Final Fantasy VII : The Maiden who travel the planet (หญิงสาวผู้ท่องไปในดวงดาว) บทที่ 4 Music Theme : Shinra Company บทที่ 4 จนถึงตอนนี้ แอริธยังเข้าใจว่าไลฟ์สตรีมไม่มีกลิ่น วิธีที่ทำให้วิญญาณของเธอรับรู้ความรู้สึกได้นั้นมาจากสัมผัสทั้งห้า การได้ยินทำให้เธอรับรู้สิ่งเล็กๆน้อยๆ รอบตัและเธอมองเห็นความหนาแน่นของพลังงานว่ามากหรือน้อย อันที่จริงเธออาจจะสัมผัสมันได้ด้วย แต่ที่แห่งนี้เราอาจจะพูดได้ว่าเป็นแค่ความรู้สึกทางสายตา แอริธไม่รู้สึกหิว จึงไม่ต้องรับรสชาติ เธอรู้ว่าสัมผัสรับกลิ่นของเธอไม่ทำงานตอนที่เห็นเลือดของไดน์แต่ไม่ได้กลิ่นของมัน ดังนั้นมันเป็นแค่ภาพที่แสดงขึ้นมาไม่ใช่ของจริงที่มีกลิ่น แอริธนึกเสียใจเมื่อคิดว่าหากจะมีดอกไม้แต่มันก็คงจะไร้กลิ่นเช่นกัน เธอเดินทางมาถึงวิญญาณอีกดวงหนึ่ง มีกลิ่นเหม็นสาบของอะไรบางอย่าง เหมือนเนื้อกำลังเน่า กลิ่นแรงจนทำให้แอริธต้องนิ่วหน้าเพราะรู้สึกแย่ บริเวณนั้นพลังงานมาโคเบาบาง กระแสมาโคบิดเบี้ยวไหลผ่านบริเวณนั้นไปโดยไม่เกาะกันเป็นกลุ่มเหมือนบริเวณอื่น ชายกลางคนคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั่น “อ้าวๆ นั่น ฉันจำเธอได้” เหมือนตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ชายผู้นั้นสวมสูทราคาแพงที่สั่งตัดพิเศษ แอริธเหลือบมองเขา รู้สึกว่าเขามีรูปร่างที่แน่นอนใกล้เคียงกับเธอ แต่สิ่งที่ชัดเจนนั้นมีเพียงแค่ สูทราคาแพง รองเท้าและเครื่องประดับหรูหรา ใบหน้าของเขาเลือนลางมาก แก้มของเขาอ้วนย้วย หนวดโค้งและมีน้ำเสียงสั่นๆ เหมือนชายสูงอายุทั่วไป “เธอชื่อ....ช่างมันเหอะ เธอคือเด็กหญิงเผ่าโบราณใช่มั๊ย?” “มันสำคัญนะ” แต่แอริธไม่นึกอยากจะบอกชื่อของเธอให้เขารู้ ชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเธอตอนนี้คือ ประธานของชินระ ผู้ควบคุมอำนาจเบ็ดเสร็จของบริษัทและชี้นำชะตากรรมของประเทศ “ฉันรู้ เธอก็ลงมาที่นี่ด้วยเหมือนกัน เธอก็ตายแล้ว? เหมือนกับฉัน? ที่เดียวกัน?” ประธานชินระยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงสดชื่น “ในที่สุดเราก็มารวมอยู่ด้วยกัน ดวงดาวรู้ว่าควรทำอย่างไร ฉันรู้สึกว่าฉันจะได้รับบางสิ่งบางอย่างนอกเหนือไปจากนี้” “รับบางอย่าง?” เหมือนกับที่ไดน์พูดก่อนหน้านี้ แต่ไดน์นั้นถากถางเยาะเย้ยดูถูกตัวเอง ประธานนั้นต่างออกไป แอริธรู้สึกว่าความคิดของเขายังคงยึดติดต่อสิ่งที่เขาเคยมีมาในอดีต “เธอไม่เข้าใจรึ? เผ่าโบราณโง่กว่าที่ฉันคิดไว้นะ นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอปฏิเสธจะให้ความร่วมมือกับเรา เฮ้อ เด็กหญิงที่น่าสงสาร” “นี่หยาบคายนะ ฉันจำไม่ได้ว่าฉันน่าสงสารตรงไหน” ประธานหัวเราะเล็กน้อยเมื่อเห็นแอริธโกรธสิ่งที่เขาพูด “ไม่รู้ซะเลยว่าอะไรคือความสุข แต่กลับคิดว่ามี หลังจากเธอกับแม่หนีออกจากห้องทดลองของโฮโจ เธอก็ต้องไปอยู่ในสลัมถึง 15 ปี พอฉันส่งทีมเติร์กไปหาเธอ เธอน่าจะยอมรับชีวิตหรูหราสุขสบายบนเพลทแล้วกลับมาพร้อมกับพวกนั้น ตอนนั้นโฮโจกำลังอยากได้ร่างทดลองอื่น ฉันเลยแนะนำให้ลองตามหาเธอดู แค่เธอตัดสินใจเข้าร่วมกับพวกเราฉันก็ยินดีมากและแน่ใจว่าจะดูแลเธออย่างดี คิดว่าไงล่ะทีนี้? หลังจากไปอยู่ในสลัมมา แวดล้อมไปด้วยสิ่งโสโครก โดนพวกอวาแลนซ์กวนใจ จนกระทั่งต้องตายโดยที่ไม่เคยได้สัมผัสชีวิตสุขสบายหรูหรา เธอยังพูดได้อยู่เหรอว่าชีวิตเธอไม่น่าสงสารน่ะ?” “...คุณมันอวดดี ถือตัวยังไงมาว่าชีวิตคนอื่นดีหรือไม่ดีน่ะ” “ฉันถูกต้องเสมอ อย่างที่เธอรู้น่ะแหละ ว่าไม่มีชีวิตของมนุษย์คนไหนดีกว่าฉัน” ประธานยิ้มเยาะและเถียงต่อไป “ด้วยความฉลาดของฉัน ฉันสามารถขยายชินระจากบริษัทผลิตอาวุธเล็กๆ จนใหญ่โตอย่างทุกวันนี้ การค้นพบประโยชน์ในการนำพลังงานมาโคมาใช้และพัฒนาเตาปฏิกรณ์มาโคให้สามารถผลิตพลังงานได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด การส่งพลังงานให้สาธารณประโยชน์ และพัฒนามาตรฐานในการดำรงชีวิตของมนุษย์ และทำให้พวกนั้นกลายเป็นทาสของฉัน หลังจากมอบชีวิตที่สะดวกสบายให้พวกเขาแล้ว มันกลายเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในชีวิตไปแล้ว ในขณะที่เรา ชินระ เป็นผู้ควบคุมพลังงานและขยายอำนาจออกไป เราดึงดูดคนเก่งๆ มากมายเข้ามาทำงานด้วย แผนการสร้างนครหลวง, โครงการสำรวจอวกาศ ทุกอย่างทำขึ้นเพื่อฉันทั้งนั้น พวกเขารับใช้ฉันราวกับเป็นราชา ประชาชนไม่รู้หรอกว่าความเป็นจริงคืออะไร ตราบใดที่สื่อที่เผยแพร่ออกไปยังสาธารณะ ก็ยังทำตามคำสั่งของชินระ เพราะเราเป็นผู้เดียวที่ครอบครองพลังงานมาโค ชินระได้ยึดครองประเทศนี้และฉันเป็นผู้เดียวที่จะขึ้นปกครองโดยไร้ผู้ต่อต้าน ฉันจะเหยียบย่ำพวกโง่นั่น ฉันเป็นผู้มั่งคั่งร่ำรวยและเป็นผู้ชี้นำชะตากรรมของโลก ฉันไม่สนใจหรอกว่าจะอายุยืนหรือสั้นนะ” “ว่าไงล่ะ เผ่าโบราณ? เธอเข้าใจสิ่งที่ฉันมีมากขึ้นไม๊ล่ะตอนนี้? หรือไม่ก็ ชีวิตเธอคงน่าสงสารเสียจนไม่เข้าใจ?” “..ก็..งั้นมั๊ง?” สิ่งที่แอริธคิดว่าเข้าใจว่าชายสูงอายุมีความสุขนั้น ช่างแตกต่างจากที่เธอนึกมาก ความสุขที่ประธานบอกนั้นยึดติดกับวัตถุสิ่งของ เขาต้องการอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่าคนอยู่เสมอ แล้วผลของมันทำให้บริษัทชินระคิดที่จะดึงเอาพลังชีวิตของดวงดาวมาใช้เพื่อรองรับความต้องการของเขา คงช่วยเหลือวิญญาณของเขาไม่ได้อีกต่อไปตราบใดที่เขายังคิดว่าสิ่งที่นอกเหนือจากนี้ไม่ดีไปกว่าที่เขาเป็นอยู่ แอริธหมดความตั้งใจ ถ้านั่นเป็นสิ่งที่เขาพอใจล่ะก็ มันก็ช่วยไม่ได้ เขาไม่ยอมละทิ้งความร่ำรวยที่สะสมมา มันสุมและเริ่มเน่าส่งกลิ่นเหม็น ราวกับถูกดูดติดกับมันเอาไว้ ชายชราไม่รู้วิธีเป็นอิสระจากความปราถนาที่น่าสมเพชของเขาแม้ว่าจะตายไปแล้ว ประธานไม่ค่อยพอใจนัก หลังจากที่จะหาคนคุยเพื่ออวดถึงความสุขของเขามาตลอด เขาพบว่าแอริธไม่รู้สึกตื่นเต้นหรืออิจฉาเขามากเท่าที่ควร “ฉันนี่คงจะโง่ที่เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอย่างเธอ ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี ฉันค่อนข้างโกรธง่าย ไปซะถ้าเธอยังไม่รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร” “ฉันไปแน่” ชายชราหมดทางช่วยแล้ว บนบัลลังก์ที่ความปรารถนาของเขากำลังเน่าเปื่อยลงไปอย่างช้าๆ เขาจะยังคงอยู่ที่นี่ตราบจนกว่าอัตตาของเขาจะสลายหายไป เมื่อแอริธหันหลังกลับแล้วเดินออกมาจากประธาน เกิดเรื่องประหลาดขึ้น คลื่นลักษณะพิลึกแปลกประหลาดแยกออกมาจากไลฟ์สตรีม พุ่งเข้าหาทะเลพลังงานมาโค จนเกิดแรงสั่นไหวอย่างรุนแรงมาจากทุกทิศทาง “เกิดอะไรขึ้น?” แอริธได้ยินเสียงประธานร้องขึ้น เธอหันกลับไปดู สิ่งที่เห็นคือประธานถูกลากออกไปอย่างรวดเร็ว ห่างไปไกลลิบชั่วพริบตา เขาไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกต่อไป ประธานถูกดึงไปที่ไหนซักแห่ง คล้ายกับถูกแรงดึงดูดฉุดให้ตกลงไปที่ไหนซักแห่งในทะเลมาโค ห่างออกไป เหลือแต่เพียงร่องรอยแห่งความน่ากลัวหลงเหลืออยู่เป็นทางรางๆ ประธานชินระหายไปแล้ว แอริธรู้สึกแรงสั่นอีกครั้ง เธอเข้าใจแล้วว่ามันคืออะไร เจ้าของคลื่นนี้คือคนที่จบชีวิตเธอที่นครที่ถูกลืมเลือน ชายคนนั้นซ่อนตัวอยู่ในไลฟ์สตรีม “เซฟิรอธ.....” เทพผู้มีผมสีเงินยิ้มบางๆ เมื่อจัดการให้วิญญาณบาปหนาลงสู่นรก ในเวลานั้นเอง แอริธตระหนักว่าอันตรายยังไม่สิ้นสุด เวทย์โฮลี่ที่เธอเรียกมาจะไม่สามารถกำจัดสิ่งนั้นได้ แผลของดวงดาวที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว เซฟิรอธอยู่ที่หลุมอุกาบาตทางเหนือที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นดินแดนแห่งพันธสัญญาของเจโนวา ขณะนี้เขากำลังรอช่วงเวลาที่จะทำให้เขาเกิดใหม่ เวทย์ทำลายล้างสุดยอด เมเทโอ ยังคงใกล้เข้ามา ค้อนปีศาจกำลังจะตกลงมาจากฟากฟ้าเบื้องบนเพื่อทำร้ายดาวดวงนี้ Create Date : 07 กันยายน 2549 Last Update : 7 กันยายน 2549 20:27:23 น. 0 comments Counter : 515 Pageviews. Share Tweet ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก Comment :   *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet