เหงาเงียบสุดเปรียบได้.............ใดเหมือน
คราวห่างร้างใครเยือน..............อยู่ห้วง
ลืมคำพร่ำคอยเตือน................คอยห่วง
กลืนเก็บเกินสุดล้วง.................หยั่งรู้ดวงใจ


สายใยสลักร้อย.......................ลืมลง
สูญเสื่อมรักเคยคง...................แนบไว้
ลมลวงเพื่อประสงค์.................ใดอื่น
หยิบยื่นความเจ็บให้................หนึ่งนั้นควรเหรอ


เพียงเธอหลบเลี่ยงพ้น………….เงาใด
กลับปล่อยให้อีกใจ..................เจ็บช้ำ
ขอถามหน่อยเนื้อใน..................มีอยู่ ดีฤา
เพียงแค่สุขกรายกล้ำ.................ชื่นแท้เพียงตน....

ณ ราตรีหนาว
ดวงใจปวดร้าว....................ถมเท่าทวี
ฤทัยขื่นขม..........................ระทมเหลือที่
ไม่เคยจะมี..........................สุขีสักคราว



มองดาวบนฟ้า
จรัสแสงจ้า.......................ระดาษแวววาว
ดั่งแก้วมณี......................ไม่มีรอนร้าว
สดใสสกาว......................พร่างพราวนภา



แต่เรากลับหมอง
นั่งน้ำตานอง......................ร้องไห้เหว่ว้า
อกเอ๋ยตัวเรา.......................ไยเศร้าหนักหนา
ระทมวิญญา.......................อ่อนล้าดวงใจ/…

สวัสดีค่ะ

สุอยากเขียนกลอนให้ หวานๆ
แบบมีความสุขบ้าง แต่พอเขียนเมื่อไหร่
ก็เศร้า ทุกทีค่ะ ที่ห้องถนนเค้าแซวว่า สุเนี่ย ความเศร้า เข้า ไปอยู่ในสายเลือดแล้วค่ะ...อิอิ

ขอบคุณนะคะ ที่ติดคาม อยู่เสมอๆค่ะ

แบบนี้เขาเรียก ว่ากลอนแปด ใช่หรือ
เปล่าครับ.

พอเข้ามาแล้วติดใจ นึกถึงตอนวัยรุ่น
ชอบฟังเอ้ย ชอบเพื่อนที่เขียนแบ่ง
กันดู อิ อิ ผมเคยเขียนเหมือนกัน
แต่ต้อง บังคับเพื่อนให้อ่าน เพื่อน
บอกว่า เอ็งเป็นกลอนประตู ทำให้
เหมือนคนอื่นบ้าง

ถูกของเพื่อนครับ 5555

คุณไวน์
โทษที่ค่ะ สุเพิ่งเห็น

เค้าเรียก กาพย์สรางคนาง 28 ค่ะ