Bloggang.com : พรายชมพู : day 3 : trip ลำปาง-เชียงใหม่-เชียงราย-พม่า ลัลล้า...และล้าน่าดู ~~*

day 3 : trip ลำปาง-เชียงใหม่-เชียงราย-พม่า ลัลล้า...และล้าน่าดู ~~*

กรี๊ดดดดด....ดังๆค่ะ ไม่ได้ copy ไว้ลืมลดขนาดภาพ ข้อความหายเกลี้ยงเลย ต้องพิมพ์ใหม่

19/11/10

ท่องเมืองลำปาง

หลังจากอิ่มมื้อค่ำรอบสองแล้ว มานั่ง up รูปขึ้น FB ให้เพื่อนๆอิจฉากันเล่นๆแล้ว กว่าจะได้นอนเกือบเที่ยงคืน ตั้งใจกันไว้จะตื่นกันเช้าหน่อย จะได้มีเวลาเที่ยวกันเยอะๆ พลิกไปพลิกมา โอ้วววว.... เกือบๆ 9 โมงเช้า เจ้าของบ้านออกไปทำงานกันหมดแล้ว สามสาวใช้เวลาจัดการกับตัวเองไม่มากนัก ลงมากินข้าวเช้า อาหารเช้าของเราวันนี้ "ไข่ต้มแจ้ซ้อน" ที่เหลือจากเมื่อวานคนละ 2 ลูก

วันนี้โปรแกรมเที่ยววัดในเมือง ถามยัยเกดแล้วแกเข้าวัดได้ป่ะ ขัดหลักศาสนาป่ะ เพื่อนบอกเป็นการท่องเที่ยวได้อยู่นะ วันนี้ยามาให้ยืมมอร์เตอร์ไซด์ เพราะต้องใช้รถ เราเลยได้ซ้อนสามขี่มอร์ไซด์เที่ยวในเมืองกัน

เรา "ต้องเราไปวัดปงสนุกกันก่อนเนอะ พี่ดูในเว็บมาสวยน่าดู เป็นสถาปัตยกรรมพม่า อยากเห็นว่ะ"

เจ้าต้อง " แล้วไปไงอ่ะเจ๊"

เรา " ไม่รู้ว่ะ .... ว่าไงเจ้าถิ่น"

ยัยเกด "ไม่รู้เหมือนกัน ตั้งแต่มาอยู่ฉันไปแค่ตลาดกับกลับบ้านแค่นั้นแหละ ฉันว่าเราไปเรื่อยๆกันดีกว่านะ"

หลังจากเลี้ยวรถออกจากบ้านแล้ว ขับรถมาไม่ไกลนักเจ้าต้องเลี้ยวรถตามป้ายบอกทาง "ไปวัดม่อนพญาแช่" รถผ่านกลุ่มน้องหมาเยอะมากๆ มีทั้งกลุ่มหมาแม่ลูกอ่อน หมามาเฟีย น้องหมาตาใส (น่าสงสาร) ระหว่างทางมีรถของคนใจดีเอาข้าวมาเทให้น้องหมาเป็นระยะๆ เราได้แต่คิดในใจว่า "ขอให้ความใจดีของพี่ ดลบันดาลให้พี่พบเจอแต่สิ่งที่ดีๆด้วยเถิด....สาธุ"

ทางขึ้นวัดม่อนพญาแช่สดชื่นมากๆ อากาศเย็นเล็กๆ เหมาะกับการขี่มอร์เตอร์เที่ยวมากๆ เราดื่มด่ำกับความสดชื่นสองข้างทางได้สักพัก ได้ยินเสียงเจ้าต้องร้อง "เฮ้ยยย...." พร้อมกับอาการตัวไหล .... เอาแล้วเจ้าต้องจะขี่มอร์เตอร์ไซด์ผาดโผนก็ไม่บอก มันยกล้อค่ะทุกท่าน เรานั่งหลังสุด ไหลตัวลงก่อนที่รถจะล้มลงตามมาด้วยยัยเกด เจ้าต้องถูกรถทับตามระเบียบ ได้ยินเสียงเรียกไกลๆ "พี่ปลาเป็นไงมั่ง" "เราดันตัวขึ้น ไม่มีรู้สึกเจ็บเท่าไหร่ "พี่ไม่เป็นไรต้อง แกล่ะ ยัยเกดเป็นไงมั่งเพื่อน" เหตุการณ์ชุลมุนเล็กน้อย ด้วยความที่ตัวเล็กประคองรถไม่ไหว เลยหันมาประคองเพื่อนแทน ส่วนรถให้เจ้าต้องมันจัดการ เจ็บกันถ้วนหน้า

เจ้าต้อง : ได้แผลมา 2 ที่ ข้อศอกกับหัวเข่า และเจ็บตรงแขนด้วย
ยัยเกด : ได้แผล 1 ที่ตรงข้อเท้า กับอาการซ้นที่หัวเข่า
เรา : ได้แผลถลอกตรงข้อศอก กับห้วเข่าเล็กๆ แต่กางเกงตัวโปรดขาด.. !!!!

เข้าไปล้างแผลที่รพ.ค่ายสุรศักดิ์มนตรี 2 คนนั่นจ่ายค่าทำแผลไปคนละ 140 เจ้าต้องแอบเหน็บเล็กๆ แค่เอาเบตาดีนเขี่ยๆแผลเนี่ยนะ 140 รู้งี้ซื้อน้ำยาล้างแผลให้เจ๊ทำให้ดีกว่า ระหว่างที่รอรับยา นั่งคุยกับเจ้าหน้าที่รพ.เรื่องทางไปวัดกับน้องหมา น้องเขาบอกว่ามีคนใจดีเอาข้าวขึ้นไปให้เรื่อยๆ และอาศัยข้าวก้นบาตรจากพระบ้าง อิ่มบ้าง อดบ้าง แต่ยังดีกว่าไม่มีกินเลย

สักพักรับยาแล้วออกจากรพ.กันมา เปิดดูถุงยา ไม่มียาทำแผลให้ มีแต่ยาแก้อักเสบ ....!!!! ตกลงพันกว่าบาทที่จ่ายไปต้องมาซื้อยาเพิ่มอีกอ่ะ ฮือๆ

หลังจากจัดการกับแผลและรถเรียบร้อยแล้ว ก็ไปกันต่อ

เรา "เจ้าต้อง เราไปวัดปงสนุกกันก่อนเนอะ"

เจ้าต้อง "แล้วเราจะไปไงกันอ่ะ" พร้อมเหลือบตาไปมองยัยเกด

ยัยเกด "เราไปกันเรื่อยๆ ดีกว่าเนอะ"

หลงกันอีกแล้ว หลงกันทั้งวัน เมืองลำปางเป็นเมืองเล็กๆ ก็จริง แต่ซอยเยอะมาก แต่ละซอยเชื่อมถึงกันหมด กระโดดขึ้นรถ ลงรถถามทางกันทั้งวัน ที่เหนื่อยนี่เหนื่อยตรงนี้แหละ ตะเวณเที่ยววัด ไหว้พระกันทั้งวัน จะบาปไหมนะถ้าจะบอกว่าเที่ยววัดทั้งวันจนเอียนวัดกันไปเลย ขึ้นเชียงใหม่บอกเจ้าต้องฉันไม่ไปวัดแล้วนะเฟ้ย อยากไปดูอย่างอื่นบ้าง

เดี๋ยวแวะมาเพิ่มรูปนะคะ กลัวพลาดอีก

เจ็บนะ แต่ยังหน้าระรื่นกันได้อยู่

วัดแรกไม่ใช่วัดปงสนุก แต่เป็น "พระบรมธาตุดอนเต้า" บริเวณวัดไม่ค่อยใหญ่เท่าไหร่ วัดพระเพื่อความเป็นศิริมงคล (ส่วนยัยเกดเป็นเด็กเฝ้ารถไป)

ด้านใน

ด้านนอก (เด็กถือกระเป๋า กับคนขับรถ)

วัดที่สอง

อุโบสถ (ตอนถ่ายไม่เอียง แต่ถ่ายออกมาแล้วเอียง ....ซะงั้น)

วัดที่ 3 สุสานไตรลักษณ์ (หลวงพ่อเกษมเขมโก) บทบูชาเป็นบทสวดง่ายๆ ไม่ได้ถ่ายรูปด้านในมาค่ะ คนค่อนข้างเยอะ เกรงว่าจะรบกวนคนอื่นเขา

ต่อไป เจดีย์ซาวหลัง อยู่เส้นเดียวกันกับสุสานไตรลักษณ์เลยค่ะ ขับรถเลยขึ้นไปอีกหน่อย ตอนแรกไม่ค่อยอยากไปเพราะเท่าที่อ่านมา บอกมีเพียงเจดีย์ 20 หลัง ที่ไหนได้สวยค่ะ

เจดีย์ทั้ง 20 หลัง คนดูแลด้านในบอกลองนับดู ถ้าใครนับได้ 20 หลังถือว่ามีบุญมากๆ เราก็นับได้ 20 นะ อิๆ

ประวัติภาคภาษาไทย

ประวัติภาคภาษาพม่า (มีอีกฝั่งเป็นภาษาอังกฤษด้วย)

ด้านในอุโบสถ

สังเกตุเสาแต่ละต้นลวดลายไม่เหมือนกันเลยค่ะ

ด้านในเป็นพระเจ้าทันใจค่ะ เห็นเขาบอกว่าขออะไรท่านให้ได้ทันใจ เราไม่ได้ขอค่ะ เพราะท่านคงทำงานหนักมากแน่ๆ หากต้องให้ทุกคนได้ทันใจ

แล้วไปต่อกันที่กำแพงเมือง

งานนี้ยัยเกดได้ถ่ายสักรูป 5555

ระหว่างทางหิวมาก บ่ายสองแล้วไข่ต้มคนละ 2 ใบเมื่อเช้าไม่เหลือแล้ว ตกลงกันจะไปกินข้าวซอยเจ้าอร่อย "ข้าวซอยอิสลาม" คนละเจ้ากันกับ "ข้าวซอยโอมา" เจ้าถิ่นยืนยันแล้วว่าร้านข้าวซอยอิสลามเจ้านี้อร่อยที่สุด กว่าจะหาทางไปเจอ ปรากฎว่า"หมด" อดและหิ้วท้องกันต่อไป

ร้านข้าวซอยอิสลาม

ร้านข้าวซอยอิสลาม อยู่ทางไปวัดปงสนุกพอดี แห้วจากของอร่อย แต่ถึงซะทีวัดที่ตั้งใจจะไปเป็นวัดแรก กว่าจะถึง กลายเป็นวัดสุดท้ายไปซะงั้น ถูกใจจริงๆ

ด้านในสวยมากๆ

คุ้มค่ากับระยะทางและการรอคอย

ไม่ไหวแล้วต่างคนต่างหน้ามืด หิวจนตาลาย เจ้าต้องแขนล้า ท้องร้อง ยัยเกดคนไม่มีปากมีเสียง ถึงกับเพ้อ ข้าวมื้อกลางวันของเรากับยัยเกดเป็นร้านอาหารอิสลาม ใกล้กับวิทยาพยาบาลชื่อร้าน "มูฮาญีรีน" เราสั่งจานแรก ข้าวไก่กระเทียม ตามมาด้วยคะน้าปลาเค็ม อืม เป็นครั้งแรกที่กินข้าว สองจานพูนๆ เกลี้ยงไม่เหลือข้าวสักเม็ด ของยัยเกดแน่งน้อย สั่งเป็น ข้าวไข่ยัดใส้เนื้อ (เราไม่กินเนื้อ ส่วนยัยเกดไม่กินหมู) ของเจ้าต้องไม่รอแล้วขอจ่านด่วนเป็นข้าวมันไก่จานพิเศษ แต่ละคนกินเหมือน.....นึกถึงแล้วตลกดี

หลังจากอิ่มแล้ว เจ้าต้องพาขี่รถชมเมืองอีก (หลง) จะไปสะพานรัษฎา แต่ไปไม่ถึงซะที วนเวียนมันอยู่แต่แถวหน้าโรงเรียนน่ะ วันศุกร์อ่ะเน้อ น้องๆเขาใส่ชุดพื้นบ้านกันน่ารักเชียว นึกแล้วอยากให้ใส่แบบนี้ทุกวันเป็นการอนุรักษ์ ผ้าพื้นบ้าน

เดินบ้างนั่งรถบ้าง

ถึงแล้วสะพานรัษฎา กว่าจะได้จังหวะไม่มีรถนานพอสมควร

กุ๊กกูฏกับตราครุฑ

ขอสักรูปนะ

โพล้เพล้แล้ว

พวกเราใช้เวลากันที่นี่นานมาก เพื่อรอถ่ายรูปสะพานรัษฎาตอนกลางคืน อีกนัยนึงเพื่อพักด้วย แบบว่าเหนื่อยแล้ว

เย็นวันศุกร์ ดีจังวันแรกของงานถนนสายวัฒนธรรม ยัยเกดขาซ้นก็สู้ไม่ถอยไม่เหมือนกัน เดินมันทั้งวันเที่ยวมาทั้งวันแล้ว ยังไปต่อได้อีก นับถือๆ

ฮั่นแน่....มีไข่ต้มชื่อดังมาขายซะด้วย

ภายในงานประดับโคมแบบนี้ทั้งถนน

ไข่ป่าม

อร่อยมั๊ยดูหน้าคนกิน (ยัยเกดบอกเหมือนไข่คนแล้วเอาไปปิ้ง)

ในงานมีรำวงด้วย ชวนเจ้าต้องไปแจมกับพี่เขาแล้ว มันส่ายหัวฟึดๆ บอกถ้าเขาเอาหนุ่ม เอาสาวมาจะจัดไปสักชุด (ซะงั้น)

ถัดจากรำวง ก็มาเจอวงดนตรี

เจ้าต้องมันบอกจุดขายอยู่ที่หน้าตาคนขาย แต่เราว่าอยู่ที่ชื่อร้านหรือป่าว "นมบ่าว"

นั่นขนมสมัยฉันยังเด็กนี่นา คิดถึงจัง บางอย่างเดี๋ยวนี้ไม่มีให้เห็นแล้ว

เหนื่อยมากๆ แต่สนุกสุดๆ เดินกันจนขาลากขาล้ากันเลย ความสนุกและประทับใจยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำ คิดถึงเมื่อไหร่ก็ยิ้มได้ตอนนั้น คืนนี้แล้วที่อยู่ลำปางเป็นคืนสุดท้าย พรุ่งนี้ไปดูโคมกันต่อที่เชียงใหม่เจ้า

Create Date : 02 ธันวาคม 2553

Last Update : 2 ธันวาคม 2553 21:08:57 น.

7 comments

Counter : 1351 Pageviews.