จากวันที่เธอไม่อยู่

29 เม.ย. 55 เวลาประมาณ 9.00 น.

จริงๆ วันนี้มีโปรแกรมจะไปอุบล เพื่อจะไปดูเตียงให้ไข่มุกและซื้อของต่างๆ กะว่าจะเอาลูกไปแน่นอนอยู่แล้ว เลยจัดแจงแต่งตัวให้ซะสวยรอไปเที่ยว

ก่อนไป ขอตัวไปเข้าห้องน้ำและจัดสัมภาระลูก ตกใจมาก เมื่อพบว่า มีเลือดติดอยู่กับแผ่นอนามัยในห้องน้ำ ทั้งๆที่อายุครรภ์ตอนนั้นน่าจะ 3-4 วีค

โทรหาสามี ให้พาไปหาหมอก่อน แล้วฝากลูกสาวไว้กับคุณย่า

ไปถึง คุณหมอก็คนไข้เยอะมาก รอนานมากๆๆ 10 โมงถึงได้ตรวจ จริงๆไม่ได้ตรวจด้วยซ้ำ แค่คุยกับหมอเฉยๆ

หมอผู้ชายพูดว่าให้เราตัดสินใจว่าเราจะฉีดยากันแท้งไหม ตอนนั้นในใจมันสับสน งงไปหมด เพราะไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเราจะเป็นภาวะแท้งคุกคามได้ ตอนมีไข่มุก ไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อน แล้วสุขภาพเราก็แข็งแรงดี

วันนั้นไม่ได้ฉีดยา เพราะคิดว่าจะกลับไปปรึกษาคุณย่าก่อน แต่สามีบอกว่า ขับรถไปหาหมอที่อุบลดีกว่า หมอคนนี้ไงก็ไม่รู้ ไม่เห็นจะแนะนำอะไร มีแต่ให้เราตัดสินใจ


ก็เลยได้ไป รพ ราชเวช ให้อาของสามีที่เคยเป็นหมอที่ รพ นั้นเป็นคนติดต่อให้ ได้รายชื่อหมอสูติฯมาแล้ว


ไปถึง คุณหมอก็ซักถามประวัติเล็กน้อย แล้วก็แนะนำให้เราฉีดยากันแท้งเลย แต่ก่อนฉีดก็ขอซาวด์ช่องคลอดดูก่อน


ซาวด์แล้ว หมอบอกว่า ถุงน้ำเรียบร้อยดีนะ ไม่เป็นขรุขระ ยับๆย่นๆ แสดงว่าก็ยังดีอยู่ แต่มีเลือดออก ดังนั้น หมอแนะนำให้เรานอนเฉยๆ และฉีดยากันแท้ง แต่กันแท้งจะได้ผลหรือไม่นั้น ก็ต้องรอดูกันอีกที ฉีดเพื่อให้มดลูกเราแข็งแรงขึ้น แต่ถ้าอีก 2 อาทิตย์มาซาวด์แล้ว ถุงน้ำไม่โตขึ้น ไม่พบเด็กอยู่ในนั้น หมอคงต้องให้เรายุติการตั้งครรภ์นะ แล้วเห็นมีซีสเล็กๆในรังไข่ด้วย แต่ไม่เป็นไร ซีสนั้นจะหายไปเมื่ออายุครรภ์เราโตขึ้น ไม่เป็นอันตราย

เราถามกลับไปว่า เพราะอะไรโมถึงมีเลือดออกได้ ท้องแรกไม่เคยเป็นอย่างงี้มาก่อน

หมอตอบว่า แต่ละท้องไม่เหมือนกัน อาจจะเกี่ยวกับซีสก็ได้ที่ทำให้ฮอร์โมนเราผิดปกติ ยังไงหมอแนะนำว่าให้นอนพักเยอะๆ หยุดทำงานสัก 1 อาทิตย์รอดูผลละกัน โมก็ไปฉีดยากันแท้งทีสะโพก จะบอกว่าไม่เจ็บเลย เพราะเราอยากฉีดมากกว่า เจ็บนะทนได้ เพราะอยากให้ลูกปลอดภัย


ระหว่างนั้น เลือดก็ออกทั้งวัน แต่ยังออกแบบไม่มากนัก โมเอาผ้าอนามัยไปด้วย ก็เปลี่ยนตลอด ตอนนั้นใส่แต่แบบแคร์ฟรี เพราะไม่คิดว่าเลือดจะไหลเยอะ เลยไม่ได้เตรียมผ้าอนามัยแบบใหญ่ไป


เสร็จจากหาหมอ ก็ไปเดิน index ต่ออีก แต่คราวนี้สามีให้นั่งรถเข็น เลยสบายหน่อย


ขึ้นรถกลับบ้าน เลือดก็ยังออกเป็นระยะๆ ถึงบ้านประมาณ 6 โมงเย็น ก็ค่อยๆเดินๆ ค่อยนั่งๆ ค่อยๆทำอะไรให้เหมือนคนแก่ ไข่มุกหมอก็ห้ามไม่ให้อุ้ม ไม่ให้ออกแรงอะไรทั้งนั้น


เลือดก็ยังไม่มีทีท่าจะหยุด.....

30/4/55

นอนอยู่บนเตียงตลอด พ่อสามีบอกว่าไม่ให้ลงมาจากชั้น 2 จะกินอะไรจะมีคนยกสำรับไปให้ ลูกก็ลงไปอยู่กับย่าเหมือนเคย

นอนอยู่บนเตียง แต่ไม่หลับ หลับไม่ลงจริงๆ กังวลไปหมด บอกกับลูกตลอด ว่าเราจะสู้ไปด้วยกันนะ เราต้องพยายาม เราต้องทำมันได้ หนูอยู่กับแม่นะลูกนะ

ไข่มุกก็ขึ้นมาเล่นกับโมเรื่อยๆ กลางวันก็มานอนด้วย เค้าติดนอนกับแม่ ต้องนอนกอดกันถึงจะหลับ



วันนี้ก็ผ่านไป แต่เลือดไม่มีทีท่าจะน้อยลงเลย มีแต่จะเยอะขึ้นเยอะขึ้น ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้เดินเยอะ นอนตลอดแล้วนะ ฉีดยาก็แล้ว แต่ทำไมไม่ดีขึ้นเลย เริ่มใจไม่ดี

แม่สามีเดินมาถามตลอดว่า รู้สึกเจ็บท้องบ้างไหม ตอนนั้นโมไม่รู้สึกเจ็บเลย ไม่มีอาการปวดท้องใดๆเลย ปกติมาก แค่เลือดออกเยอะเท่านั้นเอง

01/5/55 เวลาประมาณ 05.00 น.

ปกติ เวลานอนหงาย ก่อนหน้านี้สองวัน จะรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว เหมือนท้องมันตึงๆ ต้องนอนตะแคง แต่นอนนานๆก็กลัวเลือดจะหยดเลอะที่นอนอีก

ตอนตี 5 รู้สึกเหมือนปวดท้องน้อยๆ เริ่มใจไม่ดี แสดงว่ามดลูกกำลังบีบตัวแล้ว ตื่นแล้วลุกไปอาบน้ำเลย เพราะเผื่อว่าจะต้องไป รพ.จะได้ทันถ่วงที

อาบเสร็จก็ปลุกสามีให้ตื่นไปอาบน้ำ ตอนนั้นไข่มุกกำลังหลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย เห็นลูกกำลังนอนสบาย เราเลยต้องทำอะไรให้เงียบๆเค้าจะได้ไม่ตื่น

แต่งตัวแล้วก็มานอน ตอนนั้นประมาณ 6 โมงเช้าแล้ว ให้สามีเป็นคนพาไข่มุกไปอาบน้ำ แต่งตัว สอนหนังสือ ไปตามเรื่องตามราว เราได้นอนบนเตียงอย่างเดียว ตอนนั้นก็ยังเจ็บท้องอยู่เป็นระยะ แต่เจ็บแบบทนได้ พูดกับลูกบอกว่า หนู สู้นะลูกนะ หนูอย่าเป็นอะไรนะ สวดมนต์ขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง บนพระไว้ด้วยว่า ถ้าลูกของหนูได้เกิดแข็งแรงสมบูรณ์ดี หนูจะสร้างพระถวายวัดให้นะค่ะ

ก็นอนไปเรื่อย มารู้ตัวอีกที หายปวดท้องแล้ว เออ สงสัยที่ขอพรพระท่านไว้จะได้ผล

ล่วงเลยจนมาถึงเวลาเกือบ 8.30 น. รู้สึกปวดฉี่ เลยเดินไปห้องน้ำ คาดว่าตอนที่นอนอยู่บนเตียงนั้น เลือดมันก็ไม่ได้ไหล แต่พอไปนั่งชักโครก ฉี่ไปสักพัก รู้สึกได้เลยว่า มีก้อนอะไรกำลังจะออกมาแล้ว แล้วมันก็ออกมา เป็นก้อนเลือดจริงๆด้วย ตอนนั้นตกใจมาก เรียกสามีมา บอกว่าเธอ ฉันมีก้อนเลือดออกมาแล้ว ต้องเขี่ยดูไหมว่าก้อนอะไร พอดีตอนนั้นแฟนกำลังยุ่งกับการดูไข่มุกอยู่ เลยเดินไปเดินมา เราเลยตัดสินใจหาไม้มาเขี่ยดู


เป็นก้อนเลือดที่มีเยื่อบางๆหุ้มอยู่ มีติ่งเล็กๆติดอยู่ที่ก้อนเลือดนั้นด้วย ในใจคิดว่า มันต้องเป็นลูกเราแน่ๆเลย ลูกหลุดไปซะแล้ว ตะโกนบอกสามีให้เอาไข่มุกไปฝากย่าก่อน

พอสามีกลับมา โมก็นั่งหน้าเศร้า ใจหาย เสียใจ ปนๆกัน ไม่รู้จะรู้สึกยังไงดี ลูกหลุดไปแล้ว ได้แต่คิดคำๆนี้ แล้วอยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา พรั่งพรูไหลออกมา ร้องไห้โฮ สะอึกสะอื้น เสียใจมาก ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย



ได้รู้สึกถึงคำว่า เสียใจที่สุด เป็นยังไง ถึงแม้ว่า เค้าจะยังไม่มีตัวตน มีแต่ถุงน้ำ แต่เค้าก็เป็นลูกเรา ใจนึงพยายามคิด ยังไงเค้าก็ไม่ทรมาน แต่เรานิสิที่ทรมานทุกครั้งที่คิด


ได้สติ ก็ไปหาหมอ ยังมีความหวังริบหรี่อยู่น้อยนิด คิดในใจว่าอาจจะไม่ใช่ลูกก็ได้ อาจจะเป็นก้อนเลือดเฉยๆก็ได้ หมอซาวด์แล้ว ไม่พบถุงไข่อีกต่อไป คาดว่าจะแท้งสมบูรณ์ ไม่ต้องขูดมดลูก รอดูว่าเลือดจะน้อยลงหรือเปล่า ถ้าเยอะขึ้น ให้มาหาหมอ

จะโทรบอกแม่ ก็โทรไม่ได้ แม่ไป ตปท ยังไม่กลับ ไม่รู้จะบอกใคร เลยโทรไปบอกยาย "ยาย ลูกแตงหลุดไปแล้วละยาย" ยายเองก็คงจะอารมณ์ตกใจ เลยได้แต่ถามเราว่า เราไปทำอะไรหรือเปล่า ทำไมลูกหลุดได้ยังไง คนแรกไม่เห็นจะเป็นอะไร พูดแกมๆตำหนิเราด้วยซ้ำ แต่โมไม่โทษยายหรอก เพราะอาจจะเป็นความผิดโมเองก็ได้ ที่ไม่ดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้


จริงๆ อยากจะเขียน บล็อค ตั้งแต่วันแรกๆที่เกิดเรื่อง แต่ไม่มีแรงและกำลังใจเลย กินข้าวที น้ำตาก็ไหลที นึกอะไรๆก็ไหล มองอะไรในบ้านก็ยังเจ็บ ถุงยาโฟเลตที่ยังไม่หมด เห็นแล้วก็ยังเจ็บ รูปอัลตราซาวด์ก็ยังเก็บไว้ สะเทือนใจจริงๆ


นับเวลาตั้งแต่รู้ตัวว่าท้อง จนถีงวันที่ลูกจากไป ก็ 13 วันพอดี หมดแล้ว หมดกัน 13 วันแห่งลูกปีมังกร 13 วันแห่งว่าที่แม่ลูก 2 13 วันแห่งความสุข หมดไปแล้ว บอกตัวเองว่าไม่เป็นไร แล้วลูกจะกลับมาใหม่ในแบบที่สมบูรณ์แข็งแรงอีกครั้ง ให้เค้าได้ไปเดินเล่นในสวรรค์ก่อน แล้วค่อยกลับมา เมื่อแม่พร้อม หนูพร้อม เราจะมาเจอกันอีกครั้ง แม่รักหนูและคิดถึงหนูเสมอ






แต่แค่ 13 วัน จะเป็นอะไรที่เจ็บปวดได้ขนาดนี้ เมื่อได้นึกถึง





5/5/55

ก่อนหน้านี้ คืนวันที่ 4/5/55 กลางดึก อยู่ๆแฟ้มที่โมวางไว้บนชั้นบนสุดในห้องนอน ก็ตกลงมา เสียงดังมากจนต้องสะดุ้งตื่น พอดีจับจังหวะที่ไข่มุกขยับตัวพอดี พ่อก็เลยตื่นด้วย เลยบอกสามีว่า เมื่อกี้อะไรไม่รู้หล่นลงมา เสียงดังมาก สามีเลยบอกว่า แฟ้มนะ


แปลก.... วางไว้เป็นปีๆ ไม่เคยจะหล่น



ตอนกลางวันวันเดียวกันนั้นเอง ก็นั่งดูหนังในห้องอยู่ ได้ยินเสียงเหมือนฝีเท้าคนกำลังเดินมาที่ประตู นึกว่าพี่เลี้ยงไข่มุกคงจะอุ้มไข่มุกขึ้นมาหาแม่ รอสักพัก ................... ไม่มีใครเปิดเข้ามา ........... เลยเดินไปแง้มประตูเปิดออกดู ไม่มีใคร ..............


บอกตัวเอง ลูกคงมาเล่นด้วย ไม่เป็นไรนะลูก หนูไม่ต้องมาบอกแม่หรอก เพราะยังไงแม่ก็ต้องทำบุญให้หนูอยู่แล้ว พรุ่งนี้นะลูก พรุ่งนี้วันเสาร์ พ่อ แม่และพี่ไข่มุก จะไปทำบุญให้หนู

จากวันที่หนูไม่อยู่ จนถึงวันนี้ ก็ครบ 1 สัปดาห์พอดีแล้วสินะ พรุ่งนี้แม่จะไปหาหมอ ไปตรวจว่ามดลูกแม่เข้าที่หรือยัง จริงๆวันที่ 9 นี้ แม่มีนัดไปหาหมอที่ฝากครรภ์นะ ถ้าหนูยังอยู่ เราคงได้เห็นแล้วว่าหนูมีหัวใจเต้น แต่แม่คงไม่มีวันนั้นแล้ว วันที่ 9 ที่จะถึงนี้ มันคงเป็นวันที่เจ็บปวดอีกวันสำหรับแม่

แม่รักและคิดถึงหนูเสมอนะ

Create Date : 07 พฤษภาคม 2555		2 comments
Last Update : 7 พฤษภาคม 2555 14:49:15 น.
Counter : 3621 Pageviews.
Share Tweet