ดวงใจครู...

น้ำลอยมะลิหอมเย็นไหลผ่านมืออันแห้งเหี่ยวของชายชราไปพร้อมกับจิตใจที่เลื่อนลอย หยดละอองน้ำที่กระฉอกล้นออกมาประทบผิวหนังดึงสติที่โลดแล่นไปไกลของฉันให้กลับคืนมา มือที่ถือขันเงินลอยค้างอยู่ในอากาศปล่อยให้สายน้ำใสสะอาดไหลผ่านมือสีม่วงคล้ำและแข็งตันไร้ชีวิตชีวานั่นอย่างเชื่องช้าจนสิ้นในหยาดสุดท้าย แต่น้ำจากนัยน์ตาของฉันยังไม่หยุดริน นิ้วมือวาดขึ้นมาปาดมันออกไปโดยไม่สนใจแวดล้อมรอบกาย ราวกับว่าสรรพสิ่งในโลกใบนี้ได้สิ้นลมหายใจไปหมดแล้ว เหลือตัวฉันแต่เพียงผู้เดียวที่ยังมีชีวิตอยู่และยังคงยืนหยัดอยู่เคียงข้างร่างไร้วิญญาณของอดีตรุ่นพี่ผู้เป็นที่รัก บาดแผลฉกรรจ์ที่ถูกแต่งแล้วลอยเด่นขึ้นมาภายใต้เสื้อกลับตะเข็บเนื้อบางเตะสายตาของฉันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ขันเงินใบน้อยถูกลอยไว้เหนือน้ำใสเคล้ากลีบบุปผานั้นอย่างเดิม

เสียงสวดทำนองสรภัญญะอันเย็นยะเยือกของพระภิกษุช่างเปรียบเสมือนแท่งน้ำแข็งหนาวเหน็บและแหลมคมบาดลึกลงไปในหัวใจ หยาดน้ำตาแห่งความโศกเศร้าที่ไม่ได้หลั่งออกมาด้วยการเสแสร้งเพื่อเป็นมารยาท หากแต่ซึมออกมาจากส่วนลึกภายในจิตใจอย่างแท้จริง ฉันไม่แน่ใจนักว่าได้เสียน้ำตาแบบนี้มากี่ครั้งกี่หนแล้ว ซึ่งฉันก็ไม่ได้คิดจะนับมันให้ซ้ำเติมบาดแผลให้เจ็บปวดกว่าเดิม สู้ปล่อยให้มันเยียวยาตัวของมันเองดีกว่า

วันพรุ่งนี้...โรงเรียนยังคงเปิดการเรียนการสอนตามปกติ...ทั้งที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์ระทึกขวัญมาเพียงไม่กี่วัน....
ข่าวนี้...ในสายตาของบุคคลทั่วไป..คงจะเห็นเป็นเรื่องปกติ..
แต่สำหรับเหล่าคณาจารย์แล้ว..มันเป็นเรื่องที่ตัดทอนกำลังใจอย่างถึงที่สุด...
อีกทั้งร่างของอาจารย์พวงพยอมก็ยังคงสถิตอยู่เป็นประจักษ์พยานแห่งความโหดเหี้ยมผิดวิสัยมนุษย์ของฆาตกรใจหยาบ...

เชื้อเพลิงแห่งกำลังใจของฉันในขณะนี้มีเพียงรอยยิ้มสดใสของเด็กนักเรียนตัวน้อยๆและแววตามุ่งมั่นที่ยังลุกโชนไปด้วยไฟแห่งความใฝ่รู้ แล้วอย่างนี้จะให้ฉันผู้เป็นครูของเด็กๆดับแสงแห่งการพัฒนาและมุ่งมั่นของอนาคตปัญญาชนเหล่านี้ได้อย่างไรกัน

ทุกๆคนที่ไปจากที่นี่มักจะทิ้งท้ายเอาไว้เสมอ..

“ อุดมการณ์...กินไม่ได้”

ข้อนี้ฉันเข้าใจเป็นอย่างดี แต่ฉันก็ไม่ได้ต้องการอะไรหรือกินอะไรไปมากกว่านี้อยู่แล้วนี่...
โดยพื้นฐานชีวิตที่ฉันอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาโดยตลอด...
สิ่งนี้เอง..ที่ทำให้ฉันมุ่งมั่นมาในเส้นทางนี้อย่างแน่วแน่..การมีชีวิตอยู่เพื่อคนอื่น..มันทำให้ฉันรู้สึกมีคุณค่า

ในครั้งแรกที่ฉันมาถึงที่นี่ ความคิดแรกที่เข้ามาในสมองคือความหวาดกลัว ภาพการสู้รบและไฟสงครามลาบเลียไปทั่วในมโนคติของฉัน แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่....เมื่อรอยยิ้มอย่างบริสุทธิ์จริงใจของเด็กน้อยและมิตรภาพของผู้คนที่เจริญจิตใจด้วยอารยะอันดีงามได้ฉุดฉันขึ้นมาจากหุบเหวที่ฉันสร้างมันขึ้นมาเองจากความคิดด้านลบและอคติ

พวกเขาช่วยสร้างกำลังใจให้ฉันสู้ต่อ...
ทำให้ฉันอยากมีชีวิตอยู่..และเรียนรู้ที่จะอยู่เพื่อคนอื่นตามกำลังและความรู้ที่ฉันมี...

พวกเขาเหมือนกับดอกไม้งามที่ผลิกลีบบานท่ามกลางป่าอันแห้งแล้งและเปลิวเพลิง ฉันยินดีที่จะกรีดโลหิตรดพันธุ์พฤกษานั้นให้เจริญงอกงามพร้อมต่อการขยายพันธุ์ต่อไป ไม่นานผืนป่าอันแห้งแล้งก็จะกลับมาเขียวขจีอีกครั้งเหมือนกับที่อาจารย์พวงพยอมได้สละหยาดโลหิตเพื่อต่อยอดอนาคตอันรุ่งโรจน์ให้แก่เด็กๆเหล่านี้

ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า..ฉันรู้สึกเหมือนมีรอยยิ้มอบอุ่นปรากฏอยู่บนริมฝีปากของครูพวง...
.................................................................................................

แสงอาทิตย์วันใหม่จับขอบเมฆเป็นริ้วสีทองอยู่บนท้องฟ้า เงาสีดำของหมู่วิหคพาดผ่านไปลมพัดต้องยอดไม้ให้พริวไหวอย่างแผ่วเบา กลิ่นชื้นจากพื้นคอนกรีตฉ่ำน้ำแตะปลายจมูกและเสียงละหมาดของพี่น้องชาวไทยมุสลิมแว่วมาจากมัสยิดใกล้เคียงกระทบโสตอยู่เนืองๆ ไม่นานนักล้อหนาหนักของรถลายพรางสีเขียวเข้มก็เลื่อนเข้ามาดึงความสนใจของฉันจากบรรยากาศรอบกาย

เสียงทักทายของเพื่อนคณาจารย์และนายทหารที่คุ้นเคย ใบหน้าของชายหนุ่มผู้กล้าซึ่งเปื้อนรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรนั้นกลับดูหมองคล้ำ หยาบกร้านและแลดูเหน็ดเหนื่อย ความลำบากของฉันเทียบกับพวกเขาไม่ได้เลยแม้เพียงเศษเสี้ยว แล้วฉันจะทนอยู่ต่อไปไม่ได้เชียวหรือ

อาคารเรือนไม้สีขาวถูกไล้ด้วยแสงแดดเปลี่ยนเป็นสีเหลืองนวลและยอดเสาธงปรากฏให้เห็นอยู่ลิบๆลมเย็นพัดมาปะทะตัวตามความเร็วของรถ ใกล้ถึงโรงเรียนแล้วหรือ...ภาพความทรงจำที่เกี่ยวกับครูพวงพรั่งพรูเข้ามาในห้วงคำนึงพาลจะทำให้น้ำตารื้อขึ้นมาเสียง่ายๆความรักและผูกพันของทุกคนนั้นกลมเกลียวจนแยกไม่ออกจริงๆถึงแม้ว่าเงื้อมมือมารจะมีกำลังเหิมเกริมขึ้นทุกขณะ

รถกระชากตัวหยุดตั้งแต่เมื่อไรกัน..ฉันแทบไม่รู้สึกตัวเลย...
ขอบคุณนายทหารเหล่านี้จริงๆที่ช่วยสละเวลามาส่งเราถึงที่อย่างสวัสดิภาพ

“ สวัสดีค่ะ..ครูริน”

เสียงเจื้อยแจ้วสดใสของไอ้ตัวเล็กกล่าวทักทายทันทีที่ก้าวขาลงจากรถ ฉันเอื้อมมือไปลูบผมเส้นเล็กอ่อนนุ่มนั้นอย่างเบามือ มือน้อยๆนั้นสอดเข้ามาในมือของฉันอย่างช้าๆแต่มั่นคง ก่อนที่ฉันกับไอ้ตัวเล็กจะพากันเข้ามาในโรงเรียน

ออดเข้าแถวดังขึ้นพร้อมกับความชุลมุนขนาดย่อมๆของร่างเล็กภายใต้ชุดนักเรียนวิ่งเข้าแถวตามระดับชั้นของตน

เพลงชาติไทยเปล่งออกมาจากปากของทุกคนอย่างพร้อมเพรียงรวมกับดวงใจที่หล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียวกัน เนื้ออันมีความหมายทรงพลังนี้ได้รับอิทธิพลจากลัทธิชาตินิยมของจอมพลป. พิบูลสงคราม แต่มันคงจะดีกว่านี้..ถ้ามันมีพลังผลักดันและกระตุ้นความหวงแหนแผ่นดินของคนในชาติได้อย่างที่มันเคยมีในสมัยนั้น...ให้รักแผ่นดินอันเป็นหนึ่งเดียวของชาวไทย..ที่จะทำการแบ่งแยกมิได้..
.................................................................................................

นักเรียนบอกทำความเคารพด้วยประโยคที่คุ้นเคยหลังจากที่ฉันวางหนังสือและอุปกรณ์การเรียนการสอนทั้งหมดลงบนโต๊ะหน้าห้อง ความรู้สึกพิกลเกิดขึ้นเมื่อฉันได้เข้าแทนในชั่วโมงที่ควรจะเป็นของครูพวง

ดวงตาหลายสิบคู่ที่เปี่ยมไปด้วยพลังแห่งความตั้งใจจับจ้องมาที่ฉันแต่เพียงผู้เดียว และถ้าดูไม่ผิดแล้วดวงตาเหล่านั้นยังแฝงไปด้วยความโศกเศร้า ความหวาดระแวง และคำถามมากมายปนอยู่ในส่วนลึกอีกด้วย

แท่งชอล์กสีขาววาดลงบนผืนสีเขียวเข้มของกระดานดำอย่างช้าๆ

“ ความดี”

คำสั้นๆมีความหมายลึกซึ้งนี้ ฉันปล่อยให้พวกเขาทำความเข้าใจในแบบฉบับของตนครู่หนึ่งก่อนที่จะเอ่ยถาม มือน้อยๆหลายสิบชูไสวขึ้นมาในอากาศซึ่งฉันก็ปล่อยให้พวกเขาปลดปล่อยความคิดอ่านของตนได้อย่างเต็มที่

คำตอบหลายสิบคำตอบนั้น...แสดงถึงการทำความดีที่ไม่จำกัดรูปแบบและบุคคล

เด็กน้อยชั้นประถมสามสามารถทำความดีได้ในแบบฉบับของเขา...คนอื่นๆก็สามารถที่จะทำได้เช่นเดียวกัน.
ขึ้นอยู่เพียงว่าบุคคลเหล่านั้นคิดจะกระทำหรือเปล่าก็เท่านั้น....

รอยยิ้มอย่างพอใจในความคิดสร้างสรรค์ของลูกศิษย์...ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันจะมีโอกาสยิ้มอย่างสุขใจแบบนี้ได้ถึงเมื่อไรกัน

แรงดันมหาศาลผลักแผ่นบานเกล็ดกระจกจนแตกกระจัดกระจาย เศษกระจกแวววาวเรี่ยอยู่บนพื้นไม้ ท่ามกลางเสียงร้องด้วยความตกใจของเด็กๆร่างน้อนหมอบคลานอยู่บนพื้น

เหมือนกับแท่งเหล็กร้อนและแหลมคมเสียดแทงเข้ามาในศีรษะ ทำให้ฉันลมทั้งยืน ความเจ็บปวดหนักหน่วงเกิดขึ้นเมื่อร่างกระแทกกับพื้น น้ำบางอย่างเอ่อขึ้นภายในหัวร้อนวาบไปหมด เลือดสีทับทิมไหลเปรอะทั่วใบหน้าและเสื้อผ้าของตัวเอง เสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวดังระงมไปหมด ฉันเห็น ฉันรับรู้ทุกอย่าง

แต่ไม่สามารถขยับส่วนใดของร่างกายได้เลย นี่ได้เวลาจบบทเรียนแล้วอย่างนั้นหรือ ....

ภาพทุกอย่างพร่าเลือนไม่เป็นรูปเป็นร่าง ความหนาวเหน็บเข้ากัดกินทั่วร่างแทนความร้อนรุ่มเมื่อครู่ มองอะไรไม่เห็นแล้วมืดไปหมด ความรู้สึกของครูพวงก็คงจะไม่ต่างไปจากฉันตอนนี้สักเท่าไร

มีเพียงไออุ่นจากมือเล็กๆจับมือฉันเอาไว้อย่างมั่นคง เหลือเพียงสัมผัสเดียวที่ยังมีตัวตนและทำให้มั่นใจว่าฉันไม่ได้อยุ่คนเดียวท่ามกลางความมืดมิดนี้...

เมื่อไร..เรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นอย่างไม่มีเหตุผลนี่จะจบลงเสียที..
มันจะทำร้ายผู้คน..จะให้เลือดละเลงเปรอะเปื้อนแผ่นดินอีกมาก เท่าไร..ถึงจะสาแก่ใจ....

และเมื่อไร..อนาคตปัญญาชนจะสามารถศึกษาพัฒนาโดยปราศจากความหวาดกลัวและความมืดมน..
กลับเข้าสู่ความสว่างโชติช่วงอีกครั้ง...

ไอ้ตัวเล็ก...ครูขอโทษที่อยู่สอนหนูไม่ได้อีกแล้ว...
.................................................................................................

ธงชาติคลุมศพครูผู้กล้าหาญ การศึกษาคืออะไรที่เหลืออยู่

ร่างครูสอนความหมายตายให้ดู สอนให้รู้รักหวงแหนแผ่นดินไทย

สดุดีวีรกรรมธรรมสถิต ครูคือกัลยานมิตรผู้ยิ่งใหญ่

ครูคือผู้เสียสละชนะชัย ครูคือแบบอย่างให้ “ หัวใจครู”

Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2554 Last Update : 17 มีนาคม 2554 14:47:24 น. Counter : 382 Pageviews.		20 comments
Share Tweet