มาแว้วครับ มาแว้วครับ แสนพลพ่ายมารายงานตัวแว้วครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ หลังจากทีละทิ้งการทำหน้าที่ไปซ้า 4 วัน วันนี้ก็ได้ฤกษ์กลับมาทำหน้าที่
up blog ให้ได้อ่านกันตามปกติแล้วครับ เพราะว่ามีผู้หวังดีจุดธูปอัญเชิญให้มา up blog ได้แย้ว 555 ว่ากันไปครับ
แต่ตลอด 4 วันที่หายไปครับ ผมมีอาการครั่นเนื้อครั่นตัว
ครับ จามเกือบตลอดทั้งวัน แถมหูยังแว่วซะอีกเหมือนมีใครมาบ่นที่ข้างหูอยู่ตลอดเวลา พอเข้ามา up โต่ะจาย หมดเรยย ก็จะไม่ตกใจได้อย่างไร ก็เลขมันรันไปที่ 397
ครับ โอ้โฮ อะไรกันนี้ไม่คิดมาก่อนเรย..... ว่าแต่เลขมันก็สวยอยู่นา อย่ากระนั้นเลยงวดหน้าครับ บน ล่าง ก็จัดกันไปครับ รับประกันถูกแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าถูกอะไรนะครับ แต่ถ้าถูกขึ้นมาก็อย่าลืมผมแล้วกัน ไม่ขออะไรมากหรอกครับ
น้ำแดงซักขวด พวงมาลัย 7 สี 7 ศอก ซักเส้น เอ๊ะยังไง
แต่ก็ว่าไปชื่อเราก็ออกขลังซะขนาดนี้ เฮอะ ๆ เจ้าพ่อ
แสนพลพ่ายก็เข้าทีดีเหมือนกันแฮะ เอ้ากลับมาก่อนที่จะออกทะเลแล้วหาทางเข้าฝั่งไม่ได้ดีฝ่า

ไอ้ที่หายไปมันมีเหตุครับคือ หากยังจำกันได้ที่ blog ว่าด้วยเรื่องพระศรีฯ ผมบอกไว้ว่าจะมีเหตุให้ไม่สามารถ up blog ได้ก็ให้เจ้าต้นเหตุคือ พรุ่งนี้ผมต้องไปเข้าพิธีแต่งงานครับ อย่าตกใจครับอย่าตกใจ ไปเข้าพิธีแต่งงานครับ

แต่ไม่ต้องรีบอวยพรผมนะครับ พอดีว่าผมไม่ใช่เจ้าบ่าว
ไอ้ที่ไปเข้าพิธีคือไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวครับ เพื้อนซี้แต่งงาน ทั้งทีไม่ปายได้อย่างไร พรุ่งนี้ผมมีคิวไปกาญจนบุรี
ครับ แม่นแล้วครับ กาญจนบุรีครับ โน่นครับอำเภอหนองปรือ ตอนแรกนึกว่าใกล้ ๆ พอไปดูแผนที่ จ.กาญจนบุรี
เลย อ.เมืองไปอีกเกือบ 100 โล แต่ไม่เป็นไรครับเพราะ
เรามีจุดมุ่งหมายที่ เพื่อนเจ้าสาว 55555555555
เพราะจะให้เรารอคู่หมั้นเราแร้วเห็นทีจะไม่ทันการณ์ และเราคงจะเกินแกง ปัจจุบันยังเรียนอยู่อนุบาล 2 รัศมี ม่ายไหว(อันนี้มั่วเอานะ) ที่จริงยังไม่จุติต่างหาก ก็เลยต้องรีบเคลียร์งานให้กับเจ้านายอันเป็นที่รักยิ่งเป็นการใหญ่ เพราะเราลา หยุดสามวันรวด วันนี้ก็เลยต้องมาทำการ
up blog ให้อ่านกันซ้าก่อน ที่ผมจะเกิดอาการประหลาด
ที่หาสาเหตุไม่ได้ เหมือนมีใครใช้จิตสังหาร
เอาล่ะพล่ามมายาวแล้วมาเข้าเรื่องกันดีกว่า

เรื่องที่จะเล่าให้ฟังกันในวันนี้เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้วนะครับ(แล้วใครเขาเล่าเรื่องในอนาคตกันเล่า) ก็คือเรื่องที่เกิดที่งานกาชาดครับ คือปีนี้ผมไปเที่ยวงานกาชาดมา ไม่แปลกใช่มั้ยครับ ใช่ครับไม่แปลก แต่ถ้าบอกว่าอยู่มาจนปูนนี้แล้ว แล้วก็อยู่กรุงเทพฯด้วยแล้วไม่เคยไปเดินงานกาชาดแม้แต่ครั้งเดียว เริ่มแปลกรึยังครับ ถ้าเป็นลาล่ากับลูลู่ คงบอก บ้านน๊อก บ้านนอก ไปแร้ว ..เฮอะ ๆ
ปีนี้มันมีแรงจูงใจครับ ก็เลยชวนน้องสาวซูดที่รัก กับไอ้เจ้าบ่าววันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ (ไอ้เนี่ยมันก็ไม่เคยเดินงานกาชาดเหมือนกัล) ก็นัดแนะกันครับเจอกันที่บ้านผมหลังเลิกงานเพราะเจ้านี่มันเข้านอกออกในบ้านผมสบาย
ก็ไปถึงที่หมายประมาณ เกือบ 2 ทุ่ม ซึ่งเป็นเวลาที่เสือหมอบแมวเซาแจ้งมาว่าวันนั้นจะมี ......เฮอะๆ ทีมนักแสดง
จากนเรศวรไป (อันนี้แหล่ะ แรงจูงใจ) แต่ออกตัวไว้ก่อนะครับว่าผมไปได้บ้าดารา แต่คิดว่าถ้าได้ถ่ายรูปกับคนที่
เราปลื้มด้วยซักภาพเป็นที่ระลึกก็คงจะดีแถมได้ช่วยสภากาชาดด้วย ก็เดินครับเดินไปเรื่อย แต่เป้าหมายเรานี่ครับ
ตรงไปที่ซุ้มแม่บ้านทหารบกก่อนเรยครับ คนแน่นมากๆ
แต่มะเจอใครเลย เจอแต่ วีเจ เชาว์ ๆ เฮ้อ ก็เลยฆ่าเวลาด้วยการยิงปืนครับ ไปดูหนังแล้วเลือดในกายมันฮึกเฮิม ๆ
เลยรื้อฟื้นตอนเรียน รด. ครับ ก็ไล่ตั้งแต่ปืนสั้น แต่มันไม่สะใจครับ อย่างผมต้องของหนัก M ครับ แต่ไม่ใช่ M 150
นะ M 16 ครับ ฮ่า ๆ ว่าแล้ว ก็จัดมา 4 ชุด ประทับปืนเข้า
สะพานไหล่ แล้วก็เล็ง ศูนย์หลังนั่งแท่น (ตรงนี้ใครเคยเรียน รด. หรือเป็นทหารจะรู้ว่ามันส์ขนาดไหน) ก็ยิงทีละนัดครับชุดแรกปรับปืนก่อน ชุด 2 3 4นี่รื้อฟื้นครับ ก็เข้า
789 5 นัดเกาะกลุ่มครับใช้ได้ ก็ยิงอย่างเมามันทั้งพี่ชายและน้องสาว(จนเจ้าน้องตัวดีตะแง้วให้พาไปเรียนยิงปืน
ฮ่า ฮ่า) ส่วนเกลอเก่งผมมันชอบปืนสั้นครับ ออกมาก็ยังไม่เจอ เจอแต่หมอลักษณ์ครับกับหนังสือดูดวง (โฮ่ โฮ่
วันนั้น เรามารู้ทีหลังว่า มีสตรีไทย ตัวเล็กใจงาม บ้านอยู่แถวนั้นที่ได้ข่าวจากเสือหมอบแมวเซามาเช่นเดียวกัน
ก็กะจะไปถ่ายรูปกะทีมนักแสดงและพระศรีฯของเราด้วย แต่เสียใจครับวันนั้นไม่มีวาสนา ก็เรยต้องไปซื้อหนังสือกะขอลายเซ็นต์หมอลักษณ์แก้ขัดไปพลาง ๆ )

หลังจากนั้นเราก็เดินไปยังซุ้มทหารอากาศ ไปเล่นบิงโกฆ่าเวลา แต่ฆ่าเท่าไหร่ก็ไม่ตายซักที แต่ค่าเงินไหนกะเป๋าตังค์นี่ซิมันลดไปเรื่อยๆ แต่ของที่หิ้วที่ได้จากการเล่นเกมส์มันมากขึ้น ๆ สงสัยวันนี้จะมะเจอใครแต่มองโลกในแง่ดีมะเป็นไร อย่างน้อยเราก็ได้มาเที่ยวงานกาชาด ก็เลยตัดสินใจที่จะกลับกันเพราะเพลานั้นก็ 4 ทุ่มแล้ว
ก็เดินผ่านซุ้มสมาคมแม่บ้านกองบัญชาการทหารสูงสุด
ตรงนี้แหล่ะครับสถานที่เกิดเหตุ จังหวะที่เราเดินผ่านก็ได้ยินเสียงพี่ๆเจ้าหน้าที่ในซุ้มพูดถึงทีมนักแสดงก็หยุดเลยครับท่าน ปักหลักอยู่ตรงนั้น ฮ่า ๆ ในที่สุดก็เจอจนได้
ก็รอครับ รอแล้วรอเล่า เสียง "จับไข่ทหารมั้ยครับ จับไข่ทหาร ปีนึงมีให้จับครั้งเดียวนะครับ 100 นึง 5 ใบครับ ไข่ใบโต ๆ" ก็ช่างยั่วเย้าเหลือเกิน ไอ้ที่ยั่วเย้าอย่าเข้าใจผิดนะครับ รางวัลครับ ที่ตั้งอยู่ ตู้เย็น ทีวี และมันสะกิดต่อมใจบุญ ก็เลยบริจาคไปซะ 200 เอ้าอิ่มบุญ
กันไป

จับไข่ทหารก็แล้ว ก็ยังไม่มีใครมาซักที ตอนแรกก็คิดว่าจะรอเพียงแค่ชั่วเคี้ยวหมากแหลก แต่ผ่านไปเกือบ 40 นาที ไอ้หมากที่เคี้ยวอยู่มันก็ไม่แหลกซ้าที (ลืมไปว่าวันนั้นเคี้ยวหมากฝรั่ง ) ก็คิดว่าถ้างั้นก็ได้เวลากลับกันซะที
ในเพลานั้นพลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับชายร่างสูง เด่น
ใส่เสื้อยืดสีขาวธรรมดา ผมหวีปัด ในมือถือไม่เท้า สมองซีกขวารีบสั่งการประมวลอย่างรวดเร็ว เอ๊ะ คุ้น ๆ นะ อุ๊แม่เจ้าใช่แน่แล้ว ใช่เป็นแม่นมั่น พี่ต้น ขณะเดียวกันสมอง
ซีกซ้ายก็คิดไปพร้อมๆ กัน ว่า จะทำยังไงต่อ ป้างเลยครับ
(ฉันต้องทำ ทำอะไรซักอย่างแล้ว) ก็คิดได้ในบัดดล
วิ่งครับ วิ่งก่อนพร้อมกับบอกน้องสาวให้ตามมา เพราะจังหวะนั้นพี่ต้นกำลังจะเด่นจากไป มุขครับมุขจีบสาวเลยนึกขึ้นมาได้ (แต่พี่ต้นเป้นผู้ชายจะใช้ได้เปล่า) ฌอาน่าพูดกับพี่เขาสุภาพเอาไว้ ยังไงพี่เขาก็ต้องคุยด้วย เอาล่ะ
พี่ต้นใช่มั้ยครับ "ใช่ครับ" ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยครับ
"ได้ครับ" yes จากนั้นก็ออกคำสั่งให้น้องกดชัตเตอร์ซ้า
ก่อนที่จะเปลี่ยนาเป็นตาก้องให้กับน้องบ้าง (เอารูปไว้ก่อนไม่ได้คุยก็ไม่เป็นไร) จากนั้นก็ขอบคุณพี่เค้าแล้วก็ทำเนียนชวนพี่เค้าคุยต่อ ฮ่า ๆ ๆ ๆ แต่ขอโทษนะครับคุยอะไรไปบ้างทุกวันนี้ยังมานั่งนึกอยู่เลย ตอนผมไปออก รายการกำจัดจุดอ่อน กับ พี่อ้อกฤติกา หรือ จีบสาวครั้งแรก มันยังไม่ตื่นเต้นขาดนี้เลย อยากคุยแต่ไม่รู้จะคุยอะไร โดยปกติไอ้เรื่องพูดเรื่องคุยเนี่ยะทำเป็นอาชีพ
8 โมงเช้า 5 โมงเย็น สบาย แต่วันนั้นพูดไม่ออก คิดไม่ออกมันตื่นเต้น อาการนี้มันเป็นยังไงถ้าใครดูราตรีสโมสร
เทปที่ผ่านมา ที่หม่อมปลื้มเจอนาเดีย อาการนั้นเลย
ก็ยืนคุยกับพี่ต้นได้ประมาณ 5 นาทีก็เกรงใจเพราะวันนั้น
พี่ต้นมาเที่ยวเป็นการส่วนตัว แล้วก็พี่ต้นยังไม่หายป่วยดีจึงไม่กล้ารบกวนนานทั้งทีจริงอยากถ่ายรูปซ่อมไว้ สักโหล่
กันเหนียว (ฮ่า ๆๆ พอดีมักมาก) ก็ขอตัวและบอกสวัสดีพี่ต้น ตัวจริงกะในกล้องไม่เหมือนกันเลยครับ ตัวจริงพี่ต้นสูงมากขนาดผมสุงเกินมาตรฐานชายไทย 170 ยืนคู่พี่ต้นเตี้ยเลยครับ ตอนนั้นหายางรถยนต์มาเสริมก็ไม่ทันแล้ว
แต่พี่ต้นดูผอมลง นี่ถ้าเป็นตอนถ่ายอยู่โอ้โห คิดไม่ผิดครับที่สงสารทาสที่ให้พี่ต้นเหยียบขึ้นม้า แล้วก็พี่ต้นอัธยาศรัยดีมาก ๆ เลยครับ
ขนาดมาเที่ยวส่วนตัวยังให้เราถ่ายรูปแล้วยืนคุยด้วย
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสาวๆถึงปลื้มพี่ต้น แต่วันนั้นคนที่ผ่านมาคงจะงงว่าคนที่ผมถ่ายรูปด้วยเป็นใคร โชคดีมากครับวันนั้น เอ้ามีรูปมาให้ดูครับ