***วันสุดท้ายของการเรียน ...วันแรกของการทำงาน***

ก่อนจะเริ่มเขียนก็ทักทายกันก่อนตามธรรมเนียมปฏิบัติครับ หวังว่าทุกท่านที่เข้ามาอ่านบล๊อกนี้คงสบายดีนะครับ ไม่เจ็บไม่ป่วย กันนะ ช่วงนี้อากาศร้อนมากๆ ร้อนจนไม่อยากออกไปไหนเลยคับ 555+ แต่ก็ต้องออกเพราะว่าหิวข้าว ทำไงได้เนอะ ชีวิตผู้ชายตัวคนเดียวก็งี้คับ จะทำกินเองก็ขี้เกียจล้างจาน (คิดไนเนอะ) เอาเป็นว่าเริ่มเล่าเลยดีกว่าครับ

เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาเป็นวันที่ทางคณะจัดงานปัจฉิมนิเทศให้ผมและเพื่อนนักศึกษาปี 6 ทุกคนในโอกาสที่พวกเราจะจบการศึกษา ออกไปสู่โลกแห่งการทำงานครับ ซึ่งผมกับเพื่อนๆก็เพิ่งกลับมาจากการฝึกงานในเทอมสุดท้ายได้ไม่กี่วัน ยังไปเที่ยวไปฉลองกับเพื่อนได้ไม่เท่าไหร่เองคับ ผมเองพอเห็นหน้าเพื่อนสนิทก็ดีใจนะได้กลับมาทำกิจกรรมเดิมที่พวกเราเคยทำ แต่อีกใจหนึ่งก็คิดครับ ว่า อีกไม่กี่วันภาพแบบนี้ที่เราเห็น เพื่อนๆเหล่านี้ กิจกรรมต่างๆที่เคยทำ มันจะไม่ได้ทำแล้วครับ ต่างคนต่างก็ต้องพยายามดิ้นรนกันต่อไป เพื่อให้มีชีวิตรอดในโลกใบที่เต็มไปด้วยการแข่งขันใบนี้ แค่คิดก็เหนื่อยแล้วครับ

งานปัจฉิมของคณะผมค่อนข้างจะแตกต่างจากงานปัจฉิมสมัย ม.ปลาย ที่ผมเคยผ่านมา จำได้ว่าตอนนั้นงานที่จัดซึ้งมากเป็นอะไรที่สื่อถึงชีวิตและความสัมพันธ์ในรั้วของสถาบัน ผมเองยังอดที่จะน้ำตาไหลไม่ได้เลยครับ แต่งานนี้มันต่างออกไปครับ ผมเข้าใจไปเองว่ามันคงเป็นเพราะนี่คือมหาวิทยาลัย เราคงโตเกินกว่าที่จะให้รุ่นน้องมามอบดอกไม้ มากล่าวความรู้สึก มาไหว้อาจารย์ขอพรอาจารย์กัน งานที่เค้าจัดให้ส่วนใหญ่จึงเป็รโปรแกรมที่เกี่ยวข้องกับการเชิญบุคคลต่างๆในวิชาชีพผมมาเล่าประสบการณ์การทำงาน เชิญสมาคม สภา มาบอกพวกเราถึงแนวปฏิบัติที่พวกเราจะต้องทำเมื่อจบออกไปทำงาน ผมเองแอบผิดหวังครับที่ไม่ได้ทำให้พวกเรารู้สึกอะไรเลยนอกเสียจากง่วงนอน และก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่อง ทำไมมันจะต้องสมัครอะไรมากมายขนาดนี้ ที่สำคัญเสียเงินด้วย

แต่ท่ามกลางความมืดมนอันน่าเบื่อเหล่านั้น ยังคงมีแสงที่จุดประกายความคิดบางอย่างของผมขึ้นมาครับ ท่านเป็นวิทยากรท่านหนึ่งซึ่งไม่ได้มาเล่าถึงกฏระเบียบของสมาคม แต่ท่านกลับมาเล่าในประสบการณ์ชีวิตของท่าน เล่าในอีกมุมมองหนึ่งซึ่งผมเองไม่เคยได้มอง เล่าจนทำให้ผมเองได้มานั่งคิดว่าแท้จริงแล้วคนที่ประกอบอาชีพอย่างผม ความสุขที่สุดในชีวิตเราไม่ใช่การทำงานประสบความสำเร็จ ร่ำรวย แต่อยู่ที่คุณค่าที่เรามีต่อสังคมต่างหาก ผมเองเลยเกิดแรงฮึดสู้ขึ้นมาบ้าง เอาหว่ะถึงเราจะเป็นแค่เทียนเล่มเล็กๆที่ส่องแสงในสังคมอันมืดมิด แม้ผมจะไม่สามารถทำให้มันสว่างขึ้นมาหมดได้ แต่อย่างน้อยแสงที่ผมส่งออกมาค่อยไม่ไร้ค่า คงมีคนอีกหลายคนที่ได้ใช้มันในการเดินไปข้างหน้าบ้างครับ

ณ เวลานี้ผมเองมีเป้าหมายที่จะทำในชีวิตแล้ว เป็นเป้าหมายที่ผมเองก็ฝันอยากจะทำและเป็นเป้าหมายที่ผมจะให้อะไรกับสังคมได้บ้าง ผมวางแผนที่ชีวิตไว้คร่าวๆแล้วครับว่าจะต้องเดินไปทางไหน อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย แต่ผมเชื่อว่าผมจะต้องทำมันให้สำเร็จครับ ผมจะเริ่มเดินทางตั้งแต่วันพรุ่งนี้ครับ เพราะวันนี้คือก้าวสุดท้ายในชีวิตการเรียน แต่พรุ่งนี้คือก้าวแรกในชีวิตการทำงานของผม ผมจะให้กำลังใจตัวเองให้เดินไปให้ถึงวันนั้นครับ ผมจะไม่ท้อแน่ ผมมั่นใจ
ปล.คงดีนะครับ ถ้าวันหนึ่งในอนาคตผมได้มาเขียนบล๊อกอีกครั้งพร้อมกับประกาศให้ทุกคนได้รู้ว่าผมทำมันได้แร้ว หวังว่าทุกคนที่เข้ามาอ่านในวันนี้ จะรออ่านบล๊อกของผมในวันนั้นนะครับ

Create Date : 09 มีนาคม 2552 Last Update : 9 มีนาคม 2552 22:30:41 น. Counter : 459 Pageviews.		4 comments
Share Tweet