เรื่องเก่าเล่าใหม่
นี่เขียนไว้นานแล้วแหละเอามาเล่าใหม่อีกรอบเพราะชีวิตช่วงนี้กำลังซ้ำรอยเดิมยังไงชอบกล............................................เกือบปีแล้ว..นับจากวันที่ได้รู้ว่าจะได้มาที่นี่วันนั้น..ตอนนั้น..เคยคิดว่ามันเป็น.."โชค"ชะตาแต่ต่อมา..วันนี้..ตอนนี้..ถึงได้รู้ ว่ามันเป็น..ชะตา"กรรม" ต่างหาก คือว่า..เรื่องมันเกิดขึ้นในวันธรรมดาๆอันว่างเปล่าวันหนึ่งของข้าพเจ้าเองวันนั้นจำได้ว่าตื่นมาสายๆตามปกติวิสัยเด็กขี้เกียจอาบน้ำอาบท่า กำลังคิดๆว่ามื้อสายนี้จะกินอะไรดีหว่าท่านคุณแม่ก็เดินมาเคาะประตูห้องน้ำ บอกว่า มีโทรศัพท์ไอ้เราก็งง ปกติถ้าแม่เห็นว่าลูกสาวอยู่ในห้องน้ำก็จะถามแทนเลยว่าใคร แล้วจะให้โทรกลับแต่ครั้งนี้...มาแปลกแฮะ พอดี๊...พอดีกับที่จะออกปากให้ถามไปว่าใครก็ได้ยินเสียงแม่ลอดผ่านประตูห้องน้ำเข้ามาว่า"ก.พ.โทรมาลูก" ด้วยความเร็วที่จนบัดนี้ตัวเองก็ยังงงว่าทำได้ยังไงข้าพเจ้าเช็ดตัวซับหน้าพันผ้าแล้วออกมายืนกระโจมอกคว้าได้โทรศัพท์จากมือแม่ ก็กรอกเสียงลงไปตามสาย"ฮาโหล".........................มารู้สึกตัวอีกทีก็กลายเป็นนักเรียนทุนซะแล้วเรา ไม่ได้หวังไม่ได้เศร้า วันที่ประกาศผลทุน..ชื่อ น.ส.ณิชา ปรากฏชัดเจนบนจอคอมพิวเตอร์..คนนั้นเองเหรอ อืม..ดีแล้วล่ะ เค้าเก่งจริงๆ เหมาะแล้วที่ได้..ก็จบ แต่พอมาถามกันอย่างนี้.."หนูสนใจจะรับทุนนี้ไหมคะ"ใครมันจะปฏิเสธได้ล่ะหมวยไทยจะได้ไปลุยเมืองจีนแล้ววววว................................................โอเค..สรุปว่า วันที่ยี่สิบแปดเดือนแปดของปีพุทธศักราชสองพันห้าร้อนสี่สิบแปดหมวยไทยคนนึงก็ได้มาเหยียบแผ่นดินจีน.. ใจนึงก็คิดๆด้วยความรู้สึกแปลกๆว่า ...ณ แผ่นดินนี้ แผ่นดินผืนใหญ่ที่บรรพบุรุษของเราได้เกิดและเติบโตมาทั้ง อาเหล่าม่า อาเหล่ากง อากง อาม่า.."ตอนนี้ อั๊วได้กลับมาเยี่ยมถิ่นฐานบ้านเกิดแทนทุกคนแล้วน่ออ"แต่..อีกใจนึงก็อดคิดไม่ได้ว่า.."แหม..ไอ้แผ่นดินเนี่ย..บรรพบุรุษกรูอุตส่าห์ดิ้นรนอพยพหนีออกไป..แล้วกรุจะกลับมาอีกทำซาลาเปาอะไรฟะ!!!" แต่เอาเหอะ..คงจะเป็น...ชะตา.. "กรรม.. เฮ้ยย..แกสองคนได้ไปอยู่ ม.ปักกิ่ง เหรอเนี่ย งั้นฉันก็ต้องอยู่ที่นี่คนเดียวอ่ะสิ..เวรร"ไปถึงปักกิ่งไม่ทันไร ไอ้คุณเพื่อนร่วมทุนสองคน ก็ร่ำลาจากไปซะงั้นถึงจะไม่ได้ไกลกันมากแต่ก็ทำให้ เด็กหมวยต่างถิ่นคนนี้เริ่มรู้สึกได้ถึงความว้าเหว่ถึงจะแค่นิดดียวก็เหอะนะ.. หอพักหอแรกในชีวิตก็ "ดีกว่าที่คิด..เล็กไปนิด แคบไปหน่อย แต่โดยรวมก็ใช้ได้ล่ะนะ"..นี่คือความรู้สึกแรก ในหอสิบเจ็ด ห้องสองสามแปดต่อมา.."เอ..ทำไมห้องนี้มันมืดๆมนๆหม่นแสงอะไรยังงี้ล่ะ ไม่ได้ใช้หลอดไฟฟลูออเรสเซนส์ล่ะสิเนี่ย..แย่จริง"ต่อมา..'กรุมาทำอะไรอยู่ในห้องแคบๆนี่คนเดียวฟะเนี่ย' ต่อมา..'แมร่งงง หนาวว้อยยย เมื่อไรจะเปิดฮีตเตอร์ให้ซะที แงงง แดดก็ไม่มี ลมก็สุดจะแรง มีแต่เศษใบไม้แห้ง กับซากต้นไม้ไร้ใบ จะออกไปไหนก็ไม่ได้ หนาววว..' ต่อมาอีก 'บ้านจ๋า...บ้านนน อยากกลับบ้านจังเลยน๊า..เมืองไทยอุ่นๆชื้นๆ ไม่สบายตัวแต่สบายใจเนอะ' ต่อมาไม่นาน 'ทำไมตอนนั้นถึงเลือกรับทุนมาได้กันหว่า..ใช้อะไรคิด ใช้อะไรสั่งการให้เซ็นรับทุนฟระ..ตาตุ่ม???' แล้วก็ 'ฮือออ...อยากกลับบ้าน อยากกลับบ้านน..ไม่เอาแล้ว..ไม่อยู่แล้วได้มั้ยอ่ะ..แงๆๆๆ' 'สิ่งศักดิ์สิทธิ์..ได้โปรดเถอะค่ะ..ความสุขมันหนีหายไปไหนหมด..ขอความสุขกลับมาซักนิดจะได้ไหม' 'อืมม..สิ่งศักดิ์สิทธิ์..ขอเปลี่ยนใหม่นะคะ..ขอแค่เอาความทุกข์ออกไปก็พอ..ไม่เอาความสุขแล้วก็ได้ค่ะ..แต่ช่วยเอาความุกข์นี้ออกไปทีเถอะนะ' T_____T ...และแล้ว..หลังจากนอนป่วยไข้ขึ้นไปสองวันสองคืน หมวยไทยก็ค้นพบสัจธรรมชีวิต.. จะเศร้าไปเพื่ออะไรเนี่ย..เสียเวลาจะอยากกลับบ้านไปเพื่อออ..มีปัญญากลับมั้ยเล่า พร่ำเพ้ออยู่ได้งี่เง่าน่า..บ้านน่ะ..ใช่ว่าจะมีได้แค่ที่เมืองไทยนี่นา..สร้างเฟรนไชน์บ้านขึ้นมาอีกสาขาจะป็นอะไรไปล่ะ..เนอะ(ทฤษฎีโลกไหนก็ไม่ทราบนะคะ แต่ได้ผลทีเดียวแหละ)ไม่นานต่อมา สมาชิกในบ้านสาขาใหม่ของหมวยไทยมีดังนี้สถานะ-แม่ ---------- น.ส.โอ๋ -ลูกคนโต ----- หมวยทราย -ลูกคนเล็ก ---- น้องนัน -คุณครู -------- อ๋อม -แม่ครัว -------- คิ้ว -นักดนตรี ------ ชัช -ผีบ้านผีเรือน --- ฝ้ายและ..เพื่อนบ้านผู้ดูแล..คุณพี่โบ ทุกๆวัน บ้านหลังเล็กในหอสิบเจ็ด จะจัดงานปาร์ตี้สุกี้(ต้มวุ้นเส้นเปล่าๆ)ล้มวงกินกันอย่างครื้นเครง...(อนาถมั้ยล่ะเด็กไทย)หากคุณเดินผ่านหน้าบ้านหลังนี้..ก็ไม่ต้องตกใจไปหรอก ถ้าบังเอิญได้ยินเสียงของคุณแม่โอ๋กำลังดุลูกสาวคนโตว่าอย่าแกล้งน้องหรือเสียงคุณครูอ๋อมกำลังช่วยแม่ครัวคิ้วหั่นแครอทหรือเสียงดนตรีแปร่งๆแปลกหูของนายชัช ที่แม้แต่ผีบ้านผีเรือนยังทนฟังไม่ได้ ต้องหายตัวกลับเข้าศาลเจ้าอยู่บ่อยครั้ง (ล้อเล่นนะเพื่อน เล่นเพราะจ๊ะ ฮา)แต่ถ้าคุณลองฟังให้ดีๆ..คุณจะได้ยินเสียงหัวเราะแสนจะอุบาทก์ดังแทรกขึ้นมาป็นระยะๆ --- วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆเป็นบ้านที่ เอ่อ..ไม่คอยจะเข้าท่าเท่าไหร่นักว่าไหม..แต่ก็เอาน่า..แค่ทำให้สมาชิกทุกคนมีความสุขได้ก็พอแล้วนี่นา
แผงหนังสือที่เป็นแบ็กกราวด์นี่ เล่มคังซีเด่นขึ้นมาเลย 55