|
หากเรายืนหันหน้าเข้าหา ตึกสิบเอ็ดชั้น ใน โรงเรียน ซ้ายมือเราจะเป็นตึกไม้สองชั้น ซึ่งเป็นส่วนหนึ่ง ของ เส้นกั้นดินแดน เส้นแบ่งเพศ ใกล้ใกล้กันตรงนั้น มี ห้องสูบบุหรี่ หรือจะเรียกให้เป็นทางการก็คือ ห้องน้ำชาย ซึ่งแยกมาจากตัวตึกไม้สองชั้น ถัดมาทางขวามือเป็น ห้องขายหนังสือ ... ห้องขายหนังสือที่พูดถึงนี้จะอยู่ใต้ตึกสิบเอ็ดชั้น ที่ใต้ตึกสิบเอ็ดชั้นจะมีเก้าอี้ยาว วางเรียงกันเป็นช่วงช่วงไม่ถี่นักแต่ก็ไม่ห่างกันมาก เก้าอี้ยาวใต้ตึกสิบเอ็ดชั้นนี้ จะเป็นแหล่งซ่องสุมของพวกเราทั้งสี่คน บางวันมีพรรคพวกมานั่งด้วยก็จะลากเก้าอี้ยาวมาติดกันเป็นรูปตัว L เพื่อจับกลุ่มคุยกัน ส่วนมากก็จะเป็นเรื่องผู้หญิงเสียเป็นส่วนใหญ่ ******************************************** วันนั้น ไอ้เปี๊ยบ (รายละเอียด ของ ไอ้เปี๊ยบ อยู่ใน เปยไชเปี๊ยะ) ลงมานั่งคุยด้วย เพื่อจะบอกกับพวกเราว่า “ตุ๋ม กับ ต้อม” เด็กที่เกาะมาเรียนกับพวกเราที่โรงเรียนเราด้วย “ตุ๋ม” อยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๓ ชั้นเดียวกับพวกเราแต่อยู่แผนกหญิง ส่วน “ต้อม” เข้า ม.ศ. ๑ ระหว่างที่เล่าอยู่นั้น ไอ้ป๊อก ก็ ตั้งปุจฉาถาม ไอ้เปี๊ยบ ว่า “มึงมาบอกพวกกูหรือจำเพาะเจาะจงมาบอก ไอ้ตี๋” “เออ ว่ะ เดี๋ยวนี้กูเห็น ไอ้ตี๋ แมร่งไม่ค่อยทำอะไรวันวันได้แต่เขียนจดหมาย เขียนแล้วก็ขยำทิ้ง เมื่อวานกูเห็นมันขยำทิ้งเลยเก็บมาดู” ว่าพลาง ไอ้จ๋อ ก็ ควักกระดาษยับยู่ยี่ออกมาจากกระเป๋า “เฮ้ย ... มึงเล่นบ้าบ้า” ไอ้ตี๋ ร้องลั่นแล้วรีบตะครุบกระดาษแผ่นนั้นมาจากมือ ไอ้จ๋อ ทุกคนหัวเราะกันลั่น แต่ ไอ้จ๋อ กลับบอกว่า “กูไม่ได้หยิบมาหรอกโว้ย เอากระดาษเปล่ามาลักไก่ล้อมึงเล่น” ไอ้ตี๋ หัวเราะอายอายแล้วหันไปถาม ไอ้เปี๊ยบ “ตุ๋ม เขาพักที่บ้านมึงเหรอ? แล้วนี่มาหรือยังทำไมไม่เห็น” “อือ ... พักที่บ้านกูบ้านหลังใหญ่อ่ะ ส่วน ไอ้ต้อม นอนกับกู ตุ๋ม น่ะมาแต่เช้าแล้ว ไม่รู้ว่าจะรีบมาทำไม สงสัยไม่อยากเจอไอ้พวกปากหมาอย่างพวกมึงมั๊ง ที่มาบอกเนี่ยก็ว่าจะชวนพวกมึงไปกินข้าวด้วยกันเย็นนี้ ที่บ้าน ... แม่กูมาด้วย แล้วนี่ ไอ้นัส ไปไหนอ่ะยังไม่มาเหรอ?” “มาแล้ว ไปสูบบุหรี่มั๊งไม่รู้ดิ เดี๋ยวกูบอกให้ ... เลิกเรียนใช่ไหม? ไปหามึงที่บ้านใช่ไหม? แล้วเจอกัน” ******************************************** วันนั้นทั้งวัน ไอ้ตี๋ ผุดลุก-ผุดนั่ง ดูไม่เป็นสุขเลย เดี๋ยวก็ชะแง้มองไปทางตึกหญิง พักกลางวันก็ลากพวกเราไปกินข้าวที่ตึกหญิง ในขณะที่พวกเราปรึกษากันว่า จะหาซื้ออะไรเป็นของขวัญให้กับ คุณแม่ ของ ไอ้เปี๊ยบ ดี ก็ตัดสินใจไม่ได้ ไอ้นัส เสนอว่าไปดูของที่ ห้าวไทยไดมารู กันไหม? พวกเราตกลงรับในหลักการ ไอ้ป๊อก อาสาทำตัวเป็น Bad Boys ลาป่วยครึ่งวันเผื่อกลับไปเอารถที่บ้าน อีกทั้งด้วยการช่วยเหลือและยืนยันว่า ไอ้ป๊อก ป่วยจริง ของ ไอ้จุ่น จึงได้รับอนุญาตจาก มาสเทอร์พีรพันธุ์ฯ และห้องฝ่ายปกครอง ให้ลาป่วยครึ่งวันได้ ... ******************************************** หลังจากเลิกเรียนในวันนั้นพวกเรารีบตรงไป ห้างไทยไดมารู ทันที พวกเราเดินดูของขวัญกันอย่างลวกลวก
เพราะไม่อยากไปถึงบ้านไอ้เปี๊ยบเย็นมากนัก เกรงใจคุณแม่ท่าน จึงรีบมองหาของขวัญแต่ก็ไม่ถูกใจ จนเดินออกจากส่วนที่เป็นห้างสรรพสินค้ามาถึงร้านค้าข้างนอก ... ไอ้จ๋อ ซึ่งเดินคู่มากับ ตะนิ่นฯ ชะงักกึก ตะนิ่นตาญี หันกลับไปมองตามมัน “จะเอาแจกันดอกไม้เหรอ ร้านนี้แพงนะมึง ...” ไอ้จ๋อ ไม่ตอบ ตาจ้องเขม็งไปในร้าน ... ไอ้ป๊อก ไอ้ตี๋ ไอ้นัส เดินย้อนกลับมาแล้วมองตาม ไอ้จ๋อ เข้าไปในร้าน ไอ้ป๊อก หัวเราะดังสนั่น หัวเราะจน ไอ้จ๋อ ต้องหันกลับมายิ้มให้ ไอ้ป๊อก อย่างอายอาย “Spec มึงเลยนี่หว่า ไอ้จ๋อ” ไอ้ป๊อก พูดกลั้วด้วยเสียงหัวเราะ แล้วเดินนำพวกเราเข้าไปในร้าน ******************************************** หากใครอายุไล่เลี่ยกับ ตะนิ่นตาญี อาจจะเคยดูภาพยนต์เรื่องนี้ เรื่อง I Dream of Jeannie สุภาพสตรีที่อยู่ในร้านนั้น เป็นเด็กผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเรา แต่งตัวเหมือน Jeannie ไม่ผิดเพี้ยน “แจกันช่อดอกไม้ประดิษฐ์ ชุดนี้ราคาเท่าไหร่ครับ” ไอ้ป๊อก ถามยิ้มยิ้ม “ราคา ..... ค่ะ เสียงตอบแผ่วแผ่วหวานดุจดังระฆังกระทบหูพวกเรา “ตกลงเอาอันนี้แหละครับ” ไอ้ป๊อก ตอบ “แต่ ผมขออนุญาตสักนิดเถอะครับ อย่าหาว่าหยาบคายเลย ... เพื่อนผมคนนี้เราเรียกเขาว่า ไอ้จ๋อ ครับ ผมไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้เลย หน้าแดง พูดไม่ออก ทั้งทั้งที่เป็นคนพูดมากฉิบหาย เอ๊ย ขอโทษที่หยาบคาย” ไอ้ป๊อก พล่ามต่อ “หากไม่รังเกียจเป็นเพื่อนกับพวกเรา โดยเฉพาะกับ ไอ้จ๋อ ได้ไหมครับ?” สาวเจ้าได้แต่หน้าแดงไม่พูดอะไร ไอ้ป๊อก ผลัก ไอ้จ๋อ เข้าไป แล้วบอกว่า ... “พวกกูไปรอที่รถนะ จ่ายเงินค่าแจกันดอกไม้ด้วยล่ะ 555+” ว่าแล้ว พวกเราก็กลับไปนั่งรอ ไอ้จ๋อ ที่ รถ สักพักใหญ่ ไอ้จ๋อ เดินกลับมา ไอ้ตี๋ ถาม “เป็นไงได้เรื่องไหมมึง?” ไอ้จ๋อ พยักหน้ารับอายอาย “นัดกินข้าวหรือยังวะ?” ไอ้นัส ถาม “นัด แล้วหว่ะ” ไอ้จ๋อ ตอบ “ได้เบอร์โทรศัพท์ไหม?” ตะนิ่นตาญี ซักต่อ “ได้แล้วหว่ะ” ไอ้จ๋อ ตอบ “เบอร์โทรศัพท์อะไรวะ เดี๋ยวคืนนี้กูจะช่วยโทรไปยืนยันแทนมึงว่าไปกินข้าวกันแน่” ไอ้ป๊อก ว่า “ไอ้บ้า พูดมากฉิบหาย พูดจนเขาอาย ... แต่ก็ขอบใจมึงว่ะ ไอ้ป๊อก” ไอ้จ๋อ ยิ้ม “กูพูดไม่ออกจริงจริง” ตะนิ่นตาญี
| Create Date : 23 กรกฎาคม 2562 |
|
0 comments |
| Last Update : 23 กรกฎาคม 2562 5:22:00 น. |
| Counter : 661 Pageviews. |
|
 |
|
