การผจญภัยที่ไม่เป็นไปตามคาด กำลังจะออกเดินทาง ณ บัดนี้! สี่สาวนินนะเตรียมตัวพร้อมสรรพสำหรับการผจญภัย ในมือถือไม้ยาว ในกระเป๋าบรรจุหนังสือเรียนและถุงขนม สาวห้าวประจำกลุ่มกวัดแกว่งไม้คล้ายกำลังตวัดดาบ ดูทะนงองอาจตามการ์ตูนต่อสู้ที่เธอชื่นชม ทว่า... เมื่อมนเหลือบไปเห็นพฤติกรรมเดียวกันจากเพื่อนอีกสามคนเธอจึงออกปากเตือนตนและบรรดาสมาชิกว่า “เราไม่ได้ไปเดินป่า อย่าเอาไม้ไปด้วยดีกว่าเนอะ”  ทั้งสี่คนแปดตายืนมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจและแยกย้ายเพื่อนำไม้กลับไปวางไว้ที่เดิม มนเดินกลับมาถึงจุดนัดพบก่อนแต่ไม่เห็นเป้าหมายก็ใจหายวูบ เธอคิดว่าภารกิจวันนี้คงล้มเหลวแน่แล้ว แต่ทันใดนั้น เสียงแห่งความหวังก็โพล่งดังมาจากอีกฝั่งของสนามหญ้า “อยู่ทางนี้ รีบมาเร็ว!” โชคดีที่มิ้นท์เดินช้าจึงทันเห็นแผ่นหลังของวานิลเดินออกจากประตูโรงเรียนไป เหล่านินนะเกือบจะคลาดกับเป้าหมายเพราะวันนี้วานิลกลับบ้านเร็วกว่าปกติ มนรับทราบจากมิ้นท์จึงรีบไปตามเพื่อนอีกสองคนก่อนจะวิ่งกระหืดกระหอบนำไป “กิ่ง กานต์ วานิลออกจากประตูโรงเรียนแล้ว วิ่งเร็ว!!” …….. ………….. แซ่ด แซ่ด วานิลเดินบนทางเท้าริมถนนใหญ่เลาะไปตามรั้วโรงเรียนและหยุดอยู่ที่หน้าร้านลูกชิ้นเจ้าประจำ เธอซื้อลูกชิ้นปลานึ่งจำนวนหนึ่งไม้ ยืนกิน และไม่ทิ้งไม้เสียบ เมื่อเหล่านินนะเห็นภาพนั้นจึงรำพึงพร้อมกันในใจว่า “เป้าหมายใช้ไม้ปลายแหลมแทนอาวุธมีดสั้นเพื่อป้องกันอันตรายระหว่างทาง!!”  มนพากย์เสียงจินตนาการของทุกคนเป็นฉากๆ จนเพื่อนๆ หลุดขำน้ำตาไหล พูดหยอกว่าเธอมีพลังพิเศษในการอ่านใจได้อย่างแม่นยำ วานิลแตะน้ำจิ้มในถ้วยเพียงเล็กน้อยเพราะกินเผ็ดมากไม่ได้ เธอเริ่มเดินต่ออย่างว่องไวเมื่อลูกชิ้นลูกสุดท้ายเข้าไปอยู่ในท้องเรียบร้อยแล้ว มิ้นท์ กิ่ง กานต์ล่วงหน้าติดตามวานิลไปเพื่อไม่ให้คลาดสายตาในขณะที่มนขันอาสาปฏิบัติหน้าที่สำคัญให้กับกลุ่ม “ลูกชิ้นปลานึ่ง 4 ไม้ ไม่ใส่ถุงค่ะป้า!!”  เสียงคำสั่งดังก้องจนคุณป้าร้านลูกชิ้นสะดุ้งโหยง มนจ่ายเงินค่าลูกชิ้นให้คนขายและวิ่งตามไปแจกจ่ายเสบียงพร้อมอาวุธ ตรงนั้น เพื่อนทั้งสามคนของเธอกำลังฮาสนั่นเพราะเสียงของมนสะเทือนลั่น แม้กระทั่งวานิลยังหันมอง วานิลเดินเลี้ยวตรงหัวมุมถนนและข้ามทางม้าลายไปยืนรอที่ป้ายรถประจำทาง ในเวลานั้น เหล่านินนะคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรหากเป้าหมายขึ้นรถจากไปอย่างไร้ร่องรอย ดังนั้น ทั้งสี่คนจึงข้ามถนนตามไปยืนดูอยู่ห่างๆ ระหว่างที่คิดหาข้ออ้างหากถูกจับได้ “มิ้น! มิ้นท์ใช่มั้ย!”  วานิลเดินตรงมาหามิ้นท์ทันทีที่เห็นหน้า!?! “ที่ปู่เป็นยามเหมือนกัน ใช่รึปล่าว” คราวนี้กลายเป็นมิ้นท์ที่คิ้วกระตุกโดยอัตโนมัติเมื่อได้ยินคำว่า ยาม จากคนคุ้นหน้า “อืม.. ช ใช่” “บังเอิญจังเลยนะ ฮ่ะ ฮ่ะ” มิ้นท์และผองเพื่อนหัวใจหล่นวูบไม่คิดว่าจะต้องเผชิญหน้ากับเป้าหมายในระยะประชิด เสียงหัวเราะของเด็กทั้งห้าจึงถูกกลั่นออกมาด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย “ทุกคนมาจากโรงเรียนเดียวกับเราใช่มั้ย?” วานิลร้องทัก นั่นทำให้ดวงตาของมนเบิกกว้างเป็นประกายด้วยความดีใจ ‘วานิลจำเราได้’ มนร้องไชโยในใจซ้ำไปมา “เอ... หรือจะไม่ใช่” “ขอโทษนะ เราอาจจะจำผิด”  แป่วว...  เสียงจังหวะหัวใจสาวห้าวสะดุด กึก! ไปหนึ่งวิเมื่อวานิลกลับลำ “ไม่ผิดหรอก โรงเรียนเดียวกันแหละ” “จำไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ” มนออกอาการผิดหวังระคนหงุดหงิดกระจิ๊ดริด แต่ไม่ทันไร เธอก็ปรับความรู้สึกได้เพราะคำพูดจากปากของเป้าหมายเป็นเรื่อง(เกือบจะ)จริง “ขอโทษนะ เราจำไม่ได้จริงๆ” “คงเป็นเพราะเรายังไม่มีโอกาสได้คุยกัน ขอโทษที” นินนะไม่ถือโทษโกรธวานิลเพราะพวกเธอไม่เคยเปิดเผยตัว ไม่เคยทักทายทำความรู้จักอย่างเป็นทางการ แต่ถ้าจะให้ประกาศความจริง พวกเธอและวานิลเคยสนทนากันมาแล้วอย่างน้อยคนละหนึ่งประโยค?? “เราชื่อนิน ห้อง 3 ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ!” วานิลชิงทักทายก่อนเพื่อสยบความเงียบ ตามด้วยมิ้นท์ กิ่ง กานต์ และมนผู้องอาจซึ่งดูเรียบร้อยผิดคาดในวันนี้ เป้าหมายของนินนะนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เธอทวนชื่อ “กิ่ง กานต์ มิ้นท์ มน...” ถึงสองครั้ง และร้องลั่นจนคนในละแวกนั้นหันมามองอย่างสนใจ “นินนะ!” “พวกเธอคือนินนะใช่มั้ย!” เวรกรรม... คำนี้ผุดขึ้นในใจอีกฝ่าย ทั้งสี่คนอึ้งไปทันใดเพราะไม่รู้ว่าสมาคมลับของพวกเธอเริ่มไม่ลับตั้งแต่เมื่อไหร่?? “เราชื่นชมพวกเธอมานานแล้ว” “เป็นเกียรติมากค่ะที่เจอกัน!!” คราวนี้ กลายเป็นเป้าหมายที่กระโดดดีใจรัวคำถามใส่เมื่อได้รู้จักนินนะ สมาชิกผู้กล้าผลัดกันตอบคำถามพร้อมมุกฮาๆ แบบกลบเกลื่อน คนที่ตลกจริงจังเห็นจะมีแค่มิ้นท์ที่ขำแล้วขำเล่าจนลงไปนั่งกุมท้องอย่างเมามัน ส่วนกานต์กับมนก็มัวแต่กังวลเรื่องชื่อกลุ่มจนคิดอะไรไม่ออกนอกจากมุกฝืดๆ แต่ดันขำ เด็กหญิงทั้งห้าคนพูดคุยกันอยู่พักใหญ่ รถประจำทางผ่านไปหลายต่อหลายคัน จากยามเย็นกลายเป็นมืดค่ำ ในที่สุดวานิลก็ตัดใจกล่าวลา “วันนี้สนุกมากเลย ขอบคุณมากนะ” “หวังว่า...เราจะได้เจอกันอีก” เป็นครั้งแรกที่วานิลได้คุยสนุกสนานกับเพื่อนยาวนานขนาดนี้ เธอโค้งตัวให้เพื่อนใหม่ก่อนจะก้าวขึ้นรถสองแถวที่จอดตรงป้ายอย่างหงอยเหงา “กลับบ้านดีดีนะคะ” บรึ่นน....  …….. ………….. รถประจำทางพาผู้โดยสารเคลื่อนที่จากไป ไม่เหลือใครที่ป้ายรอรถ  วานิลเขยิบชิดในเพื่อให้ผู้โดยสารใหม่นั่งได้สะดวก  ด้วยความฉงนสงสัยและตกใจอย่างสุดขีด วานิลค่อยๆ หันหน้าไปทางด้านขวาเพื่อถามไถ่คนข้างๆ ว่า...  เอี๊ยดดด.....!!! ?!?! …….. ………….. คนขับรถเบรกสนั่นจนผู้โดยสารด้านหลังหลุดเสียงกรีดร้อง!! เหตุการณ์ต่อไปนี้จะเป็นอย่างไร? การผจญภัยของนินนะจะสำเร็จหรือไม่ โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ ######## เกิดอะไรขึ้นหนอ?? .... เขียนเองลุ้นเอง 555 Create Date : 06 สิงหาคม 2563 Last Update : 6 สิงหาคม 2563 17:37:19 น. 1 comments Counter : 201 Pageviews. Share Tweet

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณหอมกร

โดย: หอมกร วันที่: 19 กันยายน 2563 เวลา:21:34:31 น.