Bloggang.com : Whiskythai : ตามรอยฝัน...บ้านห้วยอู่ล่อง..

ตามรอยฝัน...บ้านห้วยอู่ล่อง..

เรื่องเล่า การเริ่มต้น.. เพื่อนร่วมเดินทาง
มีเหตุการณ์หลายๆอย่าง ที่เกิดขึ้น ในช่วงสองเดือนกว่าที่ผ่านมานี้
ที่ทำให้รู้สึกเหนื่อยล้า และ ผิดหวังอย่างมาก
คงด้วยสภาพร่างกายที่ไม่ค่อยเต็มร้อยด้วยล่ะมั้ง ทอลซิลอักเสบเรื้อรัง.. เวลามีเหตุการณ์อะไรมากระทบ
ทำให้เหนื่อยล้ามากกว่าที่ควรจะเป็น คงต้องหาทางจัดการกับปัญหาสุขภาพนี่เสียที
คุณ..คะ คุณรู้อะไรมั้ย บางทีไม่แน่ใจว่า การที่มีคุณก้าวเข้ามาในชีวิต ควรจะดีใจหรือเสียใจดีนะ..
ฟังเรื่องคุณมาเยอะ ตั้งแต่ยังไม่รู้จักตัวคุณ
แล้วตอนที่ฟัง ไม่เคยมีความคิดเลยว่า จะต้องมีโอกาสได้มาเจอคุณ
และ สนิทสนมกับคุณเหมือนเช่นในวันนี้
แต่คุณเชื่อมั้ย..ใจตัวเอง มันเชื่อมั่นว่า คุณไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน
แปลกมั้ย ทั้งๆที่เราก็เพิ่งรู้จักกัน
แต่เชื่อในตัวเองว่า มองคนไม่ผิด และ พร้อมแล้ว ที่จะเรียนรู้ความเป็นคุณต่อไป

15 ธันวาคม พ.ศ. 2549
นอนไม่หลับเลยเมื่อคืนนี้ ตื่นเต้นซะเหลือเกิน วันนี้จะเป็นวันเริ่มออกเดินทางตามรอยฝัน..
ทำงานช่วงเช้า จนเที่ยง ด้วยความเบิกบาน
ทั้งนี้ มีการพูดคุยถึงทริปนี้ ตลอดเวลา
วันไหนที่คุณเดินซื้อของ ก็จะโทรมาบอกว่า
ซื้อของเตรียมไว้แล้วนะ มีอะไรบ้าง
แล้วจะเอาอะไรเพิ่มอีกมั้ย
อีกทั้งยังมีการโอนค่ามัดจำสถานที่ไปแล้วด้วย
เพราะเชื่อว่าบ่ายต้องได้เดินทาง
แต่..อีกเสี้ยวใจก็แอบหวั่นเหลือเกิน
เพราะ.. ความเชื่อมั่นของตัวเองที่มีกับคนๆหนึ่ง
แน่ใจได้ยังไงว่าจะไม่ผิดหวัง..
เอาน่ะ ก็ต้องลองลุ้นดูล่ะ วัดใจกันไปเลยป่ะ..

บ่ายโมง ที่บิ๊กซีบางใหญ่..ซื้อของพร้อมๆกับโทรศัพท์..ไปด้วย ถึงไหนแล้ว ใกล้ยัง..
”อืมๆ ซื้อของอยู่ เอาอะไรเพิ่มมั้ย”..จนบ่ายกว่า..
คุณมาตามนัด..หัวใจพองคับอก .. “วู้..เราจะได้ไปจริงแล้วนะ..บ้านห้วยอู่ล่อง..”
เชื่อมั้ยว่า ช่วงชีวิตที่ได้ท่องไปตามเว็บไซด์รีสอร์ท เห็นที่นี่ครั้งแรก ก็ฝังใจมาตลอดว่า
ครั้งนึงในชีวิต ต้องเดินทางไปที่นี่ให้ได้..
เปิดดูเว็บบ่อยมาก จนจำแน่นฝังลึกในใจ
แล้ววันนี้ คุณ..คนที่พาเรื่องยุ่งวุ่นวายสารพัด มาให้กับชีวิต
และ..ก็คุณอีกเหมือนกัน
ที่นำพาความฝันที่ห่างไกลให้เป็นจริง
..คุณ..จะเป็นยังไงต่อไปในวันข้างหน้า ก็สุดรู้..รู้แต่วันนี้..ขอบคุณเหลือเกินค่ะ..คุณ

เราออกเดินทางจากบิ๊กซีบางใหญ่ เริ่มคุยจ้อเลย ตื่นเต้นจะได้ไปเที่ยว
เปิดเพลงเพราะนะ ช่วงนี้.. ป๋าเบิร์ดกำลังดัง
แล้วเราก็มีประเด็นเกี่ยวกับเพลงหยดน้ำมาให้คุยกันขำๆ
จริงๆแล้ว เราน่าจะเศร้านะ เพราะกระแสของเราล้วนแต่ทำให้รู้สึกว่า เราไม่ได้ทำอะไรเลย
กลายเป็นความผิดร้ายแรงใหญ่โต
เราผิดตรงไหนเหรอ

คนบางคน คุยกันได้ไม่กี่คำ รู้สึกเหมือนเจอกันมาสิบปี
คนบางคน ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาสิบปี แต่ก็ยังเหมือนคนแปลกหน้า..
ชีวิตนี้ ผ่านอะไรมาเยอะแล้ว ..ไม่เสียใจเลยกับวันนี้ เพราะได้เจอคนๆหนึ่ง ที่คิดว่า ..
มีความเป็นเพื่อนที่ดี หยิบยื่นให้..โดยไม่ได้หวังอะไรตอบแทน..มันคุ้มแล้ว

ก่อนหน้านี้ เรามีคุยกันเรื่องเว็บไซด์หมูหินดอทคอม..ในเว็บนั่นมี..ร้านกาแฟสดไร่คุณหญิง
คุณบอกว่า เดี๋ยวเราแวะกันที่นี่นะ...ลองชิมดู
ด้วยส่วนตัว ถ้ามีโอกาสท่องเที่ยว จะชอบชิม กาแฟสดริมทาง ถ้าหากได้เจอร้านน่ารักๆ จะแวะชื่นชมอยู่สักพัก
แต่มีข้อจำกัดว่า ไม่บ่อยนักที่จะมีคนพาเที่ยว
ที่ใจดี แวะให้ทุกที่แบบนี้
โดยมากแบกเป้ กางเต้นท์ นอนอุทยาน แล้วก็ไม่มีใครบ้าชิมกาแฟแบบเรา..
“ร้านกาแฟสดไร่คุณหญิง” เลยสามแยกแก่นเสี้ยน 150 เมตรร้านน่ารัก
ปลูกอยู่กลางบึงบัวที่ทำขึ้น..มุงด้วยจาก..นอกจากกาแฟ
ทางร้านยังมีอาหาร ไว้คอยบริการ เราสั่งกระเพาราดข้าว ไข่ดาว จานเดียวสำหรับคุณ
แล้วเราก็สั่งทอดมันปลามานั่งกินด้วยกัน ตามด้วย คาปูชิโน่เย็น..ไม่หวาน เรากินไป คุยไป ...
เราเลยลืมที่จะเก็บรูปร้านไว้ หรือจะด้วยในตอนนี้ เรายังไม่ได้คิดว่าจะเก็บเอารูปไปทำไมเยอะแยะ..
เพราะเก็บไว้ในความทรงจำซะเป็นส่วนใหญ่....เราใช้เวลาอยู่ที่นี่พักใหญ่ๆ..แล้วก็ออกเดินทางต่อไป

เราคุยกันหลายเรื่องจนจำไม่ได้ว่าคุยเรื่องอะไรไปมั่ง..แต่โดยส่วนใหญ่ คุณจะเป็นคนคุยเรื่องนู้น เรื่องนี้ให้ฟัง
คุณนี่ ..ขี้โม้ จัง แต่ก็ทำให้บรรยากาศสดชื่นไม่น้อย ไม่ง่วง ไม่น่าเบื่อ คุณคุยไปนะ จะฟัง ชอบฟัง..
นี่เป็นการเดินทางมากันสองคนครั้งแรกของเรา คนบ้า กะ คนบอ รวมกัน บ้าๆ บอๆ
ว่ามะ..
เราแวะเข้าไปสำรวจที่ “คุ้มป่าหม่อมไฉไล” เป็นรีสอร์ทที่รักษาสภาพเดิมๆของต้นไม้ไว้ได้ดีมาก
บ้านพักทุกหลัง ถูกสร้างให้กลมกลืนกับธรรมชาติ..
ถ้ามีโอกาสนะ มาพักแน่ๆ
..แต่รอบนี้ เราตั้งใจมาที่ บ้านห้วยอู่ล่อง

ถึงแล้ว..”บ้านห้วยอู่ล่อง”

คนเยอะแฮะ สังเกตจากรถที่จอดอยู่ รถตู้ก็มี รู้สึกห้องพักจะเต็มด้วยล่ะ
ดีที่เราจองมาก่อน ห้อง 114 เย็นย่ำ โพล้เพล้พอดี...ขนกระเป๋า กระติก เสบียงเข้าห้องพักกันเหอะ .
..ว้าว..ห้องพักน่ารักมาก..แต่..เอ่อ..เตียงใหญ่ เตียงคู่..เห็นในเว็บเหมือนกันแหละ
ให้ใจคุณไปแล้ว..เชื่อมั่นว่า มากับคุณ ดีที่สุดเสมอ.. บ้าไปแล้วจริงๆเรา

“สั่งอาหารเลยมั้ยคะ พอดีวันนี้แขกเยอะ เผื่อจะได้ทำตามคิว” เพราะที่นี่ เขาขายแพ็คเก็จด้วย
จะมีลูกค้าที่ซื้อแพ็คเก็จมาซะเป็นส่วนใหญ่ ..สั่งเลยงั้น..ขอตอนหกโมงนะครับ..
คุณสั่งยำวุ้นเส้น ต้มยำรวมมิตร แล้วก็ข้าวผัดกุ้ง กะข้าวผัดหมึก.. โซดาด้วย ขาดไม่ได้..ฮ่าๆ
เรานะที่ดื่มจัด แม้แต่อีเมลล์ที่ใช้ ก็จะไม่พ้นคำพวกนี้ สุรา วิสกี้ ประมาณนี้
แม้ว่าจะมีปัญหาเรื่องทอลซิลที่อักเสบอยู่
เรากินยาแก้อักเสบทุกวัน หยุดไมได้เลย ทุกบ่าย ไข้จะขึ้น ซึ่งคุณบอกว่า..เน่าแล้วสิ บ่ายๆเน่าแล้ว
วันนี้ก็เช่นกัน มีคุยกับหมอไปแล้ว นัดผ่าตัด เดือนหน้า วันที่ 19 มกราคม 2550 ปีหน้า ตั้งปีหน้าแนะ..อิอิ
..ก็เดือนหน้าแหละ
ขอลงไปสัมผัสน้ำหน่อยนึงน๊า..เห็นแล้วอดไม่ได้..ฮู้..ไม่นึกไม่ฝันจริงๆนะนี่ ว่าจะได้อยู่ที่นี่ในวันนี้
เดินลุยน้ำไปมา ยืนแช่อยู่อีกสักพัก..ยังไม่กล้าเล่นน้ำ เพราะกลัวจะป่วยมากกว่าที่เป็นอยู่
แช่จนชื่นฉ่ำใจ ก็กลับขึ้นห้องพัก

ของขบเคี้ยวที่เตรียมมา..แทบจะไม่ได้แกะ เพราะรสชาติอาหารที่นี่..อร่อยเสียจนไม่อยากแตะอะไรอื่น
เรานั่งดื่มกันตรงระเบียงบ้านพัก..เสียงน้ำไหล..อากาศเย็น คุณมีเก้าอี้ของคุณติดมา นอนอืด ท่าทางสบาย
ส่วนตัวเรา ไม่อยากจะนั่งให้ห่างราวระเบียง เพราะมองเห็นสายน้ำ..ยิ้มไม่หายไปจากใบหน้า
ไม่รู้ทำไมต้องยิ้มให้มันมากมายขนาดนี้ รู้สึก
แม้แต่ในหัวใจยังยิ้มเลยอ่ะ โหย..อะไรจะขนาดนั้น
พอความมืดเข้ามาครอบคลุมพื้นที่..
คุณเดินหายเข้าไปในห้อง..แล้วกลับมาพร้อมกับถ้วยตราไก่ใบเล็กๆ..
กับก้อนกลมๆที่ยื่นให้ดูสารพัดสี หยิบขึ้นมาดมดู..หอม..
เทียนหอม..หูย..ไม่เคยคิดเลย ว่าคุณจะเตรียมมาพร้อมขนาดนี้..สารพัดกลิ่นเลย..ให้เลือก..
เสียงสายน้ำข้างล่าง.. ดวงดาวเต็มฟ้า..เงาของต้นไม้รอบๆ..เครื่องดื่มที่แสนจะชื่นใจ..ลมเย็นมาก
สายลมหนาว.. คุณไม่หนาวเลยเหรอ? คุณขี้ร้อน...จริงๆ เชื่อแล้ว..แต่เราหนาวมาก..
แล้วก็ยังไม่ยอมกลับเข้าไปนั่งในห้อง เราใช้เวลาอยู่ที่ระเบียง ดื่มไปคุยไป จนดึก..
ทั้งๆที่คุณขับรถมาตั้งไกล คุณก็ยังมานั่งดื่มเป็นเพื่อน
และ ทั้งๆที่คุณไม่ใช่คนชอบดื่ม
ถ้าหากว่า เรามัวแต่คิดตามลมปากคนอื่น..
เราคงมองข้ามคนๆนี้ไปแล้วแน่นอน
แต่..เราก็เชื่อมั่นในสิ่งที่เรามองเห็น..
ไม่แปลกเลย ..ถ้าใครจะคิดว่า เราหัวดื้อสุด..
ดื้อแบบเงียบๆ..ด้วยวัย และ การเรียนรู้ผู้คน
จากการเดินทางในชีวิต..เราจะคบหาคน
ด้วยการมองเข้าไปในหัวใจของคนๆนั้น..แม้ว่า
สิ่งที่เรามองเห็นจะค้านกับสายตาคนรอบข้าง
น้ำอุ่นไหลช้า..แต่อุ่น ถ้าไม่มีน้ำอุ่นท่าทางจะแย่..
คืนนี้ เราจะได้รู้จักกันมากกว่าที่เป็นอยู่..แล้วก็ได้รู้ว่า คุณเป็นสุภาพบุรุษที่สุดในโลก..คุณขอผ้าห่มเพิ่ม
คุณนอนข้างเตียง ขอบคุณเกียรติที่คุณให้มา..แต่ถามว่าอยากได้มั้ย..ไม่อยากได้เลย เพราะไข้ขึ้นขนาดนี้
ตามหลัก นอนห่มผ้ากันสองคน จะอุ่นกว่า นอนคนเดียว เพราะกระแสความร้อนของคนอีกคนในผ้าห่ม
จะช่วยให้เราอุ่น และ นอนสบายขึ้น..นอนหนาวทั้งคืน..ภาวนาให้คุณเปลี่ยนใจ..กลับขึ้นมานอนบนเตียง..
แต่คำภาวนา ไม่เป็นผลเลย หนาวจนเช้า..ทรมาณมากๆ
เพราะปรกติก็เป็นคนขี้หนาวอยู่แล้ว..พอมาเป็นไข้แบบนี้
หนาวเข้ากระดูก ซึ้งแล้วกับคำๆนี้ "หนาวเข้ากระดูกดำ"..
แต่การที่นอนไม่ค่อยหลับ ทำได้ยินเสียงน้ำทั้งคืน ทำให้รู้ว่า ..นี่เราไม่ได้ฝันไป

16 ธันวาคม 2549
จนเช้า..เราตื่นกันแต่เช้า..ไม่ถึงกับเช้ามาก
แต่ก็เช้าก่อนที่ตลาดจะวาย..เราไม่ทานของเช้าที่รีสอร์ท
เพราะห้องไม่ได้รวมอาหารเช้าไว้ให้..
เราออกไปตลาดทองผาภูมิ
นี่เป็นสีงที่เราร้องขอว่า ..ไม่ว่าจะพาไปไหนๆ
ตอนเช้าๆ ต้องพาไปเดินตลาดนะ..
เราอยากรู้วิถีชาวบ้านในที่ๆเราเดินทางไป
ตลาดจะบอกถึงสิ่งที่เราอยากรู้
เราเดินวนกันก่อนรอบนึง เพื่อจะดูว่ามีอะไรบ้าง..
เหมือนตลาดในต่างจังหวัดทั่วๆไป
ไม่มีขนม หรืออาหารอะไรแปลกตา..
แล้วเราก็กลับมานั่งร้านโจ๊กที่มองเห็นว่า มีเพียงร้านเดียว
ข้างๆร้านปาท่องโก๋..เราสั่งกาแฟร้อน-เย็น
ของคุณน่ะกาแฟร้อน แต่เราดื่มกาแฟร้อนตอนเช้า
เราจะรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน ขอกาแฟเย็นดีกว่า
ปาท่องโก๋ร้อนๆ โจ๊กหมูล้วนใส่ไข่สองชาม
คุณไม่กินตับ จำได้..ระหว่างรอ เราเดินไปสั่งโรตีไว้..
คุณบ่น..กินแต่อะไรก็ไม่รู้ คอเรสเตอรอล สูงๆ ทั้งนั้น ปาท่องโก๋งี้ โจ๊กใส่ไข่งี้..
แหม.. คุณก้อ เวลามาเที่ยว ลืมๆอะไรๆไปมั่งก็ด้ายยย
ขอให้สนุก แล้วก็อร่อย พอแล้ว.
..เราตามใจตัวเองเสมอเวลาไปเที่ยว เพราะเราคิดเสมอว่า ..เรามาพักผ่อน ขอวางกฏเกณฑ์อะไรๆ
ที่เคยทำอยู่เป็นประจำไว้ก่อนดีกว่า..แค่วัน หรือสองวัน
ไม่เกินนี้ แล้วเราจะกลับเข้าไปอยู่ในกฏเกณฑ์เดิมๆ
นั้นต่อไป ขอแค่นี้ ..
เราจัดการกับมื้อเช้าเรียบร้อย เราเดินคุยกันรอบตลาดอีกรอบนึง..หมากัดกัน..โอ้โฮ้..ต๊กกะใจ
หลบไปอยู่ข้างหลังคุณตอนไหนไม่รู้.. อัตโนมัติมาก..เลยได้เห็นแผ่นหลังกว้างๆ..ที่ทำให้รู้สึกปลอดภัย..
แต่เจ้าของแผ่นหลัง คงไม่รู้หรอกว่าเราคิดอะไรไปมั่ง..
แค่เสี้ยวเวลาขนาดนั้น..
ทำไมเห็นอะไรมากมายนักก็ไม่รู้
คุณหาซื้อน้ำแข็งไปเติม..แล้วก็บ่นปวดท้องเข้าห้องน้ำ..ปั๊มๆ แวะปั๊มก่อน แล้วรู้สึกว่าจะมีปั๊มเดียว..
ที่ใกล้ตลาด คุณสำรวจมาหมดแล้วนี่นะ ถิ่นแถวนี้ เพราะคุณเคยเดินทางมาที่นี่ก่อนหน้านี้แล้ว...
ระหว่างทาง จากตลาดทองผาภูมิกลับบ้านห้วยอู่ล่อง มีป้าย Yes in deed เหมือนชื่อร้านชื่อดัง
ในแถบรามอินทราเลยนะ ..เราขับผ่านกันไปแล้วล่ะ คุณจอด ถอยปรึ๊ดเลย..ต้องเข้าไปดู
หูย..อย่างที่ใจคิดเลย ว่าอยากเห็นเหมือนกันว่าเป็นไง...กลับกลายเป็นว่า เราไม่เจอรีสอร์ทตามป้าย
แต่เราไปเจอรีสอร์ท อีกที่หนึ่ง ..เป็นบ้านไม้
มีอุปกรณ์ทำอาหารให้ครบครัน..มีคนพักอยู่เหมือนกัน..
ได้เบอร์โทรมา..ถ้าเกิดมาเป็นหมู่คณะ ที่นี่น่าสนใจ..

เรากลับไปที่รีสอร์ท เดินสำรวจ..คุณเก็บรูปไปเรื่อยๆ รอบๆ อากาศตอนเช้า หนาวเย็น..ไอน้ำจากลำห้วยลอยอ้อยอิ่ง เดินจนพอใจ
ไปยืนแช่ในน้ำตอนเช้า.. อยากเล่นน้ำใจจะขาด...

กลับไปนอนดูทีวี กัน..ดูไปเรื่อยเปื่อย จนสาย คุณหลับปุ๋ยไปแล้ว...บนเตียง.. เราย้ายมานอนใกล้ๆประตูที่เปิดออกไประเบียง หนังสือที่ติดมา ตั้งใจมานอนอ่านที่นี่..ราชินี ชีบา..นอนอ่านไป ลมเย็นๆ พัดเข้ามาทางประตู..สดชื่นนะ..แม้อากาศจะเย็น แต่เป็นอากาศดีๆ ยังไงก็รู้สึกดี..
คุณหลับไปนานเหมือนกันนะ..ไม่ปลุก
ปล่อยให้นอนไปเรื่อยๆ เรามาพักผ่อน
ไม่เห็นจะต้องรีบไปไหน จนบ่ายเลยมั้ง
คุณตื่น พอตื่น ก็ถาม..หลับป่าว?..หิวยัง?
แหม..หิวสิ ได้เวลามื้อกลางวันแล้ว..
เราออกไปหาอะไรกินกัน ไปเจอร้านก๋วยเตี๋ยว..ร้านน่ารัก
ต้นไม้เยอะ ร่มครึ้ม ก๋วยเตี๋ยวอร่อย แต่กาแฟเย็นไม่อร่อย..หวานไป และ ไม่หอม
ต่อจากร้านก๋วยเตี๋ยว เราเดินทางเข้าไปสังขระ
เคยมาแล้วล่ะ ก่อนหน้านี้..แต่ไม่ใช่มากับคุณ..
คุณพาสำรวจรีสอร์ท ในสังขระ ขับรถเข้าไปดูสถานที่
จำชื่อได้แค่ ดอนคำรีสอร์ท ที่เหลือจำไม่ได้
เราแค่ขับเข้าไปดูสถานที่ ไม่ได้ขอดูห้องพัก
เพราะรู้สึกว่า..
ไม่มีที่ไหนให้ความรู้สึกร่มครึ้ม ชุ่มเย็น กับสายน้ำ
ได้เท่า..บ้านห้วยอู่ล่อง..
เราแวะไปนั่งดื่มน้ำแตงโมปั่น โต๊ะนี้เลย

ที่ พี.เกสต์เฮ้าส์ รีสอร์ท คุณเคยมาพักที่นี่ แล้วเราเคยมากินข้าวเย็นที่นี่ เมื่อครั้งได้เดินทางมาสังขระครั้งแรก
แต่ครั้งนี้ คุณเก็บภาพๆนึงไว้ให้
ที่ทำให้รู้สึกประทับใจมาก

..คือภาพนี้..

แล้วเราก็เดินทางกลับที่พัก เมื่อใกล้ค่ำ ระหว่างทาง
เจอวัด ที่ตอนผ่านไป เรามองไม่เห็นกัน
คุณติดชุดสังฆทานมาด้วย..เราแวะเข้าไปถวายสังฆทาน รอบนี้ เดินตามหลังคุณ ยกให้คุณเป็นผู้นำนะ
เพราะหลายๆอย่างที่คุณจัดโปรแกรม
ทำให้เชื่อมั่นว่า คุณจะนำพาไปพบแต่โปรแกรมน่าสนใจ
พร้อมจะเดินตามคุณ บอกแล้วว่า..
ให้ความเชื่อมั่นไปกะคุณเต็มร้อยแล้วนะ..
เป็นวัดที่เงียบสงบมาก แม้แต่ชื่อวัด เราก็จำไม่ได้
กราบพระ ถวายสังฆทาน แล้วเราก็เดินทางกลับ..
เราสั่งอาหารเย็นในรีสอร์ท เพราะ ตั้งใจกลับมานั่งมองลำห้วยไป ดื่มไป อากาศยังเย็นมากเหมือนวันวาน..
คืนนี้ ไม่มีอะไรต่างจากวันวาน เราคุยๆ แล้วเราก็ดื่มๆ
กลิ่นหอมของเทียนที่จุดโชยมาให้รู้สึก..
..บอกกับท้องฟ้า บอกกับดวงดาว..ขอนะ
..ถ้าขอได้ ขอให้กลับมาอีก ที่นี่..กับคนๆนี้..
เราต่างผลัดกันเล่าเรื่องราวของตัวเรา
เพื่อจะให้อีกฝ่ายรู้จักเรา ด้วยตัวเราเอง..
ไม่ใช่จากปากของคนอื่น
จนดึก..หนาวมาก คืนนี้ เราย้ายมานั่งดื่มในห้อง..
ดูทีวี คุยกัน.. ลืมเวลา..จนดื่มกันต่อไม่ไหว..
อาจจะเพราะป่วย หรือ ง่วง..เลยต้องเลิกรา จากวงเหล้า..อาบน้ำ พักผ่อน..
ไม่มีตารางเวลากำหนดว่าต้องทำอะไรก่อนหลัง
เราทำทุกอย่างตามใจตัวเอง..
จนถึงเวลาเข้านอน..เราเป็นหญิง แต่เราถามคุณว่า..
เรามีอะไรน่ารังเกียจหรือปล่าว.
คุณถึงนอนร่วมเตียงด้วยไม่ได้.. นั่นล่ะ
ประโยคคำถามที่เราถามไป..
ทำให้คุณยอมทิ้งผ้าห่มข้างเตียง
ขึ้นมานอนบนเตียงได้ ก็แค่นี้แหละ
ขอแค่ไออุ่น..ให้อุ่นใจ แค่นั้น..
คืนนี้ เราหลับได้สนิท..แม้จะไข้ขึ้นเหมือนเดิม..
เช้ามืด ประมาณตีสาม เราต่างคนต่างตื่น มานอนคุยกัน...
คุณบอกว่า.. ตัวเราร้อนมาก เรากระสับกระส่าย
เหมือนนอนไม่หลับ แต่คุณก็เห็นว่าเราหลับสนิท
คงเพราะเราไข้ขึ้น
เราถึงเป็นแบบนี้ คุณเข้าใจแล้วใช่มั้ย
..ต้องการแค่ไออุ่นจริงๆ คุยจนง่วง
..ยังไม่เช้าเลย นอนต่อเหอะ ง่วง..
แต่ขอบคุณ คุณ มากๆเลยนะ
ที่คุณให้ความเป็นเพื่อนที่สุดแสนวิเศษ..
มิตรภาพระหว่างเรา สะอาดกว่าที่หลายๆคนคิด
..ความไว้วางใจทั้งหมด วางไว้ในมือคุณแล้ว..

17 ธันวาคม 2549
วันนี้เป็นเช้าสบายๆ..เราตื่นสายกว่าเมื่อวานนี้
เพราะวันนี้ เราตกลงกันว่าจะกินของเช้ากันที่รีสอร์ท ..
ของคุณน่ะ..กาแฟร้อน ขนมปัง แล้วก็..ไข่กะทะ ที่หน้าตาน่ากินมาก..
แต่เราไม่นึกอยาก ..ขอเป็นข้าวผัดกุ้งดีกว่า
คุณจัดการมื้อเช้าหมดไปแล้ว อย่างรวดเร็ว เร็วจริงๆ
ของเราได้ช้า..มากๆ คงเพราะเช้านี้ แขกของรีสอร์ท เยอะมาก
และล้วนแล้วแต่เป็นแขกแบบครอบครัว
บรรยากาศครึกครื้น สนุกสนานเฮฮา..สายแล้ว..
ห่วงรายการทีวี เช้าวันอาทิตย์ ..เปรี้ยวปาก..
น้าแน็ค กะ น้องจอย..รู้จักรายการนี้ ก็เพราะคุณแหละ
ขออนุญาต ยกจานข้าวผัดไปหม่ำต่อในห้องนะค้า..
จะดูทีวี....หลังรายการทีวี..แอบงีบกันอีกคนละนิดหน่อย..
อาบน้ำ เก็บของเหอะ..เตรียมตัวกลับกันได้แล้ว
คุณต้องไดร์ผม ทุกเช้า..ต่างกับเรา ที่หัวฟูยุ่งอยู่เสมอ..
เก็บของเรียบร้อยแล้ว..ทะยอยขนของไปเก็บในรถ..
มีรถเข็นบริการ..แต่ต้องเข็นเอง..คุณเป็นคนเข็น..
เดี๋ยวนะคะ...ขอเวลาแป๊ปนึง..ขอให้ได้บอกลา
เรายืนอยู่ตรงนี้ แล้วบอกกับลำห้วยว่า..
..ขอให้ได้กลับมาอีกนะ..จะขอกลับมายืนตรงนี้..อีกสักครั้ง