รีดผ้าอย่าลืมถอดปลั๊ก..มันเดือดร้อนคนอื่นรู้ไหม?

หลังจากที่สัปดาห์ที่แล้วเดินทางกลับบ้านไป 4วันยาวๆ โดยที่ถูกคุณน้องชายโทรไปตะแง่วๆตั้งแต่เพิ่งถึงอยุธยาเพราะไปตั้้งแต่วันพฤหัสด้วยแหละ น้องเลยแปลกใจ ! ! แต่บ่นไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมากลับบ้านก็ไม่ค่อยได้คุยกัน เนื่องจากพี่ๆน้องๆ ที่บ้านอยู่กันครบทีมงานนี้กินอย่างเดียว แม่ทำกับข้าวสารพัดเมนูเลย แบบว่ากินกันได้ตลอดมีขนมหวานเป็นบัวลอยไข่หวาน น้ำพริกเผาสูตรคุณแม่ที่มีติดมากรุงเทพฯอีก 1 กิโลกรัม ที่เด็ดสุดนี่เลย ต้มยำไก่ใส่หยวกจะบอกว่าอันนี้ที่อยากกินลงทุนให้พ่อตัดหยวกกล้วยมาให้ ไม่กินไก่เลยกินแต่หยวก 555มื้อใหญ่สุดคงเป็นหมูกะทะ ที่ไม่มีใครเลี้ยงใคร เพราะหุ้นเงินกันทำอร่อยและอิ่มมากๆๆๆๆ บรรยากาศระหว่างครอบครัวมันทำให้มีความสุขสุดๆจริงๆ

และสิ่งที่ชวนระทึกที่สุดคือตอนกลับกรุงเทพฯนั้นเองไอ้นิสัยชิลๆจนเคยตัวมันเกือบทำให้ไม่ได้กลับตรงวันซะแล้วเพราะนี่คือวันแม่ที่มีวันหยุด 3 วันติดกัน คนเลยเยอะเป็นพิเศษ ชิลจนเกือบ 3 ทุ่มไปถึงท่ารถเลยไม่มีรถกลับซะงั้น อึ้งไป 8 วินาทีกลับบ้านมาตั้งสติ บอกพี่สาวขับไปส่งที่ขนส่งที่จังหวัด ไปถึงก็เกือบ 4 ทุ่มได้ สรุปที่นี่ก็ไม่มีรถเหมือนกันสติที่ยังเหลือนิดหน่อยได้ยินว่ามีรถไปพิษณุโลก โอเค ไปเลยวิ่งขึ้นรถไป ถึงพิโลก 5ทุ่มนิดๆ ไม่มีหรอกรถทัวร์ไป กทม.แต่มันมีรถตู้ที่ความจริงต้องรออีกชั่วโมงกว่าๆ แต่นั่งไป 10 นาที เค้าก็เรียกรถมาแล้วได้ลัดคิวไปเลย สบายจริงๆมาถึงเมืองกรุงด้วยความระทึกสุดขีด

หลังจากกลับกทม ได้ 2-3 วันคุณน้องก็มาตามตัวไปรีดผ้าให้ พอรีดได้ประมาณชุดครึ่ง เสื้อ 2 กางเกง 1 พร้อมโดนบ่นตลอดเวลาว่ารีดผ้าช้าอะไรมากมายจนน้องต้องรีดกางเกงอีกตัวเอง

แล้วก็มานั่งคุยกันทั่วไปซักพักเราก็กลับมาอ่านหนังสือที่ห้อง จนดึกตื่น ประมาณตี 3 กว่าๆ ก็นอน

นอนๆๆๆ กะว่าจะตื่นซัก 7.30 น.ไม่ทันถึงเวลาที่คิดไว้เสียงโทรศัพท์ก็ดัง ลืมตามาคว้ามารับสาย

สิ่งแรกที่ได้ยินคือเมื่อคืนเค้าถอดปลั๊กเตารีดป่าว???พระเจ้าช่วยงานนี้หนัก ทุกทีจะแค่ลืมปิดพัดลม

สิ่งที่จำได้คือไม่รู้อะกางเกงตัวสุดท้ายน้องรีดนะครับพี่ไม่ได้รีด  หน้าทีคือพี่ต้องขึ้นไปดูมิเตอร์ไฟให้ ไม่งั้นไฟไหม้ทั้งตึกนะเฟ้ยย ...นี่คือคำขอร้องสุดท้ายก็ขึ้นไปดูและโทรไปบอกเรียบร้อยแต่น้องก็ทำให้พี่ไม่มั่นใจไปด้วยเพราะถามอยู่ได้ว่าถูกห้องป่าวเอ่อเค้ามีสติน่าตอนไปดูอะ สรุปว่าทั้งวันโทรมาเกิน 20 สาย ไม่ต้องเป็นอันทำงานละ....แต่ถ้าแลกกับกำลังใจที่ให้เค้ามามันก็ยังเรียกได้ว่าคุ้มค่านะยู ก็สุขที่สุดมาจากการกลับบ้านแล้ว กลับมาก็เจอปัญหาเดิมๆที่ทำให้ลำบากใจและรู้สึกแย่อีก ไม่รู้ความอดทนของพวกเค้ามันเยอะจัง.....น่าจะคิดถึงความรู้สึกเราบ้างนะ พอ พอ พอ ปล่อยวางดีกว่า

ขอบคุณสำหรับอ้อมกอดอุ่นๆและคำปลอบโยนทุกคำ ทุกครั้ง...