จนมาถึงเช้าวันที่4 เราก็ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปเรียน อยู่ๆเพื่อนเราคนหนึ่งที่นอนห้องเดียวกันขอเรียกว่าN ก็ถามขึ้นมาว่า 

“เมื่อคืนตื่นขึ้นมาพูดอะไรฟังไม่รู้เรื่องถามก็ไม่ตอบ” เราเลยงงเพราะเราไม่ได้ตื่นไปเช้าห้องน้ำหรือไปไหนเลย เราเลยบอกว่าเราไม่ได้ตื่น แต่เพื่อนเราก็ยืนยันว่าเป็นเราจริงๆแล้วNก็เล่าเหตการณ์ว่าเรามานั่งที่ปลายเท้าผมสั้นๆเป็นเราแน่ๆ(เราตัดผมสั้น) แต่นั่งก้มหน้าแล้วก็พูดภาษาจีนใส่(ตอนนั้นภาษาจีนเราไม่ได้เก่งถึงขั้นรัวใส่ใครได้ Nเองก็เหมือนกัน มันเลยปัดคนนั้นที่ไหล่ให้หันหน้ามา(ตอนนั้นหันข้าง) แต่ไม่เห็นหน้าตาเป็นมืดๆมันเลยนอนต่อ เพราะตอนที่มันตื่นมามันกำลังงัวเงียด้วย พอฟังเสร็จเราก็กึ่งเชื่อไม่เชื่อเพราะเราเองไม่เคยเจอแล้วก็ไม่อยากให้เพื่อนคนอื่นกลัวอีกอย่างต้องอยู่กันอีกหลายวันเราเลยหาเรื่องอื่นคุยกลบเกลื่อนไป หลังจากวันนั้นNก็เริ่มไม่อยากกินข้าว นอนอยู่แต่ห้อง ซึมๆอาการไม่ค่อยดีเป็นอาทิตย์จนอาจารย์ที่คอยดูเเลเด็กในค่ายที่ไปด้วยพาไปหาหมอ แต่หมอบอกว่าไม่ได้ว่าเป็นอะไร เลยให้ยารักษามาตามอาการ(ยาแพงมาก) หลังจากนั้น Nก็ย้ายห้องนอนไปนอนกับกลุ่มรุ่นพี่ พอหลังจากที่Nย้ายห้องอาการNก็ดีขึ้นเรื่อยๆเริ่มกลับมาเป็นปกติ ตอนนั้นเลยเหลือเรากับเพื่อนอีก1คน ที่นอนห้องนี้ปกติแล้วเราเป็นคนไม่มีเซ้นส์กับเรื่องพวกนี้เลย เราเลยไม่ค่อยสนใจและไม่ค่อยกลัวอะไรมาก 

จนมาถึงเหตุการณ์หนึ่งทำให้เราเริ่มเชื่อ วันนั้นเป็นวันประมาณวันที่13 N มาเก็บของที่ยังเหลืออยู่ห้องเรา เราเลยนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยระหว่างนั้นมีรุ่นพี่คนหนึ่งเเทนชื่อว่าGก็เดินเข้ามานั่งคุยด้วย พอนั่งคุยกันได้สัก5นาที อยู่ดีๆพี่Gก็นั่งนิ่งทำหน้าเหมือนอึดอัดอะไรสักอย่างอย่างเห็นได้ชัด แล้วก็Gก็พูดขึ้นมาว่าห้องนี้อึดอัดแบบบอกไม่ถูก แล้วอยู่ดีๆพี่Gก็กรี๊ดดังมากกกก แล้วก็วิ่งร้องไห้ออกไปจากห้องเราไป แล้วก็นั่งร้องไห้ที่ห้องตัวเองต่อไม่หยุด สักไม่กี่นาทีต่อจากนั้นNก็เดินตามออกไปแบบกลัวๆตอนนั้นNเหมือนคนสติหลุดนั่งอยู่หน้าห้องถีบขาก้มหน้าเหมือนไม่อยากมองร้องไห้แล้วก็พูดว่า"ออกไปจากกูๆๆๆๆ" ตอนนั้นเรากับเพื่อนตกใจมากกก งง ทำอะไรไม่ถูก ครูเคอเหวอหมด แล้วเด็กทุกคนที่ไปพักอยู่ในโรงเเรมก็พากันออกมาดูมามุงห้องเราว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นชุนละมุนสุดๆๆๆ พอผ่านมาสักพักใหญ่ๆNกับพี่Gก็ค่อยๆสงบสติอารมณ์ แล้วก็ค่อยๆเล่าเหตุณ์การณ์ว่า พี่Gรู้สึกอึดอัดและแปลกๆตอนที่เข้าไปในห้องเรายิ่งอยู่ยิ่งอึดอัดขึ้นเรื่อยๆรู้สึกเหมือนมีคนจ้องตลอด พอมองไปหน้าห้องพี่Gเห็นผู้หญิงจากที่พี่Gเล่ามีลักษณะคล้ายกับผู้หญิงคนที่Nเคยเจอครั้งเเรกยืนอยู่หน้าห้องเราตอนนั้นพี่Gรู้แน่ๆว่าไม่ใช่คน เพราะพี่Gเป็นคนมีเซ้นส์และเคยเจอเรื่องเบบนี้อยู่บ่อยๆ แต่ครั้งนี้พี่Gรู้สึกได้ว่าเค้าไม่ได้มาดีและโกรธมากๆและมาให้เห็นแบบชัดมากๆเลยวิ่งออกจากห้อง ส่วนNเล่าว่าตอนที่นั่งคุยกันมันรู้สึกอยากออกจากห้องแบบไม่มีสาเหตุเหมือนมีคนไม่อยากให้อยู่ อยากให้ออกไปจากห้องความรู้สึกเกิดขึ้นพร้อมๆกับที่พี่Gก้มหน้า แต่พอเดินออกไปหน้าห้องNก็เห็นผู้หญิงคนเดิมที่ผมสั้นๆยืนตรงหน้าเเละใกล้มากๆตาแดงตอนนั้นNเลยช็อคสติหลุดไปเลย และตอนที่เด็กจากห้องอื่นๆมามุงกันก็มีเด็กอินโดนีเซียผู้ชายคนนึงเล่าให้ฟังว่าเคยเห็นผู้หญิงคนนี้รูปร่างลักษณะเหมือนกันเป๊ะยืนก้มหน้าอยู่หน้าห้องเรา มองเห็นจากไกลๆแต่ไม่กล้าบอกใครเพราะกลัวคนอื่นไม่เชื่อ ตอนนั้นเราก็กลัวนะแต่เราอยู่ห้องนั้นคนเดียวบ่อยมากกแล้วส่วนใหญ่จะเป็นกลางคืนเพราะเพื่อนเราชอบไปเดินเล่นกว่าจะกลับมาก็ดึกเราเลยนอนเล่นนั่งเล่นอยู่ห้องคนเดียวบ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้พบเจออะไรแปลกๆเราเลยแอบมีความรู้สึกไม่เชื่ออยู่บ้าง และพอทุกคนเริ่มเเยกย้ายเพื่อนเราที่นอนด้วยอีกคนก็จะย้ายห้องนอนซึ่งตอนนั้นอีกสองวันก็จะจบค่ายแล้วเราเลยพูดว่า "ไม่มีอะไรหรอก ผีที่ไหนไม่มีหรอกนอนนี่แหละอีกสองวันก็จะกลับละกูอยู่คนเดียวมาตั้งนานยังไม่เคยเจอเลย” เพื่อนเราเลยนอนห้องเดิมห้องเดียวกับเรา แต่พอตกกลางคืนเท่านั้นแหละเรามีอาการสั่น สั่นทั้งตัว  สั่นแรงมากสั่นจนนอนไม่ได้จะว่าหนาวก็ไม่ใช่เพราะเราใส่เสื้อสามตัวห่มผ้าอีกชั้น ก่อนหน้าเราก็ไม่เคยมีอาการแบบนี้เลยพึ่งจะเป็นวันนั้นวันเเรกและเราเป็นคนไม่ค่อยป่วยอยู่แล้วนับครั้งได้เลยเราเลยคิดว่ามันอาจจะเป็นคำพูดของเราที่พูดออกไป เราไปลบหลู่เขารึเปล่า(หรือคิดมากไปวะ) จนเราทนไม่ไหวเราเลยปลุกเพื่อนแล้วก็ยื่นมือเราให้เพื่อนดูเราไม่สามารถควบคุมอาการสั่นได้เลยตอนน้นเพื่อนเราก็ตกใจ ตอนนั้นเรากับเพื่อนทำใจดีสู้เสือมากอะเพราะมันดึกแล้วจะไปนอนห้องคนอื่นก็เกรงใจต่างคนก็ต่างกลัวแต่พยายามทำให้เหมือนปกติ สรุปวันนั้นกว่าจะนอนเกือบเช้า พอตื่นมาอาการเราก็เป็นปกติไม่ป่วยไม่สั่นไม่เป็นไรเลย วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะอยู่ที่นี่เราจำได้ว่าเรานั่งคิดเรื่องนี้ทั้งวันยังคิดอยู่ว่าจะนอนต่อดีไหมเพราะเป็นคืนสุดท้ายแล้วไม่อยากรบกวนคนอื่นด้วยเราเลยตัดสินใจนอนต่ออีกคืนที่ห้องเดิม จนมาถึงตอนกลางพอเรากำลังจะหลับอาการเดิมก็เกิดขึ้นเราสั่นเหมือนเดิมตอนนั้นอยากร้องไห้มากทำไมชั้นต้องมาเจอไรเเบบเน้ คืนนั้นเราต้องฝืนนอนสุดๆหลับบ้างตื่นบ้าง จนเช้าเรารีบเก็บกระเป๋าเเละลงมารอข้างล่างเตรียมตัวกลับก่อนใคร หลังจากกลับมาไทยได้ไม่กี่เดือนเราก็ได้ยินข่าวจากรุ่นพี่ที่ไปเรียนต่อที่มหาลัยนั้นว่าโรงเเรมที่เราเคยไปพัก ตอนนี้ล้างไปแล้วเพราะไม่มีคนเข้าไปพักและคนละเเวกเเถวนั้นก็รู้ดีว่าที่นี่เฮี้ยนขนาดไหน