ตามที่เล่าไว้ในบล็อกที่แล้ว เรื่องที่คุณยายของอนันดาป่วยเป็นมะเร็งตับอ่อน ในที่สุดสิ่งที่เราไม่ต้องการมันก็เกิดขึ้น คุณยายเข้ารพ. เพื่อให้คีโมกลางเดือนกุมภาพันธ์ หลังจากนั้นก็มีการทำ MRI เพื่อดูว่ามะเร็งตอบสนองกับคีโมหรือไม่ ตามที่ทุกคนคาดคิด มะเร็งได้โตขึ้นและลามไปตับแล้ว คุณยายจึงบอกคุณหมอว่าขอไม่ทำอะไรแล้ว 

ไม่มีใครคิดว่าครั้งนั้นคุณยายจะอยู่รพ. แล้วไม่ได้กลับบ้านอีกเลย 45 วันที่คุณยายอยู่รพ. อาการปวดทรมานเพิ่มขึ้นทุกวันตามขนาดของมะเร็งที่ใหญ่ขึ้นจนสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน คุณหมอตัดสินใจต่อเข็มให้มอร์ฟีนตรงเข้าเส้นโดยที่คุณยายเป็นคนควบคุมปริมาณด้วยตัวเอง โดยการกดปุ่ม 1 ครั้ง มอร์ฟีนก็จะไหลเข้าสู่ร่างกายเป็นจำนวนตามที่คุณหมอตั้งค่าบนเครื่องไว้ 

คุณยายในอาทิตย์สุดท้าย ร่างกายเริ่มไม่รับอาหาร หลับลึกเนื่องจากมอร์ฟีนเข้าไปกดระบบประสาท และการหายใจโดยตรง ณ.จุดนี้คุณยายไม่ปวดอีกแล้ว แค่รอเวลาของท่านเท่านั้นเอง

เช้าวันที่ 27 มีนาคม 2555 พยาบาลเข้ามาวัดความดันกับปริมาณอ๊อกซิเจนในเลือดแล้วแจ้งให้ครอบครัวทราบว่า ความดันคุณยายตกลงมาก คาดว่าน่าจะไม่เกินวันนี้ อรเริ่มโทรหาญาติสนิท บอกสามีให้ไปรับอนันดามารพ. ทันที 

วันนั้นทั้งวันอรเปิดธรรมะให้คุณยายฟัง ทุกคนเริ่มเข้ามาบอกลา บอกคุณยายว่าไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว ที่ห้องวันนั้นเต็มไปด้วยเพื่อนคุณยาย เพื่อนร่วมงานของคุณยาย ญาติๆ มากมาย ทุกคนต่างมาเฝ้าส่งคุณยายเป็นครั้งสุดท้าย บรรยากาศมันช่างดูเศร้าทั้งที่ผู้คนมากมาย 

ช่วงบ่ายพยาบาลเข้ามาแจ้งว่าวัดความดันไม่เจอแล้ว หลังจากนั้นเวลาประมาณ 18:40 นาที อรเห็นศีรษะคุณยายเอนไปข้างนึง ดูแล้วกลัวคุณยายจะเมื่อย อรเลยเดินไปช่วยจัดท่าที่ดูน่าจะสบายขึ้นให้ท่าน ในขณะที่อรหันศีรษะท่านกลับมาท่าตรง ท่านก็หยุดการหายใจลง เหมือนเวลาหยุดลงตรงนั้นด้วย ทุกคนนิ่งเงียบ (ณ. ตอนนั้นในห้องอยู่กัน 3 คน อร เพื่อนอร และแมททิว) หันมามองหน้ากันและกัน เจี๊ยบ(เพือนอร) พูดขึ้นมาเป็นคนแรกว่าไปตามพยาบาลเถอะ อรเดินออกจากห้องผ่านทุกคนที่นั่งรอกันอยู่หน้าห้อง อรหันไปบอกพี่ชายว่าแม่หยุดหายใจแล้วนะ แล้วอรก็เดินไปที่ counter พยาบาล 

คุณหมอท่านนึงเดินตามกลับมาที่ห้อง เริ่มทำการฟังเสียงหัวใจคุณยาย คุณหมอบอกว่ายังได้ยินเสียงหัวใจเต้นอยู่แต่ว่าอ่อนมาก เราไม่ได้ทำการปั๊มหัวใจช่วยชีวิต เพราะคุณยายท่านสั่งไว้ตั้งแต่แรกว่า อย่ายื้อท่านไว้ 

พยาบาลเข็นรถที่ใช้วัด EKG เข้ามา แล้วทำการติดบนน่าอกและตามจุดชีพจรต่างๆ เครื่องไม่สามารถวัดค่าได้แล้ว คุณหมอพยายามฟังเสียงหัวใจอีกครั้ง เงยหน้าขึ้นมาบอกอรว่า "อาจารย์จากไปแล้วครับ หมอขอแสดงความเสียใจด้วย" 

18:45 น. คุณยายอนันดาจากไปอย่างสงบ ในวันที่อนันดาอายุเต็ม 1 ขวบ 10 เดือน