BlogGang.com : : สมาชิกหมายเลข 5545933 : ตอนที่ 9 การพบกันครั้งแรก

ณ ห้องอนุบาลสีเขียวปี๋ ข้างๆ ห้องสีชมพูแป๋ว

เด็กหญิงตัวน้อยสองคนกำลังนอนร้องไห้อย่างบอบเบาเพราะถูกล้อเรื่องที่บ้าน ทั้งคู่จับมือกันไว้พลางปลอบอีกฝ่ายว่า “ไม่เป็นไร” จนกระทั่งหลับไปทั้งน้ำตา

ในเวลานั้น

ณ ห้องอนุบาลสีฟ้าแจ๋ว ติดกับห้องสีเขียวจ๋อย

จอมอันธพาลตัวกระจ้อยกำลังอาละวาดจ้าละหวั่น แต่ทว่า... หัวหน้าห้องได้เข้าควบคุมสถานการณ์ ขณะที่รองฯ รีบไปตามคุณครูมาจัดการอย่างทันท่วงที!

………

“กิ่ง จากห้องสีฟ้าค่ะ”

“กานต์ จากห้องสีฟ้าค่ะ”

เด็กหญิงทั้งสองคนแนะนำตัวเพียงสั้นๆ ชื่อเสียงของพวกเธอสมัยอนุบาลทำให้ได้รับเลือกเป็นหัวหน้าห้องและรองฯ อย่างเป็นเอกฉันท์ไร้คำครหา ทักษะอันโดดเด่นและประสบการณ์ที่สั่งสมต่อเนื่องยาวนานทำให้การบริหารจัดการของห้องประถม 1/1 ได้รับคำชื่นชมจากคณะครู

ชีวิตในรั้วโรงเรียนของกิ่งกับกานต์ดูราบรื่นไม่ติดขัด แม้สถานภาพทางครอบครัวจะด้อยกว่าผู้อื่น แต่ด้วยสติปัญญาและความอดกลั้น ทำให้พวกเธอห่างไกลจากคำล้อเลียนไม่พึงประสงค์ ในขณะที่ ‘เด็กหญิงมิ้นท์’ และ ‘เด็กหญิงมน’ อยู่ในขั้วตรงข้าม พวกเธอมีชื่อเสียงเพียงข้ามวันและชีวิตพลิกผันด้วยปากกาเพียงด้ามเดียว!!

“เราชื่อมน มาจากห้องสีเขียว”

“มิ้นท์ อยู่ห้องสีเขียวเหมือนกันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

ทุกคนในห้องประถม 1/4 เงียบกริบ ความเป็นมิตรของรองหัวหน้ามิ้นท์ดูผิดธรรมชาติในสายตาเพื่อนร่วมชั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อยืนคู่กับหัวหน้ามนคนดัง ผู้ได้รับฉายา ‘ปากกาอำมหิต’ หลังจากใช้ปากกาแทงขาเพื่อนที่ด่าครอบครัวจนเลือดนอง

คู่หูสองคู่อยู่คนละห้อง ชื่อเสียงโด่งดังคนละขั้ว

พวกเธอพบกันได้อย่างไร แล้วสถานที่แห่งความทรงจำนั้น...

คือที่ไหนกันนะ??

…….

แสงสีทองยังไม่ลับจากขอบฟ้า หัวหน้ากิ่งและรองหัวหน้ากานต์เดินตามนักเรียนใหม่ห้องสามโดยไม่ให้เธอรู้ตัว ยามเย็นเช่นนี้ ไม่มีใครอยากมาที่นี่เพราะลือกันว่าผีดุ! วานิลเดินไปถึงอาคารชั้นเดียวหลังตีกใหญ่ซึ่งมีห้องเล็กเรียงรายติดกันไปจำนวนสิบห้อง เธอเปิดประตูห้องที่หนึ่งออกและร้องอุทานด้วยความตื่นกลัวสุดขีด!

“อื๋อ~”

นักเรียนใหม่ตกใจตัวสั่น! อึก้อนใหญ่ในโถส้วมกำลังสุกงอมเต็มที่ ภาพติดตาอันโหดร้ายทำให้วานิลอยากกลับไปเข้าห้องน้ำที่บ้านแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเธอดื่มน้ำมะพร้าวที่เพื่อนแปลกหน้าซื้อให้ไปหลายแก้ว

กานต์ซุ่มดูวานิลไล่เปิดทุกประตูด้วยความสะเทือนใจ และในนาทีที่เหยื่อลงกลอนล็อกตัวเองในห้องน้ำ กลุ่มผู้ประสงค์ร้ายก็วิ่งออกจากที่กำบังและนำกิ่งไม้มาขัดล็อกหน้าประตูเพื่อขังวานิล!!!

“กิ่ง ทางนั้น!” กานต์ชี้ไปทางหัวโจกกลุ่มอันธพาลที่กำลังแตกหนี

“เตือนแล้วไม่ฟัง ต้องทำให้จำขึ้นใจ!”

แชะ! แชะ! 
กิ่งแผดเสียงลั่น สีหน้าโกรธจัดกดชัตเตอร์ในโทรศัพท์มือถือรัวเร็ว “เฮ้ย! ถ่ายรูปทำไม!! ลบเดี๋ยวนี้!?!” อีกฝ่ายเอะอะโวยวายแย่งโทรศัพท์ไปและลบรูปทั้งหมดทิ้ง

“จอม! เธอเป็นคนต้นคิดใช่มั้ย!”

กิ่งตะโกนใส่อดีตเพื่อนร่วมชั้นนามว่า ‘จอม’ เด็กเกเรห้องสีฟ้าที่สร้างปัญหาให้เธอมาตั้งแต่สามขวบ

“ใช่! แล้วจะทำไม?” เจ้านั่นยังไม่สำนึก “ไม่มีหลักฐาน จะทำอะไรได้!” เพื่อนอันธพาลกล่าวใส่หน้าก่อนจะคืนโทรศัพท์ให้ โชคดีที่เค้าไม่แย่พอจะทุบทำลายเพราะรู้ว่าเธอไม่มีเงินซื้อเครื่องใหม่อย่างแน่นอน

“เราจะให้โอกาสเป็นครั้งสุดท้าย! เอาไม้ออกเดี๋ยวนี้!”

กิ่งออกคำสั่งแต่จอมยังนิ่งเฉย เธอจึงประกาศกร้าวว่ากานต์บันทึกวิดีโอทั้งภาพและเสียงเอาไว้ตั้งแต่ต้น นอกจากนั้นยังอัปโหลดไฟล์ขึ้นระบบคลาวด์สำหรับใช้เป็นเครื่องลงทัณฑ์หากยังไม่รู้สำนึก!

เหล่าตัวร้ายลังเลอยู่ในใจ แต่วางมาดได้ไม่เท่าไหร่ก็สะดุ้งเฮือกด้วยความหวาดกลัว

“ฮึ่ย!” อันธพาลรุ่นเยาว์ร้องอุทานเมื่อเงาทมิฬย่างสามขุมเข้ามาใกล้ มนกับมิ้นท์เดินออกมาพร้อมปากกาในมือโดยไม่พูดอะไร

“เฮ้ย!” จอมตะโกนเสียงกร่างเหมือนไม่หวั่นแต่ชี้นิ้วสั่งลูกน้องอย่างลนลาน “เร็วสิ! ยังอีก! ยังไม่เอาไม้ออกให้พี่เค้าอีกเรอะ!” พวกลูกกระจ๊อกเห็นท่าไม่ดีก็รีบทำตามสั่งแล้วเตลิดหนีไปโดยทิ้งลูกพี่ใหญ่ไว้ข้างหลัง

“เฮ้ย! ร้อข่าด้วยยยยยยย!!!!” คนรั้งท้ายร้องเรียกเสียงหลงจนปากกาในตำนานสองคนฮาลั่น!?!

“ฮ่ะฮะ ฮาาาา....”

“อะไรของเจ้านั่น! ฮาชะมัด!” มนขำจนน้ำตาไหล

กานต์เก็บโทรศัพท์มือถือที่ใช้ถ่ายวิดีโอลงกระเป๋าและพุ่งตรงมาหากิ่ง “ปากกาอำมหิตกับเพื่อนเลือดเย็นคนสนิทแอบอยู่หลังตึกตลอดเลย...” เธอกระซิบบอกกิ่ง “พวกนั้นมาก่อนเราอีก”

“พวกเธอมาเพราะข่าวลือใช่มั้ย” กิ่งถามหยั่งเชิง

“ใช่!” มนตอบห้วนๆ ด้วยเสียงหาเรื่อง “มีปัญหารึไง?”

“อ้าว! ถามแบบนี้ อยากมีเรื่องหรอ?” กานต์ตอบโต้ขณะที่มิ้นท์เขย่าแขนเพื่อนสนิทเพื่อห้ามปรามให้หยุดปะทะคารม

……..

ซ่าาา!!! ซู่ ซู่....ซึบ.

ทางด้านวานิลซึ่งขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ หลังจากเสร็จธุระแล้วเธอก็นั่งชื่นชมบทกวีที่เหล่าศิลปินฝากไว้บนฝาผนัง ไม่มีใครรู้ว่าตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องนี้ เสียงน้ำไหลดังซ่า!! เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เข้ามาในหูของเธอ!?

วานิลใช้เวลาท่องกลอนที่ไพเราะที่สุดอยู่ครู่ใหญ่ จนกระทั่งจำได้ขึ้นใจจึงปิดก๊อกน้ำและผลักประตูออกสู่โลกภายนอกที่เงียบสงัด!!

ปัง!!!

กานต์กับมิ้นท์ร้องกรี๊ด! ด้วยความตกใจในขณะที่มนสะดุ้งหนีด้วยกริยาน่าประหลาด?

“ข ขอโทษค่ะ ขอโทษนะคะ” วานิลก้มหัวตัวโก่ง เธอพลั้งมือเปิดประตูสุดแรงจนกระแทกผนังเสียงดังปัง!

“ไม่.เป็นไร” กิ่งตอบเสียงเรียบและเป็นตัวแทนกล่าวลาเมื่อวานิลขอตัวจากไป “งั้น ขอตัวก่อนนะคะ ขอโทษอีกครั้งค่ะ”

!!!!

“โห! นี่เธอไม่ตกใจเลยหรอ สุดยอด!!” มนชมกิ่งจากใจจริง

“ไม่...”

“เราแค่ก้าวขาไม่ออก”

กิ่งตอบตรงแบบเหนือความคาดหมายทำให้คู่หูห้องสี่รู้สึกประทับใจเป็นอันมาก

หัวหน้าและรองหัวหน้าทั้งสองห้องต่างวิพากษ์วิจารณ์อาการตกใจของแต่ละคนอย่างสนุกสนาน และนั่นคือการพบกันครั้งแรกท่ามกลางแสงสีทองส่องอำไพที่ฉาบฉายห้องน้ำแห่งความทรงจำ

…………

…………..…

“เจ้าดำ! วันนี้นินมีเรื่องมาเล่าให้ฟังด้วยล่ะ!”

ในขณะที่ กิ่ง กานต์ มน มิ้นท์ กำลังเล่าเรื่องการช่วยเหลือนักเรียนใหม่ให้ครอบครัวฟังอย่างภาคภูมิใจ วานิลก็กำลังร่ายบทกวีจากสถานที่แห่งความทรงจำให้หมาที่บ้านฟังด้วยความรู้สึกยากจะลืมเลือน

   เจ้าก้อนทอง เหลืองอร่าม งามสุก

   กระปุ๊กลุก น่ารัก น่าถนอม

   แมลงวัน หัวเขียว มาดมดอม

   ด้วยกลิ่นหอม ยวนเย้า เจ้าอึ๊เอย

########

ฮ่ะๆๆๆ ชอบบทกวีที่สุดเลย

ตอนต่อไปคือตอนสุดท้ายแล้วค่ะ!!

ขอบคุณที่ติดตามเรื่องราวของเด็กๆ นะคะ ขอบคุณค่ะทุกท่าน