Bloggang.com : อาฮุย๑ : กลับคำเสีย !!! ( ชีวิตประจำวันของพวกผม)

กลับคำเสีย !!! ( ชีวิตประจำวันของพวกผม)

มา ... วันนี้ผมว่างล่ะ จะเล่าชีวิตประจำวันส่วนใหญ่ ของ ผมและเจ้าดีดี้ ให้พวกคุณฟัง

ในบ้านหลังใหม่นี้ ... เราอยู่กัน แค่สามคน ( จิงๆต้องพูดว่า สองตัว กับอีกหนึ่งคน)

นายแว่น เอง ก้อใหม่กับบ้านหลังนี้ พอๆ กับพวกเรา .... เห็นเล่าให้ฟังว่า ซื้อทิ้งไว้ตั้งเกือบสิบปีแล้ว เพิ่งมีโอกาส ได้มาอยู่....หลังจากทะเลาะกับ กงสีที่บ้าน .....

นายแว่น ทำงานบ้านไม่เป็นเลย แต่มาอยู่นี่ ก้อต้องทำ เพราะไม่มีใครทำให้เหมือนที่เก่า.....ดูแก เก้ๆ กังๆ ทำอะไรไม่ค่อยเข้าท่าเลย ขวางหูขวางตา หมาอย่าง พวกผม มาก ....

นายแว่น บอกกับเรา สองตัว ว่า ..... พวกแกโชคดีมากนะ ตอนอยู่ที่ทำงานเก่าเนี่ย นายแว่นลูกน้องเยอะ เยอะจนกระทั่งแม้แต่หมา ก้อยังไม่ต้องเลี้ยงเองเลย มีคนให้ข้าว ให้น้ำ อาบน้ำให้เสร็จสรรพ ไม่ต้องดูแลอะไรเลย เล่นด้วยอย่างเดียว.... ความสัมพันธ์ระหว่างแก กับหมาตัวเก่าๆ มันเลยไม่ใคร่จะถึงใจนัก ....

“ คราวนี้ล่ะ ว่างงานแล้ว ....เวลาเยอะ แถมยังไม่มีใครมาขวาง กั้นกลางระหว่างเราอีกด้วย ....แกสบายใจได้เลย เจ้า กาก้า ดีดี้ เราสามคนจะมีแอคติวิตี้ ร่วมกัน ให้มันสะใจไปเล้ยยยย “ นี่มันคำขู่ รึว่า ปลอบ กันแน่ฟะ .....ผมคิด ส่วนเจ้า ดีดี้ ได้แต่ร้อง งื้ดๆ .......

“ พวกแก สองตัว จะได้กิน อาหารที่ปรุงจากฝีมือชั้นเอง จะได้รับการดูแล ใส่ใจ ในระดับห้าดาวครึ่ง ของชั้น... พวกแกนี่มัน ช่าง วาสนาดีจิงๆ เลยว่ะ ”
นายแว่น สรุป โปรเจคท์ หลักๆ อีกครั้ง .....

ง่ะ ..... ผมเองก้อไม่รู้ว่า มันโชคดี รึว่า โชคร้าย ของพวกผมกันแน่ ..... กาก้า ใจคอไม่ค่อยดีเลย .....

เข้าเรื่องดีกว่า .... ชีวิตประจำวัน ของผม .....

ตื่นเช้ามา ..... ประมาณ เจ็ดโมงได้มั้ง ..... นายแว่น จะปล่อยให้ ผมกับ นังดีดี้ ออกไปวิ่งเล่น ในสนามหญ้า ในหมู่บ้าน ....

ช่วงนี้ล่ะคุณเอ๊ย ... ความสุขที่สุด ของ หมาๆอย่างเราเลยล่ะครับ ......เราวิ่งกันแบบสุดฝีเท้า เต็มสปีดเลย ....

อ้อ ....แต่ถ้าวันไหน นายแว่น ออกมาวิ่งด้วย พวกเรา ก้อสุขน้อยลงหน่อย .....เพราะเราเป็นตัวของตัวเองได้ไม่เต็มที่นัก .......ต้องคอยรับคำสั่ง ต๊องๆ ของนายแว่นอีก ......

“ ไปเก็บลูกบอลมา กาก้า “ อยากได้แล้วจะขว้างมันไปทำไมฟะ ???

“ ดีดี้ มานี่ ... มากอดหน่อยดิ๊ “ อยู่ในบ้านทั้งวัน ไม่กอดเข้าไปล่ะ ???

“ กาก้า .... อย่าไปไกล ถนนใหญ่ รถมันเยอะ “ อือออ รู้แล้ว น่าาาา ฯลฯ

ผมเคย แอบฟัง นายแว่น คุยกับเพื่อน เกี่ยวกับเรื่องนี้ .....

เพื่อนนายแว่น บอกว่า ไม่ห่วงหมาเหรอ ปล่อยออกไปอย่างนั้น หมาเค้านะ ให้อยู่แต่ในบ้านล่ะ เป็นห่วงมัน.....

นายแว่นบอก ..... ไอ้ห่วงน่ะก้อห่วงอยู่หรอก แต่ก้อพยายามสอนพวกเรา ว่า ให้ไปได้แค่ไหน ... ไม่อยากไปจำกัดชีวิตพวกเรามาก เอาเรามาเลี้ยง ก้อเท่ากับกักกัน อิสรภาพเราพออยู่แล้ว ถ้าอันไหน ดูแล้ว ไม่อันตรายมาก ก้ออยากจะปล่อยๆ พวกเราบ้าง ...ไม่มีอะไรมีความสุข มากไปกว่า การได้เป็นอิสระ ทำอะไรตามใจตัวเองหรอก .....

อืมมม เข้าท่าแฮะ นายเรา เพิ่งเห็นจะเข้าท่าเข้าทางกะเค้าก้อวันนี้เอง ใช้ได้ๆ .....

แต่ที่เด็ดที่สุด ที่ผมชอบใจ นายผม ที่สุดตรงไหน รู้ป้ะ ......

ตอนที่ เพื่อน นายแว่น เอาหนมมาให้ผมกิน แล้ว บอกให้ผม ไหว้ๆ รึ ขอมือๆ อะไรนี่ล่ะ .....

ผมก้อ งง ไปอ้ะดิ ....เกิดมาไม่เคยมีใครสั่ง ใครสอนให้ ทำอะไรแบบนั้น .....อะไรของเค้าหว่า .......

เพื่อนนายแว่น บอก ..... “ ไม่ได้เรื่อง หมาแก ทำอะไรไม่เป็นซักกะอย่าง ดูหน้ามันเอ๋อๆ ด้วยนะ ต๊องป่าวฟะ ตอนเล็กๆ เคยตกโต๊ะมารึปล่าวเนี่ย “

อ้าว ปากเรอะนั่น ผม งี้ ฟัง แล้วหน้าชาเลย ..... อยากจะเห่าประท้วงซะ สิบห้า นาทีรวด ....

แต่นายแว่น แกเถียงแทนผมคับ .....

นาย แว่น บอกว่า .... “ หมาข้าอ้ะ มีศักดิ์ศรีเว้ย เวลาจะกิน ไม่ต้องขอใครกิน ......เพราะฉะนั้น ไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่จะต้องหัดให้มันไหว้เพื่อขออะไร ใครกิน ....หมาบางตัว มันเกิดมาเพื่อไม่ต้องทำอะไรเลย น่ารัก อย่างเดียว ก้อพอแล้ว ”

โอ้โห ...... เยี่ยมจิงๆ เยี่ยมสุดๆไปเลย ประโยคนี้ มันช่วยผมได้เยอะเลยนะนี่ คลายความกดดันไปได้มากเลย ได้ยินแล้ว รักนายแว่น ขึ้นมาเป็นกองเลยฟ่ะ ....... มันต้องงี้ สิ นายผม .....โย่วๆ เชียร์อัพ แม้นนนนนนนน

อ้าว ถึงไหนแล้วล่ะ ..... ให้มันได้งี้สิผม ...เมาท์ได้ที่ทีไร ออกนอกทางทุกที ....

ต่อๆ ..... พอพวกเรา วิ่งเล่นกันจนหนำใจแล้ว เราก้อพากันกลับเข้าบ้าน ถ้าตามปกติ นี่ก้อจะประมาณ เก้าโมงเช้า ละครับ สองชม. เต็มๆ ....

เสร็จแล้ว พวกเราก้อพากันเข้าบ้าน ....

แต่สภาพ ความแตกต่างของร่างกายเรา ระหว่าง ขากลับ กับ ขาไป นี่สิ ....ที่มันยังเป็นปัญหาระหว่างเรา กับนายแว่น อยู่ ....

“ เฮ้ยยย ไปเล่นอะไรกันมาเนี่ย ... ทำไมมันมอมแมม เลอะเทอะกันขนาดนี้ ปลักควาย น่ะเค้ามีไว้ให้ควายเล่นนะ เป็นหมาดีๆไม่ชอบ ชอบเป็นควายกันรึไง มื้อนี้ กินหญ้ากันซะเลยดีมั้ย ฮื้อออ “ นั่นไง ไม่ทันขาดคำ เสียงลอยมาแต่ไกลอีกแล้ว ......

ไป เอกซอร์ไซส์มา อารมณ์กำลังดีๆ กลับเข้าบ้านมา เจอแบบนี้อีกล่ะ ....กาก้า เป็นเซ็ง .... เก่งนัก เรื่องพูดจาเสียดสี ให้เจ็บช้ำ น้ำใจ เนี่ย .....

เลยหมดรมเลย ผม ขอตัวไปก่อนนะ มู้ดดี้แล้ว ไว้มาเขียนใหม่ละกัน .... ปล่อยให้นังดีดี้ มันทำหน้าซื่อบื้อ รับหน้า ไอ้ บ้า (นาย) แว่น ไปคนเดียวละกัน ......

ปล. หมดกัน ความรู้สึกดีๆที่มันสั่งสม ก่อตัวขึ้นมา จากหลายวันก่อนน่ะ ...... กว่าจะรู้สึกดีๆต่อกันได้ ไม่รู้ต้องคิด เรียงร้อยถ้อยคำกันขนาดไหน แล้วทำไม ถึงต้อง มาทำร้ายความรู้สึกกันด้วยคำพูดแย่ๆ แบบนี้ ........ กาก้า ไม่เข้าใจ มนุษย์พวกนี้ จิงๆเลย .......เฮ้ออออ

8 มค. 48