BlogGang.com : : สมาชิกหมายเลข 5545933 : ตอนที่ 2 จินดาวานิล

ตึก ตึก ตึง ตึงง...

เสียงฝีเท้าตึงตังดังมาจากชั้นสองของบ้านหลังใหญ่บอกให้รู้ว่าคนตื่นสายพร้อมออกเดินทางแล้ว เด็กหญิงวานิลในชุดนักเรียนรีบลุกจากเก้าอี้ในห้องโถง ตรงปรี่ไปรอรับกระเป๋าจากภรรยาเจ้าของบ้านพร้อมคำทักทายประจำวัน

“อย่าวิ่งลงบันไดสิคะคุณแม่”

!??!

…….

…….……

นางจินดา วินันท์ธร มารดาของวานิลลืมหายใจไปชั่วขณะ เธอชะลอจังหวะเท้าทันทีที่เห็นลูกสาวยืนยิ้มรับอยู่ที่ปลายทางของบันได

“วันนี้แค่ไปดูผลสอบเฉยๆ เราค่อยๆ ไปก็ได้ค่ะ” เด็กหญิงกล่าวด้วยเสียงผ่อนคลายแต่นางจินดากลับกระโดดโลดเต้นเมื่อได้ยินคำว่า ผลสอบ

“หนูนิน!!!!”

คุณแม่ร้องเรียกลูกสาวลั่นบ้าน รอยยิ้มฉีกกว้างสดใสราวกับไม่มีความทุกข์ใดในโลก

“เพื่อนแม่โทรมาบอกว่า.....”

“หนูสอบเข้าได้ที่ 10 ของโรงเรียนค่ะ!”

คุณแม่ผู้เปี่ยมสุขดีใจที่ลูกสาวสอบเข้าที่โรงเรียนเก่าของตน และยิ่งไปกว่านั้น คือได้อันดับเดียวกันอย่างน่าประหลาดใจ

เด็กหญิงวานิลฟังมารดาสายฮาพร่ำพรรณาอยู่ครู่หนึ่งก็หลุดหัวเราะออกมา จากนั้นสองแม่ลูกก็ขำกันยกใหญ่ กว่าจะได้ขับมอเตอร์ไซต์คู่ชีพออกไปก็สายมากแล้ว

…….

…….……

เมื่อนางจินดาขับรถมาถึงโรงเรียนประจำจังหวัดเธอก็กวาดตาหาฝูงชนเป็นอันดับแรก “ป้ายประกาศผลสอบต้องอยู่ทางนั้นแน่นอนลูก!” น้ำเสียงมั่นใจเดินจูงมือลูกสาวไปยังเป้าหมายและที่นั่นก็คือป้ายประกาศผลสอบตามที่คาดไว้จริงๆ

วานิลเดินแทรกตัวผ่านนักเรียนกลุ่มใหญ่เข้าไปจ้องผลคะแนนของตนจนมั่นใจว่าสายข่าวของแม่ไม่ได้ดูผิด แล้วจึงถอยห่างออกมาเพื่อเปิดทางให้คนอื่น ในขณะที่นางจินดายังคงถ่ายภาพป้ายประกาศทุกองศาเพื่อบันทึกความดีงามของลูกสาวคนเก่ง

“วานิล”

“วานิลใช่มั้ย!”

เสียงเรียกดังฝ่าฝูงชนพร้อมกับนักเรียนหญิงที่ดูคุ้นหน้า

“จำเราได้มั้ย?”

“มิ้นท์ ห้อง 12”

“ปู่เราก็เป็นยามเหมือนกัน!!”

วานิลพยักหน้ายิ้มรับเมื่อมิ้นท์แนะนำตัวให้รู้จัก แต่คิ้วไม่รักดีกลับกระตุกโดยอัตโนมัติเมื่อได้ยินคำว่า ยาม.. จากเพื่อนใหม่

“ขอโทษนะมิ้นท์ คุณปู่เราเป็นข้าราชการครูเกษียณ”

“ไม่ได้มีอาชีพเป็นยาม”

“ตอนนั้นเราเข้าใจผิดเอง ขอโทษนะ”

มิ้นท์หน้าถอดสีด้วยความผิดหวัง เธอไม่คาดคิดว่า วานิลหลานยาม สัญลักษณ์แห่งความแข็งแกร่งและทนทานของลูกหลานคนจนจะปฏิเสธรากเหง้าของตนได้อย่างเมินเฉย เธอทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะสนทนาต่อด้วยเรื่องใดจึงจำต้องจากลาฮีโร่ในดวงใจของเธอ

“อ้อ... โอเค”

“ขอโทษที โอเคเราเข้าใจ”

“เดี๋ยวเราต้องไปแล้วล่ะ เอาไว้เราจะบอกเพื่อนคนอื่นให้นะ ไม่ต้องห่วง”

มิ้นท์พูดว่าเข้าใจโดยไม่มีเจตนาร้าย เธอดูเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายกว่าที่คิด แต่สีหน้าหมองเศร้าก่อนหันหลังเดินจากไปทำให้วานิลสงสัยว่ามิ้นท์เข้าใจจริงหรือไม่และสังหรณ์ว่าความวุ่นวายกำลังจะมาเยือนเธออีกครั้งในโรงเรียนใหม่แห่งนี้

########

เอาไงต่อล่ะหลานน้า
หนูนินเอ้ย...