ตอนนี้สายตาของฉันเปรียบเสมือนเรด้าที่ทำงานอย่างหนัก สายตาสอดส่องหาเหยื่อที่จะมาเป็นเครื่องมือเอาชนะยายมัมมี่ในคืนนี้ตอนนี้ฉันเริ่มเข้าใจอะไรหลายอย่างได้ชัดเจนขึ้น ผู้ชายดีๆทำไมหายากเช่นนี้ สี่ห้ารายที่เข้ามาเล่นหูเล่นตากับฉัน

“ ว่าไงจ๊ะคนสวยสนใจให้พี่เลี้ยงเหล้ามั้ยจ๊ะโย่วๆ” รายแรกผู้ชายแต่งตัวออกแนว Hip-pop ถ้าฉันให้มันเลี้ยงเหล้ามีหวังต้องไปเต้นแร้งเต้นกากับมันแน่ๆ

“ น้องหนูเลิกแล้วป๋าของอ๊อฟนะจ๊ะ ” รายที่สองป๋าตู้ทองเคลื่อนที่ คาดว่าอายุประมาณ 50 up ใส่ทองแวววาวไปทั้งตัว จนแยกไม่ออกว่าคนหรือร้านทองกันแน่

“ หนูนะสนใจอยากมีคอนโดส่วนตัวติดแม่น้ำเจ้าพระยามั้ยจ๊ะ ป๋าให้ไม่อั้นแถมรถเบ็นซ์อีกคันเลย ถ้าหนูยอมไปกับป๋าคืนนี้ ” รายที่สามมนุษย์หัวบาร์โค้ด หาผมบนหนังศีรษะแทบจะไม่มี

อยากตะโกนดังๆว่าเอาเงินของป๋าไปปลูกผมซะก่อนดีกว่านะคะป๋า --_--;;

“ พอน้องคนสวยเดินผ่าน หัวใจพี่ก็โดนโฉบไปซะแล้ว รับผิดชอบมาซะดีๆนะน้องสาวไปดริ๊งกับพี่สักแก้วมั้ยจ๊ะ” รายที่สี่หน้าตาประมาณว่าเสี่ยว หน้าเสี่ยวคงยังไม่พอใจคุณพี่เขา คำพูดยังเพิ่มดีกรีความเสี่ยวตามหน้าตาไปด้วย =_=^

ประโยคยอดฮิตของฉันในตอนนี้คือ “ ไม่ค่ะๆ ” อย่างเดียวเท่านั้นที่จะทำให้ฉันรอดจากการตกเป็นอีหนูของบรรดาเสี่ยหัวงูพวกนี้

สายตาของฉันสะดุดกับร่างสูงโปร่งที่นั่งอยู่ตรงมุมเคาส์เตอร์คนเดียว เหมือนถูกอะไรบางอย่างดึงดูดให้ฉันต้องเข้าไปหาคนคนนั้นฉันสาวเท้าก้าวยาวๆก่อนจะลดจังหวะการก้าวเท้าลงเมื่อมาใกล้ผู้ชายคนนั้น

ดูดี....เป็นผู้ชายดูดีอย่างมาก ฉันรู้สึกอย่างนั้นเพียงมองแค่ด้านหลังเท่านั้น

ตัดสินใจแล้ว....ผู้ชายคนนี้แหละจะต้องเป็นเหยื่อของฉัน >_< โฮ๊ะๆๆๆๆ

สู๊ดดดด!! เฮือก!! สูดหายใจ เดินพลังลมปราณภายในตัว ตั้งสมาธิให้พร้อมก่อนจะเดินไปให้ท่าชาวบ้านเขา เฮ้อ....ช่างเป็นเกมการเดิมพันที่ทำร้ายจิตใจอันบอบบางของฉันอย่างมาก

“ เอ่อ…ขอโทษนะคะ ฉันของนั่งตรงนี้ด้วยได้มั้ย ”

“ ฉันไม่ใช่เจ้าของที่นี่ ไม่จำเป็นต้องมาขอ ”

ชิส์ กวนบาทาชิบเลย ผู้ชายอะไรฟ่ะ ขอดูหน้าตาให้ชัดๆหน่อยสิ พูดจากวนประสาทแบบนี้หน้าตาคงเหมือนแย๊ตกตึกแหงๆเสียแรงที่มองจากข้างหลังแล้วดูดี ลืมนึกไปว่าสมัยนี้มีแต่พวกผู้ชายหล่อร้อยเมตร มองไกลๆแล้วดูดีแต่มองใกล้ๆละขอผ่านเลย

ว่าแล้วก็ชะโงกหน้าอันสวยใสของฉันเข้าไปใกล้ตานั่น

O_O อ๊าก!! ผู้ชายอะไรฟ่ะ หล่อหล๊อหล่อ ให้ตายเถอะเหมือนรูปปั้นเกาะสลักจริงๆ ผมสีน้ำตาลนุ่มสลวยที่ปรกหน้าดูเน้นให้ใบหน้าดูโดดเด่น ใบหน้าคมสันหล่อเหล่ากระชากใจ นัยน์ตาสีฟ้าใสเป็นประกายคล้ายหยกล้อกับแสงไฟช่างสวยงามนัก

ตุ่มตุ้มต่อมๆ ตุ่มตุ้มต่อมๆ โอ๊ยใจเต้น >_<

แต่ทำไมนัยน์ตาของเขาถึงเป็นสีฟ้าล่ะ หรือว่าเป็นพวกลูกครึ่ง!

“ นี่เธอช่วยกรุณาไปนั่งที่อื่นได้มั้ย ฉันอยากอยู่คนเดียว ”

“ ไหนนายบอกว่าไม่ใช่เจ้าของที่นี่ไง ฉันจะนั่งตรงไหนมันก็เป็นเรื่องของฉันไม่ใช่เหรอ ” ผู้ชายอะไรหน้าตาดีแต่ปากร้าย >^<ไม่รู้แหละยังไงวันนี้หมอนี่ก็คือเหยื่อของฉัน

“ แต่ว่านายมาคนเดียวไม่เหงาเหรอฉันนั่งเป็นเพื่อนให้เอาม้า แต่มีข้อแม้นายต้องเลี้ยงน้ำผลไม้ฉันสักแก้วนะ ”

“ นี่เธอถ้ายังอยากนั่งตรงนี้ละก็กรุณา หุบ-ปาก ซะทีฉัน รำ-คาญ อ้อ! แล้วก็ขอบอกให้รู้นะว่าฉันไม่ชอบผู้หญิงแรดอย่างเธอถ้าอยากจะหาแขกละก็เธอไปหาคนอื่นดีกว่า อย่าเสียเวลามายั่วฉันให้ยุ่งยากเลยฉันไม่สนผู้หญิงอย่างเธอหรอก กลัวติดโรคน่ะ ”

“ ว่าไงนะ!! นายหาว่าฉันเป็นพวกผู้หญิงอย่างว่างั้นเหรอ ”

ฉันหน้าชาทำอะไรไม่ถูก ให้ตายเถอะฉันไม่เคยถูกใครดูถูกมากมายขนาดนี้เลย คิ้วที่เรียวงามของฉันกระตุกขึ้นลงอย่างแรงสมองส่วนเซรีบัมสั่งการให้ฉันยกแก้วน้ำขึ้นมาสาดลงที่ใบหน้าของหมอนั่นอย่างแรง

“ เฮ้ย!! เธอทำอะไรเนี่ย ”

“ แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับที่นายดูถูกฉัน ”

“ ฉันก็ไม่คิดว่าฉันดูผิดหรอกนะ การแต่งตัวแต่งหน้าแบบนี้มันส่อให้เธอเป็นอย่างอื่นได้นอกจากผู้หญิงอย่างว่างั้นเหรอ ”

“ นะ....นาย ” ขอถอนคำพูดที่คิดว่านายนี่ปากร้ายอย่างเดียว อย่างนายเขาเรียกว่าปากหมานชัดๆ ฉันโกรธจนพูดอะไรไม่ถูกแล้ว

“ หรือว่าเธอเกิดเสียหน้าที่ฉันปฏิเสธ ก็ได้… ” นายนั่นพูดพร้อมกับขว้างอะไรบางอย่างมาที่ฉัน

เงินปึกใหญ่ !!

“ นี่มันอะไรกัน นายหมายความว่ายังไง ”

“ ค่าตัวเธอไงละเอ...หรือว่ามันเยอะไปที่จริงฉันว่าให้เธอแค่สองร้อยก็พอนะ สำหรับผู้หญิงอย่างเธอสองร้อยมันยังดูมากไปเลย ”

หน๊อย...นายหาว่าฉันมีค่าแค่สองร้อยงั้นเหรอ เซลล์ประสาทแห่งความโกรธพุ่งปิ๊ดขึ้นมาทันที สงสัยคงต้องมีการนองเลือดในร้านนี้ซะแล้ว ฮึ่ม!

ฉันก้มลงหยิบเงินปึกนั่นขึ้นมา ดูเหมือนการโต้ตอบด้วยคำพูดฉันคงไม่สามารถชนะหมอนั่นได้แน่ๆ ฉันคงต้องใช้วิธีอื่นที่จะแก้นแค้นคืนบ้าง ถ้าไม่แก้แค้นก็ไม่ใช่นังพิงค์คนนี้แล้วละ

“ รับค่าตัวแล้วก็ไปซะ อย่ามากวนใจฉันอีก เฮ้ย! เธอทำอะไรน่ะ ”

ฉันกางแบงค์พันของนายนั่นก่อนจะฉีกทิ้งอย่างไม่ใส่ใจสายตาจับจ้องของคนรอบข้าง รวมทั้งหมอนั่นด้วยที่มองฉันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนที่ฉันจะโปรยแบงค์พันให้ปลิ้วว้อนทั่วร้าน สะจ๊ายสะใจ

ฮ้า! แบงค์พันปึกใหญ่นี่ก็ฉีกยากเหมือนกันแหะ ^O^

ว่าแล้วฉันก็ใส่เกียร์หมาหนีนายนั่นทันที

“ เธอจะไปไหน มานี่เดี๋ยวนี้นะยัยตัวแสบ ” นายนั่นเดินตรงปรี่เข้ามาจับแขนฉันพร้อมกับกระฉากไปหลังร้านทันที นายจะทำอะไรฉันหรือว่านายเห็นว่าฉันเป็นผู้หญิงอย่างว่านายเลยจะมาข่มขืนฉันงั้นเหรอ ไม่มีทางฉันไม่วันยอม

“ ชะ....ช่วยด้วย เจ้าข้าเอ๋ย! นายนี้มันจะข่มขืนหนูค่า >O< ”

“ ยัยเด็กบ้าเธอร้องตะโกนทำไมเล่า ” นายนี่พูดพร้อมกับเอามือมาปิดปากไม่ให้ฉันส่งเสียงออกไป

“ ไอ้อ้า อายอ่อยอั้นเอียวอี้อะ ”

“ ฉันจะปล่อยต่อเมื่อเธอไม่ส่งเสียงร้อง ”

ฉันพยักหน้าตอบรับทันควัน เดี๋ยวพอนายบ้านั่นปล่อยมือออกจากปากของฉันละก็แม่จะร้องให้ผับแตกเลย รู้จักเสียงสิบแปดหลอดของนังพิงค์คนนี้น้อยไปซะแล้ว

“ ถ้าฉันปล่อยเธอแล้วเธอร้องละก็ ฉันจูบเธอแน่ แล้วเธออย่าคิดว่าฉันแค่ขู่เพราะฉันพูดจริงทำจริงแม้ว่าปากของเธอมันจะไม่น่าจูบสักเท่าไหร่ ฉันไม่ชอบจูบกับใครมั่วๆ โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างว่าอย่างเธอ ”

พูดจบนายนั่นก็ปล่อยมือใหญ่ๆออกจากปากของฉัน.....

เพี๊ยะ!! ความอดทนของฉันได้มาถึงที่สิ้นสุดแล้ว ฉันอยากตบหมอนี่ตั้งแต่มันหาว่าฉันเป็นผู้หญิงอย่างว่าตั้งแต่ครั้งแรกแล้วในที่สุดความอดทนก็หมดลงเมื่อฉันได้ตบหน้านายนี่จนสุดแรง

“ เธอ!.... ”

ท่าทางหมอนี่จะโกรธมากแต่ทว่าฉันไม่สนใจ

“ เธอยังไปไหนไม่ได้ ” อยู่ๆนายนั่นก็กระชากข้อมือของฉันจนเป็นรอยแดงทั้งห้านิ้ว ก่อนจะกระชากตัวของฉันเข้าไปพิงที่กำแพงและเอาตัวเองขวางทางหนีของฉันเอาไว้

นายจะทำอะไร!!

ก่อนที่ฉันจะคิดอะไรได้ นายนั่นก็เงื้องมือมา นายจะชกฉันงั้นเหรอ!! ฉันหลับตาปี๋ความกลัวโพยพุ่งเข้ามาในโสตประสาทของฉันอย่างห้ามไม่อยู่ ทำไมฉันต้องมาเจอคนดูถูก มาเรื่องแบบนี้ และที่ร้ายกาจที่สุด...

ทำไมฉันต้องมาเจอคนอย่างหมอนี่ด้วย!!

To Be Continue.....