้ยน้า " ว่าแล้ว เราก็ย่องเงียบไปด้านหลังพี่ชาย แล้วจรดมีดกรีดสะบักหลังด้านขวาพี่ชาย พี่ชายร้องอย่างโหยหวนตลอดการลากมีดของเรา เสียงเด็กๆที่เจี๊ยวจ๊าวเมื่อสักครู่เงียบกริบในบัดดล สมองของเด็กวัยห้าขวบ รับรู้ได้โดยสันชาตญาณว่า " อยู่ไม่ได้แล้วกู" ว่าแล้วก็ทิ้งหลักฐานแล้วใส่ตีนหมาโกยแน่บ ไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่ถึงหนึ่งนาที อาม่าก็มาในที่เกิดเหตุ ตามเสียงร้องและรอยเลือดของพี่ชาย เมื่อเห็นเหตุการณ์ อาม่าโกรธมากใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากพี่สาว(แพะรับบาป) แล้วบอกว่า "ลื่อ ลื่อ ลื่อ ลื่อ " ทึ่จริงอาม่าอยากพูดว่า ลื้อ แต่อารมณ์โมโหเลยแปลงเป็น ลื่อ

และนั่นคือการเริ่มต้นชีวิตฆาตกรของเรา

ต่อมา เราเล่นลูกหมาแล้วจับใส่คูลเลอร์น้ำ แล้วลืมเอาออกมา ตายไป 7 ตัว พออายุเจ็ดขวบก็ไปเล่นลูกเจี๊ยบแล้วทำตายไป 9 ตัว ตอนนั้นใครๆว่า โตขึ้น เราน่าจะฆ่าคนได้ เพราะฝึกฆ่ามาตั้งแต่เด็ก

และเมื่อโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ เราฆ่าสำเร็จไปหลายคนแล้ว ในความคิด ของเรา

เวลาอ่านข่าวอาชญากรรม ฆ่ากันตาย อดคิดแทนพวกฆาตกรไม่ได้ ว่ามะรึงจะไปฆ่าเขาทำไมให้เสียดายอนาคต ถึงไม่ฆ่า เขาก็ต้องตายซักวันหนึ่งอยู่แล้ว

บางคนวางแผนซับซ้อนหลายขั้นตอนในการฆ่าคนเพื่อไม่ให้สาวมาถึงตัวได้ ที่จริงถ้าเป็นฉลาดขนาดนั้น ทำไมไม่คิดวิธีฆ่าความคิดที่จะฆ่าคนอื่น เพราะทำอย่างนี้ง่ายกว่า ไม่เสี่ยง แล้วดีกับตัวเราอีกต่างหาก

Create Date : 02 เมษายน 2552
Last Update : 26 เมษายน 2552 22:09:55 น.		0 comments
Counter : 397 Pageviews.
Share Tweet