แจงแวงเล่าเรื่องเที่ยว : โอ้โฮ..นี่หรือ นิวยอร์ก ตอน เฮ้ย....น่ะ น่ะนี่มัน.....

บนรถตู้ไฮโซ..

ทำไมมีแค่เรา 4 คนเองเนี่ย..รถออกตรงเวลาดี บอก 5ทุ่ม 20 ก็ออกเลย ^^
ดีจัง รักษาเวลา ไม่เหมือนรถตู้เมืองไทย รอแล้วรออีกอยู่นั่นแล่ะ
เคยรอนานสุด 45 นาทีได้ - -* ฮ่วย......

พี่โชเฟอร์พาเราไปส่งที่สถานีรถไฟ ใช้เวลาประมาณ 4 นาที ได้
(เร็วขนาดนั้นเลยล่ะ)



Amtrack Station คือ จุดที่โชเฟอร์มาหย่อนพวกเราไว้ที่นี่.. มันเป็นรถไฟเหมือนรถไฟระหว่างรัฐอ่ะจ่ะ เที่ยวรถคือ 11.30 pm ไปในเมืองนิวยอร์ก จากนิวเจอร์ซี่ที่เรายืนอยู่นี่ สถานีก็หะรูหะรา ดี - -* ค่ารถไฟข้ามรัฐนี่ 11 Usd

แต่ไม่มีคนเลยแฮะ... (แหงสิ นี่มันกี่โมงแล้วยะ)


ขึ้นไปก็หาที่นั่งจ่ะ สภาพก็เหมือนรถไฟแถบชานเมืองบ้านเรา แบบ กทม-ฉะเชิงเทราไรงี้ แต่ว่า มีแอร์และสะอาดกว่านิดหน่อย แต่พอขึ้นไปก็เจอคนแบบหลากหลายนะ คือ มีคนมานอนยาวๆด้วย นึกว่าเป็นที่เมืองไทยอย่างเดียวซะอีก

อยากจะนั่งเหม่อลอยไปนอกรถ แต่มันก็ไม่ค่อยเห็นอะไรเลยแฮะ มันมืดแล้ว -*-
ก็เลยหลับ....หึหึหึ

รู้สึกตัวอีกที ก็ถึงสถานีแล้วจ่ะ เช็ดน้ำลงน้ำลายที่แอบยืดย้อยเสร็จ จากนั้นเราก็ใช้บริการ Subway รถไฟใต้ดินจับไปที่ 34 Penn Station น่ะจ่ะ คนยังพลุกพล่านพอสมควร ทั้งๆที่นั่นก็เที่ยงคืนแล้ว ชอตเด็ดมันอยู่ในบรรทัดต่อไปที่แวงจะเล่าเนี่ยแหล่ะ.....





พอก้าวพ้นขั้นบันไดสุดท้าย จากสถานีซับเวย์ แล้วเงยหน้าขึ้นมา...

พรึจ้าวววววว น่ะ น่ะ นี่มันนน.... Spider Mannn สะ-ไป-เด้อ-แม้นนนน

สะ-ไป-เด้อ-แมนนนน จริงๆด้วย โหยยยย เงยคอจนสุดคอก็ยังไม่เห็นขอบตึกข้างบน

สีสันจากแสงไฟที่มันกระทบรูม่านตานี่แบบวูบวาบ แวววาวไปหมดเลย
ตื่นตาตื่นใจมาก รู้สึกว่าชาตินี้ไม่เสียชาติเกิดแล้วว ได้มาเหยียบใจกลางมหานครแห่งหนึ่งของโลก
(หืยยย เหมือนเว่อร์ แต่ตอนนั้นรู้สึกอย่างนี้จริงๆนะจ๊ะ มันตื้นตันอ่ะ -*- )
เป็นฉากในเรื่องสไปเด้อแมนที่ขาดแต่พ่อหนุ่มปีเตอร์คนเดียวเท่านั้นเองง - -*

หลังจากดึงคอตัวเองให้เลิกแหงนหน้ามองแถบไฟยาวเป็นทางถึงข้างบนตึกได้แล้ว
ก็เหลียวมามองเพื่อน - -*

ปรากฏว่าก็ยืนอึ้งขวางทางกันอยู่ 4 คนพร้อมหน้าเลย 555
หนุ่มสาวหัวทองแถวนั้น คงคิดแบบ หืยย พวกนี้กระเหรี่ยงชัดๆ 55 ยืนจ้องตึกกันอยู่ได้ ..
เอ่อมม พอรู้ตัวก็สะกิดๆกัน “เดินเหอะเมิง เค้าด่าเป็นภาษาที่ 3 ในใจแร้ว” -*-

จากนั้น ก็ถึงช่วงดันดาราจ่ะ - -*
แอ๊คที่ 1 จนถึง 685 ได้มั้งน่ะ .....งัดกล้องมาถ่ายรูปกันสุดริด กดๆๆๆ เดินไปกดไป กรี๊ดกร๊าดไป ......... (แวงน่ะกรี๊ดหนุ่มๆที่เดินไปเดินมานะ 55 คือถ้าไม่กรี๊ดว่าหล่อก็กรี๊ดว่ามากะแฟน -*-)

ร้านรวงนี่ก็ทยอยปิดกันหลายร้านแล้ว เพราะนั่นก็เที่ยงคืนกว่าๆ - -*
เป้าหมายเราคือ ตระเวนเดินให้ทั่ว พยายามจำตรอกซอกซอย เพื่อที่ว่าวันพรุ่งนี้จะมาชอปปิ้งกัน (คนอื่นนะ แวงงก - -* ถ่ายรูปอย่างเดียวก็มีฟาร์มสุขแระ ^^)

พอเดินมาถึงตรงแยก TimeSquare อันมีชื่อเสียง แหมมม....ซึ้งกะไอประโยค 10 ปากว่าไม่เท่าตาเห็นขึ้นมาจริงๆเลยจ่ะคุณๆ



คือมันอลังการอ้ะ...ดึกขนาดเที่ยงคืนจะตีหนึ่ง คนยังเยอะอยู่เลย ยืนถ่ายรูปกันอีนุงตุงนัง
แถมมีรายการทีวีมาถ่ายทำอีก หืยๆ ตื่นเต้น.. (จริงๆอยากแอบไปยืนๆฟอร์มเหมือนเดินผ่านกล้อง แล้วก็แอบโบกไม้โบกมือเหมือนในสะเก็ดข่าว - -* แต่ไม่เอาดีก่า 55)

กลับสู่โหมดดันดาราอีกที ถ่ายๆๆๆ นี่ถ้าเป็นกล้องฟิล์มคงเครียด (แต่แวงก็เอากล้องฟิล์มไปนะ 55)

พอเริ่มดึกมากๆเข้า ผู้คนก็บางตาลงพอสมควร แต่ก็ยังจัดว่าคึกคักอยู่ดี เนื่องจากช่วงที่ไปกำลังเป็นช่วงผลัดฤดูสู่ Summer อากาศเลยพอร้อนๆให้นึกถึงกรุงเทพฯได้ นักท่องเที่ยวก็เลยเยอะเป็นพิเศษ หลังจากที่เดินดูโน่นนี่ ดูแผงลอยฝรั่ง - -* แล้วก็ร้านสักข้างทาง (มีจริงๆนะเออ ยังกะสะพานพุทธ -*-) ดูคุณตำรวจม้า ..ดูรถม้าที่วิ่งไปมา ..ดูวัยรุ่นฮิปๆทั้งหลาย ..ดูรถลีมูซีนแล้วจินตนาการว่าตัวเองเป็น ตัวประกอบในมิวสิคของศิลปินฮิปฮอปผิวหมึกที่จะต้องคลอเคลียนัวเนีย - -* กะศิลปินในฉากหลังเบาะรถลีมูซีนจนสาแก่ใจแล้ว ก็เป็นอันตกลงพร้อมเพรียงกันว่า อ๊ะ... กลับโรงแรมนอนดีกั่ว ^^~




แต่การมาเยือนนิวยอร์กครั้งนี้ ให้ประสบการณ์กับยานพาหนะของแวงได้ประทับใจนัก เพราะได้นั่งเกือบทุกอย่าง ....ทั้งๆที่บางอย่างไม่ได้อยากจะนั่งเล้ย.......ซึ่ง.....นั่นก็คือ

Cab -*-
หรือ
Taxi น่ะเอง - -*

หืยยยยยย..............รถไฟหมดจ่ะ มัวแต่ดันดารากันน่ะแหล่ะ 555+
เลยต้องยอมควักจ่ายพี่แท็ก....ซึ่ง....

เอ่อ....ไกลมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก -*-
จากเกาะแมนฮัตตันกลับชายแดนนิวเจอร์ซี่

เวรกำจริงๆ -*-

ตอนเรียกก็กลัวๆ (เริ่มกลัวซักกะที จะตี 2 อยู่แล้ว พี่มืดเดินควั่ก -*-) แต่ก็แบบเอาวะ มีกัน 4 คนเฟ้ยย ถึงจะเป็นแกงค์ผู้หญิงหน้าเด็ก แต่ด่าเป็นภาษาไทยเก่งนะเออ (เกี่ยวไหมน่ะ -*-)

ทำใจดีสู้เสือขึ้นรถไป นั่งเบียดกันข้างหลัง 4 คน ตกลงกันว่าไม่หลับๆ เด็ดขาด
เพราะเส้นทางออกนอกเมืองอ่ะจ่ะ เปลี่ยวมากก แถมเราไม่รู้จักทางกันเลย (เพิ่งจะมาคิดได้ว่าโอ๊ยย กรู ทำอะไรไม่คิดหน้าหลังขนาดโน้น ก็ตอนมานั่งพิมพ์นี่แล่ะ หึๆ ) ...

10 นาทีผ่านไป....

แวงหลับสนิทเลย -*-

ซบเพื่อนอย่างนุ่ม สะกิดอีกทีก็ถึง โฟร์พ้อยน์เชอราตั้น ที่ซุกหัวนอนแล้ว -*- 555+
เลยไม่สามารถจะมาถอดความให้ทุกคนอ่านได้ว่าระหว่างทางกลับ ช่วงพ้น 10 นาทีแรกนั่น เปลี่ยวขนาดไหน .... เอาเป็นว่ามันก็เวิ้งว้างเป็นถนนๆ พงหญ้า ป่าไม้เหมือนบ้านเรานี่ล่ะ ....แล้วมันก็ทำให้จูลี่ ลิ้นจี่ และคุณตุ่น หลับตากันไม่ลงเลยทีเดียว 555

แต่เรื่องมันก็ไม่จบง่ายๆน่ะจิ เพราะว่า....ค่า Taxi…
เราจ่ายกันไปตามมิเตอร์ แล้วก็เดินลงมาฉับๆ ด้วยความเหนื่อยล้า อยากจะเห็นหน้าเตียงเต็มแก่

ยังไม่ทันจะก้าวที่ 10 พี่โชเฟอร์เดินลงมาตะโกนเรียก....
ถอดความได้ว่า “นี่หนู เงินจ่ายไม่ครบนะ”
…“เฮ้ยย ไม่ครบได้ไงลุง จ่ายตามมิเตอร์” -*-
“มันมีค่าข้ามพรหมแดน -*- ต้องจ่ายเพิ่ม เนี่ย....บลาๆๆ”
-*-
อะไรฟระ .. มันแลดูจะไม่จบง่ายๆถ้าไม่ยอมจ่าย ในที่สุดเราก็ตัดความรำคาญ จ่ายเพิ่มไปตามที่เขาบอก ลุงโชเฟอร์ก็บอกว่า เฮ้ย ลุงไม่ได้หลอกนะหนู - -* ไม่เชื่อหนูไปถามพนง.ในโรงแรมดูก็ได้ ที่นี่เค้ามีเก็บกันน่ะ อย่างว่าแหล่ะพวกนักท่องเที่ยวมักจะไม่รู้หรอก -*-

ดีนะ ว่าเห็นเตียงรอมร่อรำไรแทบจะอยู่ตรงหน้า + กับเหนื่อยโคตรๆ เลยสามารถตัดใจจ่ายไปอย่างง่ายดาย -*-

พอขึ้นมาเห็นเตียงเท่านั้นล่ะ......เหมือดดดดดดดดดดดดดดดด
ฟันเฟินยังไม่แปรงเลยล่ะจ่ะ

เอาน่า เวลามีค่าเดี๋ยวไม่มีแรงช้อปพรุ่งนี้ไง....

Create Date : 10 สิงหาคม 2550		6 comments
Last Update : 17 ธันวาคม 2550 11:20:42 น.
Counter : 518 Pageviews.
Share Tweet