ขอบเขต ... ที่เราจะรักได้
ความรักที่เกิดขึ้น . . . ท่ามกลางความเหงานั้น เกิดขึ้นได้ง่าย แต่การจะสานความรักต่อ. . . ให้ยืนยาวได้นั้น เป็นเรื่องยาก
ความเหงานั้น . . . มันโดดเดี่ยว เปลี่ยนคนอ่อนไหว . . . ให้กลายเป็นคนอ่อนแอได้ จนบางครั้ง . . . ต้องพยายามหาที่ยึดหัวใจ ไม่ให้เคว้ง ไปตามแรงกระทบของชีวิต
และบางครั้ง . . . ก็อาจเผลอ ไปยึดใครสักคน . . . ที่ไม่อาจจะยึดได้ เพราะเหตุผล แห่งความเป็นไปไม่ได้ ร้อยพันประการ . . .
แต่ . . . เมื่อความรักได้เกิดขึ้นมาแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ร่วมได้ หรือไม่ . . . มีสิทธิ์ครอบครอง หรือไม่ . . . ก็ไม่อาจที่จะ . . . ห้ามไม่ให้รู้สึกรักได้
เมื่อในที่สุดแล้ว . . . ห้ามไม่ได้ ก็อาจจะมีอีก ทางเลือกคือ . . . การปล่อยหัวใจให้ได้ รั ก
นอกจาก . . . กล้าที่จะยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว ก็ต้องกล้าที่จะเชื่อมั่นว่า . . . เราต้องยืนอยู่ตรงนั้นให้ได้ และต้องไม่ไปไกลกว่านี้ . . .
ขอบคุณข้อมูลจาก คุณ Patty_'Pat
ไม่รักแต่คิดถึง : เฉลียง
ชีวิตบางช่วงที่เกี่ยวกัน เราได้แลกเปลี่ยนซึ่งความฝัน หลายครั้งหลายหน ... หัวใจไม่ตรงกัน แต่รู้กันต่างคนมีน้ำใจ เธอไม่ต้องนวลอย่างดวงจันทร์ และฉันไม่ใช่ดวงตะวันฉาย เราเพียงเป็นคน คบกันตามสบาย เมื่อร้างไกลห่วงใยก็แล้วกัน ไม่สำคัญ ...ว่าเธอมีใคร ไม่ใช่กงการอะไรของฉัน ไม่สนใจเมื่อเธอสุขสันต์ ขอรู้เพียงวันที่เธอไม่มีใคร ยังไม่ประคองถ้าเธอล้ม ถ้าเธอลุกขึ้นยืนได้เองไหว ขอรู้ ... ขอเห็นว่าเธอเดินเองได้ จะขอมองดูไกลๆ อย่างชื่นชม ไม่สำคัญ ... ว่าเธอมีใคร ไม่ใช่กงการอะไรของฉัน ต่างหนทางของต่างเรานั้น ถึงแม้ว่าเราจะไกลซักเพียงไหน
ไม่รักแต่คิดถึง ไม่รักแต่คิดถึง ไม่รักแต่คิดถึง ไม่รักแต่คิดถึง ไม่รักแต่คิดถึง ไม่รักแต่คิดถึง ...ไม่รักแต่คิดถึง ไม่รักแต่คิดถึง
~ ห วั ง ไ ว้ ว่ า สั ก วั น ... จ ะ มี ใ ค ร สั ก ค น ร้ อ ง เ พ ล ง นี้ ใ ห้ เ ร า ฟั ง ~
|