Bloggang.com : : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู : รีวิว การอัพหน้าให้เด้งภายในเวลา...หกเดือน ตอน 1 สภาพผิว...เหวๆ ของเฮา

รีวิว การอัพหน้าให้เด้งภายในเวลา...หกเดือน ตอน 1 สภาพผิว...เหวๆ ของเฮา

แนะนำตัวก่อนนะคะ ดั้นฮั้นชื่อแอลค่ะ เพื่อนเรียกนังแอ๋ว น้องหนอน และอื่นๆ นิสัยเสียส่วนตัวคือขี้เกียจ ปัจจุบันอายุยี่สิบตอนปลาย ที่มาทำบล็อกอีกรอบหลังจากเลิกไปเป็นปีก็เพราะว่าอยากบันทึกเส้นทางความงามของตัวเองเก็บไว้เป็นอุทาหรณ์สอนใจตัวเอง

การอัพหน้าให้เด้งภายในหกเดือนนี่มีประวัติอันยาวนานค่ะ หกเดือนในที่นี้หมายถึงการนับย้อนหลังจากวันนี้ไปหกเดือน แต่ก่อนอื่นของเล่าประวัติหน้าอันแสนชีช้ำก่อนนะคะ

ตั้งแต่แรกแตกเนื้อสาว หนูแอลก็มีปัญหากับหน้าทันทีค่ะ นั่นคือหน้ามัน มีสิวอุดตันบานตะไทไปทั้งหน้า ทั้งนี้ที่บ้านไม่ได้สอนให้ลูกสาวรักความงามบนหนังหน้าเท่าไร เครื่องสำอางที่ใช้มีเพียงแค่สบู่กับน้ำเปล่า แต่ว่าความมันก็ไม่เคยจางหายไป พอโตเป็นสาวแส้ขึ้นมหาวิทยาลัยจึงได้เริ่มใช้เครื่องสำอางประดามีตามโฆษณาทีวี ตอนนั้นหน้าก็เรื่อยๆ ค่ะ ไม่ดีไม่เลว มันอย่างไรก็อย่างนั้น ตอนนั้นยังไม่ได้หัดแต่งหน้า อยากแต่งกับเขาเหมือนกันแต่ไม่กล้า ได้แต่ใช้เครื่องสำอางประจำตำแหน่งนางเอกนิยายเรื่อยมา อยากรู้ไหมคะว่าคืออะไร...

แป้งเด็กกับลิปมันไงคะ

นางเอกสมัยก่อนใช้อย่างนี้ทั้งนั้นแหละ แต่ผิวของหนูแอลก็ยังมันต่อไป แล้วก็แน่นอนว่ายังมีสิวอุดตันต่อไปไม่ยั้งค่ะ เพิ่งมารู้ภายหลังว่าไอ้แป้งเด็กนี่แหละตัวดี อนุภาคของเม็ดแป้งมันไม่ละเอียดพอ แล้วไหนจะกันน้ำเข้าน้ำออกอย่างที่โรยก้นเด็กแล้วหยดน้ำลงไป น้ำกลิ้งเป็นลูกๆ ประมาณน้ำกลิ้งบนใบบอนอย่างไรก็อย่างนั้น เพราะเหตุนี้จึงทำให้สิวยิ่งอุดตันไปกันใหญ่ เพราะฉะนั้นนางเอกนิยายรุ่นใหม่จงจำไว้ว่าอย่าใช้เด็ดขาด และอย่ามาหลอกคนอ่านเลยค่ะ ทำร้ายเด็กน้อยใสซื่อไร้เดียงสากันชัดๆ

เอาล่ะค่ะ เวรกรรมความงามยังไม่หมดเท่านั้น เมื่อขึ้นปีสี่สมัยปริญญาตรี หนูแอลก็อยากจะงาม อยากให้สิวหายไปจากใบหน้า ในเมื่อแก้ปัญหาด้วยตัวเองไม่ได้ผล งานนี้ก็ต้องพึ่งหมอใช่ไหมคะ

แม่นแล้วค่ะ หนูแอลพุ่งตรงไปยังคลีนิคดัง (ในอดีตจนถึงปัจจุบัน แต่ไม่ขอเอ่ยนาม) ข้อตกลงเบื้องต้นคือหนูไม่กินยาเด็ดขาด ให้ตายก็ไม่กิน ถ้าให้กินจะไม่รักษา หวังไปตายเอาดาบหน้า คุณหมอก็ตกลง รักษาอยู่เป็นปี หน้าดี๊ดี สวยเด้ง ใส ไร้สิวอุดตัน เพราะคุณหมอให้ทายาละลายสิวอุดตันทุกเช้าค่ำก่อนล้างหน้า ตามด้วยโลชั่นหลอดสักกระจึ๋งแต่ราคาแพงหฤโหดของทางคลีนิค ทุกสัปดาห์ต้องไปให้คุณหมอเอากรดจี้สิวบนใบหน้า เป็นอันว่าหน้าตาช่วงนั้นนี่ใสจนแทบตะลึง

แต่ก็มีข้อห้ามค่ะ คุณหมอสั่งว่าห้ามแต่งหน้า แต่ว่าไม่เป็นไร ผิวสวย ใส หนูแอลทาปากด้วยลิปมันอย่างเดียวก็สวยแล้น...

เวลาผ่านไป เรียนจบ กลับมาอยู่บ้าน เนื่องจากคิดว่าตัวเองหน้าดีแล้วก็เลยเลิกไปหาหมอ ล้างหน้าด้วยเครื่องสำอางธรรมดา ผลหรือคะ ไม่กี่สัปดาห์ต่อมากองทัพสิวก็บุกค่ะ

งานนี้อะไรที่เคยมีก็มี แต่ที่ร้ายกว่าก็คือว่าอะไรที่ไม่เคยมี มันก็มาค่ะ ทั้งสิวเสี้ยน สิวอุดตัน สิวหนอง สิวผื่น หน้ามันเยิ้มแต่ลอกเป็นแผ่นๆ

กรี๊ดดดดดดดดดดดด

ไม่ค่ะ เรื่องอะไรจะยอมแพ้ คิดไปเรื่อยว่าฉันอาจจะแพ้เครื่องสำอาง ก็เปลี่ยนค่ะ ผลคือแพ้เครื่องสำอางทุกอย่างที่โฆษณาทางโทรทัศน์ รวมไปถึงทุกยี่ห้อที่วางขายในซูเปอร์มาเก็ต ช่วงนั้นเหมือนจะเป็นบ้า จิตตกแบบยั้งไม่อยู่กู่ไม่กลับ ในที่สุดก็ต้องกลับไปหาคุณหมอสิคะ แต่ว่าเป็นคนละสาขา คุณหมอคนใหม่ดุค่ะ ด่าเลยว่าไม่รู้จักดูแลตัว หนูแอลถึงกับอึ้งกิมกี่ 'อ๊าก อะไรกันนี่ หมายความว่าเดี้ยนต้องรักษาไปตลอดชาติเราะ!'

ฮ่าๆ วิบากกรรมไม่จบค่ะ เพราะงานนี้หน้าเราไปไกลเกินห้ามใจ ยาที่เคยใช้ต้องเปลี่ยนเป็นสูตรแรงขึ้น (แน่นอน แพงขึ้น) จากที่เคยเสียค่ายาอาทิตย์ละประมาณสามร้อย ก็กลายเป็นห้าร้อย แม่เจ้า! ตายสิคะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ เพื่อความงาม เดี้ยนกันฟันทน ก่นด่าว่าตัวเองไม่รักดี รู้งี้หาหมอต่อเนื่องก็ดีใช่ไหมคะ สู้ทนไปให้หมอว่าๆๆๆ ต่อไป

จนกระทั่งมาถึงวันสุดท้ายที่หนูแอลบอกลาหมอสิวตลอดกาล...

"ต้องกินยานะคะ"

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ไม่ๆ เดี้ยนไม่กินเด็ดขาดค่ะ ไม่ๆๆๆ ทะเลาะกับหมออยู่สองนาที หมอก็สั่งยาให้เสร็จสรรพเรียบร้อย หนูแอลก็จ่ายเงินกรีดน้ำตา ลาหมอและคลีนิคกันวันนั้นเลยค่ะ

เหอๆ... เนื่องจากว่าชีวิตช้ำขนาดนี้ เครื่องสำอางราคาสมน้ำสมเนื้อสาวเพิ่งเรียนจบก็ใช้ไม่ได้ หมอก็ลาขาด อย่ากระนั้นเลย หนูแอลเลยหันไปพึ่งวิธีสุดท้าย

สูงสุดคืนสู่สามัญ...น้ำเปล่าค่ะ!

งานนี้คิดเอาเองว่าปัจจุบันหน้าเดี้ยนมันคงจะรกเละเทะเปรอะเปื้อนสารเคมีจำนวนมาก เพราะงี้มันต้อง detox หนูแอลใช้สำลีแผ่นขนาดยักษ์ค่ะ จุ่มน้ำสะอาดให้ชุ่ม แล้ววางทิ้งไว้บนใบหน้า คิดเองเออเองว่ามันจะช่วยดูดซับเอาบรรดาสารเคมีเหล่านั้นขึ้นมา

ปรากฎว่าปาฎิหาริย์มีจริงค่ะ หน้าค่อยๆ ดีขึ้น อาการแพ้ค่อยๆ ลดลง แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะดีเว่อนะคะ มันก็ดีได้แค่ว่าไม่มีอะไรไปรบกวนผิวเพิ่มเท่านั้นเองค่ะ ใช้น้ำเปล่าอยู่นานหลายเดือน ในที่สุดหน้าก็กลับมาอยู่ในสภาพที่พอรับได้เพราะอยู่กับมันมานานหลายเดือน นั่นคือมัน... มีสิวอุดตัน และมีสิวอักเสบประปราย

จากนั้นก็เริ่มใช้เครื่องสำอาง ตอนนั้นรู้แล้วว่าใช้ของในซูเปอร์ไม่ได้ แต่ไม่กล้าลองบนเคาน์เตอร์ในห้าง หมายถึงพวกเครื่องสำอางแบรนด์เนมน่ะค่ะ เพราะมันแพง และคืนเงินไม่ได้

ฮ่าๆ บังเอิญว่าอาร์ทิสตรีทำได้อ่ะ เอาเลยค่ะ คิดอย่างเดียวว่าถ้าฉันแพ้อีกฉันจะเอาเงินคืน

เริ่มแรกเลยคือใช้ชุดแคริฟายอิ้ง ผลคือดีขึ้นค่ะ มันก็ดีกว่าน้ำเปล่า ไม่แพ้ เพราะงั้นก็เลยไม่ได้คืนเงิน ฮ่าๆ ก็ใช้มาเรื่อยๆ แต่ว่าหน้าก็ยังมีสิว ยังต้องโบกแป้งหนาๆ ให้ทรมานใจอยู่ร่ำไป ตอนนั้นกินโปรตีนด้วย ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ อันนี้ไม่ได้โฆษณาหรือขายแอมเวย์ แต่จากประสบการณ์ต้องเรียกว่าดีแล้วที่ใช้แล้วหน้าไม่พัง เพราะไม่งั้นคงหมดกำลังใจ

เอาล่ะค่ะ ก็ว่ากันไป แต่มันก็ต้องมีช่วงผจญมรสุมต่อไป คือว่ายังไงก็ตาม ไอ้เครื่องสำอางอาร์ทิสตรีมันก็แพงอยู่ดีค่ะสำหรับหนูแอลที่เพิ่งเรียนจบ เพราะงั้นใช้ได้สักพัก หน้าก็ดีขึ้น เราก็เริ่มงก ก็หันไปใช้เครื่องสำอางของไทยยี่ห้อหนึ่ง แล้วผลค่ะ แพ้ทันที งานนี้เลยกลับมาใช้อาร์ทิสตรีแทบไม่ทัน ช้ำมาก เพราะว่าตรูไม่น่าเปลี่ยนเลย

แล้วมันก็ยังมีช่วงเวลาแบบนี้อีกต่อไป (ทำไมไม่จำนะ) สภาพผิวก็ทรงๆ ทรุดๆ ตามระยะเวลา จนกระทั่งมาถึงช่วงโค้งสุดท้ายก่อนจะทำให้หน้าตัวเองเกือบพังถาวร

นั่นคือช่วงเลิกกับแฟนค่ะ

ฮ่าๆ ช่วงนั้นเป็นบ้าไปเลยค่ะ ชีวิตล้มเหลวมาก แย่ไปหมด บ้าไปเป็นปี ไม่สนใจตัวเอง หน้าเน้อนี่เลิกแต่งค่ะ ไม่ดูแล ไม่สนใจไยดีชีวิตทั้งสิ้น ไม่ต้องการสวยอีกต่อไป แต่งตัวได้อุบาทว์มากชนิดที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ญาติพี่น้องพ่อแม่กังวลกันไปหมด กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ไม่ดูแลตัวเอง น้ำหนักลดฮวบจนถึงสี่สิบสามกิโลกรัม

อนึ่ง หนูแอลสูงหนึ่งร้อยหกสิบสามเซ็นต์ค่ะ ไอ้น้ำหนัก ณ เวลานั้นมันเรียกว่าผอมจนเป็นกระดูกผีเดินได้แล้ว แก้มตอบ หน้าซูบ หน้าหลังยิ่งกว่าไม้กระดาน สิวเพียบค่ะ หน้ากร้าน แห้งและมัน คือว่าหน้ามันมาก เยิ้ม แต่ลอกค่ะ แสบชะมัด แต่ไม่สนใจ ปล่อยมันไป แล้วก็พาลเกลียดทุกคนที่สวยกว่า ดูดีกว่า เหมือนเป็นบ้าไปเลย แล้วก็เกือบๆ จะเป็นโรคกลัวอ้วนค่ะ ทั้งที่ตอนนั้นก็ผอมอยู่แล้ว เหมือนเป็นโรคจิตเลย เข้าโรงพยาบาลบ่อยมาก เกิดการอักเสบทั่วร่าง ภูมิคุ้มกันไม่มี เม็ดเลือดขาวเหลือแค่หลักหมื่นต้นๆ ค่ะ โอ้ว...

แต่ก็ยังดีที่ช่วงนั้นทำแต่งาน ปั่นเงินแบบไม่ลืมหูลืมตา (ฮ่าๆ โชคดีที่งก)

จุดเปลี่ยนของชีวิตอยู่ที่วันที่หนูแอลเกือบต้องเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง คราวนี้คุณหมอบอกว่าระหว่างซี่โครงกับกระดูกอ่อนของคนปกติโดยทั่วไปจะมีชั้นไขมันแทรกอยู่ แต่นี่หนูแอลไม่มีอะไรเลยค่ะ พอยกของปุ๊บ เกิดการเสียดสีโดยตรง จบเห่ค่ะ ซี่โครงอักเสบทันที พอดีวันนั้นคุณปู่เสีย ก็เลยไม่นอนโรงพยาบาล กลับมาบ้าน แล้วก็ต้องนั่งนิ่งๆ ตลอดงานค่ะ เพราะหมอห้ามทุกอย่างที่อาจจะทำให้เกิดการเสียดสีระหว่างกระดูกซี่โครงกับกระดูกอ่อน โดนด่าไปหลายค่ะ เพราะว่าไม่ช่วยยกน้ำไปเสิร์ฟแขก ไม่ช่วยแจกขนม ไม่ช่วยยกเก้าอี้ ไม่ช่วยอะไรทั้งสิ้น นั่งเป็นคุณนายอย่างเดียว ได้แต่นึกด่าคนว่าอยู่ในใจ ว่าถ้าชั้นเป็นอะไรไปมากกว่านี้หล่อนจะจ่ายค่ายาราคาแพงให้ฉันไหมยะ

สรุป ตอนนี้รู้แล้วค่ะว่าผอมไม่ดี

หลังจากนั้นก็เลยกลับมาบ้าน และนี่ล่ะค่ะ จุดเริ่มต้นของการอัพหน้าเด้งภายในหกเดือน

...

สรุปกันอีกครั้ง สภาพผิวเหวๆ ของเฮา

หน้ามันแผลบ แต่ลอก แห้งกร้านเป็นจุดๆ ขาดความชุ่มชื้น (ในตอนต่อๆ ไปจะอธิบายว่าหน้ามันไม่ได้หมายความว่าจะชุ่มชื้นนะคะ) สิวอักเสบประปราย แต่สิวอุดตันเต็มหน้า โดยเฉพาะที่หน้าผากและคาง รูขุมขนกว้างมากๆ ดุจหลุมดำน่าเกลียดสุดๆ ผิวไม่เรียบ สีผิวไม่สม่ำเสมอ

เหวค่ะเหว................

เอาเป็นว่าติดตามตอนหน้านะคะ เราจะเริ่มอัพหน้ากันแล้วค่ะ

Create Date : 24 พฤษภาคม 2551

Last Update : 26 พฤษภาคม 2551 17:14:20 น.

14 comments

Counter : 1530 Pageviews.

เล่าเรื่องได้ดีค่ะ เรื่องนี้ โดยเฉพาะตอนอกหักนี่ มันแย่ในความรุ้สึกทุกคนแหละค่ะ แต่เมื่อเวลาผ่านไป มันเป้นเรื่องตลก ว่ามั้ยคะ ไม่งั้นน้องแอลคงไม่เขียนแบบขำๆอย่างนี้ใช่มั้ยคะ

อะไรๆที่ผ่านมา เราได้เรียนรู้ เป็นบทเรียน ไม่ว่าจะหมอสิว เรื่องผอม เรื่องอกหัก ผ่านมาได้ตอนนี้น้องแอลก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้วค่ะ

พี่เห็นด้วย น้ำเปล่าดีที่สุด แต่เรื่องผิวพรรณอาหารก็สำคัญมากนะคะ ต้องทานอาหารที่มีประโยชน์และนอนให้เพียงพอค่ะ

เอาเป็นว่า พี่จะมาอ่านต่อนะคะ

โดย: วินนี่ย์หมีพูห์

วันที่: 24 พฤษภาคม 2551 เวลา:14:00:14 น.

หน้าเปนสิวเหมือนกันค่ะ หามาจะทุกหมอแล้วที่ว่าดังๆ

พอเลิกหา กองทัพสิวบุกเรยค่ะ ลองใช้ไปทั่ว

แต่เท่าที่เหนว่าได้ผลนะคะ โปรแอคทีฟ โซลูชั่นค่ะ

เอาจิงๆ ตอนแรก ก้อไม่คิดอะไร พอใช้ไปใช้มา สิวหายจิงๆค่า 555+

โดย: frogga

วันที่: 24 พฤษภาคม 2551 เวลา:18:10:59 น.

เข้ามาเพราะอยากหน้าเด้ง

โดย: ~ Rain Or Shine ~

วันที่: 24 พฤษภาคม 2551 เวลา:18:40:17 น.

เข้ามาเพราะอยากหน้าเด้งเหมือนกัน
ตอนนี้สิวอักเสบมันบรึ้มมาก ไปหาหมอก็ไม่หาย

เดชะบุญ ปิดเทอม เงินหมด ไม่ได้ออกไปช็อปปิ้ง เลยไม่ได้แต่งหน้า
สิวทุเลาลงภายใน2อาทิต เหลือเชื่อจริงๆ

โดย: Fuya (Fuya

) วันที่: 24 พฤษภาคม 2551 เวลา:19:49:26 น.

โอว เข้ามาติดตามนะคะ

โดย: La Sirene

วันที่: 24 พฤษภาคม 2551 เวลา:20:47:35 น.

wow, your story give me very clear picture. Cant wait to read next episod.

โดย: YukiThai

วันที่: 24 พฤษภาคม 2551 เวลา:22:07:40 น.

มาอัพต่อเร็วๆนะคะ อยากอ่านมากๆๆ

พี่เขียนเล่าได้สนุกดี

ตอนเลิกกับแฟนนี่ฟ้าถล่มดินทลายเลยเนอะ

ตอนนู๋เลิก น้ำหนักก็ลงไป 4-5 โล

แต่ตอนนี้กลับมาอ้วนท้วนสมบูรณ์แล้วค่ะ

แถมแฟนใหม่ยังหล่อกว่า นิสัยดีกว่า คนเก่าที่มันทิ้งเราไปอีก

เพราะฉะนั้น ไม่มีใครรักตัวเราได้ดีเท่ากับที่เรารักตัวเองหรอกเนอะ

ตอนนี้พยายามงามที่สุดเท่าที่จะงามได้

เพื่อให้มันเสียดาย ที่พลาดคนดี ๆ อย่างเราไป

ฮ่า ๆ ๆ

พี่มาเขียนต่อเร็วๆนะ อิอิ

โดย: view (wooby

) วันที่: 25 พฤษภาคม 2551 เวลา:1:05:48 น.

เขียนได้ฮาดีค่ะ

โดย: โจเซฟิน

วันที่: 25 พฤษภาคม 2551 เวลา:23:42:48 น.

ทำไมเราอกหัก ไม่ยักกะผอมมั่งง่ะ

รอติดตามขบวนการอัพหน้าตอนต่อไปนะจ๊ะ

โดย: ชมสิจ๊ะ

วันที่: 26 พฤษภาคม 2551 เวลา:17:14:01 น.

รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า

โดย: hydra IP: 161.246.1.32 วันที่: 27 พฤษภาคม 2551 เวลา:23:14:15 น.

เล่าเรื่องได้ดีนะคะ ตัวเองก็เป็นเหมือนกันเลย เคยเป็นใช้แต่แป้งเด็ก พอเป็นสาวก็เริ่มแต่งหน้า พอแต่งหน้าก็เป็นสิว
เราก็เลยไปหาหมอ พอหน้าดี สิวหาย ก็หยุดหาหมอ แล้วก็กลับใช้ครีมเดิมๆ ที่เคยใช้อยู่ แต่หน้ากลับแพ้ ลอก เป็นผื่นแดง และแพ้เครื่องสำอางทุกยี่ห้อที่ขายอยู่ในท้องตลาด กลับไปหาหมอใหม่ แต่มันก็ยังแพ้อยู่เป็นช่วงๆ เลยหยุดหาหมอ และหยุดใช้เครื่องสำอางทั้งหมด
สักพักเลยไปใช้เครื่องสำอางตามเคาเตอร์ยี่ห้อ Clenique เห็นพี่สาวใช้แล้วไม่แพ้ ที่ว่าอ่อนโยนกับผิว เรายังแพ้เลย เลยหยุดทุกอย่าง ไม่ใช้อะไรเลย ปล่อยมัน หน้ามันเลยเหี่ยวเลย ส่วนของ Amway เราก็เคยใช้ แต่ก็แพ้เช่นเดิม โชคดีที่คืนได้ ตอนนี้หน้าเราใช้เครื่องสำอางจากญี่ป่น (แพงโคตรเลย โชคดีที่บริษัทมีคนไปเที่ยวญี่ป่นพอดีเลยฝากเค้าหิ้วมาให้ แต่ก็หมดไปเกือบ 2 หมื่นแหนะ) เพราะเห็นว่าน่าจะเหมาะกับเราเพราะผิวแบบเอเซียเหมือนกัน ก็ได้ผลนะ ตอนนี้หน้าดีมาก แต่เราก็ระวังมากขึ้นไม่กล้าใช้เครื่องสำอางซี้ซั้วเลย และไม่กล้าเปลี่ยนยี่ห้อด้วย แต่ที่เศร้าสุดๆ คือ ตอนนี้ปากเราแพ้ ใช้ลิปยี่ห้อไหนก็แพ้ เป็นผื่นขั้น และลอก ยังไม่รู้จะทำยังไงเลย เฮ้ยใครพอมีวิธีแก้ช่วยบอกด้วย ไม่อยากไปหาหมอ เพราะเรารู้สึกว่าหมอเลี้ยงไข้หละ

โดย: ice ice IP: 203.151.53.107 วันที่: 28 พฤษภาคม 2551 เวลา:17:19:18 น.

วินนี่ย์หมีพูห์ : ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ แฮะๆ พอดีทำงานเกี่ยวกับการเขียนน่ะค่ะ เลยเขียนมันมือไปหน่อย ดีใจที่คนอ่านอ่านแล้วไม่รำคาญค่ะ ส่วนเรื่องทั้งหลายมันก็ผ่านไปเป็นอดีตจริงๆ นั่นแหละ ไม่งั้นคงไม่เขียน

frogga : ว่าแต่ โปรแอคทีฟ โซลูชันคืออะไรหรือคะ

~ Rain Or Shine ~ : รับทราบค่ะ

Fuya : เห็นด้วยค่ะ เวลาที่หน้าเละมากๆ สิ่งแรกที่ต้องทำคือพักหน้าค่ะ

La Sirene : รับทราบค่ะ

YukiThai : ตอนใหม่มาแล้วค่ะ

view (wooby) : ใช่ๆ อยากให้เป็นอย่างนั้นเช่นกันค่ะ แต่ว่าตอนนี้ก็ยังโสดสวยสบายใจค่ะ

โจเซฟิน : ขอบคุณค่ะ

คุณนายชม : ฮ่าๆ ติดตามสิจ๊ะ

hydra : ค่า

ice ice : โอ้ว ประวัติหน้าเลวร้ายใกล้เคียงกันเลยค่ะ

โดย: แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู

วันที่: 31 พฤษภาคม 2551 เวลา:10:01:40 น.

เรานะใช้ชุดพิ้นฐาน ชุดหน้ามัน ก็หล่อแบบพอเพียงหน้านุ่มดี คนละเกรดกะที่เค้าโฆษณาทั่วไป อยากบอกว่าของเเอมเวย์เนี่ยดีจริง ๆ ขอบอก โปรตีนนะกินเนี่ยนอนหล้บดีขนาดแถมยังไม่ป่วยอีก เห็นคนเป็นสิวเราก็สงสาร หันมาดูแลตัวเองเหอะคับ ดีกว่าจะเอาตังค์ไปให้หมอ
suwit_sskpc@hotmail.com

โดย: วิด IP: 125.26.115.164 วันที่: 24 มิถุนายน 2551 เวลา:16:12:58 น.

โชคดีที่เป็นคนผิวหน้าไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่ และอีกอย่างตอนช่วงวัยรุ่นที่บ้านมีฐานะ (ยากจน) เลยไม่มีตังค์ไปให้หมอรักษาสิว ด้วยเหตุดังนี้จึงไม่มีประสบการณ์ดุๆที่เป็นผลมาจากการรักษาของหมอ

ตอนนี้ เริ่มมีเงินเอามาลั่นล๊ากะชีวิตและความสวยงาม แต่ก็ยังไม่เคยเอาหน้าตัวเองไปให้หมอดู ได้แต่ลองโลชั่นโน่นนี่นั่นไปเรื่อยๆก็ได้ผลบ้างไม่ได้ผลบ้าง ไม่ซีเรียสเท่าไหร่

อยากผิวสวยหน้าใสบ้างไหม ตอบตรงๆได้ว่า อยากอยู่ แต่ขี้เกียจ ก็เลยปล่อยๆมันไป

ป.ล. จะว่าอะไรไหม ถ้าแอบขอทวงนิยาย

โดย: Auntie DEE IP: 66.162.254.68 วันที่: 18 สิงหาคม 2551 เวลา:16:40:44 น.