เพื่อส่งถึงชายอีกคน... ซึ่งเป็นคนรักที่แท้จริงของเอย

ดึงลิ้นชัก เปิดตู้หนังสือ ค้นตู้เสื้อผ้า เขาพยายามค้นหาสิ่งของนั้นเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ...

“สิ่งนั้น” เชื่อมโยงความสัมพันธ์และกุมความลับอันสำคัญยิ่งของคน “สองคน” เอาไว้

“สิ่งนั้น” คือหลักฐานว่าผู้ชายสองคนที่ชื่อ “ธวัช” และ “กฤต” ไม่ได้กำลังเป็นบ้า!

“สิ่งนั้น” แม้จะกางอยู่กลางห้องให้คนทั่วไปได้เห็น ก็คงไม่มีใครเข้าใจเรื่องราว เพราะมีแค่ชายหนุ่มสองคนที่ไม่เคยพบเจอกันเท่านั้น ที่รู้ว่ามันคืออะไร และทุกถ้วนข้อความในนั้นหมายความว่าอย่างไร?!

เอยเดินออกมาจากห้องน้ำและหยุดยืนอยู่ที่ด้านหลังของเขาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้...

ธวัชหันกลับไปมองด้วยสีหน้าลำบากใจ ลำคอของเขาตอนนี้แห้งผาก เพราะหญิงสาวเจ้าของห้องนั้น กำลังนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่สั้นเต่อ และมันแทบจะปิดส่วนบนได้ไม่มิดปิดส่วนล่างได้ไม่หมด

ร่างเล็กๆ ที่ขาวบางนั้น พลอยทำให้หัวใจและใบหน้าของชายหนุ่มบางเฉียบตามไปด้วย ภายใต้เคราครึ้มและผมหยักเซอร์ ใครจะรู้ว่าตอนนี้เต็มไปด้วยความเขินอายและตกประหม่า หัวใจนั้นสูบฉีดโลหิตอย่างเอาเป็นเอาตาย เต้นแรงเสียจนเขาเองก็ยังได้ยินเสียงของมัน

“หาอะไรหรือกฤตให้เค้าช่วยไหม?” เธอถามพร้อมกับเช็ดผมด้วยผ้าขนหนูสีครีม

“ไม่มีอะไร แค่จำไม่ได้ว่าวาง... เอ้อ วางไดอารี่ไว้ตรงไหนก็ไม่รู้” เขาตอบตะกุกตะกัก

“ทำตัวแปลกๆ อีกแล้วนะกฤต” เอยยิ้ม “... คราวนู้นบอกจะเริ่มเขียนไดอารี่ จะได้ใช้จดลิสต์ตารางงานไปด้วย สั่งเค้าเสียดิบดีให้คอยเตือนทุกวัน แล้วตอนหลังกฤตก็โยนไปใต้เตียงนู่นไง ...บ่นว่าเขียนไปก็เท่านั้น” หญิงสาวส่ายศรีษะพร้อมกับเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เพื่อเลือกหาชุดอยู่บ้านบางเบามาใส่

ธวัชก้มลงไปใต้เตียง ไดอารี่เล่มนั้นนอนสงบนิ่งอยู่ที่นั่นจริงๆ...

มือสั่นเทาของเขาค่อยๆบรรจงเปิดหน้าอันเป็นวันที่ของเมื่อวานขึ้นมาดู...

ปรากฏว่าหน้ากระดาษนั้น “ว่างเปล่า”

เขารีบเปิดหน้าถัดไป... ถัดไป... และเปิดย้อนหลังแผ่นต่อไปอีก

...มันก็ยังคงเป็นหน้ากระดาษแห่งความว่างเปล่า

“กฤต” ไม่ได้เขียนบันทึกอะไรไว้เลยตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา

และเมื่อมาถึงกระดาษแห่งความหวังแผ่นสุดท้าย ซึ่งเป็นวันเดียวกับที่เขา “กลับ” ไปใช้ชีวิตเป็นนักแสดงหน้าใหม่คนนั้น .....หน้ากระดาษไดอารี่ของวันนั้นมีรอยขีดเขียนแค่เพียงสองเส้น

เป็นเครื่องหมายกากบาท

การสื่อสารครั้งแรกระหว่างชายสองคนที่สลับใช้ร่างกายของกันและกัน

ก็คือ “กฤต” ไม่เห็นด้วยกับความคิดของ “ธวัช”