“คอมแพ็คดิจิตอลรุ่นเล็ก Canon S 30"

Canon S30 เป็นคอมแพ็คดืจิตอลรุ่นเล็ก และเป็นดิจิตอลตัวแรกของเรา มีความละเอียดอยู่ที่ 3 ล้านพิกเซล นอกจากโปรแกรมอัตโนมัติต่าง ๆ สำหรับการถ่ายภาพ ยังมีโหมดแมนนวลให้เลือกใช้อีกด้วย แต่ตอนนั้นเราไม่มีความรู้เรื่องการถ่ายภาพเลย ส่วนใหญ่จึงใช้แต่โหมด Auto หรือโหมดโปรแกรมต่าง ๆ ที่กล้องมีไว้ให้ใช้ ต่อมาเราหลงเข้าไปในบอร์ดการถ่ายภาพ พบว่าคอมแพ็ครุ่นเล็กสามารถใช้ถ่ายภาพมาโคร เช่น พวกแมลง ดอกไม้ต่าง ๆ ที่มีขนาดเล็กให้ดูใหญ่ได้ แต่ต้องมีอุปกรณ์เสริมคืออะแด็ปเตอร์และเลนส์ที่ช่วยในการขยาย อาการทุรนทุรายลึซึ่มอยากจะถ่ายเหมือนคนอื่นจึงเกิดขึ้น แต่ขณะนั้นอุปกรณ์เสริมที่ต้องใช้กับกล้องรุ่นนี้ยังไม่มีขายในเมืองไทยคือ อะแด็ปเตอร์ ส่วนเลนส์มาโครก้อหาซื้อในเมืองไทยไม่ได้ในตอนนั้นเช่นเดียวกัน จากการท่องเน็ตพบว่ามีอะแด็บเตอร์ของกล้องรุ่นนี้ขายที่เกาหลี และมีเลนส์มาโครขายด้วย มันจะเป็นเลนส์ 2 ชิ้น หากนำมาประกบกันจะใช้ได้เป็นเลนส์ Wide แต่ถ้าถ่ายมาโครต้องดึงออกมาใช้แค่ชิ้นเดียว แต่การซื้อผ่านเว็บมีขั้นตอนที่จำกัดบางอย่าง โชคดีมีคนอาสาไปซื้อให้เราถึงที่โน่น กว่าจะได้ก้อเกือบชวด เพราะไม่ใช่เมืองไทยที่จะไปไหน ๆ ก้อได้ สุดท้ายเจ้าของร้านอาสามาส่งให้ถึงที่พัก ต้องจ่ายค่าเดินทางเพิ่มให้เขาไป ในที่สุดเราก้อได้อุปกรณ์พวกนี้มาอยู่ในความครอบครองทั้งหมด กล้องในระดับ 3 ล้านพิกเซลตัวนี้ของเรา หากต้นฉบับถ่ายมาได้คุณภาพที่ดี มีการปรับแต่งที่เหมาะสม และอาจมีความจำเป็นต้องครอปออกนิดหน่อย ยังคงสามารถอัดแล็ปได้ที่ขนาด 12"x18" ได้สบาย ๆ เลยค่ะ



การถ่ายภาพมาโครไม่สามารถใช้โหมดอัตโนมัติได้ ต้องถ่ายด้วยโหมดแมนนวล ซึ่งจะมีแยกย่อยไปอีก 3 โหมด คือ M A S อาจต้องปรับรูรับแสงและสปีตชัตเตอร์เอง หรือจะเลือกปรับรูรับแสงอย่างเดียว หรือจะเลือกปรับสปีตชัตเตอร์เอง อันนี้ต้องเลือกเอานะคะ พอเราหันมาใช้โหมดแมนนวลก้อเป็นสาเหตุให้เราเริ่มเข้าใจเรื่องรูรับแสงและสปีตชัตเตอร์บ้างแล้ว ทั้งที่ก่อนหน้านั้นใช้ไม่เป็นเลย และมันก้อเป็นที่มาให้เรานำไปใช้ในการถ่ายภาพประเภทอื่น ๆ ด้วย ช่วงแรกได้ภาพที่ไม่ค่อยถูกใจนัก แต่คนที่ใช้คอมแพ็ครุ่นเล็กแล้วมีอุปกรณ์เสริมในการถ่ายมาโครบอกเราว่า การปรับแต่งภาพมันมีความจำเป็นที่จะช่วยทำให้ภาพดูดีขึ้น เราจึงต้องหันไปหันใช้โปรแกรมโฟโต้ช็อป ลองเล่นด้วยตัวเองก่อนสักระยะหนึ่ง พอเข้าใจก้อจะรู้จักถาม แต่ถ้าไม่รู้เรื่องเลยก้อไม่รู้จะถามอะไร หรือถามไปคนเขาก้อไม่อยากตอบ เพราะมันเป็นคำถามที่ครอบจักรวาล คือมันต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองก่อนบ้าง ต่อให้คนบอกเทคนิคขั้นสูงในขณะที่เราไม่รู้อะไรเลย เราก้อคงจะไม่เข้าใจนะคะ ปรับมั่ว ๆ ไป ต่อมามันก้อทำได้มากขึ้น และความต้องการมากขึ้น จึงเข้าไปในบทความทั้งหลายของเว็บถ่ายรูป บางทีที่เขาสอนก้อพอทำได้ แต่บางบทความก้อทำตามไม่ได้ คือมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเรียนรู้ได้ในระยะเวลาอันสั้น แต่การเรียนรู้ไปเรื่อย ๆ มันก้อทำได้ดีขึ้นกว่าช่วงแรก ๆ ความพยายายามและความอดทนเท่านั้นที่อาจทำให้คนเราประสบผลสำเร็จ



บางทีเราก้อสับสน เคยเห็นบางกระทู้ถ่ายด้วยกล้องฟิล์มสแกนมาย่อแล้วโพสเลย และบางกระทู้ถ่ายด้วยกล้องดิจิตอล นำต้นฉบับมาย่อแล้วโพสเลยอีกเช่นเดียวกัน ซึ่งมีหลายความเห็นบอกว่าชอบที่ไม่ปรับแต่ง เพราะดูเป็นธรรมชาติดี ซึ่งเราก้อจ้องเป็นกรณีเฉพาะกิจมันธรรมชาติตรงไหน ภาพจากกล้องฟิล์มที่เห็นส่วนใหญ่มาโพสกันไม่ค่อยชัด แต่ฉากหลังกระจายดีมาก ส่วนจากดิจิตอลมันเหมือนมีหมอกบาง ๆ เคลือบอยู่ อาจเป็นสีเหลือง หรือสีอะไรก้อแล้วแต่ ซึ่งกล้องของเราก้อเป็นแบบนั้น และที่ถ่ายมาไม่ได้ปรับแต่งของกล้องทั้งสองสายพันธุ์พบว่าสีมันผิดธรรมชาติอยู่ค่อนข้างมาก คือดอกสีขาวมันไม่ใช่สีขาว แต่มันอมเหลือง ฯลฯ ซึ่งจากที่เราถ่ายมาพบว่าสีมันเพื้ยนค่อนข้างบ่อย แต่จะเพี้ยนมากหรือเพี้ยนน้อยนั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ทดลองปรับค่าไวท์บาล้านซ์ทุกค่าเลย ก้อยังพบว่ายังเพี้ยนอยู่ มันก้อเป็นข้อสังเกตที่ทำให้เรามานั่งคิดว่าภาพที่ผ่านการปรับแต่งในบางกรณีมันผิดธรรมชาติหรือไม่ ทั้งที่มีการปรับแต่งให้เหมือนสีของดอกไม้จริงแล้ว หรือภาพที่ไม่ผ่านการปรับแต่งนั่นคือดูแล้วธรรมชาติมากกว่า เพราะธรรมชาติย่อมไม่มีการปรับแต่ง ทั้งที่สีมันผิดไปจากดอกไม้ที่เป็นของจริง ตรงนี้พูดถึงแค่การปรับแต่งให้มันตรงกับของจริง ไม่ใช่การปรับแต่งแบบเหนือความจริงนะคะ สุดท้ายเราก้อเลิกสับสน คือถ่ายมาถ้าสีมันเพี้ยนเราจะปรับให้สีใกล้เคียงของจริงมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ซึ่งสีเพี้ยนอะไรนี่มันไม่ใช่คำตอบสุดท้าย มันยังมีคำตอบอีกมากมายเกี่ยวกับสีเพี้ยน เพี้ยนแล้วดี เพี้ยนแล้วสวยก้อมีให้เห็นแยะไป เพียงแต่เอาข้อมูลที่เราสงสัยในตอนนั้นมาเล่าให้ฟังเท่านั้นเอง ตรงนี้ไม่ได้บอกว่าการไม่ปรับแต่งภาพเป็นเรื่องที่ไม่ดี หรือการใช้กล้องฟิล์มไม่ดี เพียงแต่เราอ้างถึงกระทู้ที่มีคนลงความเห็นว่าภาพเหล่านั้นดูเป็นธรรมชาติ และบังเอิญเป็นกระทู้ที่ถ่ายด้วยกล้องฟิล์มและกล้องดิจิตอลนั้น ซึ่งตรงนี้มันหมายถึงแค่ว่าถ่ายมาแล้วไม่ปรับแต่ง ทั้งที่สีเพื้ยนไปจากของจริงมาก แต่มีบางความเห็นบอกว่ามันดูเป็นธรรมชาติ ทั้งที่ธรรมชาติของจริงไม่ได้เป็นแบบนั้น จึงเป็นข้อสังเกตที่เราเอามาขยายให้ฟังเท่านั้นเอง เดี๋ยวจะกลายเป็นว่ามาทะเลาะกันด้วยเรื่องกล้องและการปรับแต่งภาพ และไม่ได้หมายความว่าทุกกระทู้ที่ถ่ายด้วยกล้องฟิล์มและดิจิตอลเมื่อไม่ปรับแต่งแล้ว มันจะเพี้ยนผิดธรรมชาติไปซะทั้งหมด อาการที่เรามักจะสงสัยในความเห็นของบางคน มันช่วยทำให้เรารู้สึกว่าโง่น้อยลง แค่โง่น้อยลง แต่ยังไม่ถึงขั้นทำให้เราฉลาดขึ้นได้ ได้แต่หวังว่าวันหนึ่งคงจะเข้าใจอะไรได้มากขึ้นนะคะ



มาโครไม่ได้เป็นภาพที่อยู่ในใจของเราเป็นลำดับที่หนึ่ง เพียงแต่มาโครเป็นภาพประเภทแรกที่เราถ่ายไว้มากที่สุดของการเริ่มต้นถ่ายภาพ อาจเนื่องมากจากอุปกรณ์เสริมที่ได้มันใช้กับการถ่ายมาโคร เมื่อมาถ่ายมาโครพวกแมลง ทั้งหลายและเห็นพฤติกรรมแปลก ๆ ของพวกมันในรูปแบบที่เราไม่เคยรับรู้มาก่อน ทำให้เกิดความสนุกและขำทุกครั้ง และสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ตัว สามารถหาแมลงได้ไม่ยาก เราจึงสนุกกับภาพมาโครอยู่ระยะหนึ่ง จากประสบการณ์ของการถ่ายมาโครด้วยคอมแพ็คขนาดเล็กทำให้เราประสบปัญหามากมายที่เราตอบให้ตัวเองไม่ได้ จึงเอาปัญหาไปถามผู้รู้ จากนั้นก้อเริ่มแก้ปัญหาบางอย่างที่เกิดขึ้นได้บ้าง แต่ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่เราทำได้จะสวยเทียบเท่าคนอื่น แค่อย่างน้อยกล้องเราพอจะทำได้บ้างก้อเท่านั้นเอง จึงเป็นผลทำให้เราเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้นเรื่อย ๆ มาโครสำหรับเรามันต้องถ่ายให้ชัด ถ้าถ่ายไม่ชัดก้อไม่รู้จะถ่ายไปทำไม ชัดผิดที่ก้อมีบ่อย เช่น อยากให้ชัดที่หัว แต่ดันไปชัดที่หางอะไรแบบนี้ หรือถ่ายได้ไม่ชัดเลยก้อมีมาก แรก ๆ เห็นอะไรก้อถ่ายหมด ต่อมามันก้อเริ่มรู้ด้วยตัวเองว่าสภาพแบบนี้ถ่ายไปก้อเท่านั้น เหนื่อยแรงเปล่า ๆ จึงไม่แอบโชว์ความโง่ที่ไม่มีคนแอบเห็นอีก หลายครั้งมีคนงานวิ่งมาบอกว่าเห็นตัวแบบนี้อยู่ตรงโน้น เราก้อไปดูทันทีและไม่ถ่าย เขาก้อว่าทำไมไม่ถ่าย เราก้อตอบว่าไม่เวิร์ค เขาก้อเถียงทีแมลงเมื่อคราวก่อนยังถ่ายได้เลย ตัวนี้สวยกว่าตั้งแยะ ซึ่งแบบนี้มันเป็นเรื่องยากที่เราจะตอบเขาได้ว่าทำไมเราจึงไม่ถ่าย บางทีก้อเกรงใจทำให้แกล้งถ่ายเอาใจคนมาบอกไปยังงั้นเองก้อมี บางทีไปเที่ยวกันหลายคน บางคนก้อชี้ดอกไม้สวยมากให้ถ่ายเลย เรามองแล้วพบว่าดอกไม้มันสวยจริง แต่สภาพถ่ายให้ออกมาสวยคงไม่ได้ เราจึงไม่ถ่าย โดนด่าอีกว่าสวยขนาดนี้ไม่ถ่าย แต่ไปมุดอยู่ข้างป่าหญ้านั่นสวยตายเลย เราก้อได้แต่ขำ ไม่ได้ตอบอะไรพวกเขา แต่เอาเวลาที่จะอธิบายให้พวกเขาฟังไปเดินหาเป้าหมายใหม่แทนค่ะ



ดูเหมือนเราจะพูดถึงภาพมาโครค่อนข้างมากในเบรคนี้ เพราะมันเป็นจุดเริ่มต้นของการถ่ายภาพที่มาพร้อมกับกล้องตัวแรกของเรา แต่อย่างที่บอกมาโครไม่ใช่ภาพลำดับแรกที่อยู่ในใจ ดังนั้นเบรคนี้เราจะนำภาพประเภทอื่นที่ถ่ายด้วยคอมแพ็คดิจิตอลรุ่นเล็กมาให้ดูกัน ไม่ใช่ภาพต้นฉบับนะคะ เนื่องจากไม่มีความสามารถในการค้นหาต้นฉบับ อยู่แผ่นไหนก้อไม่รู้ เหลือแต่ภาพเล็กที่ปรับแต่งเก็บไว้ในเครื่องเท่านั้น อยากให้เห็นภาพอื่น ๆ ที่ไม่ใช่มาโครมากกว่า เพราะการถ่ายมาโครต้องใช้ความอดทนสูงมาก และช่วงห่างระหว่างเลนส์กับเป้าหมายจะอยู่ในระยะเผาขน ประมาณว่าตาต่อตา ฟันต่อฟัน จะได้ภาพยากมาก และต้องใช้อุปกรณ์เสริมร่วมด้วย หลายคนที่มีคอมแพ็คดิจิตอลรุ่นเล็กอาจไม่มีอุปกรณ์เสริมเหล่านี้ และกล้องบางตัวอาจติดตั้งอุปกรณ์เสริมในการถ่ายมาโครไม่ได้ แต่ถ้าเป็นภาพแนวทั่วไปจะทำได้ง่ายกว่า เราเข้าใจว่าตลาดกล้องกลุ่มใหญ่คือคอมแพ็ครุ่นเล็ก ส่วนใหญ่จะเอาไว้ถ่ายเล่นกันทั่วไป แต่มันสามารถทำได้มากกว่านั้น ช่วงท้ายที่เป็นภาพยาว ๆ คือการถ่ายแบบพาราโนม่า คือกดมากกว่า 1 เฟรม แต่ต้องกล้องต้องอยู่ในระนาบเดียวกัน จากนั้นนำมาต่อด้วยโปรแกรมต่อภาพ จะได้ภาพที่แปลกตาเก็บไว้ดูเล่น เราจึงนำภาพที่ถ่ายไว้ด้วยคอมแพ็คดิจิตอลรุ่นเล็กมาให้ดูเพื่อเป็นแนวทาง บางทีมันอาจทำอะไรได้มากกว่าที่คิด แต่ต้องไม่ใช่โหมด Auto ขอให้พี่น้องใช้อุปกรณ์ที่มีอยู่อย่างจำกัดให้เกิดประโยชน์สูงสุดกันทุกคนนะคะ