รีวิว การอัพหน้าให้เด้งภายในเวลา...หกเดือน ตอน 2 ความสวยเริ่มด้วยความสมบูรณ์

อาฮุๆๆๆๆ สวัสดียามเช้าวันเสาร์ค่ะ ฮ้าว.... ยังง่วงอยู่ แต่ตื่นล่ะ เปิดบล็อกมาด้วยความตกใจ ต๊ายๆ มีคนให้ความสนใจล้นหลาม เอาล่ะค่ะ ค่อยมีกำลังใจเขียนเล่าเรื่องต่อตามนิสัยชอบกินลูกยอ

(จิตใต้สำนึกค้อนหนึ่งที : หล่อนบอกว่าจะเขียนเตือนใจตัวเองไม่ใช่เหรอนังน้องหนอน ตอนนี้ทำไมมาเปลี่ยนอุดมการณ์ล่ะยะ ตกลงหล่อนเขียนเรียกเรตติ้งงั้นเราะ เดี๋ยวปั๊ด! )

ปึ่ง!

เอือก... ค่ะๆ เอาเป็นว่าจะเขียนเพราะอะไรก็ตามเถอะ เอาเป็นว่าดีใจก็แล้วกันที่มีคนสนใจแวะเวียนกันเข้ามาอ่านและทิ้งข้อความฝากกันเอาไว้เยอะๆ งั้นเราเริ่มตอนใหม่ด้วยความแจ่มใสเริงร่า และ เพลงประกอบกายบริหารเอาไว้เลยนะคะ

กำมือขึ้นแล้วหมุนๆ
ชูมือขึ้นโบกไปมา
กำมือขึ้นแล้วหมุนๆ
ชูมือขึ้นโบกไปมา
กางแขนขึ้นและลง
พับแขนมือแตะไหล่
กางแขนขึ้นและลง
ชูมือตรงหมุนไปรอบตัว

ออกกำลังกายเสร็จแล้วก็มาต่อเลยค่ะ

ตอนที่แล้วเล่าไปแล้วว่าสภาพผิวหน้าหนูแอลมันลงเหว แต่ไม่ค่ะ เราจะต้องปฏิบัติการกู้ใบหน้าขึ้นมา ในเมื่อรู้สำนึกได้เพราะว่าผอมเกินไป (จำได้บ่ว่าผอมขนาดไหน จำไม่ได้กลับไปอ่านตอนหนึ่งซะพี่น้อง!) ดังนั้นการจะสวยได้มันก็ต้องเริ่มจากการที่ร่างกายไม่ผอมจนเกินไป

ใช่แล้วค่ะ ปฏิบัติการแรกสำหรับการอัพใบหน้าคือต้องอ้วนให้ได้!!!!!

หลายคนอาจจะบอกว่าอันนี้น่ะง้ายง่าย แต่ว่าของหนูแอลนี่มันโคตรโหดเลยค่ะ เพราะว่าการที่เราเป็น eating disorder หรือภาษาไทยเรียกว่าโรคความผิดปกติในการกินอาหารอยู่นานๆ เนี่ย กระเพาะที่รักมันจะไม่เหมือนคนปกติธรรมดา มันรับได้แต่น้อย แถมมันไม่ค่อยยอมอ้วนค่ะ ซวยมาก แล้วไหนจะนิสัยเลือกกินอันเป็นนิสัยเสียประจำตัวอีกล่ะ เพราะฉะนั้นการอ้วนจึงเป็นเรื่องหฤโหดสาหัส

อย่างแรกที่หนูแอลทำกับตัวเองคือการพยายามใส่ไขมันกลับเข้าไปในร่างกาย แต่ว่าชีวิตก็ยังเลวร้ายต่อไป เพราะกินของมันๆ ไม่ค่อยได้ เกิดการเลี่ยนน้ำมันทุกครั้งที่ได้กลิ่นน้ำมัน เมื่อก่อนชีวิตจะลงเหวสามารถกินเค้กได้เป็นสิบชิ้น แต่เดี๋ยวนี้หรือคะ ชิ้นเดียวก็เลี่ยนเกินทน ดังนั้นจึงต้องค่อยๆ แล้วพอเริ่มทนไม่ไหวก็เริ่มคิดว่าควรจะทำอย่างไร

ใช่แล้วค่ะ กินอาหารประเภทแป้งมากๆ ค่ะ เพราะคาร์โบไฮเดรต เมื่อมีมากจนเกินไป ร่างกายจะเปลี่ยนไปเก็บไว้ในรูปของไขมันตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย การที่มีไขมันจะทำให้รูปร่างของคุณเปลี่ยนไป นั่นคือคุณจะมีน้ำมีนวลขึ้น (โดยเฉพาะที่หน้าอก) และจะทำให้ร่างกายอบอุ่น ทนทานต่ออากาศหนาวได้ดีขึ้นกว่าเดิม และการมีไขมันมากๆ จะทำให้คุณไม่ต้องกินมาก เพราะเมื่อคุณขาดพลังงาน ร่างกายจะดึงไขมันที่สะสมไว้มาใช้แทน

แต่ในกรณีของหนูแอล ไอ้พลังงานสำรองมันถูกใช้จนเหี้ยนไปแล้วค่ะ

แต่แรงกายก็ไม่ได้ต้องการเพียงแค่นั้นค่ะ หนูแอลยังต้องเสริมโปรตีนเข้าไปในร่างกาย เพราะโปรตีนจะซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ และโปรตีนยังเป็นส่วนประกอบของส่วนต่างๆ ของร่างกาย โดยเฉพาะผิว ผม เล็บ ช่วงนั้นที่ชีวิตลงเหวนี่มันไม่ใช่แค่หน้าพัง หนังหน้าเสียหรอกค่ะ แต่ว่าเล็บก็ฉีกขาดง่าย ผมก็ร่วงเอาๆ แบบว่ากวาดห้องไม่ไหว ผิวอันแสนจะเปล่งปลั่งก็กลายเป็นหมองๆ แห้งๆ กร้าน ขาดความชุ่มชื้น และเห็นได้ชัดว่าทุเรศทุรังเหลือเกิน

ไขมันไปแล้ว คาร์โบไฮเดรตไปแล้ว โปรตีนไปแล้ว ก็ต้องเสริมวิตามินและเกลือแร่ กับน้ำค่ะ เพราะถึงแม้จะไม่ได้ให้พลังงาน แต่ว่าคิดเอาแบบตื้นๆ ก็วิตามินจะทำให้ผิวสวย เกลือแร่จะทำให้ร่างกายกระฉับกระเฉง และน้ำก็สำคัญมาก เพราะเป็นส่วนประกอบในร่างกายถึงสองในสาม

สรุปง่ายๆ ค่ะ ความสวยเริ่มจากการกิน You are what you eat. กินอะไรได้อย่างนั้น กินขยะ ร่างกายมันก็ฟ้องออกมาว่ากินขยะ แต่ถ้ากินดีอยู่ดี อะไรมันก็ดีด้วยกันทั้งนั้น


อันนี้หนูแอลเพิ่งมาสำนึกในภายหลังว่าช่วงที่อยู่กรุงเทพนั้นตัวเองเป็น eating disorder ดังนั้นเมื่อกลับมาบ้าน สิ่งแรกที่พ่อแม่ทำก็คือการจู้จี้กับลูกสาวเรื่องการกิน ทุกครั้งที่เจอหน้าพ่อแม่จะถามว่า

"กินข้าวหรือยัง"

ถามจนโกรธเลยค่ะ เพราะไม่ถามอย่างอื่นเลย ทั้งหมดก็เพราะว่าพ่อแม่เป็นห่วงมากๆ อยากกินอะไรก็สรรหามาให้ แล้วก็ไม่ให้กินตามใจตัวเอง ถ้ากินอะไรไร้สติมากเกินไป อย่างเช่นหนูแอลร้องจะกินยำวุ้นเส้นติดกันห้ามื้อ พ่อจะสั่งแม่เปลี่ยนเมนูทันที ทุกเช้า แม่ทำกับข้าวเตรียมไว้ พ่อมีหน้าที่เช็กว่ากินข้าวที่แม่ทำหรือเปล่า พอเสาร์อาทิตย์ก็มีของที่จะทำเป็นหม้อใหญ่ เช่นก๋วยเตี๋ยว ผัดไท ราดหน้า ขนมจีนน้ำยา พอหิวก็ลงมาเขย่าตะกร้อก๋วยเตี๋ยว หรือตักราดกินเอง ถ้าพ่อแม่ไปตีกอล์ฟก็จะหิ้วข้าวผัดมาฝากหนึ่งกล่อง ประมาณนั้น

ช่วงนั้นวิตกจริตกันไปทั้งบ้านว่าลูกจะไม่กินข้าว จนตอนนี้เริ่มมาเข้าใจว่าทั้งหมดน่ะมันเพราะอะไร ไม่ใช่ว่าจู้จี้หรอกค่ะ ก็รักลูกน่ะ แล้วก็รู้ดีว่าสุขภาพที่ดีมันเริ่มจากการกิน

ขอบคุณค่ะพ่อกับแม่

สรุปผลสำหรับการกินอาหาร

หลังจากหกเดือนผ่านไป หนูแอลสามารถเพิ่มน้ำหนักได้อย่างช้าๆ จาก 43 ขึ้นมาที่ 48 แล้วค่า!!!



แน่นอน ทำดีต้องได้ดี มีฉลองด้วยเนื้อย่าง ตอนนี้ผิวพรรณกลับมาเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล นมเริ่มมา หน้าเริ่มผ่อง แก้มเริ่มตึง ผมไม่ค่อยร่วง อาการอับเสบลดน้อยลง เล็บไม่ค่อยฉีก และเริ่มมีแรงมากขึ้นกว่าเดิม

มีเรื่องตลกๆ เกี่ยวกับความผอมอีกนิด เมื่อต้นปีที่ผ่านมา ขนาดว่าสุขภาพดีขึ้นมากแล้ว ก็เลยบ้าบิ่นนัดว่าจะไปหาเพื่อนที่เยอรมัน สิ่งแรกที่เพื่อนสั่งไม่ใช่ให้ไปซื้อเสื้อกันหนาวนะคะ มันสั่งคำเดียวสั้นๆ

"เพิ่มน้ำหนักแกให้ถึง 50 กก."

อะไรกันคะเพื่อนขา!!!!!!!!!!!

แล้วต่อมาเพื่อนก็มาเมืองไทยค่ะ คำแรกที่นังเพื่อนแสนดีพูดเมื่อเห็นหน้า

"นังแอล แกไปเหลาคางมาเหรอยะ แล้วนมแกหายไปไหน!!!!!!!!!!"

อ๊าย!!!!! แอลรับไม่ได้!!!!!!!!!

ตอนนั้นน่ะ 46 กก. แล้วนะคะ จากนั้นมันก็เริ่มไซโคค่ะ มันบอกว่าถ้ายังตัวบางขนาดนี้ล่ะก็ หนูแอลจะต้องแข็งตายในเยอรมันค่ะ แล้วก็จะต้องปลิวในเยอรมัน คนบ้านิยายอย่างหนูแอลก็ดีใจสิคะ เดี้ยนจะได้เป็นนางเอกประเภท "ผอมบางปานจะปลิวไปกับลม" แล้วค่า

สรุปว่าวันนั้น คุณเพื่อนก็จัดการช่วยกันเลือกซื้อเครื่องกันหนาวค่ะ มันบอกว่าถ้าของมันอุณหภูมิเท่านี้ๆ มันใช้อันนี้ๆ บางๆ สวยๆ แต่หนูแอลหรือคะ

มันเลือกไอ้เสื้อตัวหนอนที่แบบว่าใช้กันลมกันฝนและคนขายระบุว่า "เนี่ยเอาไว้ใช้ตอนอุณหภูมิ o องศาก็ได้นะคะ"

ขอบคุณค่ะเพื่อนขา

BUT~ สรุปว่าตอนนี้เยอรมันก็ยังไม่ได้ไป เพราะเบี้ยวเพื่อนไปญี่ปุ่นจนเงินหมด แล้วก็ไปเผชิญชะตากรรมคนผอมในดินแดนอาทิตย์อุทัยในช่วงหน้าหนาวต่อเข้าใบไม้ผลิ แล้วก็ต้องขอบคุณค่ะเพื่อนขาแบบจริงๆ ใจสุดๆ อีกครั้งสำหรับเจ้าเสื้อตัวหนอนสุดที่รักตัวนั้น เพราะมันคุ้มจริงๆ

ถึงแม้ว่าแขนเสื้อมันจะสั้นจนเต่อแกเลือกเบอร์ m มาให้ฉันก็เถอะนะ!

Windy Day ในโตเกียวขอบอกว่าหฤโหดมาก แต่ไม่โหดร้ายเท่ากับ Windy and Rainy Day ในโตเกียวดิสนีย์ซี ซึ่งลมหนาวพัดมาพร้อมเม็ดฝนเย็นยะเยือกตั้งแต่เช้ายันวันต่อมา แต่เราสี่คนพี่น้องก็บ้าพอจะอึดอยู่ในนั้นจนถึงสองทุ่มครึ่ง อ๊ากกกกก

คิดดูแล้วกันค่ะ บรรดาน้องชายของหนูแอลนะคะ มันหนักประมาณเกือบร้อยกิโลมันยังเดินกอดอกตัวสั่นค่ะ แล้วหนูแอลตัวบางไปล่ปลิวเหรอคะ แทบตายค่ะ แล้วไม่พอเท่านั้น แทนที่น้องชายรูปร่างปานยักษ์ปักหลั่นมันจะมีน้ำใจเดินต้านลมนำหน้า ไม่ค่ะ มันดันใช้มารยาทสุภาพบุรุษ เลดี้เฟิร์ตกับพี่มัน

ไอ้สามตัวมันไปต่อแถวอยู่ข้างหลังกันค่ะ ทำตัวเล็กให้พี่ตัวบางๆ เล็กๆ ของมันเป็นกำแพงลม!

ตายสิคะงานนี้

แล้วก็มีอีกค่ะ มันไม่จบง่ายๆ มีช่วงสุดท้าย หนูแอลหลงกับกลุ่มค่ะ แต่เรื่องนี้ไม่เป็นไร ฉันจำทางกลับไปลานจอดรถได้ หนูแอลคนงามร่างบางปานจะปลิวกับลมก็เดินไป เดินไป....

แล้วก็ปลิวไปกับลมจริงๆ

คือมันไม่ถึงขนาดลมหอบหรอกนะคะ แค่ว่าพอเดินไปแล้วมันเดินต่อไม่ได้ ต้องเดินถอยหลังตามแรงลมอ่ะค่ะ ทีนี้เข้าใจเลยว่าไอ้ผอมๆ น่ะมันเลวร้ายกับชีวิตมากแค่ไหน ไม่เอาแล้วๆ ไม่ยอมผอมบางปานจะปลิวลมอีกแล้ว


แต่ว่าการกินมันเป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้นค่ะ หนทางความงามยังอีกยาวไกล ยังมีอะไรอีกมากมายที่ต้องทำกว่าจะสวยได้อย่างวันนี้ (อิอิ สวยไม่สวย เราก็ชมตัวเองแล้วว่าสวย) มันไม่ใช่แค่กินดีอยู่ดีแล้วจะผลิกเหวกลับขึ้นมาได้ แต่เอาเป็นว่าจะอัพไปตอนละอย่างแล้วกัน

ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ แม่เรียกกินข้าวแล้ว

สวัสดีค่ะ ^^

Create Date : 31 พฤษภาคม 2551		10 comments
Last Update : 31 พฤษภาคม 2551 10:05:18 น.
Counter : 575 Pageviews.
Share Tweet