ขอบคุณครับ กลับบ้านกันนะ

เข้ามาเจอข้อความคอมเม้นท์ของทุกๆ คนรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แม้เราจะไม่เคยรู้จักกันเป็นการส่วนตัวแต่มันเหมือนกับเรารู้จักกันมานานมาก ขอบคุณทุกกำลังใจ ขอบคุณทุกถ้อยคำแนะนำครับ


ผ่านมาหลายวันที่แทบไม่ได้เข้ามาในนี้เลยเหตุผลเพราะมีบางอย่างฉุดให้ผมผ่านพ้นในช่วงเวลาที่เลวร้ายนี้ มีหลายเรื่องราวเกิดขึ้นจนแทบไม่เหลือเวลาเป็นของตัวเอง การงานที่เร่งเร้าจนแทบตั้งตัวไม่ติด ชีวิตส่วนตัวที่ต้องเดินทางตามคำบอกเล่าและชักชวนของมิตรสหาย จนล่าสุดจบลงที่กระทุ่มแบน สมุทรสาคร (ไกลจังเนอะ อิอิ)


ขอบคุณช่วงเวลาดังกล่าวที่ทำให้ผมลืมเรื่องราวบางเรื่องที่เพิ่งผ่านเข้ามา วันนี้ความเข้มแข็งเพิ่มขึ้นมาเยอะมากๆ ขอบคุณ คุณแม่ของผมที่คอยเป็นกำลังใจและห่วงใยผมเสมอ แม้แม่จะเป็นคนที่แทบจะสุดท้ายที่ผมนึกถึง แต่สำหรับแม่ ผมคือคนแรกที่ท่านคิดถึงอยู่เสมอ จะเลวแค่ไหนแม่ก็อยู่ข้างเรา จะจนแค่ไหนแม่ก็อยู่ตรงนี้และไม่เคยเรียกร้องเพื่อเอาความสบาย จากคนที่ท่านรักมากที่สุด ทุกครั้งที่คิดถึงแววตา ห่วงหาอาทรคู่นั้นทำให้ผมกลั้นน้ำตาไว้แทบไม่อยู่ ทุกครั้งที่กลับบ้านแววตาคู่นั้นจะเปล่งประกาย มีความสุข และดีใจ แต่ในวันที่ผมต้องกลับมากรุงเทพ แววตาคู่นั้นหลบเลี่ยงไปทางอื่นเพื่อซ่อนน้ำตา และขณะที่ผมเดินจากมา ก็เป็นแววตาคู่เดิมที่มองตามจนผมเดินพ้นเขตของบ้าน นึกถึงครั้งใดก็ยังสะเทือนใจทุกครั้ง กับภาพเดิมๆ ฉายซ้ำๆ วนไปวนมา วันนี้ผมคิดถึงแม่อีกแล้วครับ


ใกล้วันแม่แล้ว ลูกๆที่ทำงานแดนไกลอย่าลืมกลับไปเยี่ยมคุณแม่กันบ้างนะครับ ถ้าลูกๆท่านใดอยู่กับคุณแม่อยู่แล้ว นั่นคือความโชคดีที่สุดแล้วนะ คิดถึงคนที่เขาไม่มีแม่ซิเขาจะเจ็บปวดแค่ไหน ที่อยากให้คุณแม่อยู่แต่ท่านไม่อยู่แล้ว อย่างรุ่นน้องผู้หญิงของผมสมัยเรียนคุณแม่เขาเสียไปก่อนหน้าหลายปี มีอยู่วันที่โรงเรียนเขาจัดงานวันแม่ เพื่อนๆคนอื่นเขาพาแม่มาในงานและถือพานขึ้นไปกราบคุณแม่กันบนเวทีที่จัดงาน แต่เพื่อนผู้หญิงของผมคนนั้น เธอหลบไปร้องให้ที่หลังต้นเสาขนาดใหญ่ของหอประชุม คุณครูต้องไปปลอบอยู่นาน สอบถามได้ใจความว่า เธอคิดถึงแม่ เธออยากขึ้นไปกราบแม่บนเวทีเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ บ้าง แต่แม่เธอไม่อยู่ให้กราบแล้ว เป็นภาพสะเทือนใจนะ กับเด็กหญิงอายุแค่ แปดขวบ คนที่เขาอยากมีแม่กลับไม่มี แต่กับคนที่มีอยู่แล้วกลับไม่เคยเห็นคุณค่าของสิ่งที่มีอยู่ สุดท้ายคุณครูต้องเป็นแม่ให้น้องเขาขึ้นไปกราบทุกปีจนกระทั่งเธอเรียนจบ ทุกวันนี้เธอแต่งงานและมีลูกๆ น่ารักแล้ว สองคน เป็นบ้านที่อบอุ่นมาก เธอเลี้ยงลูกเอง แทบไม่ยอมห่าง คุณสามีเธอคือเพื่อนผมเองแหล่ะ ฮ่าๆ คิดแล้วอิจฉาครอบครัวเขาจริงๆ


เดี๋ยวคงต้องเตรียมตัวไปทำงานแล้วครับ วันนี้มีสอนยาวเลยทั้งวัน แล้ววันหน้าจะมาเล่าอะไรให้ฟังอีก ขอบคุณเพื่อนๆทุกท่านอีกครั้งนะครับ อ้อ .... วันนี้คุณรักคุณแม่แล้วหรือยัง ถ้ายังเดินไปหอมแก้มคุณแม่ซักฟอดซิ ไม่ต้องเขินน่า ไม่เคยทำก็ทำซะ ทำทุกวันเดี๋ยวก็ไม่เขินแล้วเชื่อดิ อิอิ

Create Date : 03 สิงหาคม 2554 Last Update : 3 สิงหาคม 2554 12:59:10 น. Counter : 747 Pageviews.		5 comments
Share Tweet