:::ปลายทางที่โค้งฟ้า..ตอนที่ 14 :::

จุดผกผันชีวิตของฉันอีกครั้งเมื่อฉันพบชีวินกับใครอีกคนที่ห่างไกลเหลือเกิน..
ใครคนนั้น..คนไทยในต่างแดนที่รู้จักฉันผ่านนิตยสารที่ฉันลงบทความ
ใครคนนั้น..คนที่ต่างบ้านต่างเมือง ระเหระหนอยู่ในทะเลทราย..
ใครคนนั้น..ที่นับว่าเป็นผู้พลิกผันชีวิตของฉันโดยที่เจ้าตัวไม่มีโอกาสได้รู้เลย
ฉันไม่คิดอะไรอื่นนอกจากมิตรภาพที่หยิบยื่นให้
ฉันเข้าใจความรู้สึกคนไกลบ้าน เราติดต่อกันทางจดหมาย
ในทุกเดือนฉันจะได้รับจดหมายหนาหนักจากฟากฟ้าทะเลโพ้น.

หลายคนคาดหมายว่าฉันจะพอใจชีวิตในต่างแดนเหมือนท่าทีที่แสดงออก
แต่ชีวิตไม่ใช่นวนิยาย.. แม้ฉันจะชื่นชอบโซไรดานางเอกที่ฉันติดใจ
ฉันกลับรับไม่ได้. ฉันคนเดิมที่ไม่รับรักใครทางจดหมายปิดผนึก
ช่วงเวลานั้นฉันมีชีวิน..
หนุ่มน้อยช่างฝันคนที่เบื้องบนส่งลงมาเป็นตัวจริงของใครที่ไม่อาจชี้ชัด
แต่เขาเข้ามาในชีวิตของฉันแล้ว..ประชิดตัว..
ในวันที่ฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนตร์บาดเจ็บ
ชีวินเข้ามาในชีวิตฉัน มาดูแลฉันในวันที่ฉันไม่มีใคร

ชะตาชีวิตหรือเปล่าที่ลิขิตให้เราพบกัน
เราไม่เหมาะสมกันด้วยประการทั้งปวง
ใครใครต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน ฉันรู้สึกสงสารโชคชะตาตัวเอง
ฉันสงสารชีวินด้วย แต่เราไม่อาจร่วมชีวิต..ชีวินรักฉัน ฉันรู้
ฉันรู้ว่านั่นคือรักแรกพบที่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง พึงมีพึงพบ
แต่ฉันไม่คิดจะผูกพันกับใคร ฉันไม่พร้อมที่จะใช้ชีวิตคู่

ในความพยายามที่ชีวินเข้ามาคลุกคลี ฉันให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนที่รู้ใจ
จแต่ชีวินไม่หยุดไว้เพียงแค่นั้น ชีวันกลัวฉันจะตอบรับรักคนไกลจากโพ้นทะเลทราย..
ชีวันกลัวฉันจะหลุดลอยไป
ความสัมพันธ์ที่เหมือนจะงอกงามของฉันกับชารีสอยู่ในสายตาของชีวิน
ในวันฝนพรำ ..ชีวินพบฉันกับสร้อยคอคริสตัลเส้นสวยสีรุ้งที่ส่งมาจากแดนไกล
ตาวาววับคู่นั้น..ฉันมั่นใจว่าเค้าต้องฆ่าใครสักคนได้แน่แน่ในเวลานั้น
ฉันถูกกระชากปลิวไปตามอารมณ์ของชีวินในอ้อมกอดที่ไม่ปราณีปราศรัย
หัวใจคริสตัลสีรุ้งหล่นแตกกระจาย..

ฉันไม่ได้เสียใจกับความประมาทของตัวเอง
ฉันไม่ตีโพยตีพายกับความขลาดเขลาที่ปล่อยให้ตัวเองยอมแพ้ง่ายง่าย
แต่น้ำตาของฉันร่วงริน ..พ่อจะยังรักฉันไหม..
หากได้รู้ว่าผู้ชายคนที่เข้ามาในชีวิตฉันไม่ผ่านการเซนเซอร์ของพ่อ
พ่อจะยังรักฉันไหมหากพ่อจะได้รู้ว่า
ในเวลาคับขันที่สุดของชีวิต ฉันช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
ฉันคั่งแค้นใจ..พ่อจะยังรักฉันไหม.. หากพ่อจะได้รู้ว่าลูกรักของพ่อมีราคี..

ฉันไม่ใช่ผู้หญิงสมัยใหม่ที่ปล่อยตัวและมองข้ามวัฒนธรรมประเพณี
ฉันมองเป็นเรื่องอับอาย ฉันไม่อาจบอกใครใครว่าฉันไม่ใช่คนเดิม
ไม่อาจปรึกษาใครใคร..ฉันเก็บตัวและไม่พบปะผู้คน..
ความเชื่อมั่นในตัวเองหมดไปตั้งแต่วันนั้น
ในเวลานั้นถึงมีพี่น้องก็เหมือนไม่มี ทุกคนต่างอยู่ห่างใกล
หากถึงอยู่ใกล้ใกล้ได้ ฉันจะตากหน้าทำอย่างไรได้เล่า..
ฉันคนที่ภูมิใจในตัวเองเสมอมา โชคชะตาของฉันช่างอาภัพนัก..
โชคดีอยู่บ้างที่ชีวินไม่ใช่คนเสเพล อย่างน้อยเธอมีพื้นฐานของความรัก

เมื่อพายุผ่านไป เธอเข้ามารับผิดชอบฉัน
แต่ฉันมองไม่เห็นความเป็นไปได้ของการใช้ชีวิตคู่
ฉันตกหลุมพรางชีวิตแล้ว รอบตัวมีแต่ความมืด
แม้จะได้ซึมซับวัฒนธรรมซ้อนสมัยที่ทะลักเข้ามา
สังคมที่ฉันหลุดรอดเข้ามาเห็นเป็นเรื่องเล็ก
แต่กับฉัน..ไม่ใช่แล้ว..
ครอบครัวของชีวินกับฉันไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่าง
ครอบครัวชีวินรับฉันได้ แต่ครอบครัวฉันเล่า.
ความทุกข์นั้นของฉันสาหัสยิ่งใหญ่ ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่..

ฉันเลี่ยงการพบปะกับชีวินอยู่กว่าสองอาทิตย์
จนกระทั่งฉันพบความผิดปกติในร่างกาย..รอบเดือนฉันไม่มาตามกำหนด..
โลกของฉันเหมือนจะพังทะลาย ฉันใจหาย
ชีวิตของฉันถึงจุดจบคราวนี้แล้วกระมัง..ฉันจะตัดสินใจ..
ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่ฉันจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร
ชีวิตเล็กเล็กที่อุบัติขึ้นเป็นความสวยงาม
หากฉันเป็นอะไรไป พี่น้องของฉันจะตัดสินฉันอย่างไร
โลกจะประนามฉันอย่างไร ญาตพี่น้องจะอับอายไปถึงไหน
ฉันสับสนในความคิด..ฉันไม่เคยแพ้..ความพลาดที่ไม่อาจลบเลือน

ภาพเขียนที่ไม่เคยลบของฉันต้องใช้ศิลปะแขนงไหนตกแต่งให้คงความงาม
ฉันรู้.. พวกเราได้เรียนรู้ว่าภาพวาดที่ผิดพลาดไม่จำเป็นต้องใช้ยางลบ
แต่ฉันต้องทำอย่างไรเพื่อความถูกต้อง เพื่อศักดิ์ศรีลูกผู้หญิง
ชีวิตที่เหมือนภาพวาดขนาดใหญ่ของฉันมีตำหนิ
ฉันจะตกแต่งรอยนั้นอย่างไรให้ภาพสมบูรณ์
ภาพเขียนแห่งชีวิตที่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเขียนจนสำเร็จ
หรือฉันต้องตัดสินใจยอมรับชีวิน ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร..
ฉันพร้อมไหมที่จะรับอนาคตใหม่ที่ยังมองไม่เห็นทางออก
ชีวิตฉันตกบ่วงกรรมในวันที่ฟ้าไร้ใจ..



เพลงประกอบ: :::River of no return : Marilyn Monroe :::

Create Date : 04 กันยายน 2553		0 comments
Last Update : 13 กันยายน 2553 12:00:04 น.
Counter : 559 Pageviews.
Share Tweet