ดวงตาหวาดวิตกภายในเบ้าคล้ำนั้น
จ้องมองผมอย่างอย่างแข็งเกร็ง

ความหมายของมันอ่านได้โดยไม่ต้องสื่อสาร
บรรยากาศภายในห้องสี่เหลี่ยมเงียบสงัด มีเพียงความเคลื่อนไหวบางอย่างเท่านั้น กลิ่นอายความตึงเครียดร้อนผ่าวฉาบทุกร่างให้ระอุและมันยิ่งทวีมากขึ้นไปอีก
ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งก้าวเดินอย่างเชื่องช้าและชะงักเป็นระยะด้วยโซ่ตรวนพันเกี่ยวกาย
ปรากฎเจ้าหน้าที่ขนานข้างแน่นหนา พี่ศักดิ์ยังคงส่งสัญญาณความกังวลนั้นมาที่ผม
คล้ายกับเป็นนัย บางทีพี่ศักดิ์คงจะวิตกเรื่อง “ งานชิ้นแรก” ของผมก็ได้กระมัง
ความจริงแล้วผมได้รับมอบหมายหน้าที่นี้มานานเกือบสองเดือนได้แล้ว
แต่ยังไม่เคยลงปฏิบัติงานจริงเลยสักครั้งเดียว
เหมือนเป็นเพียงตำแหน่งสำรองเท่านั้น ( หรือจะเรียกว่าเป็นพวกไก่รองบ่อนก็ได้
แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้พอใจที่มันเป็นอย่างนั้น ) ชายร่างกำยำภายใต้ชุดสีลูกวัวหย่อนกายลงบนเก้าอี้ด้วยอาการสงบนิ่ง
ซึ่งต่างกับรายอื่นๆ ส่วนมากถ้าไม่ร้องห่มร้องไห้ เป็นลมล้มพับไป ขาสั่นอ่อนระทวย
ก็มักจะฉายแววความหวาดกลัวออกมาไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

แต่ไม่ใช่สำหรับชายผู้นี้.....

สายตาคมกล้าบนดวงหน้าคมเข้มนั้นวาดมากระทบร่างผม
มันไม่ฉายแววร้ายกาจออกมาเลยแม้แต่น้อย กลับรู้สึกว่ามันสามารถมองทะลุจิตใจของผมได้อย่างไรอย่างนั้น
ดวงตาอันแสดงถึงอำนาจ ความมุ่งมั่น และพลังอะไรบางอย่างซึ่งไม่มีอยู่ในจิตใจหยาบช้าของอาชญากรแน่นอน
เขาเป็นคนอันตรายจริงๆอย่างนั้นหรือ
รอยยิ้มปริศนาผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาโดยที่ยังไม่วางสายตาจากเพชฌฆาตมือที่สอง
ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ผมเองนั่นล่ะ....

ผู้บัญชาการอ่านประกาศแทรกความเงียบงันขึ้นมา
ผมทำใจเตรียมเอาไว้แล้วสำหรับเรื่องนี้ คนวงในมักจะแพร่งพรายข่าวก่อนเสมอ
มันเป็นโชคร้ายของผมหรือเปล่าไม่แน่ใจนัก เมื่อพี่เกียรติ-เพชฌฆาตมือที่หนึ่งเกิดมีเหตุขัดข้องในเวลานี้
ถึงแม้ว่าผมจะเคยทำหน้าที่พี่เลี้ยงนักโทษมาก่อน แต่การจะลั่นไกสังหารมนุษย์สักคนหนึ่ง
นั้นเป็นเรื่องยากพอสมควรสำหรับคนที่ไม่ได้ทำจนชินมือ
ครั้งที่ผมบอกเรื่องนี้กับครอบครัว บาปกรรมก็เป็นสิ่งที่แม่มักจะฝังหัวเอาไว้เสมอ สำหรับผม
กลับคิดว่าผลกรรมนั้นน่าจะขึ้นอยู่กับเจตนาของผู้กระทำเสียมากกว่า ตามที่หลวงลุงเคยกล่าวไว้
กลิ่นมังสาไหม้ไฟและคาวเลือดยามกระสุนฉีกกล้ามเนื้อไม่เคยสร้างความหฤหรรษ์แก่ผมเลย
ทำไปเพื่อตามหน้าที่เท่านั้น หน้าที่รักษาความศักดิ์สิทธิ์ของกฎหมาย
แต่คนบางกลุ่มก็ยังคงมองผมเป็นเหมือนคนไร้หัวใจและมนุษยธรรม
หาได้รู้ว่าเป็นการกระทำอย่างการุณยฆาต ซึ่งเป็นวิธีที่นุ่มนวลที่สุดแล้ว

บางคนมักเปรียบเปรยว่าเข้าทำนอง “
เชือดไก่ให้ลิงดู”

แต่ทำไมไม่รู้.....คนถึงยังกระทำการละเมิดกันโดยไม่เกรงกลัว.......

แล้วทำไม..?

นักโทษชายยังคงไม่ถอนสายตาออกไปจากผม....

เสียงศัพท์ทางการยืดเยื้อหย่อนยาวจบลงเสียที
มันเป็นสัญญาฝากขังที่แดนพิเศษเท่านั้น แต่ส่วนมากคนที่มาที่นี่ก็มักจะระลึกถึงชะตากรรมล่วงหน้าแล้วทั้งนั้น
อนาคตอันมืดมนและจุดจบอุบาทว์เบื้องหน้า
แทบไม่มีใครที่คาดหวังว่าจะได้ก้าวออกไปจากป้อมปราการแข็งแกร่งแห่งนี้
โดยไม่มีคนหามออกไป....

แดนพิเศษอย่างนั้นเหรอ....

เจ้าหน้าที่คงจะวิ่งวุ่นกันเป็นการใหญ่เตรียมการรองรับอยู่แน่นอน....

ผมนึกสงสัย..ทำไมพวกเขาจะต้องรีรอ
ทำเรื่องฝากขังเอาไว้ก่อน อาจเป็นเพราะมีปัญหาอะไรบางอย่างเป็นปมสะสางไม่เสร็จกระมัง
มือหนักแน่นวางพาดบนบ่าของผมเบาๆ แต่กลับทำให้สะดุ้งขึ้นมาสุดตัวได้ อาการของผมหนักเสียยิ่งกว่านักโทษคนนั้นเสียอีก

“ สุรีย์.....”

พี่ศักดิ์เรียกชื่อผมแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ
ทั้งที่ภายในห้องนั้นไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว ทุกคนต่างมุ่งความสนใจไปที่แดนพิเศษกันหมดแล้ว
ผมไม่ได้เอ่ยถามอะไรก่อน รอคำตอบเหล่านั้นพรูออกมาเอง

“ ผู้บัญชาการอยากพบแก..”

ความสงสัยระคนประหลาดใจเกิดขึ้นเล็กน้อย
มันต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้นจริงๆ

มือผลักประตูห้องทำงานส่วนตัวของท่านผู้บัญชาการ
ลมเย็นภายในพัดกระทบกายต่างกับอากาศร้อนแล้งนอกอาณาเขตอย่างสิ้นเชิง
ปลายนิ้วเริ่มชาขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ ริ้วรอยความเครียดระบายบนใบหน้ากร้านพับย่นของท่านผู้บัญชาการ
มีเรื่องร้ายแรงอะไรเกิดขึ้น?
แล้วผมเกี่ยวข้องอะไรโดยตรงอย่างนั้นหรือ?

“ ผมมีงานอย่างหนึ่งอยากให้คุณช่วย.....”

ท่านถอนหายใจยาวนานราวกับต้องการปลดเปลื้องความทุกข์ในใจ
ผมเดาใจท่านไม่ออกเลยจริงๆ

“ นักโทษคนที่นำมาฝากขังที่แดนพิเศษวันนี้..คุณก็ได้เข้าไปฟังคำสั่งใช่ไหม”

“ ครับ...”

ผมมีคำถามมากมายเกิดขึ้นในใจ
แต่เลือกที่จะไม่เอ่ยมันออกไปก่อน ผมค่อนข้างแน่ใจว่าท่านจะตอบผมเอง

“
คดียังไม่เรียบร้อยเท่าที่ควร...ยังมีข้อมูลบางอย่างที่ทางการยังไม่ได้จากผู้ต้องหา....”

“
ท่านพูดเหมือนกับต้องการให้ผมสืบเสาะข้อมูล”

“
ไม่เชิงสืบหรอก....แค่ผมอยากให้คุณคุยกับเขา...”

ท่านพูดคล้ายแก้ต่าง
ทั้งที่ความหมายนั้นก็ใกล้เคียงกัน จุดมุ่งหมายคือหาข้อมูล...แล้วจะพูดให้ยากไปเพื่ออะไร

“ ขอโทษนะครับท่าน...แต่ทำไมต้องเป็นผม?”

“
ผมเห็นท่าทางเขาสนใจในตัวคุณเป็นพิเศษ”

ภาพแววตาคมกล้าเปี่ยมอำนาจคู่นั้น
ฉายขึ้นในความทรงจำอีกครั้ง

“
เขามองคุณตลอดการประกาศคำสั่ง....”

“ แค่นั้น.. เหรอครับท่าน”

“
แต่มันก็มีน้ำหนักเพียงพอที่คุณจะตัดสินใจรับงานนี้”

คำพูดของท่านคล้ายกับบังคับน้อยๆ จะเป็นไปได้ไหมที่ผมจะรู้สึก “ เกรง” กับการรับงานนี้
คล้ายกับมีอำนาจหรือมนต์อะไรบางอย่างจางออกมารอบตัวนักโทษชายประหลาดผู้นั้น
มันไร้ซึ่งคำใดๆที่สามารถอธิบายได้อย่างแจ่มแจ้ง ซึ่งผมไม่เคยเห็นจากใครมาก่อน

ท่านสอดเอกสารจำนวนหนึ่งใส่มือของผม
ระเบียนของนักโทษผู้นั้น....ประวัติอย่างย่อ การตั้งข้อหา
และข้อมูลปลีกย่อยของเขาอยู่ในมือของผม อย่างน้อยมันก็มีประโยชน์ที่ผมจะรู้เรื่องเขาเอาไว้บ้าง
เพื่อง่ายต่อการสอบถาม แต่ผมไม่ชอบขุดอดีตของใครขึ้นมาขู่เข็ญ
บังคับให้ใครพูดเหมือนมารสังคมบางจำพวกที่ซ้อมคนแล้วยัดเยียดข้อหาให้ทั้งที่บริสุทธิ์
มันกลายๆกันอย่างไรชอบกล

จิตใจของผมว่างเปล่าเมื่อก้าวพ้นขอบไม้สีอ่อนและอากาศยะเยือกภายใน

เสียงฝีเท้าย่ำผ่านประตูเหล็กหนาหนัก
แดนพิเศษ....

หรืออดีตแดนโรคจิตในสมัยก่อน
อาคารสูงใหญ่ ขาวสะอาด เคยคุมขังนักโทษวิกลจริต แต่ไม่ได้ใช้งานมานานแล้ว คนจิตเภทก่อเหตุก็เพราะโรคภัยครอบงำ
ไม่ได้เกิดจากความโหดเหี้ยมจากจิตใจ ควรจะได้รับโทษตามกฎหมายรุนแรงอย่างนั้นหรือ สิ่งที่พวกเขาควรจะได้รับคือการบำบัดรักษาต่างหาก
จริงไหม?

แดนพิเศษอันว่างเปล่า....

นักโทษชายผู้นี้ถูกกีดกันจากผู้อื่นในแดนเก้า
เพราะเหตุผลบางประการ.. ผมตอบได้ง่ายๆจากข้อมูลของผู้บัญชาการ
นักโทษจำนวนมากในเรือนจำมีแนวคิดเดียวกับชายผู้นี้ เขาคงกลัวการรวมตัวต่อต้านครั้งใหญ่ที่อาจเกิดขึ้น
ทั้งในและนอกเรือนจำ ยิ้มหยันผุดขึ้นบนริมฝีปากของตัวเอง
เรื่องชุมนุมประท้วงมันต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว แค่หลบสัญลักษณ์เอาไว้ในมุมมืด
มันไม่ใช่การแก้ปัญหาเลย จะกลับกันเสียอีก ใต้ผืนน้ำนิ่งสนิทนั้น
ย่อมตีมวนอย่างรุนแรงเสมอและไม่นานมันจะโหมซัดวาดลีลาหายนะบนพื้นดิน
ภาพท้องน้ำนิ่งสนิทนั่นคือภาพลวงตา

ประตูห้องขังเปิดอาดเชื่องช้า
ซี่ลูกกรงเกี่ยวชายผ้าสีกากีเล็กน้อย ผมประหม่าอย่างไม่น่าเชื่อ ให้ตายเถอะ......แม่งทำไมกูต้องเป็นคนทำเรื่องนี้ด้วยวะ...!... นึกอยากจะสบถในใจให้มากกว่านี้
แต่ไม่มีเวลาเหลืออยู่แล้ว แววตาคมกล้ามองทะลุจิตใจผมอยู่ ดวงหน้าอิดโรยเลื่อนกลับมาอาบร่างอีกครั้ง
ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นบทสนทนาอย่างไรดี
เพื่อไม่ใช่เขาเกลียดขี้หน้าเสียก่อนที่จะทันได้เรื่องได้ราว

“
ผู้บัญชาการให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อนคุณคืนนี้...นะครับ.”

ผมเอ่ยลอยๆโดยไม่ได้ต้องการคำตอบอะไร เพียงเพื่อแจ้งให้ทราบ
เป็นครั้งแรกที่ผมได้สังเกตลักษณะของเขาอย่างใกล้ชิด
ริ้วรอยที่มากพอกับประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมาบ่งบอกความอาวุโสและแก่ความรู้ รูปร่างสันทัดแต่แลดูแข็งแรงด้วยมัดกล้าม
เขาร่างใหญ่กว่าผมเล็กน้อย ดวงตาสีนิลยังจับจ้องผมราวกับต้องการสื่ออะไรบางอย่าง
เขายังไม่ได้พูดอะไรกับผมอีกตามเคย เวลาเคลื่อนคล้อยไปอย่างรวดเร็ว
สีน้ำเงินอ่อนแห่งราตรีเจือผืนฟ้าแดงเพลิงทีละน้อยๆ อาหารเย็นถูกยกออกไปโดยไม่ลดปริมาณลง
เขาไม่แตะกับข้าวอะไรเลย เหมือนกับผม

“ ทำไมคุณไม่กินข้าวล่ะครับ”

รู้ทั้งรู้ว่าเป็นคำถามโง่ๆ คนที่รู้ชะตากรรมของตัวเองในวันรุ่งขึ้น
จะมีอารมณ์ระรื่นอยู่ได้ยังไง แต่เป็นเพราะผมไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ
เห็นที......ผมคงจะกลับไปมือเปล่าเสียกระมัง

“ แล้วคุณล่ะ....ทำไมไม่กิน”

ประโยคแรกจากนักโทษชาย เสียงของเขาพร่าเล็กน้อยแต่ยังคงหนักแน่น

“
ผม...กินไม่ลง”

ผมว่าไปตรงๆ แล้วจะให้ทำอย่างไร
ผมไม่ใช่พนักงานสอบสวนบางจำพวกที่สามารถจะตั้งคำถามรีดข้อมูลได้ตลอดเวลาอย่างนั้น

“
ทำไม...... ทำท่าทางอย่างกับหนักใจ ทำงานนี้มายังจะตื่นเต้นอีกหรือ”

คราวนี้ผมกลายเป็นฝ่ายเงียบ

“ เพชฌฆาต... ก็เพียงก้มลงเหนี่ยวไกปืน ผมก็คงดับดิ้นง่ายๆชีวิตคนน่ะเปราะบางอย่างไม่น่าเชื่อ”

ยิ้มหยันเปื้อนใบหน้าของผมอีกครั้ง
การพูดจาของชายผู้นี้ไม่ใช่คนไร้การศึกษาอย่างแน่นอน แต่ก็อย่างที่เขาว่าไว้
คนยิ่งฉลาดมาก ยิ่งอันตรายมาก

“ คุณพูดผิดแล้วล่ะครับ....
ชั่วชีวิตนี้ผมยังไม่เคยฆ่าใครเลยแม้แต่คนเดียว”

“
มือใหม่เหรอ?”

“ ก็คงจะอย่างนั้น..”

เขาหัวเราะขื่นๆขึ้นมา รอยยิ้มของผมยังคงไม่หุบลง ในความเป็นจริงคือผมจะต้องฆ่าเขาเป็นงานแรก
เป็นเรื่องระยำสิ้นดี

“
คุณคงไม่ได้จะมาสอบสวนอะไรใช่ไหม “

หรือผมควรจะโกหก....

“ ใช่.....แต่ผมขี้เกียจแล้วล่ะครับ”

เสียงหัวเราะนั้นยังคงไม่หยุดลง
เขามักจะมีรอยยิ้มเสมอ ทั้งที่ผมก็รู้ว่ามันขมขื่นในใจอย่างถึงที่สุด

“ ครั้งนี้ผมถูกโยนเข้าคุกทั้งที่ยังไม่ได้ฆ่าใคร
”

“ แค่เตรียมการ แต่ไม่สำเร็จอย่างนั้นสิครับ”

ผมเริ่มชักเขาเข้าประเด็น
แต่สีหน้าของเขาก็ยังคงที่ ราวกับเป็นเรื่องรื่นรมย์

“ คุณดูไม่ค่อยเสียใจ ?”

ดวงตาสีนิลทอดออกไปนอกหน้าต่างเล็ก
ลมหนาวพัดแผ่วเบาราวกับกำลังโอบกอดด้วยความรัก

“ จะเสียใจไปทำไม มวลชนข้างนอกยังคงอยู่”

มวลชน ใช่-มวลชนข้างนอกกำลังรวมตัวกันขึ้นเพื่อการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่
ตามข้อมูลนายพันวัยกลางคนผู้นี้ ถูกตั้งข้อหา “ลอบสังหาร” นักการเมือง

“
คุณก็มียศอย่าง ใหญ่โต ทำไมถึงทิ้งมันเพื่อการนี้ล่ะ”

ในใจนึกหวาดหวั่น
ไม่รู้ว่าเขาอาจจะรู้สึกว่าถูกละลาบละล้วงมากเกินไป
ผมพยายามรักษาน้ำเสียงเอาไว้ให้สม่ำเสมอที่สุดเท่าที่จะทำได้

“
คุณจะรู้เหตุผลของมัน ถ้า....คุณรู้สึกว่าไม่สามารถทำงานเพื่อเผด็จการต่อไปได้”

คำประชดประชันนั้นแผดเผาจิตใจผมจนไหม้เกรียม
เส้นประสาทถูกตรึงเอาไว้กับที่ ใบหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

“
ข้าราชการชั้นผู้น้อยมันไม่มีทางเลือกมากหรอกคุณ
บางคนต้องยอมรับสภาพการเปลี่ยนแปลงของรัฐบาล แต่บางคนที่ทำงานกินอุดมการณ์ก็พากันยื่นซองขาวกันเป็นขบวน”

อดีตนายทหารเลื่อนดวงหน้ากลับมาภายในห้องแคบอีกครั้ง

“ ว่าแต่..... คุณเป็นพวกไหนล่ะ”

รอยยิ้มปริศนาผุดขึ้นบนใบหน้าแห้งกร้านของเขา.....

ประตูลูกกรงเปิดอาดอีกครั้ง....ผมเหลียวหลังกลับเข้าไปภายในห้อง

“
ผมยังไม่ได้ถามคุณเลย ว่าทำไมคุณถึงมองผมตอนนั้น”

“
ก็เพราะมีอำนาจอะไรบางอย่างในตัวคุณอย่างไรล่ะ โดยเฉพาะ ในดวงตา ”

อำนาจบางอย่าง?

เหมือนอย่างที่มวลชนข้างนอกถนนนั่นมี หรืออย่างที่เขามี ใช่หรือ........

ผมก้าวออกจากป้อมปราการนั่นอย่างเงียบกริบ
ความมืดมนครอบงำรอบกาย ปลายมือเย็นชาหนาวเหน็บ

ซองสีขาวสงบนิ่งบนโต๊ะไม้ขัดเงาปลาบ

ไม่นาน.....แสงทองผ่องอำไพก็จะจับเส้นขอบฟ้าเป็นริ้วกระจายบนผืนฟ้ากว้าง...

........................................................................................................................................................................................................

              เรื่องนี้แสดงอุดมการณ์ประชาธิปไตยเล็กๆ...

              ไม่ได้ตั้งใจจะดราม่าการเมืองแต่อย่างใดนะท่าน...( อยากลืมสิ...ว่าข้าพเจ้าอายุเท่าไรเอง..)

              อ่านแล้วได้ feel อะไรกันบ้าง..อย่าลืมเล่าสู่กันฟังนะคะ....